Caravaggio: "Οι Μουσικοί" ή Μαδριγάλια για έναν ερωτευμένο λαουτίστα...

Caravaggio: "I Musici"

"Η τέχνη μου θα σε καταπλήξει, θα σε αλλάξει.
Η πραγματικότητα, όπως και η ζωγραφική, ζει συχνά στην εξαπάτηση.
Ίσως στις ψευδαισθήσεις. ..
Από το βαφτιστικό μου όνομα, Μιχαήλ Άγγελος, προτίμησα αυτό του τόπου όπου οι ρίζες της οικογένειάς μου είναι αλληλένδετες: ΚΑΡΑΒΑΤΖΙΟ*"

Έχει την τιμητική του, αφού σαν σήμερα το 1571, γεννήθηκε!

Ο ιταλός ζωγράφος, Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο χαρακτηρίστηκε ως "μάγος του φωτός"! Είναι ο μάστορας του κιαροσκούρο, μιας επαναστατικής τεχνικής δραματικών φωτοσκιάσεων, που καθιέρωσε ο καλλιτέχνης, ενισχύοντας τη θεατρικότητα, το δραματικό και μυστηριακό χαρακτήρα των έργων του.



Στο εικαστικό του "Οι Μουσικοί", φέρνει απαράμιλλη ζωντάνια και παραστατικότητα με την αντίθεση των φωτεινών και σκοτεινών αποχρώσεων, εντυπωσιάζοντας τον φιλότεχνο θεατή.
Παρατηρώντας, εντοπίζουμε τέσσερεις νεαρούς μουσικούς με κλασική φορεσιά, μάλιστα ένας εξ αυτών ως Έρως, που κρατά στο χέρι του ένα τσαμπί σταφύλι, το "ζουμί" της ζωής!

Αχ, αυτός ο έρωτας με τις απολαύσεις και τις απογοητεύσεις του!

Κεντρική φιγούρα στο εικαστικό είναι ο λαουτίστας. Τα μάτια του διακρίνονται υγρά, γεμάτα μελαγχολία.
Εγκλωβιζόμαστε στο άλαλο βλέμμα του, που περιγράφει τη θλίψη και την απογοήτευση, ίσως τη βαθιά οδύνη από τα βέλη του έρωτα...
Ο ζωγράφος τοποθετεί το βιολί σε πρώτο πλάνο, έτοιμο να απαλύνει τον πόνο με τις δοξαριές του...
Το αγόρι στα δεξιά συγκεντρώνεται στη μελέτη της παρτιτούρας...
Στο προσκήνιο υπάρχουν δύο ανοιχτά βιβλία με μουσικές παρτιτούρες επίσης, καθώς και ένα βιολί, στοιχεία που φαίνεται να καλούν τον θεατή να συμμετάσχει στη συναυλία.

Στην εποχή του Καραβάτζιο ήταν συνήθεις οι "Συναυλίες των Νέων" γι' αυτό και ο πίνακας έχει τον συγκεκριμένο ως δεύτερο τίτλο του.
Σε αυτά τα σύνολα οι νέοι ασκούνταν σε μαδριγάλια, μια κοσμική σύνθεση για όργανα και φωνή, που άνθισε την περίοδο της Αναγέννησης...
Δυστυχώς δεν είναι ευδιάκριτος ο τίτλος της σύνθεσης που μελετά η παρέα των νέων μουσικών, όμως στην παρτιτούρα δηλώνεται πως πρόκειται για τετράφωνο μαδριγάλι.

Εικάζουμε πως το μαδριγάλι έχει θέμα του την λύπη, την  απογοήτευση και τη βαθιά απελπισία από τον έρωτα, καθώς ο κεντρικός λαουτιέρης, (η φιγούρα του Μάριο Μινότι, συντρόφου και μοντέλου του Καραβάτζιο σε πολλά έργα του) απεικονίζεται με τα μάτια νοτισμένα και θλιμμένα...

Φίλοι μου, η τέχνη του ζωγράφου εδράζεται στις αισθήσεις, διαθέτει μια μαγική δύναμη όπως οι νότες μιας μελωδίας, που αιωρείται στον αέρα αυτού του φθινοπωρινού Κυριακάτικου πρωινού.



Aπό τις Αυλές της ιταλικής αναγέννησης μάς έρχεται το τετράφωνο μαδριγάλι περί έρωτος του Marchetto Cara: "Hor Vendut'ho la Speranza".

Στους στίχους του ο ευαίσθητος ποιητής αποτυπώνει την πρόσφατη μεγάλη ερωτική του απογοήτευση από την ερωμένη του, που αποδείχθηκε απατηλή και κενή σε συναισθήματα, αλλά συγχρόνως και την ελπίδα να αγαπηθεί αληθινά στο μέλλον...


Μελωδικές καλημέρες!

ΚΑΡΑΒΑΤΖΙΟ*: Γενέτειρα του ζωγράφου, μικρή πόλη ανατολικά του Μιλάνου στην επαρχία του Μπέργκαμο.

Στο μπλογκ υπάρχουν πολλά άρθρα για τον Καραβάτζιο. Περιηγηθείτε!

"Τorna a Surriento, στις γουλιές του λιμοντσέλο"

 

Cari amici,καλησπέρα!
Μπορεί να μέσιασε ο Σεπτέμβρης, μα το καλοκαιράκι ακόμη, καλά κρατεί!

Παρατηρώ τον παιχνιδιάτορα ήλιο, που ετοιμάζεται για εντυπωσιακό μακροβούτι στις ακτές του ονείρου...Πάλι θα αναριγήσει η πλάση απ'το μενεξεδί του!
Απολαμβάνω τη βασιλική του ρότα, παρέα με ένα μυρωδάτο, σπιτικό λιμοντσέλο, φτιαγμένο απ΄τα χεράκια μου.

Θυμάμαι, κάθε φορά μετά από τα τρελά φαγοπότια της Κυριακής, στο σπίτι της ιταλίδας νόνας μου, το κέρασμα με το χωνευτικό λικεράκι...
Ακόμα ηχεί η λεπτεπίλεπτη φωνή της γιαγιάς από τη Φλωρεντία στ'αυτιά μου:

"...αν ήταν και με Σορεντίνικο λεμονάκι με την αφράτη, χνουδωτή φλουδίτσα,
θα μας πήγαινε στα ουράνια"

Κάπως έτσι, σαν απλό μάθημα γεωγραφίας μέσω γευστικής απόλαυσης, έμαθα το Σορέντο της Ν.Ιταλίας με την καταπληκτική θέα στον κόλπο της Νάπολης, και τον παραλιακό δρόμο, γεμάτο κήπους κι αρώματα!

Κι είν' όλος ο αιθέρας, ποίημα που ευφραίνει ψυχές!...

Ένα κράμα θαλασσινής ανάσας και λεμονάτης ευωδίας.

Μια ντελικάτη μοσχοβολιά, που αναδεικνύει την ιταλική φινέτσα και κομψότητα, ακόμα και σ' ένα απλό σπιτικό λικεράκι!
To Σορέντο, τό' μαθα καλύτερα μέσα απ'τα ποιήματα του Γκαίτε και του Μπάυρον, τη μουσική του Βέρντι και του Βάγκνερ, που με την τέχνη τους εκθείαζαν το μοναδικό ηλιοβασίλεμά του!

Μεγαλώνοντας, το θαύμασα περισσότερο διαβάζοντας την "Ελεύθερη Ιερουσαλήμ", το επικό ποίημα του Τορκουάττο Τάσσο, άξιου απογόνου της όμορφης, μεσογειακής πόλης...
Μιας πόλης, που έχει τη λάβρα του μεσογειακού ήλιου, το απαλό χάδι της μεσογειακής αύρας, το μοσχοβόλι απ'τους λεμονανθούς στους κήπους...

Όποιος επισκέπτεται το Σορέντο, φεύγει με μια γλυκόπικρη, ανακουφιστική αίσθηση πως κάποια μέρα θα γυρίσει πάλι πίσω...torna a Surriento...(γύρνα πίσω στο Σορέντο)

Ένα νοσταλγικό τραγούδι, που θρηνεί τον αποχωρισμό από μια νεανική αγάπη, τον ήλιο, τη φύση, τη θάλασσα, την ομορφιά!

Καημοί, τσαλακωμένες οπτασίες, μεταμορφωμένες σε νότες! 
Σε μουσική του ναπολιτάνου Ernesto De Curtis, πάνω σε στίχους του αδερφού του, λέγεται πως γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας του δημάρχου του Σορέντο το 1902, εν όψει της επίσκεψης του πρωθυπουργού της Ιταλίας στην περιοχή.

Φυλλάδες της εποχής, αναφέρουν πως ο πρωθυπουργός συγκινήθηκε τόσο με την "υποδοχή μετά...μουσικής", που υποσχέθηκε να ξεκινήσουν αμέσως έργα για την αναδιαμόρφωση της μικρής πόλης.
Από κείνο το καλοκαίρι, το άσμα ξεκίνησε το αέναο ταξίδι στην οικουμένη.

Τραγουδήθηκε από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής τέχνης.
Υμνήθηκε απ'τη φωνή των λυρικών Παβαρότι, Καρρέρας, Ντομίνγκο, Μποτσέλι, αλλά και σε πιο ανάλαφρες εκδοχές από τους Φρανκ Σινάτρα, Ντην Μάρτιν ή Έλβις Πρίσλεϋ. 

"Vir 'o mare quant’è bello..."

"Κοίταξε τη θάλασσα πόσο όμορφη είναι
εμπνέει τόσα συναισθήματα
όσα και συ για τους ανθρώπους που έχεις στην καρδιά!
Τούς κάνεις να ονειρεύονται
ενώ ακόμη είναι ξύπνιοι
Κοίτα αυτό το περιβόλι
μύρισε τις ανθισμένες πορτοκαλιές
Αγγίζει την ψυχή η υπέροχη ευωδία τους
κι εσύ απαντάς: Φεύγω, αντίο...
Μακριά απ'τον τόπο της αγάπης
η καρδιά σου δε θέλει να γυρίσει
μη μ'έγκαταλείπεις, μη μ'αφήνεις στον πόνο
Γύρνα πίσω στο Σορέντο..."

 

Μεταφράστηκε σε αρκετές γλώσσες. Με ανέμελη, ερωτική διάθεση η διασκευή του στα αγγλικά, με τον τίτλο "Surrender" , του 1961, ερμηνευμένη από το βασιλιά Έλβις: 

Είναι Σεπτέμβρης, οι διακοπές των περισσοτέρων έχουν τελειώσει και η ψυχή γεμίζει φθινοπωρινά νέφη.
Ακούστε το τραγούδι σε ερμηνεία του Κων/νου Παλιατσάρα.

Όσες κι αν είναι οι εσωτερικές ομίχλες, η γεμάτη ζέση φωνή του ξυπνά αισθήματα φωτεινά και πολύτιμα!

Πλοηγός σε πρασινογάλαζη θάλασσα, οδηγεί την ψυχή σε τόπους μυστικούς με απόκρυφους θησαυρούς!

Με άνεση καταπληκτική, σε ανιούσες και κατιούσες μελωδικές οδούς, ρέει σαν κρυστάλλινο νερό...πρώτη ύλη, που προσφέρεται γενναιόδωρα για να στηθεί μουσικά η περιγραφή ενός μαγικού τόπου, που λούζεται απ'τον μεσογειακό ήλιο, μας ξεμυαλίζει και μας καλεί σε βουτιά στην παραμυθένια ακτή ενός μουσικού ονείρου!

Όσο το τραγούδι εξελίσσεται, η αισθητική απόλαυση αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο!

Η δε μελωδία, μαγεύει!...σα να υφαίνει δίχτυ, που αγκαλιάζει τις επίγειες ομορφιές και τους πλέκει ειρμό...

Οι νότες, η μία μετά την άλλη, άψογα τοποθετημένες στη συγκεκριμένη θέση από τον ταλαντούχο τενόρο χτίζουν μια ανάλαφρη οντότητα, με ταξιδιάρικη διάθεση και μεσογειακό ταμπεραμέντο! 

Καλή ακρόαση!

 Το κείμενο έχει δημοσιευτεί παλαιότερα στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr

"Lovin Lucille, B.B King"

Τα ξερόφυλλα της κράνας σκέπασαν τα όνειρα, μη φοβηθούν και φύγουν! 
Μόνο το κλάμα μιας Λουσίλ ακούγεται στο χτύπο της ψιλής βροχούλας ...

(16 Σεπτεμβρίου του 1925 γεννιέται ο Αμερικανός κιθαρίστας της r'n b και των μπλουζ, B.B.King.
Aπό το 1950 αγκαλιά με μια μαύρη Λουσίλ, μια κιθάρα Gibson,που της είχε δώσει αυτό το 
όνομα, μάς χαρίζει άλλοτε γλυκές κι άλλοτε μελαγχολικές μελωδίες...πάντα όμως ανάσες 
ψυχής από χορδές που δονούνται και αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μας!

Artwork: "Lovin Lucille B.B.King", C Foret
(pinterest)

Το όνομα της κιθάρας του προέκυψε μετά από μία πυρκαγιά.
Όταν το κέντρο στο οποίο εμφανιζόταν έπιασε φωτιά, έτρεξε να πάρει την κιθάρα του 
μην καεί!
Την επόμενη μέρα, που έμαθε ότι δυο άντρες πέθαναν εξαιτίας της  φωτιάς, επειδή  
καβγάδιζαν για μια γυναίκα, που την έλεγαν Λουσίλ, αποφάσισε να δώσει το όνομα αυτό 
στην κιθάρα του…

Το τραγούδι της καλημέρας μου αφηγείται αυτή την ιστορία...
Όμορφη Τρίτη, φίλοι μου!

"Ύμα Σουμάκ, τ' αστέρι του Περουβιανού σύμπαντος"

Κόρη του Ήλιου,των ανέμων...αδέρφι των πουλιών...σπάνιο λουλούδι...θρύλος...
Ιερή θεότητα ινδιάνικης φυλής...τροπικού ,σπάνιου δέντρου λυγερή κορμοστασιά ...
Του τραγουδιού το πάθος ζωγραφισμένο στα μελιχρά της μάτια ...
και χείλη ,που όλη την ποίηση υπόσχεται το σχήμα τους.
μαύρα μαλλιά, ξεχύνονται καταρράκτες στους λευκούς της ώμους!

Εξωτική νεράιδα των Ίνκας, υπνωτίζει με τη σαγήνη μιας "μάμα - Κίγια"* ...
Ιέρεια στου δάσους  το ναό, ψιθυρίζει τ'ανάλαφρα εκείνα θροΐσματα ,
όταν ο άνεμος φλερτάρει επίμονα τα δέντρα... 
Αερικό των πόθων, των ονείρων που αιωρούνται στο Περουβιανό σύμπαν... 
Άστρινος κι αλλοπαρμένος ο μουσικός κόσμος της!

Ο ΄Ηλιος έχει τη λάμψη της...η Σελήνη το παράξενό της βλέμμα...
τη φωνή της, τα "ουιραπουρού"*  του μύθου, που όταν αρχίζουν το τραγούδι,
τα υπόλοιπα πουλιά ,σιωπούν!
Κι απ' το  "Ουμπίνας"*  κλεμμένη η λάβρα της ψυχής της!

Τριγυρνούσε στα υψίπεδα των Άνδεων και τραγουδούσε συνεχώς σε μια  γλώσσα ακαταλαβίστικη .
"Τόσο όμορφη!", έλεγαν όλοι εκστασιασμένοι, εννοώντας εκτός από την ανεπανάληπτη εξωτική ομορφιά της και την ασύλληπτη φωνή της!
Πρόκειται για την περουβιανή σοπράνο Ζογίλα Μπεατρίς Τσαβαρί ντε Καστίγιο, ευρέως γνωστή με το ψευδώνυμο Ύμα Σουμάκ, που στα ινδιάνικα "κέτσουα"*  σημαίνει : "όμορφo κορίτσι !"

Γεννήθηκε σαν σήμερα, 13 Σεπτέμβρη του 1922.
Η έκταση της φωνής της ξεπερνούσε τις 4 οκτάβες! Ερμηνεύτρια παραδοσιακών, ινδιάνικων τραγουδιών, τραγουδιών τζαζ αναμεμιγμένων με στοιχεία λατινοαμερικάνικης μουσικής.
Φαινόμενο της φωνητικής μουσικής, αφού εκτός από το σπάνιο εύρος της φωνής, μπορούσε μ' αυτήν να μιμηθεί τον ήχο των πουλιών, το βρυχηθμό των ηφαιστείων και το φύσημα του ανέμου!

Πέρα απ'τη φωνή και την ομορφιά της ξεχώριζε και για τις ενδυματολογικές της 
επιλογές, καθώς προτιμούσε τις εκκεντρικές εμφανίσεις με έντονα χρώματα, φανταχτερά κοσμήματα, που την έκαναν να μοιάζει με ινδιάνα πριγκίπισσα(η ίδια διέδιδε πως ήταν απόγονος του βασιλιά των Ίνκας!)

Θα την ακούσουμε στο "Chuncho-πλάσματα του δάσους".
Ένα τραγούδι, στο οποίο κανείς μπορεί να διακρίνει την ευρεία φωνητική της έκταση, από τα χαμηλά επίπεδα ενός βαρύτονου ως τα υψηλότατα μιας κολορατούρα σοπράνο. Eξωπραγματική, κυριολεκτικά! Ένα τραγούδι που επιβεβαιώνει κάτι που είχε πει η ίδια η Σουμάκ:
"Τα πλάσματα του δάσους μού δίδαξαν τον τρόπο να τραγουδώ..."

Ενα μοναδικό φαινόμενο φωνής και ηχοχρωμάτων! Έχεις την αίσθηση πως ακούς κελαηδητό εξωτικών πουλιών, θροΐσματα σε φυλλωσιές, τη γάργαρη ροή του ποταμού, το σφύριγμα του ανέμου ή τις κραυγές ενός πληγωμένου θηρίου...

Το αηδόνι των Ίνκας πέταξε για τον ουρανό την πρώτη  του Νοέμβρη του 2008...

*Μάμα-Κίγια : Στη μυθολογία των Ίνκας, θεότητα της σελήνης.
*Ουιραπουρού : Πουλί των δασών  του Αμαζονίου, σύμβολο της αιώνια αγάπης. Ινδιάνικος μύθος αναφέρει πως όταν αρχίζει το τραγούδι, όλα τα πουλιά σιωπούν!
*Ουμπίνας : ενεργό ηφαίστειο στο νότιο Περού.
*Κέτσουα :Ιθαγενής γλώσσα του Περού, κυρίως των Ίνκας. Η εμφάνισή της χρονολογείται από το 2.600 π.Χ.

Μέρος του κειμένου έχει δημοσιευτεί και στο περιοδικό iporta.gr

Pierre de Ronsard, ωδή στην ανθισμένη νιότη!

"Εμέν’ από μικρόν μ’ έτρωγε η έννοια

του Απόλλωνα — ψυχή δε μου ’χε λείψει!

Και σ’ άφθαστα τιμών μ’ ανέβασε ύψη,

σ’ ολυμπική αποθέωσην η εύνοια

βασιλισσών με την αιθέρια ευγένεια,

βασιλιάδων λαμπρών, που ’χανε στύψει

τις δάφνες των πολέμων ή από τύψη

σβήσανε σε κρεβάτια πουπουλένια.

Κι όληνε τη Φραγκιά, την Εγγλιτέρα

ο Στίχος μου στο πόδι ξεσηκώνει

κι οι νέοι μ’ ακολουθούν αυγή κι εσπέρα

να ρουφάνε τη μάντισσα ομιλιά μου.

Κι όμως χαρά δεν έχω. Στα μαλλιά μου

μι’ άσπρη τούφα τα πάντα φαρμακώνει"

Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε από τον Κώστα Βάρναλη για ένα μεγάλο λυρικό της γαλλικής λογοτεχνίας, τον ποιητή του 16ου αι. Pierre de Ronsard , "τον πρίγκηπα των ποιητών", όπως τον αποκαλούσε η βασιλική Αυλή, που γεννήθηκε σαν σήμερα, 11 Σεπτέμβρη 1524.

Το έργο του χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να δημιουργήσει ποίηση στη γαλλική γλώσσα άξια να συναγωνιστεί τους αρχαίους Έλληνες και Λατίνους.

Χάρη στον Ρονσάρ η γαλλική ποίηση απέκτησε μουσικότητα, ευγένεια και λεπτότητα.

Ο Ρονσάρ εισπνέει νέα ζωή, όπου η φύση κατέχει κυρίαρχο ρόλο, το λεξιλόγιο είναι προσεκτικά επιλεγμένο και εκφραστικής δύναμης τέτοιας, ώστε να αποδίδονται πάθος, ευαισθησία, τρυφερότητα...

Μια ποικιλία αναρριχόμενης τριανταφυλλιάς, που οι ειδικοί ονομάζουν "Εδέμ, η πριγκίπισσα των ρόδων", έχει μετονομαστεί με το όνομα του ποιητή "Pierre de Ronsard " - έμπνευση από την πρώτη φράση από το ποίημά του :

"Ωδή στην Κασσάνδρα" : "Mignonne allons voir si la rose"


Είναι το πρώτο ποίημα της συλλογής "Ωδές" και το εμπνεύστηκε όταν έφηβος ακόμα συνάντησε μια όμορφη νεανίδα ονόματι Κασσάνδρα.


Το ποίημα αναφέρεται στη νιότη, που περνά και μαραίνεται όπως το τριαντάφυλλο:

"Μικρούλα, πάμε να δούμε το ανθισμένο ρόδο,
που το ξημέρωμα είχε ανοιγμένο στη λάμψη του ήλιου το φόρεμα το πορφυρό.

Άραγε να'χει χάσει στη βραδινή δροσιά

τη βελουδένια και πτυχωτή του φορεσιά

και της μορφής σου το κοκκίνισμα το αβρό;

Αλίμονό μου!Δες σε πόσο λίγη ώρα, μικρούλα, ξέθωρα έχουνε πέσει τώρα
αλίμονό μου, αλί! τα κάλλη του στο χώμα

Ω, μοχθηρή μητριά κι άκαρδη φύση,

να μην μπορεί τέτοιο λουλούδι να κρατήσει παρά μόνο απ' το χάραμα μέχρι το γιόμα!

Γι' αυτό λοιπόν, μικρούλα μου, αν με πιστεύεις,

τώρα που ακόμη μες στον κόσμο βασιλεύεις

καθώς ακμάζει η πιο χλωρή νεότητά σου,

δρέψε το άνθος της, ανοίξεων τραγούδι,

τα γηρατειά όπως και τούτο το λουλούδι

σκληρά θα μαραζώσουνε την ομορφιά σου.

(Pierre de Ronsard: "Ωδή", "Του Έρωτα και της Αγάπης, μτφ-επιμ. Στρ. Πασχάλης, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 42)



Ο αναγεννησιακός γάλλος συνθέτης Jehan Chardavoine, θεωρείται ένας από τους πρώτους γνωστούς συντάκτες τραγουδιών.
Δημοφιλέστατη είναι η  "Συλλογή των πιο όμορφων και εξαιρετικών τραγουδιών με τη μορφή voix de ville".
Πρόκειται για συλλογή με κείμενα διαφόρων Γάλλων συγγραφέων και ποιητών με μουσική προσαρμοσμένη στην κύρια μελωδία τους, έτσι ώστε "ο καθένας να μπορεί να την τραγουδήσει σε όποιο μέρος κι αν είναι, τόσο με φωνή όσο και με όργανα".
Δημοσιεύθηκε το 1576, είναι η παλαιότερη συλλογή γαλλικών δημοφιλών τραγουδιών που έχουν ποτέ τυπωθεί και περιλαμβάνει 186 τραγούδια βασισμένα σε στροφικά ποιήματα, ανάμεσά τους και  την Ωδή: "Mignonne allons voir si la rose" του τιμώμενου σήμερα γάλλου ποιητή, Pierre de Ronsard,το οποίο ακούμε σε μια εξαιρετική εκτέλεση:

Jehan Chardavoine: "Mignonne, Allons Voir Si La Rose", Pierre de Ronsard

Το συγκεκριμένο ποίημα του Pierre de Ronsard ντύνει με μια κομψή κι ευγενική μελωδία της νεότητάς του ο Ρίχαρντ Βάγκνερ. Πρόκειται για ληντ, με το οποίο ο γερμανός συνθέτης των επικών μελοδραμάτων καταφέρνει να δηλώσει το τεράστιο ταλέντο του και στην απεικόνιση του συναισθήματος με μόνους συμμάχους πιάνο και φωνή. Μελοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της παραμονής του Βάγκνερ στο Παρίσι τη διετία 1839-1841, όπου ο νεαρός συνθέτης αναζητούσε φήμη και καταξίωση στα κοσμικά σαλόνια της γαλλικής κοινωνίας, κατά τα πρότυπα του Σούμπερτ και των λήντερ του.

Wagner: "Mignonne". Ερμηνεύει η Nathalie Stutzmann:

To 1894 η γαλλίδα Cécile Chaminade εμπνέεται μια ιδιαίτερα εκλεπτυσμένου ύφους σύνθεση βασισμένη στο κείμενο του συμπατριώτη της, Pierre de Ronsard.
Να θυμίσουμε πως η Chaminade θεωρείται από τις σπουδαιότερες γαλλίδες συνθέτριες και πιανίστες. Το ταλέντο της εντυπωσίασε τον Georges Bizet ενώ ο Ambroise Thomas δήλωσε γι' αυτήν πως "δεν είναι μια γυναίκα που συνθέτει, αλλά ένας συνθέτης που είναι γυναίκα". 
Είναι η πρώτη γυναίκα συνθέτιδα που τιμήθηκε με το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής.   

Τη σύνθεσή της σε ποίηση του τιμώμενου σήμερα, Pierre de Ronsard, θα ακούσουμε από τον αγαπημένο κοντρατενόρο, Philippe Jaroussky.

Cécile Chaminade - Pierre de Ronsard: "Mignonne"  / Philippe Jaroussky: