Federico Mompou: ο έρωτας άργησε, ήταν όμως κεραυνοβόλος και δημιουργικός...

 

Με διάπλατο χαμόγελο και τρομερή αυτοπεποίθηση κάθισε στο σκαμπό κι άρχισε να εκτελεί το κονσέρτο για πιάνο του Σούμαν... O κ. Mομπόου εκστασιάστηκε!Τεχνική, συναίσθημα, ταχύτητα, ευαισθησία αλλά συγχρόνως νεανικό σφρίγος, εκφραστικότητα και υπέρμετρη θεατρικότητα!
Ήθελε να πάει να τη βρει στα παρασκήνια, να τήν συγχαρεί, παρότι δεν ήταν τελικά εκείνη που είχε κερδίσει το διαγωνισμό.
Δίσταζε..Ήταν αρκετά συνεσταλμένος, εσωστρεφής και τόσο ντροπαλός...Οπλίστηκε όμως με θάρρος και προχώρησε...
Η Carmen Bravo συζητούσε με το δάσκαλό της και μια συνυποψήφια, όταν αντιλήφθηκε πως ο Federico Mompou είχε εισέλθει στα παρασκήνια...
Με ευγένεια και περισσή αβρότητα τής είπε:
"Συγχαρητήρια, δεσποινίς, δηλώνω γοητευμένος! Για μένα ήσασταν άψογη. Είστε αυτή που μου άρεσε περισσότερο. Όμως η δική μου επιθυμία και ψήφος δεν ήταν αρκετή να σας δώσει την πρωτιά... Μην λυπάστε!"

Ήταν η πρώτη φορά που ο μεγάλος συνθέτης έκανε την μετέπειτα σύντροφο και σύζυγό του να γελάσει...
Η ίδια θυμάται: "η δύναμη του γέλιου που μού προκάλεσε ο Φεντερίκο ήταν πρωτόγνωρη...Θεωρώ πως αυτό ήταν το στοιχείο που μ' έκανε να τον ερωτευτώ στην πρώτη μας κιόλας συνάντηση: το ό,τι με κάνει να γελάω!"

Το περιστατικό συνέβη το 1941 στο Διαγωνισμό πιάνου στη Βαρκελώνη.  Η καταλανή πιανίστα Carmen Bravo, εξαιρετικό, ανερχόμενο ταλέντο, μόλις είχε κλείσει τα 22  και ο καταλανός επίσης Μομπόου -μέλος της κριτικής επιτροπής, που είχε επιστρέψει μόλις στη γενέτειρά του μετά από 20χρονη αυτοεξορία στο Παρίσι λόγω του πολέμου- ήταν τότε 48 ετών.

Η Μπράβο μπορεί να μην κέρδισε τον διαγωνισμό, αλλά ο Μομπόου συγκλονίστηκε από το πάθος της απόδοσής της που μετά την έκφραση συγχαρητηρίων αποφάσισε να τής προτείνει να συμμετάσχουν σε ρεσιτάλ  στο Palau de la Música Catalana την επόμενη χρονιά.
Έδωσαν τα χέρια και προχώρησαν προς την έξοδο της αίθουσας. Έκαναν ένα σύντομο περίπατο  στη Γοτθική συνοικία της πόλης...Στην κεντρική πλατεία σταμάτησαν να θαυμάσουν το παιχνίδισμα των νερών του σιντριβανιού...Κάθισαν στο μαρμαρένιο στηθαίο της Κρήνης που διακοσμούσε την πλατεία, όταν ακούστηκαν οι καμπάνες του κοντινού καθεδρικού να χτυπούν μεσάνυχτα...
Τα μάτια του σαρανταοχτάχρονου συνθέτη άστραψαν, αλλά και η καρδιά της  γοητευτικής νεαρής πιανίστριας χτυπούσε σε άγνωστους μέχρι τότε ρυθμούς...

Το "La fuente y la campana-Η κρήνη και η καμπάνα", ένα έργο που θα γράψει ευθύς την επομένη περίοδο ο Μομπόου, απεικονίζει μουσικά αυτήν την τρυφερή στιγμή και είναι αφιερωμένο στην Μπράβο.

Η Κάρμεν θαύμαζε το έργο του Μομπόου για τις λεπτές αποχρώσεις του, την ειλικρινή και αυθεντική έκφραση συναισθημάτων...
"Οι συνθέσεις του δεν έχουν τίποτε το επιτηδευμένο! Ξεχωρίζει για τις λυρικές, στοχαστικές μελωδίες που παραπέμπουν σε μακρινή νοσταλγία σαν ξεχασμένη παιδική ανάμνηση", λέει...

Η κοπέλα τον θαύμαζε πάντα, ποτέ όμως δεν είχε σκεφτεί πως αυτός θα΄ταν ο άντρας της ζωής της...

Από την άλλη ο Μομπόου έγινε τρομερά παραγωγικός μετά τη συνάντηση και τη σχέση τους...
"Δεν ξέρω από πού έρχεται η έμπνευση, κι αυτό είναι ένα από τα βαθιά μυστικά της τέχνης. Λαμβάνω τα μηνύματα σε απρόσμενες στιγμές... Τα ερεθίσματα εμφανίζονται αναπάντεχα...Όπως εκείνο το βράδυ της πρώτης μας βόλτας στη Μπάριο Γκότικο, στη στάση μας στο μαρμάρινο σιντριβάνι, όταν ήχησαν μεσάνυχτα από το καμπαναριό...Η τρυφερότητα των στιγμών δόνησαν την ψυχή...έστειλαν το μήνυμα της έμπνευσης...", θα ομολογήσει ο συνθέτης.

Παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας, οι δυο τους έγιναν ζευγάρι...Προηγήθηκαν  δεκαπέντε χρόνια μυστικής σχέσης μέχρι που παντρεύτηκαν στο παρεκκλήσι του Μονχούιθ.
Μετά τον γάμο, που κράτησε 30 χρόνια, ως το θάνατο του Φεντερίκο σε βαθύ γήρας, σαν σήμερα 30 Ιουνίου 1987, η Κάρμεν εγκατέλειψε την πιανιστική καριέρα της για να αφιερωθεί στη διδασκαλία και την προώθηση του έργου του συζύγου της, που ερωτεύτηκε εκείνη τη νύχτα στο διαγωνισμό της Βαρκελώνης.
Μπορεί να έχασε το βραβείο του πιάνου, είχε όμως κερδίσει το βραβείο της ζωής...

Ο Καταλανός Μομπόου, ο μεγαλύτερος συνθέτης που γέννησε η Καταλονία μαζί με Αλμπένιθ και Γρανάδος, διακρίνεται για τα πιανιστικά του έργα. 
Εννιάχρονος  σπουδαστής του πιάνου εντυπωσιάστηκε τόσο από την  ερμηνεία του  Γκαμπριέλ Φωρέ σε ρεσιτάλ στη Βαρκελώνη, που αποφάσισε να γίνει μαθητής του. Ο Γρανάδος συνέταξε μια συστατική επιστολή για το γάλλο συνθέτη, όπου εκθείαζε το ταλέντο του Φεντερίκο, που όμως δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του Φωρέ, καθώς ο Μομπόου δεν τον προσέγγισε λόγω της υπερβολικής συστολής του.
Ωστόσο σπούδασε πιάνο και σύνθεση και μελέτησε τους γάλλους συνθέτες εις βάθος....Φωρέ, Ντεμπισί, Ραβέλ, Σατί, Σοπέν, Σκριάμπιν, αλλά και καταλανοί συνθέτες ασκούν βαθιά επίδραση στην διαμόρφωση του συνθετικού στυλ του, το οποίο διαποτίζεται από την εσωτερικότητα των προσωπικών μουσικών του ιδεών.
Ας τονίσουμε πως ο γάλλος μουσικοκριτικός Εμίλ Βυλερμόζ τον αποκάλεσε με τον εγκωμιαστικότατο χαρακτηρισμό: "διάδοχος του Ντεμπισί"!


"H Kρήνη και η καμπάνα" είναι το πρώτο από ένα πιανιστικό τρίπτυχο με τίτλο: "Paisajes-Τοπία". Ο Μομπόου δεν στόχευε σε μουσική περιγραφή (δεν υπάρχουν μουσικά εφέ για το νερό και κανείς παρατηρεί μια αμυδρή μόνο αναφορά σε σιγανό καμπανισμό), παρά  στην απόδοση αυτών των  στοιχείων με φιλοσοφικούς όρους και στοχαστική διάθεση.
Μια καμπάνα -έλεγε ο συνθέτης- δεν είναι τόσο ο μεταλλικός ήχος, που παράγεται από κραδασμούς, όσο οι δονήσεις που δημιουργούνται από το συναίσθημα... τη χαρά του μυστηρίου του γάμου ή την οδύνη μιας απώλειας...

Οι καμπάνες αποτελούν κύρια "παρουσία" στη μουσική του Φεντερίκο Μομπόου (ο παππούς του είχε χυτήριο καμπανών που ο συνθέτης ως παιδί επισκεπτόταν συχνά). Ωστόσο το έργο δεν είναι τόσο μια πρόσκληση για προσευχή, όσο "η ίδια η προσευχή, η ιερότητα στο ενδοσκοπικό ταξίδι της περισυλλογής. Σκοπός του να αναδείξει τα κρυμμένα πεδία της ζωτικής δύναμης του πνεύματός μας".

Ακούμε το ιμπρεσιονιστικά κομψό: "H Kρήνη και η καμπάνα" από τον ίδιο τον Φεντερίκο Μομπόου. Μελωδία, πραγματική ποίηση!!Nτελικάτη και μικρής φόρμας, γοητεύει μέσα στην απλότητα της δομής και των διευρυμένων αρμονιών της, που αφήνουν υπόνοιες μινιμαλισμού...

Federico Mompou" "La fuente y la campana" / piano: F.Mompou:

Kαι η ερμηνεία της Κάρμεν Μπράβο:

Azy Gouziou (Άζη Γουζίου)30 June 2020 at 08:54

Συγκινητική και τρυφερή ιστορία αγάπης, αγαπημένη μου Ελπίδα, γεννημένη μέσα στην μουσική και που η μουσική έφτιαξε αυτόν τον ιστό που πλέχτηκε για τον Φεντερίκο και την Κάρμεν! Η διαφορά της ηλικίας τους εξαφανίστηκε απ' την κοινή τους αγάπη για την μουσική αλλά και η συστολή του Φεντερίκο με τον πιο εξωστρεφή χαρακτήρα της Κάρμεν έλκυσαν ο ένας τον άλλον.
Πολύ ωραίες και οι δυο ερμηνείες του ζεύγους με παρονομαστή την απόδοση των συναισθημάτων του καθενός από κείνη την πρώτη ρομαντική βραδιά της γνωριμίας τους.
Ευχαριστούμε πολύ, Ελπίδα μου για την αφιέρωση στην μνήμη του Φεντερίκο Μομπόου. Καλησπέρα!ReplyDelete
Replies

ELPIDA NOUSA30 June 2020 at 11:47

Eνα ιδιαιτερα τρυφερο love story δυο ετερωνυμων προσωπικοτητων, που υπερπηδησαν το εμπόδιο της ηλικιακής διαφοράς για να ζησουν μαζί και ο ενας να στηριξει και εμπνευσει τον άλλο!
Οι ερμηνειες και των δυο αναδεικνυουν τις λεπτες αποχρωσεις της συνθεσης, που αντανακλούν το ρομαντικό, πρωτο βραδυ τους!


Ευχαριστω πολύ, αγαπημενη μου Αζη, για την προσοχή σου και το υπέροχο σχόλιο!
Καλησπερα με τη αγάπη μου!

Ο θρύλος του Χάμελιν και η Ημέρα του Ποντικοπιάστη...

 

Από τους γνωστούς μεσαιωνικούς θρύλους είναι εκείνος του "Αυλητή του Χάμελιν"...

Λέγεται πως γύρω στα 1284, την πολιτεία Χάμελιν της Κάτω Σαξωνίας μάστιζαν οι αρουραίοι. Ήταν 26 του Ιούνη εκείνης της χρονιάς, όταν παρουσιάστηκε ένα παράξενος και μυστηριώδης άνδρας, που υποσχέθηκε στους κατοίκους αν τού έδιναν μια μεγάλη αμοιβή να τους απαλλάξει απ' αυτούς. Εκείνοι, που δεν είχαν άλλη λύση, δέχτηκαν. Ο μυστηριώδης ξένος άρχισε να παίζει μια μαγική μελωδία με τη φλογέρα του. Τότε, όλα τα τρωκτικά μαζεύτηκαν τριγύρω και συνεχίζοντας την εκτέλεση τα οδήγησε στον ποταμό Βέζερ, που διαρρέει την πόλη, όπου και πνίγηκαν.

Όταν οι χωρικοί αρνήθηκαν να  πληρώσουν τον τραγουδιστή-μάγο, εκείνος εξαγριωμένος θέλησε να τούς εκδικηθεί. Μια μέρα λοιπόν, που οι περισσότεροι ενήλικες ήταν στην εκκλησία παρέσυρε με τον αυλό του όλα τα παιδιά της πολιτείας. Σαν υπνωτισμένα από τις μουσικές του, τον ακολούθησαν ως την κορυφή του βουνού. Και ύστερα χάθηκαν στο δάσος και δεν επέστρεψαν ποτέ στα σπίτια τους...

Ο γερμανόφωνος κόσμος έχει καθιερώσει και γιορτάζει την 26η του Ιούνη ως "Ημέρα του Ποντικοπιάστη"...


Ο θρύλος απασχόλησε αρκετούς καλλιτέχνες, λογοτέχνες και παραμυθάδες, ... τους αδερφούς Γκριμ, τον βρετανό  Ρ. Μπράουνινγκ, τη ρωσίδα Μαρία Τσβετάγεβα αλλά και τον μεγάλο  Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε.

Αν και ο  μεσαιωνικός θρύλος είναι αρκετά ανατριχιαστικός, ο τιμώμενος σήμερα γερμανός ποιητής ελαφραίνει κάπως το κλίμα του.. Εμπνεόμενος απ'αυτόν γράφει ένα ποίημα εύθυμης αίσθησης νοστιμίζοντάς τον και με τον απαραίτητο ερωτισμό...

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ:

"Rattenfänger von Hameln‎"

Καρτ ποστάλ, 1902

Είμαι ο τραγουδιστής ο ξακουστός

ταξιδευτής, ποντικοκυνηγός

που στην περίφημη παλιά ετούτη πόλη

θα μ'έχουν ασφαλώς ανάγκη, όλοι!

Κι ακόμη κι αν οι αρουραίοι είναι διπλοί

και με νυφίτσες να τα βάλω αν χρειαστεί

τον τόπο αυτό ευθύς θα καθαρίσουν

κι υπάκουα όλοι θα μ'ακολουθήσουν.

Μπορεί ο τραγουδιστής ο χαρωπός

να γίνει -αν θέλει- παιδοκυνηγός

τα άτακτα τα παιδιά θα τα δαμάσει

τα παραμύθια τα χρυσά όταν πιάσει.

από εικονογράφηση του θρύλου
 της  Kate Greenaway

Κι ας ειν' τ'αγόρια τόσο πεισμωμένα

κι ας είναι τα κορίτσια σαστισμένα

σαν βάλω στις χορδές τα δάκτυλά μου

ακολουθούν ευθύς τα βήματά μου.

Είναι ο τραγουδιστής ο πονηρός

επ' ευκαιρία και κοριτσοκυνηγός

ακόμη πόλη δεν ευρέθη ομπρός του

όπου να μην την μάγεψε ο σκοπός του.

κι ας ήταν οι κοπέλες πιο χαζές

κι ας ήταν οι γυναίκες πιο σεμνές

όλες τους απ 'αγάπη θ'αρρωστήσουν

οι μαγικές χορδές σαν τραγουδήσουν.

("Γκαίτε-Χάινε-Όταν ο νους σου βράζει κι η καρδιά", ανθολόγηση-μτφ: Λ.Ζαφειροπούλου,

εκδ. Πατάκη)

Το ποίημα μελοποιεί σε ένα έξοχης εκφραστικότητας ληντ ο Hugo Wolf, ενδέκατο στη σειρά του κύκλου "Goethe-Lieder" με 51 ποιήματα του Γκαίτε, που συνέθεσε το 1875.

Ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης της υστερορομαντικής περιόδου,  ο Βολφ, κατεξοχήν συνθέτης των λήντερ, ο οποίος θεωρείται άξιος συνεχιστής των Σούμπερτ και Σούμαν.
Λάτρευε την ποίηση, (γι' αυτό πολλά από τα λήντερ του είναι μελοποιημένα ποιήματα), αλλά και τη μυθολογία και τους θρύλους των λαών. Οπότε το συγκεκριμένο ποίημα του Γκαίτε συγκεντρώνει όλα του τα ενδιαφέροντα.
Στο ληντ: "Rattenfänger von Hameln‎", ο συνθέτης αναδεικνύει το γεμάτο τόλμη και ενεργητικότητα ποίημα του Γκαίτε.
Χαρακτηριστικό το ταχύτατο πέρασμα που αποδίδει τον συριγμό του αυλού του ποντικοκυνηγού, και το ρυθμικό μοτίβο που παραπέμπει σε ανυπόμονο καλπασμό.
Η αρμονική γραφή όσο και η μελωδική σύλληψη και ισορροπία ανάμεσα στην φωνή και το πιάνο παραπέμπουν σε Βαγκνερικές φόρμες. Μην ξεχνάμε πως ο Βολφ υπήρξε θαυμαστής του γερμανού συνθέτη...

"Αιχμηρή" η μελωδία, γοητευτικά γενναιόδωρη σε αρμονίες, ενώ τα χέρια πάνω στα πλήκτρα του πιάνου κινούνται με απίστευτη σφοδρότητα και ανυπομονησία, στρώνοντας  έτσι το μελωδικό χαλί να πατήσει η φωνή που αφηγείται το θρύλο, υφαίνοντας μια ορμητική κι εύθυμη ατμόσφαιρα μακριά από τον τρόμο που ο μεσαιωνικός θρύλος, προκαλεί.

Ο Βολφ σχεδόν "ζωγραφίζει"...Φορτώνει το ηχητικό του πινέλο με μπόλικο χρώμα και "χτίζει" τη σύνθεσή του με γρήγορες, πλατιές πινελιές. Ο ρυθμός του ληντ σίγουρος, μεταδίδει την αγωνία αρχικά, που στη συνέχεια μετατρέπεται σε αίσθημα ευθυμίας.

Hugo Wolf / Goethe: "Rattenfänger von Hameln‎":

O θρύλος του "Αυλητή του Χάμελιν έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς συνθέτες όλων των ειδών μουσικής.
Στη λόγια μουσική, εκτός από το ληντ του Βολφ ξεχωρίζουν επίσης η πεντάπρακτη όπερα "Der Rattenfänger von Hameln" του γερμανού  Victor Nessler, που συνέθεσε το 1879. Το λιμπρέτο της μακροσκελούς όπερας βασίζεται σε ρομαντικό ποίημα του 1875 του  Julius Wolff  με αναφορές στο μεσαιωνικό θρύλο.

από εικονογράφηση του θρύλου
 της  Kate Greenaway

Επίσης το περίφημο Κονσέρτο για φλάουτο και ορχήστρα με τίτλο: "Pied Piper Fantasy" του Τζον Κοριλιάνο. Aναπτύσσεται σε επτά μέρη που εκτελούνται χωρίς διακοπή. 

I. Sunrise and the Piper's Song 

II.The Rats 

III. Battle with the Rats​

IV. War Cadenza 

V. The Pipers Victory 

VI. The Burghers' Chorale 

VII. The Children's March 

Η σύνθεση ανατέθηκε από τον διάσημο  φλαουτίστα, Τζέιμς Γκάλγουεϊ  και ο Κοριλιάνο για να την ολοκληρώσει μελέτησε τις ιδιαίτερες τεχνικές εκτέλεσης του βιρτουόζου, καθώς επίσης και θρύλους σχετικούς με αυλούς και φλογέρες από διάφορες περιοχές του κόσμου, καταλήγοντας στην παράδοση του "Αυλητή του Χάμελιν". 
Να θυμίσουμε πως ο φλαουτίστας Τζέιμς Γκάλγουεϊ έχει χαρακτηριστεί σαν ο "βιρτουόζος με το χρυσό φλάουτο". Και ευσταθεί κυριολεκτικά ο τίτλος, καθώς έχει στην κατοχή του 15 φλάουτα από πραγματικό χρυσό, επειδή πιστεύει πως το συγκεκριμένο πολύτιμο μέταλλο διαμορφώνει το ιδιαιτέρως ζεστό, ευγενικό ηχόχρωμα του οργάνου. 

Corigliano: "Pied Piper Fantasy":

Η Νύχτα τ' Αγιαννιού...Εμπνεύσεις από τους Νορβηγούς Ίψεν και Γκριγκ...

 

"Φωτιές Παραμονής Αγιαννιού στην παραλία του Skagen", Peder Krοyer 

"Μα, τη Νύχτα τ' Αγιαννιού τα πράγματα κυλούσαν πιο χαρούμενα: Δεν γιορταζόταν απ'όλους μαζί.Τ'αγόρια κι οι νέοι των πόλεων χωρίζονταν σε συντροφιές των πεντε-έξι ατόμων και ψάχνανε να βρουν καύσιμη ύλη για την δικιά τους την πυρά...
Ήδη απ'την Πεντηκοστή μαζευόμασταν και πηγαίναμε στα ναυπηγεία να "ικετεύσουμε" για κανα βαρέλι πίσσα -παράξενο έθιμο, που βαστούσε από καιρούς λησμονημένους-...[...]
Το ίδιο πάνω χέρι είχαμε και στις παλιές τις βάρκες.[...]
Οι βάρκες περιφέρονταν -μέρες πριν απ' τη Νύχτα τ'Αγιαννιού -θριαμβικά στα σοκάκια προς το σημείο της πυράς.Στη βάρκα μέσα καθόταν ένας βιολιστής κι έπαιζε..."

(Ερρίκος Ίψεν: "Παιδικές Μνήμες - Η Νύχτα τ'Αγιαννιού")

Πολλά είναι τα έθιμα που λαμβάνουν χώρα 23 του Ιούνη, παραμονή της Γιορτής του Αη Γιάννη, με κορυφαίο το άναμμα των πυρκαγιών στις γειτονιές, όπου καίνε τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς, ενώ νέες και νέοι πηδούν πάνω από τη φωτιά για να αφήσουν πίσω ό,τι κακό και δυσοίωνο  τους βασανίζει.


Παρόμοια έθιμα υπάρχουν και στους Βόρειους λαούς, που ανάγονται στην έλευση του καλοκαιριού με το Θερινό Ηλιοστάσιο. Η Γιορτή συνοδεύεται με τραγούδια και  χορούς που κρατούν μέχρι αργά τη νύχτα.

Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που έχουν εμπνευστεί από τα δρώμενα της Ημέρας τ' Αγιαννιού.

Κι επειδή το λογοτεχνικό απόσπασμα είναι του Νορβηγού Ίψεν, προτείνω να ακούσουμε μια ομοθεματική σύνθεση του επίσης νορβηγού, Εντβαρντ Γκριγκ.

Ο κύκλος τραγουδιών του: "5 Songs, Op.60" είναι σε ποίηση του Vilhelm Krag.
Το 3ο τραγουδι έχει τίτλο "Mens jeg venter-Ενώ περιμένω" με αναφορές στη Γιορτή της Παραμονής του Αη-Γιάννη στην ακροθαλασσιά, όπου παιδιά κι ερωτευμένα ζευγάρια ανάβουνε φωτιές και κυριαρχεί ο χορός κι η εύθυμη μουσική που εκτελούν οι βιολιστές.
Η χαρούμενη διάθεση και η ευθυμία για την υποδοχή του θέρους είναι απερίγραπτες, κάτι που μαρτυρούν οι αναφορές στο παιδικό τραγούδι, "Bro, bro brille" .
Τρεις οι στροφές του ποιήματος και η μουσική του Γκριγκ δομείται στον τύπο του θέματος-παραλλαγών και των επαναλήψεων με χαρακτηριστική στην ερμηνεία την αυτοσχέδια ρυθμική εναλλαγή.

"Άγριες χήνες σε  λευκά κοπάδια

και λιακάδες! 

Οι πάπιες περπατούν πάνω στις κίτρινες σαν κουπιά, 

πατούσες τους 

Πάνε στην παραλία των ψαράδων. 

Πόσο γαλήνια είναι στις όχθες της ακύμαντης θάλασσας!

Λύσε τα μαλλιά σου ακριβή μου, 

κι ας χορέψουμε μετά

αυτή τη μαγική Νύχτα του Ιούνη

τη γεμάτη λάμψεις!

Δες! Απόψε, παραμονή του Αη Γιάννη 

μακάριες οι στιγμές για χορό

κι οι βιολιστές γρατσουνάνε τις χορδές 

για την απόλαυση της καρδιάς μας, 

"Bro, bro brille"

Edward Grieg: "Mens jeg venter" / Anne Sofie von Otter:

Λίγο νωρίτερα, το 1876 ο Γκριγκ σε άλλο τραγουδιστικό κύκλο συμπεριέλαβε κι άλλο ένα τραγούδι-αναφορά στην Ημέρα αυτή(Midsummer Eve) με τίτλο: "Jeg reiste en deilig sommerkvaeld-Περπάτησα μια Παραμονή καλοκαιριού", που ακούμε από τον Richard Tauber:

Το παραπάνω εικαστικό είναι του νορβηγού Nikolai Astrup και απεικονίζει το έθιμο των πυρκαγιών την παραμονή του Αγιαννιού στο Jølster της Νορβηγίας.  (Εθνική Πινακοθήκη Όσλο)


Μουσικές αναφορές για το έθιμο του Αγιαννιού μπορείτε να διαβάσετε ένα παλαιότερο κείμενό μου εδώ.

"Περί θανάτου" , στη μνήμη του Ζοζέ Σαραμάγκου...

 

Εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του Νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου
(18 Ιουνίου 2010)

greekbooks

Ο τρόπος γραφής του Σαραμάγκου χαρακτηρίζεται από μια ιδιοτροπία στη σύνταξη, χωρίς παραγράφους και σημεία στίξης, με μια μυθοπλασία που συναρπάζει...

Στο μυθιστόρημά του: "Περί θανάτου" τοποθετεί την πλοκή σε μια μικρή χώρα με τον θάνατο να λειτουργεί με διαλείψεις...Αυτό, ενώ αρχικά χαροποιεί το λαό, στη συνέχεια φέρνει σε απόγνωση, γραφεία κηδειών, ασφαλιστικές εταιρείες, νοσοκομεία, κυβέρνηση κλπ... Ο συγγραφέας αναθέτει στη "μαφφία" να δώσει λύσεις, αλλά ο θάνατος θα αντεπιτεθεί με τη μορφή μιας μυστηριώδους και γοητευτικής γυναίκας...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

"Η θάνατος ωστόσο, που από επαγγελματικό καθήκον τόσες μουσικές είχε ακούσει, με ιδιαίτερη έμφαση στο πένθιμο εμβατήριο του σοπέν ή στο adagio assai της τρίτης συμφωνίας του Μπετόβεν, είχε για πρώτη φορά στο μακρότατο βίο της μια αίσθηση για το ποια θα ήταν η τέλεια γεφύρωση ανάμεσα σε αυτό που λέγεται και στον τρόπο με τον οποίο αυτό λέγεται
[...]
Θα τολμήσω να σας ζητήσω μια χάρη
Τι; Να μου αναπληρώσετε την απουσία μου από την συναυλία Δεν βλέπω πως; Έχετε εδώ το πιάνο
Ούτε κατά διάνοια, είμαι μέτριος πιανίστας,
Ή το βιολοντσέλο
Αυτό είναι άλλο, ναι, θα μπορούσα να σας παίξω ένα-δύο κομμάτια αν επιμένετε
Μπορώ να επιλέξω, ρώτησε η γυναίκα
Ναι, αρκεί να είναι στο χέρι μου, μέσα στις δυνατότητες μου

"Πορτραίτο Σαραμάγκου", Carlos Boteglo

Η γυναίκα έπιασε το τετράδιο της σουίτας αριθμός 6 του μπαχ και είπε: Αυτό, Είναι μεγάλο, θα πάρει πάνω από μισή ώρα, και είναι αργά Σας επαναλαμβάνω, έχουμε καιρό, υπάρχει ένα πέρασμα στο πρελούδιο που με δυσκολεύει
Δεν πειράζει, πηδήξτε το όταν φτάσετε εκεί, είπε η γυναίκα, ή μάλλον δεν χρειάζεται, θα δείτε ότι θα το παίξετε καλύτερα από τον ροστροπόβιτς
Ο βιολοντσελίστας χαμογέλασε
Να είστε σίγουρη...
[...]
Πήγε στην κουζίνα, άναψε ένα σπίρτο, ένα ταπεινό σπίρτο [...] έκαψε την επιστολή της θανάτου, αυτή που μόνο η θάνατος μπορούσε να καταστρέψει Δεν έμειναν στάχτες Η θάνατος επέστρεψε στο κρεβάτι, αγκάλιασε τον άντρα και, χωρίς να καταλάβει τι συνέβαινε, αυτή που ποτέ δεν κοιμόταν, αισθάνθηκε τον ύπνο να της κλείνει απαλά τα βλέφαρα Την επόμενη μέρα δεν πέθανε κανείς". 

(Ζοζέ Σαραμάγκου: "Περί θανάτου", μτφ. Αθ. Ψυλλιά, εκδ. Καστανιώτη)

1. Το Marche funèbre είναι το τρίτο μέρος της σονάτας Ν.2 του Φρ. Σοπέν.
Ένα ελεγειακού ύφους, αργό ρυθμικά μέρος, αντίστοιχο των χτύπων της καρδιάς κάθε μουσικόφιλου, όταν αναλογίζεται τη νεότητα του πολωνού συνθέτη, που ζήλεψε ο θάνατος και τον πήρε στα μόλις τριανταεννιά του χρόνια…
Κατόπιν επιθυμίας του Σοπέν εκτελέστηκε μαζί με το το ρέκβιεμ του Μότσαρτ στην κηδεία του, που γι’ αυτό το λόγο ονομάστηκε: "Επικήδειο εμβατήριο".

Chopin: Piano Sonata No.2, Op.35 - iii.Marche funèbre:

2. Το Adagio assai  είναι το "Πένθιμο Εμβατήριο", 2ο μέρος από την Τρίτη Συμφωνία, την επονομαζόμενη "Ηρωική", αρχικά αφιερωμένη στον Ναπολέοντα, αφιέρωση που αργότερα ο Μπετόβεν απέσυρε. Είναι γραμμένο στη ντο ελάσσονα, κλίμακα που χρησιμοποιείτο σπάνια στην εποχή του συνθέτη. Όμως για τον Μπετόβεν αντιπροσώπευε τη συναισθηματική ανάγκη έκφρασης, την εσωτερική ταραχή, την ψυχική του θύελλα και δραματικότητα! Θεωρούσε την ντο ελ."τονικότητα ηρωικής διάθεσης", κι αυτό το μερος αποτελεί ένα από τα έργα που ενσαρκώνουν το Μπετοβενικό "ηρωικό C minor mood".

Beethoven: "Symphony 3-Marcia funebre - Adagio assai / Abbado:

3. H τελευταία σουίτα ανήκει στον κύκλο των "Έξι Σουιτών για τσέλο χωρίς μπάσο κοντίνουο" του Γ.Σ.Μπαχ που γράφτηκαν την περίοδο που ο συνθέτης υπηρετούσε ως οργανίστας στο Κέτεν.Πρόκειται για δεξιοτεχνικότατες και μεγάλης βαθύτητας συνθέσεις, που οι σύγχρονοι μελετητές χαρακτήρισαν ως "Μονοφωνική μουσική, όπου ένας άνθρωπος έχει δημιουργήσει έναν χορό του Θεού".
Κάθε σουίτα μετά το πρελούδιο περιλαμβάνει μια σειρά λαϊκών χορών: Allemande, Courante, Sarabande, Gavotte, Gigue.
Η 6η Σουίτα είναι περισσότερο απαιτητική λόγω του μεγάλου εύρους, δομικά ελεύθερης φόρμας  και γραμμένη σε κλίμακα Ρε μείζονα, τονικότητα που για τον Ροστροπόβιτς εκφράζει συναισθήματα χαράς και θριάμβου. Ο ρώσος τσελίστας την χαρακτήρισε: "Συμφωνία για σόλο τσέλο". 

Rostropovich - Bach: 6 Suite I: Prélude:

4. Το "Περί θανάτου"  εμπνέει το 2014 και το ομώνυμο Piano Trio: "Death with Interruptions" του Derek Bermel, γραμμένο σε μορφή παραλλαγής. Ο συνθέτης προσπαθεί να μεταφέρει μουσικά το χάος που προκύπτει όταν μια μέρα οι άνθρωποι σταματούν μυστηριωδώς να πεθαίνουν, ενώ ο θάνατος θηλυκού γένους ερωτεύεται έναν βιολοντσελίστα.
Ο συνθέτης με δυσαρμονικά μοτίβα σκιαγραφεί το πορτρέτο του θανάτου του Σαραμάγκου μέσα από ένα πλήθος πρισμάτων: το μυστηριώδες, το παρορμητικό, το γελοίο και το απεχθές.Το τρίο ξεκινά με μια απλή μελωδία ακολουθώντας στη συνέχεια μια σειρά μετασχηματισμών ως προς τη διάθεση, την υφή και την ταχύτητα.

Derek Bermel: "Piano Trio-Death With Interruptions":

5. Το "Περί Θανάτου" ενέπνευσε και τη σύγχρονη, μιας πράξης όπερα με αφηγητή: "Death With Interruptions" του Kurt Rohde, συνθέτη και μουσικολόγου στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Καθώς το μυθιστόρημα αποτελεί μια σκοτεινή σάτιρα, άλλοτε αστεία, αλλοτε θλιβερή, υπογραμμίζοντας πως  ο Θάνατος νικά τη "γραφειοκρατία" της ζωής, ο συνθέτης  εκφράζεται -πλην των φωνών- με το πιάνο ως κρουστό όργανο σε πρώτο πλάνο μαζί με ξυλόφωνο,αλλά και "ταπεινά" ιδιόφωνα, ενώ στο πίσω μέρος της σκηνής υπάρχει ένα κουαρτέτο εγχόρδων.
Οι τραγουδιστές  συχνά ερμηνεύουν κινούμενοι σε περίεργες θέσεις-στάσεις(πχ. πλάτη με πλάτη) και καθώς στο μυθιστόρημα, υπάρχουν αρκετές αναφορές στον Μπαχ, Σοπέν, Σούμαν,  Γκλουκ ή Βάγκνερ, ο συνθέτης αναπτύσσει τις μελωδίες του με πλάγιες αναφορές σε μοτίβα τους με μεταμοντέρνο νεωτεριστικό τρόπο.
Ιδιαιτερότητες ερμηνευτικές παρατηρούμε και στη χορωδία, που εκφράζεται με ακαταλαβίστικες συλλαβές αλλά και ασυνήθιστους τρόπους έκφρασης, όπως χτυπήματα στο στήθος.

Kurt Rohde: "Death with Interruptions":

"Ο Ιγκόρ, το φλερτ με το σειριακό ιδίωμα και ο Γκλεν"

 

Ο Ιγκόρ Στραβίνσκι γεννήθηκε σαν σήμερα, 17 Ιουνίου 1882.

Ο Ιγκόρ ήταν ο προτελευταίος γιος του Φιοντόρ Στραβίνσκυ, ενός φημισμένου ρώσου βαρύτονου. Ετσι ο νεαρός είχε μυηθεί στα της μουσικής και των παραστάσεων από νωρίς. Φυσικό ήταν να δείξει ενδιαφέρον για τη μουσική τέχνη, που όμως για να μη χαλάσει το χατίρι στον πατέρα του ξεκίνησε να σπουδάζει νομική. Ταυτόχρονα όμως έπαιρνε μαθήματα ενορχήστρωσης από τον Ρίμσκυ Κόρσακωφ.

Το 1905 παντρεύεται την πρώτη του ξαδέρφη και λίγο αργότερα φεύγουν για το Παρίσι,όπου παρουσιάζονται μια σειρά από μπαλέτα του, τα περισσότερα απο τα οποία έχουν επεισοδιακές πρεμιέρες και η ανταπόκριση από κριτικούς και κοινό, ποικίλλει...

Tα "Μέρη για πιάνο και ορχήστρα" είναι μια σύνθεση του Στραβίνσκι, που ανήκει στην τελευταία,  "σειριακή" συνθετική του περίοδο. Γράφτηκε το 1959 μετά από παραγγελία ενός ελβετού βιομηχάνου,  για την πιανίστα σύζυγό του και αναπτύσσεται σε 5 σύντομα μέρη.

Παρότι πειραματικά ο Στραβίνσκι ασχολήθηκε με τη σειριακή μουσική γλώσσα σε προηγούμενες συνθέσεις του, στα "Μέρη" φαίνεται να αφοσιώνεται πλήρως στο  σειριακό ιδίωμα, με εμφανείς τις επιρροές από τον Βέμπερν, ενός συνθέτη με το έργο του οποίου είχε έρθει σε επαφή την τριετία 1952-1955.  Από τους συνθέτες της 2ης Σχολής της Βιέννης, των δωδεκαφθογγιστών, ο Βέμπερν ήταν εκείνος που επέδρασε πάνω του ισχυρά και καταλυτικά. Ηταν εκείνος που του διαμόρφωσε την  πεποίθηση ότι η σειριακή τεχνική είναι μέσο μουσικής σύνθεσης.

Ο σεβασμός του Στραβίνσκι για τον Βέμπερν αποδεικνύεται κι από τα λόγια του συνθέτη στο θάνατο του Βέμπερν:

"Η 15η Σεπτεμβρίου 1945, ημέρα του θανάτου του βέμπερν, θα πρέπει να είναι μέρα πένθους για κάθε μουσικό δημιουργό. Πρέπει να χαιρετίσουμε όχι μόνο αυτόν τον σπουδαίο συνθέτη αλλά και έναν πραγματικό ήρωα. Καταδικασμένος σε μια απόλυτη αποτυχία σε έναν κόσμο άγνοιας και αδιαφορίας, συνέχισε ανεξέλεγκτα να κόβει τα εκθαμβωτικά διαμάντια του".

Ο Στραβίνσκι στα "Movements" σπάζει την ορχήστρα σε μικρά "σύνολα δωματίου" με το πιάνο να αποτελεί ενωτικό κρίκο μεταξύ των μικρότερων ορχηστρών.Ως προς την αρμονική δομή, τα "Μέρη"  αναπτύσσονται λιτά, ενώ από τον δημιουργό τους η σύνθεση χαρακτηρίστηκε "αντιτονική".
Συχνές είναι οι αλλαγές χρονικής αγωγής και οι πολυρυθμικοί συνδυασμοί που προσδίδουν στη σύνθεση μια "άμορφη ποιότητα".

Stravinsky: "Movements for Piano and Orchestra" / Sviatoslav Richter

Ο Γκλεν Γκουλντ τώρα, συναντήθηκε με τον Στραβίνσκι το 1960 σε εκπομπή της αμερικανικής τηλεόρασης όπου τούς παρουσίασε ο Λέοναρντ Μπερνστάιν.
Γνωρίζουμε πως ο καναδός εκκεντρικός καλλιτέχνης δεν εκτιμούσε και τόσο τον Στραβίνσκι.

Έλεγε χαρακτηριστικά:

"...είναι αρκετά σνομπ και τρομερό παιδί, που δεν με ελκύει ιδιαίτερα.. Για μένα ο Στραβίνσκι αναποδογυρίζει τις φόρμες επειδή θέλει να σοκάρει, να ερεθίσει, μέχρι σημείου να ενοχλήσει...[...]
Έπειτα όμως μπαίνουμε στο τελευταίο κεφάλαιο του Στραβίνσκι. 
Για μένα, τα έργα της τελευταίας δεκαετίας είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έκανε ποτέ του!
Μάλιστα το μπαλέτο "Αγώνας" και τα "Μέρη για πιάνο και ορχήστρα", τα θεωρώ πανέμορφα!
Αυτά δηλώνουν πως πρόκειται για έναν από τους πιο ακόρεστα ευφάνταστους συνθέτες του αιώνα!"



Το μπαλέτο "Αγώνας" είναι έργο του 1957, κι αποτελεί μία ακόμη συνεργασία του Στραβίνσκι με τον Μπαλανσίν.  Έργο αφαιρετικό μουσικά και με εμβληματική χορογραφία, χωρίς συγκεκριμένη πλοκή, αποτελείται από μια σειρά από χορευτικές κινήσεις στις οποίες διάφορες ομάδες χορευτών αλληλεπιδρούν σε ζεύγη, τρίο, κουαρτέτα, χορεύοντας γαλλικούς χορούς του 17ου αι., σαραμπάντ, γκαλιάρντ κλπ.
Ως μουσικη ιδέα ο "Αgon" είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα, με την μακρά περίοδο ωρίμανσης  της σύνθεσης να φανερώνει την ενδιαφέρουσα μεταστροφή του συνθέτη από το διατονικό στο σειριακό μουσικό ιδίωμα. Η μουσική του μπαλέτου μαρτυρά μια μοναδική συμπόρευση μουσικών ιδιωματισμών.

Igor Stravinsky: "Agon ballet":

Kι ένα ΙΣΤΟΡΙΚΟ βίντεο με τον ίδιο το συνθέτη να διευθύνει το έργο το 1957:

(Οι απόψεις του Γκλεν Γκουλντ για τον Στραβίνσκι είναι από το βιβλίο του: "Σκέψεις για τη Μουσική", εκδ. Νεφέλη, μτφ. Στ.Θεοδωρίδη, σελ. 91-92)

Περιηγηθείτε στο μπλογκ. Υπάρχουν πολλά κείμενα για τον Ιγκόρ Στραβίνσκι.

"Hariclea Darclée , το αηδόνι των Καρπαθίων"

Η Χαρίκλεια Νταρκλέ είναι η ελληνικής καταγωγής σοπράνο, που πάνω στη φωνή της γράφτηκε η "Τόσκα", η "Ίρις", η "wally" κλπ....η λυρική αοιδός που θαυμάστηκε από τους Γκουνό, Πουτσίνι , Βέρντι...

"Ελληνορουμάνα τραγουδίστρια το καλοκαίρι του 1889 έχει ξεσηκώσει το κοινό της Πετρούπολης διά το κάλλος καί την καλλικέλαδον φωνήν αυτής. Η Eλληνίς αύτη εγεννήθη εν Ρουμανία, εκ γονέων Ελλήνων, είναι δέ θυγάτηρ τού εν Ρουμανία ομογενούς κ. Χαρικλή. .."

Αυτά εγράφησαν σε εφημερίδα της εποχής για την γεννημένη σαν σήμερα, 10 Ιουνίου 1860 δραματική υψίφωνο, Χαρίκλεια Νταρκλέ.
Δεν πρόκειται απλώς για μία από τις πολλές ελληνικής καταγωγής πρωταγωνίστριες του μελοδράματος που έκαναν ένα σύντομο πέρασμα από τη σκηνή, αλλά για μία πραγματική ντίβα διεθνούς φήμης που μεσουράνησε στα τέλη του 1900 και στις αρχές του 20ου αιώνα στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου!
Είναι εκείνη, που ο Πουτσίνι επέλεξε για να ερμηνεύσει για πρώτη φορά την "Tosca" και ο Catalani για να ενσαρκώσει τη "Wally" του.

Η Χαρίκλεια Νταρκλέ έρχεται στον κόσμο ως Χαρίκλεια Χαρικλέους στη ρουμανική πόλη Βράιλα.Πατέρας της, ο εν Ρουμανία ομογενής, Ιωάννης Χαρικλής, πλουσιώτατος κτηματίας. Η μητέρα της, επίσης Ελληνίδα, η Μαρία Χαρικλή, έλκει την καταγωγή της απευθείας από το γένος των Μαυροκορδάτων.

Μαθήτρια ακόμη σε ένα ιδιωτικό βιεννέζικο οικοτροφείο, όπου τα κορίτσια των καλών οικογενειών μάθαιναν οικοκυρικά και καλούς τρόπους, μία δασκάλα επισημαίνει το ταλέντο της στο τραγούδι. Ομως δεν θα εκπαιδεύσει τη νεαρή Χαρίκλεια, γιατί η μαθήτριά της προορίζεται για έναν πλούσιο αστικό γάμο...

Μία βραδιά αρκεί για να αλλάξει για πάντα τη ζωή της Χαρίκλειας. Ο πατέρας της κάνει δώρο γενεθλίων στην κόρη του για τα δεκαέξι της χρόνια, ένα εισιτήριο για την "Traviata" στην Όπερα της Βιέννης με πρωταγωνίστρια την περίφημη Adelina Patti.
Από τη στιγμή εκείνη η Χαρίκλεια Χαρικλέους ορκίζεται να λάμψει μια μέρα κι εκείνη σαν την Patti στη σκηνή ενός θεάτρου όπερας.
Και -η ειρωνεία της τύχης- την Patti ακριβώς επρόκειτο μια μέρα να επισκιάσει με την εκτυφλωτική της παρουσία...
Μετακομίζει στο Παρίσι και ξεκινά μαθήματα στο Ωδείο. Μια μέρα που ο σκηνοθέτης της Όπερας των Παρισίων αναζητά μία κατάλληλη σοπράνο για να τραγουδήσει στην πανηγυρική διακοσιοστή παράσταση της όπερας Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Γκουνό ακούει τη Χαρίκλεια να τραγουδά και λέει στον δασκαλό της:
"Βρε ανόητε, ενώ ξέρεις ότι ψάχνουμε απελπισμένα μία Ιουλιέττα, γιατί μου κρύβεις αυτήν την πανέμορφη φωνή;"
Την επόμενη ημέρα η Χαρίκλεια Χαρικλέους δίνει ακρόαση ενώπιον του Γκουνό.
Ο μαέστρος, στα 70 του χρόνια, ξεσπάει σε δάκρυα ακούγοντας τη φωνή της να ερμηνεύει τη μουσική του...
Κι έτσι η Χαρίκλεια είναι εκείνη που θα αντικαταστήσει το είδωλό της, Αντελίνα Πάττι...

Την ακούμε στη μοναδική ηχητική καταγραφή που έχει διασωθεί στο ρουμανικό τραγούδι "Vai Mindruto":

Η ζωή της έγινε και ταινία σε ρουμανική παραγωγή :

(Για το κείμενο χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από: Αύρα Ξεπαπαδάκου: "Χαρίκλεια Νταρκλέ", www.grissh.gr)

Happy birthday, Cecilia!!

 

H Βartolli φωτογραφημένη ως καστράτο
(από: europapress.es)

"Λατρεύω αυτό που κάνω και το κάνω με πολλή ενέργεια και πάθος. Θεωρώ πως το πάθος είναι το σημαντικότερο συστατικό"...

Τα λόγια ανήκουν στην Τσετσίλια Μπάρτολι, μια από τις πιο δημοφιλείς μέτζο της εποχής μας.

Γεννήθηκε σαν σήμερα, 4 Ιουνίου 1966 και ξεχωρίζει για την ασυνήθιστη χροιά της, που την έχουν καθιερώσει σαν μια από τις εμπορικότερες σύγχρονες τραγουδίστριες της όπερας.
Η καριέρα της ξεκίνησε με τον Ροσσίνι, έναν συνθέτη που όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια η μουσική του διαρκώς εξελισσεται, καθώς με κάθε ακρόασή του ανακαλύπτεις νέα στοιχεία.
Εχει υποδυθεί αρκετές φορές το ρόλο της Αντζελίνας στην όπερά του  "La Cenerentola", απ' όπου θα την ακούσουμε στην άρια "Non piu mesta".
 Eρμηνεία που σηματοδοτεί τη δια βίου ερωτική σχέση της αγαπημένης μεσοφώνου με τον συμπατριώτη της, Ροσσίνι.

Rossini: "La Cenerentola - Non piu mesta":

Eκτός από ερμηνεύτρια, η ιταλίδα καλλιτέχνις είναι και μια δεινή ερευνήτρια της μουσικής και των μουσικών του παρελθόντος.

1. Στο άλμπουμ της "Sacrificium", επαναφέρει στο προσκήνιο την τέχνη των καστράτι, που όπως η ίδια έχει ομολογήσει η ιστορία τους τη συγκλόνισε έως σοκάρισε, όταν η έρευνά της τής αποκάλυψε τόση αγριότητα μέσα στις ωραιότερες σελίδες της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας.
Οι καστράτι, μια κατηγορία φωνής θηλυκής από αντρικό σώμα, που επιτυγχάνεται μετά από ένα χειρουργικό ευνουχισμ;o στο όνομα της μουσικής!
Θα την ακούσουμε στην άρια "Nobil onda" από την όπερα "Αδελαΐδα" του Νικόλα Πορπόρα, την οποία είχαν ερμηνεύσει διάσημοι καστράτι, όπως οι Φαρινέλλι και Μορέσκι.

Porpora: Adelaide - Nobil onda:

2. Η διάσημη μεσόφωνος θεωρεί τον Αντόνιο Σαλιέρι παρεξηγημένη προσωπικότητα, ισχυρίζεται...

discogs

"Είναι ένας συνθέτης που τίμησε την Ιταλία και αξίζει να αποκατασταθεί, καθώς στιγματίστηκε με τη ρετσινιά του δολοφόνου του Μότσαρτ".

Αποφάσισε, λοιπόν,  να ψάξει το θέμα περισσότερο.
Πήγε στη Βιβλιοθήκη της Βιέννης και αναζήτησε όλα τα χειρόγραφά του. Μελέτησε εκτενώς και διαπίστωσε τη γεμάτη αισθήματα, πάθος και ευαισθησία, μουσική του.
Οι αναζητήσεις και τα στοιχεία που ανακάλυψε την έπεισαν πως ο Σαλιέρι εξέλιξε την προκλασική ατμόσφαιρα σε κλασική, καθώς διδάχθηκε από τον Γκλουκ τη δύναμη της έκφρασης, και ανέβασε το ύφος του δασκάλου του σε υψηλότερο επίπεδο.

Tρομερής εκφραστικότητας και έντασης η άρια "Misera abbandonata" από την όπερα "Παλμύρα" του Σαλιέρι:

discogs

3. Προς τιμήν της Μαρίας Μαλιμπράν και για τα 200 χρόνια από την γέννησή της, η Τσετσίλια Μπάρτολι τιμητικά δίνει το άλμπουμ της που φέρει το όνομα μιας από τις σημαντικότερες φωνές της όπερας του 19ου αιώνα, της πρώτη γυναίκας που τα έβαλε με τους ήρωες της όπερας της εποχής της, τους "Καστράτι".
Στο άλμπουμ της "Maria" συγκεντρώνει κατόπιν έρευνας τις περισσότερες από τις άριες που μαρτυρούν το ευρύ και πολυποίκιλο ρεπερτόριο της Μαλιμπράν, την οποία ξανασυστήνει στο κοινό ως μια ερμηνεύτρια με άφθαστες δεξιοτεχνικές ικανότητες, συναισθηματικής και δραματικής εκφραστικότητας.

Ενα άλμπουμ στο οποίο επανεξετάζει την πρώιμη ρομαντική εποχή και βλέπει τις μέρες της δόξας του μπελκάντo μέσα από τα μάτια της κορυφαίας Μαλιμπράν.

Bellini: "La Sonnambula - Ah, non credea mirarti":

Παρότι υπάρχουν και οι επικριτές της Μπάρτολι, προσωπικά βρίσκω άφθαστη  την ικανότητά της να αναδεικνύει όλες τις όψεις των ρόλων που ενσαρκώνει και θαυμάζω τη σκηνική παρουσία της, που δεν φοβάται να τσαλακώνεται.
Χαρακτηριστικά της, όπως φωνητική επιδεξιότητα, ιδιαίτερα πλούσιο τίμπρο, ευελιξία στην υψηλότερη περιοχή με τη φωνή να τοποθετείται αβίαστα... αξίζουν και επιβάλλουν τον σεβασμό μας. 

Να τα εκατοστήσει!