Translate

fb

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020

«Κάρλος Γκαρντέλ: σαν σήμερα η μοιραία πτήση της συντριβής»

 

«Το τάνγκο είναι ο κόσμος που φεύγει έτσι όπως ήρθε. Με πάθος...[...] Κι όλα σε 4/4. Στον ρυθμό του τάνγκο»

Αυτά γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις για τον αργεντίνικο χορό που τόσο λάτρευε!

«Για να βρούμε το γνήσιο αίσθημα που περιέχει το μοναδικό αυτό είδος μουσικής έκφρασης της Αργεντινής, πρέπει να δούμε έναν νεαρό σπουδαστή της φιλοσοφίας να σιγοψιθυρίζει ή να κινείται ρυθμικά στους ήχους ενός τραγουδιού του Κάρλος Γκαρντέλ. Μόνο τότε αντιλαμβάνεται κανείς τη μοναδικότητα ερωτισμού και αντρισμού που εκπέμπει το τάνγκο!»

Ο Κάρλος Γκαρντέλ στον οποίο αναφέρεται ο Μάνος είναι ο «Βασιλιάς του τάνγκο», ο άνθρωπος που σφράγισε με τη γοητευτική φωνή του το μουσικό είδος που γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και του Μοντεβιδέο...
Οι θαυμαστές του τον αποκαλούσαν  χαϊδευτικά «Καρλίτος», υποκοριστικό του βαφτιστικού ονόματός του, αλλά κι «El Mago- ο Μάγος».
Τα τάνγκο του Γκαρντέλ σκιαγραφούν ένα τοπίο όπου η πραγματικότητα αποκτά ονειρική διάσταση, νοηματοδοτώντας τη μαγεία της στιγμής.

Ήταν 24 του Ιούνη 1935, όταν το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε συνετρίβη στο Μεντεγίν της Κολομβίας...
Συνεπιβάτης του Γκαρντέλ στη μοιραία πτήση ήταν και ο πατέρας του Χατζιδάκι. Ίσως γι’ αυτό κάθε φορά που άκουγε ένα τραγούδι του, θυμόταν με νοσταλγία τον πατέρα του...
Ο Γκαρντέλ είχε εκφράσει την επιθυμία  να πάρει μαζί του το νεαρότατο τότε, Άστορ Πιατσόλα, που μαθήτευε δίπλα του. Όμως ευτυχώς, δεν τον άφησε ο πατέρας του να ακολουθήσει...

Ο Γκαρντέλ υπήρξε αλάνθαστης μουσικότητας καλλιτέχνης!
Είχε μεταλλική φωνή βαρύτονου και άφθαστη δραματική έκφραση...Τα τάνγκο του αποτελούν μικρές, τρίλεπτες αριστουργηματικές δημιουργίες.

Γνωστότερο όλων το  «Por una Cabeza», σύνθεση του 1935 σε στίχους του μόνιμου συνεργάτη του Γκαρντέλ, Alfredo Le Pera.

Ο τίτλος του τραγουδιού προέρχεται από μια ισπανική φράση που ακούγεται στις ιπποδρομίες. Μεταφράζεται: «με ένα κεφάλι», και  αναφέρεται σε ένα άλογο των ιπποδρομιών που κερδίζει στην κούρσα πάνω στο νήμα.
Οι στίχοι μιλούν για κάποιον άνδρα εθισμένο στον ιππόδρομο και τις κούρσες αλόγων. Εξάρτηση, που ο στιχουργός συγκρίνει με την ερωτική έλξη προς το γυναικείο φύλο και με τη μυστηριακή, γεμάτη πάθος μελωδία του ο Γκαρντέλ δηλώνει την καταστροφικότητά της.
Η ήττα στον ιππόδρομο παραλληλίζεται με την πίκρα του εραστή για την ήττα του από τον ερωτικό αντίπαλό του.

Οι αναλυτές επισημαίνουν την ομοιότητα της εισαγωγικής φράσης στο δεύτερο μέρος του διάσημου τάνγκο με το «Ρόντο για βιολί και ορχήστρα Κ373» του Μότσαρτ.(Aκούστε στο 3:24)


Στη μνήμη του «Μάγου»  Γκαρντέλ, που το νήμα της ζωής του κόπηκε τόσο απότομα θα ακούσουμε αυτό το αργεντίνικο τάνγκο, που ως είδος  στην πατρίδα του είχε δεινοπαθήσει, καθώς η αστική τάξη το είχε απορρίψει ως μιαρό. Η στενοκεφαλιά τους ήθελε το τάνγκο συνδεδεμένο με τον υπόκοσμο, τους περιθωριακούς και τους οίκους ανοχής...

Ο Γκαρντέλ υπήρξε ένα κόσμημα εκτυφλωτικής λάμψης της μουσικής εποχής του μεσοπολέμου, ένας πραγματικός σταρ!

Δεν είναι τυχαίο που την κηδεία του παρακολούθησε πλήθος κόσμου, σχεδόν πάνω από 1.500.000 θαυμαστές, αφού πρώτα η σωρός του πέρασε από Κολομβία, ΗΠΑ και Βραζιλία για λαϊκό προσκύνημα!

Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο Τσακαρίτα του Μπουένος Άιρες, όπου κάθε μέρα εκατοντάδες θαυμαστές του έρχονται να αποθέσουν ένα τρυφερό άνθος στον τάφο του. Εκεί έχει στηθεί κι ένα άγαλμά του. Οι φύλακες του κοιμητηρίου μεριμνούν ώστε πάντα στο χέρι του να υπάρχει αναμμένο ένα τσιγάρο.


«Por una Cabeza», Carlos Gardel:


Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr

Τρίτη 23 Ιουνίου 2020

Νύχτα τ' Αγιαννιού κι ο τσέχικος θρύλος του Τόμαν...





Ο Frantisek  Celakovsky υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες στα τσεχικά Γράμματα. Ποιητής, μεταφραστής, γλωσσολόγος και κριτικός λογοτεχνίας, επηρέασε και επηρεάστηκε από άλλους ηγέτες της τσέχικης "εθνικής αναγέννησης". Τα πιο σημαντικά έργα του ήταν ποιήματα βασισμένα στη σλαβική λαογραφία, όπως το "Ohlas písní českých - Αντίλαλοι της Βοημικής γης", μια συλλογή βασισμένη σε θέματα από τη ζωή και τους θρύλους της πατρίδας.
Πρώτη στη σειρά της συλλογής είναι η μπαλάντα: "Toman a lesní panna- Ο Τόμαν και η νύμφη του δάσους".


Γράφτηκε στο ίδιο ύφος με τον "
Erlkönig 
- Βασιλιά των Ξωτικών" του Γκαίτε, το οποίο σε περιεχόμενο, θυμίζει επίσης.


Η μπαλάντα του Τσελακόβσκι βασίζεται σε ένα θρύλο της Τσεχίας, που σχετίζεται με την Νύχτα της Παραμονής του Αι-Γιαννιού, όπου στο μυστηριώδες δάσος βγαίνουν τα πνεύματα με σκοπό να παρασύρουν στο βασίλειο του θανάτου όποιον περάσει από κει. Είναι τη συγκεκριμένη νύχτα, που ο Τόμαν ετοιμάζεται να πάει να βρει την αγαπημένη του στο αγρόκτημά τους στην εξοχή. Η αδερφή του τον προειδοποιεί να αποφύγει το Δασικό δρόμο. Εκείνος υπακούει. Όταν όμως φτάνει στο αγρόκτημα βλέπει την κοπέλα που αγαπά στην αγκαλιά ενός άλλου. Το άλογο χλιμιντρίζει κι η άπιστη γυναίκα θυμάται τον προδομένο Τόμαν. Στέλνει έξω την αδερφή της να τού μηνύσει πως δεν τον θέλει πια. Συντετριμμένος  ο Τόμαν ενεργεί απερίσκεπτα. Παίρνει το δρόμο της επιστροφής περνώντας όμως αυτή τη φορά μέσα από το μυστηριώδες δάσος με τις Νύμφες.
Μια παρθένα εμφανίζεται πάνω στο ελάφι της, Προσπαθεί να τον δελεάσει με τα ελκυστικά φιλιά της. Ο Τόμαν αφήνεται στο μεθυστικό της ξόρκι. Απελπισμένος δεν επιθυμεί να αντισταθεί στη μαγική δύναμη του δάσους και λιποθυμά. Η Νύμφη του Δάσους φέρνει τον όλεθρο, μαραίνει όμως κάθε οδυνηρή του ανάμνηση. Πέφτει από το άλογό του σχεδόν αμέσως, νεκρός.
Το επόμενο πρωί, το άτι επιστρέφει μόνο του στο σπίτι του νεαρού φέρνοντας τα άσχημα μαντάτα, θυμίζοντάς μας πως τα παραμύθια και ό,τι απομένει από τις αρχέγονες αφηγήσεις, τις χαμένες στα βάθη του χρόνου, είναι κυριολεκτικά διδαχές, καθώς στην προκειμένη περίπτωση ο απερίσκεπτος νέος που από απελπισία και θλίψη αδιαφορεί για τις συμβουλές της αδερφής του, το πληρώνει με τον θάνατό του.


Νύχτα του Αη-Γιάννη
κι η γυναίκα λέει στον Τόμαν:
Που πας καλέ μου αδερφέ
πάνω στο σελωμένο άλογο
τούτη την άγρια, μάγια στολισμένη νύχτα;
[...]
-Τόμαν, η αδερφή μου
άλλον τώρα αγαπά
σύρε και συ να βρείς
αλλού την ευτυχία..
[...]
Τόσα όμορφα άστρα
φωτίζουν τ' ουρανού το θόλο
και συ πανώριε νέε,
είσαι θαμμένος στο σκοτάδι!

- "Όμορφο αγόρι, μην απελπίζεσαι,
Δώσε τη θλίψη στους ανέμους.
αν κάποια σε άφησε
άλλες εκατό τη θέση της θα πάρουν.

Όμορφο αγόρι, μην απελπίζεσαι
Δώσε τη θλίψη στους ανέμους"

τού τραγούδησε η Νύμφη γλυκά,
πάνω στο ελάφι της η άγρια παρθένα

τον κοίταξε στα μάτια
και σκίρτησ' ευθύς του Τόμαν η καρδιά.
[...]
"Όμορφο αγόρι, είσαι δικός μου, δικός μου!
Σε παίρνω στο βασίλειό μου",
τραγουδούσε, η παρθένα
και στο στόμα φίλησε τον καβαλάρη.
 
κι η καρδιά σταμάτησε
του Τόμαν να χτυπά,
τ' αλόγου τα ηνία άφησ' aπ'τα χέρια
κaι στο δάσος κατάχαμα, έπεσε νεκρός.

Κι όταν ο ήλιος απ' το βουνό ανέτειλε
το άτι  στην αυλή χλιμίντρισε,
μετρούσε με το πέταλο τη θλίψη 
και μηνούσε το άσχημο μαντάτο

Η αδερφή πετάχτηκε στο παραθύρι
σταύρωσε τα χέρια της:
"Αδερφέ μου, αδερφέ μου, αλίμονο
που τη ζωή σου έτσι τερμάτισες!"

Frantisek  Celakovsky: "Ο Τόμαν και η Νύμφη του Δάσους"
(ελεύθερη απόδοση δική μου από την αγγλική μετάφραση του ποιήματος)


Από την μπαλάντα του Τσελακόφσκι και τον τσέχικο θρύλο έχουμε καλλιτεχνικές εμπνεύσεις δυο Τσέχων συνθετών.


Ι. O πρώτος συνθέτης, Βίτεσλαβ Νόβακ, υπήρξε μαθητής του Αντονίν Ντβόρζακ, και ηγετική φυσιογνωμία του νεορομαντικού κινήματος. Το όνομά του είναι ταυτισμένο με τη μουσική τοπιογραφία, καθώς στα έργα του αποτύπωσε μοναδικά τις φυσικές καλλονές της πατρίδας του, αλλά και στοιχεία από την ιστορία, τους θρύλους και τις λαϊκές παραδόσεις της.

Πιο φιλόδοξο από τα έργα του θεωρείται το ομώνυμο συμφωνικό ποίημα: "Toman and the
Wood Nymph, op. 40"
, που ολοκλήρωσε το 1907. Κατά δήλωση του ίδιου του συνθέτη: "προσπάθησε να εκφράσει τον ανεξέλεγκτο χείμαρρο άγριου πάθους, χαρακτηρίζοντας τη σύνθεση "όργιο από ήχους" και τη μπαλάντα "απεικόνιση της δαιμονικής εξουσίας της γυναίκας πάνω στον άνδρα".
Ο Νόβακ συνοψίζοντας την ιστορία δηλώνει:

"Ορμώμενος από κρυφή ανησυχία, ο Tόμαν την παραμονή της Ημέρας του Αγίου Ιωάννη αποφάσισε να επισκεφτεί την αγαπημένη του. Οι ανησυχίες του επαληθεύτηκαν, καθώς εκείνη τον είχε εγκαταλείψει για κάποιον άλλον. Μπήκε στο δάσος κι εκεί πέθανε στην αγκαλιά μιας από τις Νύμφες του".

Οι αναλυτές ξεχωρίζουν το έργο για τον υποκειμενικό χαρακτήρα του, καθώς διακρίνουν απεικονίσεις συναισθημάτων του συνθέτη. Ασυγκράτητα ερωτικά πάθη από προσωπικές εμπειρίες, αλλά και επιρροές από τη "Σαλώμη" του Ρ. Στράους που πρόσφατα είχε παρακολουθήσει. Κανείς διαβλέπει ξεκάθαρα στο μουσικό θυελλώδη ιστό της σύνθεσης την ηχητική συγγένεια με τη μουσική του Στράους. Περίπλοκη πολυφωνική υφή, παράφωνες συνηχήσεις, όπου τα λαϊκά θέματα πλέκονται έντεχνα με τις αιχμηρές αρμονίες, τους υπαινιγμούς του γαλλικού ιμπρεσιονισμού και τα παθιασμένα ηχοχρώματα από συνδυασμούς οργάνων που προβάλουν τα άγρια πάθη, τον τρόμο, την αγωνία και την αναταραχή. Υφές μεθυστικής έντασης και υποβλητικότητας, που εξέπληξαν θετικά ακροατές και κριτικούς.

Vítězslav Novák: "Toman a lesní panna":
Διεθύνει ο επίσης Τσέχος, Josef Hrncir 


ΙΙ. Λιγότερο γνωστός από τους συμπατριώτες του, Ντβόρζακ, Σμέτανα και Νόβακ είναι ο Ζντενκ Φίμπιχ. Ωστόσο ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων τσέχων δημιουργών, που εντυπωσίασε τους υπόλοιπους. 

Η δική του εκδοχή του θρύλου "Toman a lesní panna - Ο Τόμαν και η νύμφη του δάσους" αποτελεί μια υποβλητική μουσική απεικόνιση, όπου το υπερφυσικό αναδεύεται με το τραγικό σε ισόρροπες δόσεις. 

Είναι το τρίτο από τα έξι συμφωνικά ποιήματα του Τσέχου συνθέτη και κατά γενική ομολογία η καλύτερη από άποψη μουσικής δραματικότητας, δημιουργία του. Η σύνθεση προηγήθηκε εκείνης του Νόβακ. Η μπαλάντα του Τσελακόβσκι και ο δυνατός θρύλος που περιέγραφε, σαγήνευσε τον 25χρονο δημιουργό, που έτρεφε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την παράδοση.

Η αγάπη, η προδοσία, το πάθος, η απογοήτευση, η παρηγοριά, η άφεση στο πεπρωμένο-Νύμφη του δάσους, που αποτελούν την αφηγηματική δομή της μπαλάντας είναι επίσης τα στοιχεία με τα οποία θα συγκροτήσει τη μουσική ραχοκοκκαλιά  της σύνθεσης και πάνω τους ο Φίμπιχ θα ξεδιπλώσει την μουσική ιδέα του.
Το μοτίβο του κόρνου αντιπροσωπεύει το νεαρό άνδρα, ενώ η Νύμφη αντανακλάται στα έγχορδα. Ένα λυρικό, ταραχώδες ρόντο από το κόρνο επιστρέφει για να δηλώσει τους ψυχικούς στροβιλισμούς του Τόμαν. Το επεισόδιο επεκτείνεται με ένα πλούσιας αρμονίας και παθιασμένης μελωδικής αίσθησης θέμα των τοξοτών για να οδηγηθεί μετατροπικά στη συναισθηματική κορύφωση του έργου.  
Η δραματική παλέτα  του Φίμπιχ χαρακτηρίζεται για την ποικιλία σε αποχρώσεις και τις αντιθέσεις της. Γι' αυτό είναι αξιοπρόσεκτη η πολύχρωμη ενορχήστρωση του με το συνδυασμό κόρνων, τυμπάνων και εγχόρδων να σκιαγραφούν τις υποβλητικές σκηνές.  Ιδιαίτερη πινελιά τα μέρη των τοξοτών που παίζουν χτυπώντας το ξύλινο μέρος του δοξαριού, αρκετά ασυνήθιστο σε μια παρτιτούρα της συγκεκριμένης συνθετικής περιόδου, ενώ διακριτικά συμμετέχουν και οι άρπες, υπογραμμίζοντας με το ξεχωριστό τους ηχόχρωμα το παραμυθικό στοιχείο της έμπνευσης. 

Zdenek Fibich: "Toman a lesní panna":
Διευθύνει ο επίσης Τσέχος, Martin Turnovsky

Ο τσέχικος θρύλος σε μορφή Animation: 




Για τη σύνταξη του κειμένου αντλήθηκαν στοιχεία και από:
supraphon.com
allmusic.com
universaledition.com
H εικονογράφηση του θρύλου από s-antikvariat.cz



Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

Darius Milhaud, Leonard Bernstein και η τζαζ στην κλασική...

 

(στη μνήμη του Νταριούς Μιγιώ της "Ομάδας των Έξι", 
που έφυγε σαν σήμερα, 22 Ιουνίου 1974 
στη Γενεύη)


Darius Milhaud, Leonard Bernstein, Orchestre National de France ...
(από: images-amazon)


Leonard Bernstein - Wikipedia
Η τζαζ σε σχέση με την κλασική είναι ένα θέμα που απασχόλησε τον Λέοναρντ Μπερνστάιν  σε όλη του τη ζωή, τόσο που το 1959 παρουσίασε μια σειρά μορφωτικών τηλεοπτικών εκπομπών με θέμα "Η τζαζ στη σοβαρή μουσική", όπου υποστήριζε ότι "οι δυο μουσικές μορφές, όσο κι αν θεωρούνται ξένες μεταξύ τους, ωστόσο μπορούν να πλησιάσουν η μία την άλλη". 

Καθώς η συμφωνική μουσική της Ευρώπης είχε φτάσει σε σημείο κορεσμού, αρχές του 20ου αι. οι συνθέτες αναζητούν το εξωευρωπαϊκό, το εξωτικό και άγνωστο, το πρωτόγονο κι έτσι στρέφονται προς την Ανατολή, την Αφρική και αλλού. Οι δημιουργοί του Παρισιού έψαχναν το αντίδοτο στο Βαγκνερισμό της εποχής...

Ο Μπερνστάιν από αυτή την εποχή των αρχών του 20ου αι.  ξεχωρίζει ως "αριστούργημα" την "Création du monde-Δημιουργία του κόσμου" του Νταριούς Μιγιώ, που δεν "φλερτάρει" απλά, αλλά μουσικά δένεται βαθιά με τη τζαζ("Bernstein, τζαζ και κλασική", Σάκη Παπαδημητρίου, εκδ.University studio Press, σελ.26-27).

Το "Création du monde"  είναι  μπαλέτο (σύνθεση 1923) σε  λιμπρέτο που περιγράφει τη δημιουργία του κόσμου με βάση την αφρικανική μυθολογία. Ο λιμπρετίστας στηρίχτηκε σε στοιχεία από την "Νεγρική Ανθολογία" του 1919, μια συλλογή ιστοριών από μνήμες των ιεραποστόλων  και άλλων ταξιδιωτών στην Αφρικανική ήπειρο.
Έκανε πρεμιέρα στις 25 Οκτωβρίου 1923 στ
ο Theatre des Champs-Elysees στο Παρίσι.

Darius Milhaud | Discografía | DiscogsΌπως αναφέρει και ο Μπερνστάιν, ο Μιγιώ είχε ενθουσιαστεί όταν σε ένα ταξίδι του στις ΗΠΑ, άκουσε τζαζ στους δρόμους και κλαμπς του Χάρλεμ.
Σαν συνθέτης ήταν ανοιχτός σε οποιαδήποτε μουσική φόρμα και ζώντας στο Παρίσι των πρώτων δεκαετιών του 20ου αι. απολάμβανε την τάση του εξωτισμού που επικρατούσε εκείνη την περίοδο.
Συγκεκριμένα, είχε εντυπωσιαστεί από τα εμπνευσμένα από αφρικανικές μάσκες εικαστικά του Πικάσο, αλλά και από την αφροαμερικανή χορεύτρια, Ζοζεφίν Μπέικερ που στη διάρκεια τουρνέ της στην Ευρώπη ξετρέλανε τους Παριζιάνους με τη χορευτική της τέχνη πάνω στους τζαζ κι εν γένει αφροαμερικάνικους ρυθμούς.
Ήταν ο μαύρος θρύλος των βαριετέ, προκλητική με τον τολμηρό ηδυπαθή χορό της και το μοναδικό της στυλ.

Συγκεκριμένα, το Champs-Élysées είχε ζητήσει από τον ιμπρεσάριο ένα αμερικάνικο μπαλέτο. Εκείνος ταξίδεψε στο Χάρλεμ και επέστρεψε με ένα συγκρότημα 25 μαύρων μουσικών, τραγουδιστών και χορευτών, ανάμεσά τους και η μαύρη καλλονή, Ζοζεφίν.
Η παράστασή τους ονομάστηκε: "La Revue Nègre". Στο κοινό της πρεμιέρας ήταν οι Ζαν Κοκτώ, Μωρίς Ραβέλ και Νταριούς Μιγιώ.

Τότε ήταν που ο Μιγιώ  εκστασιασμένος από τα νέα ακούσματα αποφάσισε να ταξιδέψει στην Αμερική και να γνωρίσει από κοντά τη τζαζ αισθητική και ιδιώματα.

Τα κοστούμια του μπαλέτου, όπως και τα σκηνικά ήταν του κυβιστή και προδρόμου της ποπ αρτ, Φερνάρ Λεζέ και αποτελούν πάντρεμα της πρωτόγονης αφρικανικής απεικόνισης  με βιομηχανικές εικόνες και τη μηχανική κίνηση.

Χαρακτηριστική είναι η δυσκολία την οποία αντιμετώπισαν οι χορευτές στην κίνηση, φορώντας τα, καθώς τα κοστούμια ήταν βαριά και  άκαμπτα ώστε να επιτρέπουν  ελευθερία κινήσεων.

(Σχέδια του Φ. Λεζέ, από: dancetabs)


Το μπαλέτο του Μιγιώ ξεκινά με μια ουβερτούρα κι ακολουθούν -χωρίς διακοπή- άλλα πέντε μέρη:

"Ουβερτούρα"
"Το χάος πριν τη δημιουργία"
"Δημιουργία χλωρίδας και  πανίδας"
"Δημιουργία άνδρα και  γυναίκας"
"Επιθυμία"
"Άνοιξη ή Ημέρα Ανάπαυσης"


Ο Μιγιώ έγραψε τη σύνθεση για μικρή ορχήστρα στην οποία κυριαρχούν τα ξύλινα και χάλκινα πνευστά, με το "jazzy" σαξόφωνο να έχει ρόλο πρωταγωνιστικό.
Με πυρήνα την αισθητική της Ομάδας των Έξι -άρα αντιδρώντας στις υπερβολές των μεταρομαντικών συνθετών- ακολούθησε την απλότητα και την χάρη της μουσικής κίνησης και ιδέας, προσαρμοσμένα στις ιδιαιτερότητες της εποχής και τα εξωευρωπαϊκά ερεθίσματα.
Η σύνθεση διακρίνεται για το "πολυτονικό" της στυλ και τη σύμπραξη διαφορετικών αρμονιών και ηχητικών πυκνοτήτων.

Darius Milhaud: "La Creation du Monde-Overture" - Leonard Bernstein



Darius Milhaud: "La Creation du Monde(ολοκληρωμένο):

Μεσσιάν: "Θέμα και Παραλλαγές" ως γαμήλιο δώρο...

 

 (twimg)
Γνωρίστηκαν στο Ωδείο του Παρισιού, όταν και οι δυο σπούδαζαν μουσική, ο Ολιβιέ Μεσσιάν πιάνο και η Κλαιρ Ντελμπό, βιολί.
Ο Μεσσιάν είχε εντυπωσιαστεί από την ερμηνεία της Κλαιρ. Άρχισαν να παίζουν μαζί σε διάφορα ρεσιτάλ. Ηταν εξαιρετικά αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο. Τούς ένωνε η αγάπη τους για τη μουσική κι έτσι δεν άργησε να καρποφορήσει το τρυφερό και γεμάτο ρομαντισμό ειδύλλιό τους.

Παντρεύτηκαν, σαν σήμερα 22  Ιουνίου του 1932.
Ο Ολιβιέ τής πρόσφερε ως γαμήλιο δώρο τη σύνθεσή του: "Theme et Variations" για βιολί και πιάνο βασισμένη στην κλίμακα Μι, καθώς χαϊδευτικά αποκαλούσε την αγαπημένη του "Μι", ένα μονοσύλλαβο χαριτωμένο όνομα που παραπέμπει στην ψηλότερη χορδή του βιολιού, καθώς η  Κλαιρ, όπως προείπαμε έπαιζε βιολί.

Το έργο χωρίζεται σε έξι σύντομα μέρη:
το κύριο θέμα και 5 άτιτλες παραλλαγές που διακρίνονται από τις ενδείξεις ρυθμικής αγωγής, που κινείται στα γνωστά, αργά tempi τoυ Μεσσιάν, τα γεμάτα μυστικισμό και πνευματικότητα.

Eκτός από το μέρος του βιολιού, στη σύνθεση εξαιρετικά δύσκολο είναι και το μέρος του πιάνου.

H μουσική δωματίου για βιολί και πιάνο και o  τύπος του "Θέματος με παραλλαγές" είναι ασυνήθιστα στο συνθετικό έργο του Mεσσιάν.
Ετσι, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πρώιμα έργα του και αντιπροσωπευτικό των τεχνικών σύνθεσης που είχε αναπτύξει την περίοδο εκείνη.

Messiaen: "Theme and Variations":
Bιολί: David Oistrakh / πιάνο: Frida Bauer



Παλαιότερο κείμενό μου για σύνθεση του Μεσιάν αφιερωμένη επίσης στην Κλαιρ μπορείτε να διαβάσετε εδώ.


Κυριακή 21 Ιουνίου 2020

Debussy: "Επίκληση στον Πάνα, τη θεότητα του θέρους"

Val Deham, "Επίκληση στον Πάνα"
(i.pinimg)


Σήμερα διαβαίνουμε κι επισήμως το κατώφλι του θέρους... Έτσι, θα σας καλημερίσω με μια "Επίκληση σε μια από τις θεότητές του".

Τι θα λέγατε να υποδεχτούμε το καλοκαίρι με τον τραγοπόδαρο Πάνα, που εκτός όλων των άλλων είναι και θεότητα της φλογερής εποχής;

Ο Πάνας τριγυρνά στα Αρκαδικά βουνά, τα Παρράσια μονοπάτια, ερωτεύεται, πειράζει τις νύμφες, χαίρεται τη ζωή, όπως και οι λογοτέχνες και ποιητές συσχέτισαν την Αρκαδία με τον πόθο του χαμένου Παραδείσου...

Ο Παν γεννήθηκε στην Αρκαδία, στο Λυκαίο όρος. Ένας θεός κακάσχημος με πόδια τράγου και κέρατα, μακριά γένια και μεγάλα αυτιά.

Σύμφωνα με τον Όμηρο στον ύμνο προς τον Πάνα, και τον Παυσανία στα Αρκαδικά, ο Παν ανατράφηκε στα βουνά, έτσι έγινε έμπειρος κυνηγός και προστάτης των βοσκών και των κοπαδιών τους. Τα καλοκαίρια για να ξαποσταίνει από τη λάβρα τους καθόταν στη σκιά των δένδρων κι έπαιζε αυλό, ελκύοντας τις Νύμφες γύρω του, που χόρευαν εκστασιασμένες από τους ήχους της μουσικής του.


Αυτή την εικόνα του ερωτύλου Πάνα μάς παρουσιάζει στο έξοχο συμφωνικό του ποίημα ο Κλωντ Ντεμπισί: "Πρελούδιο στο απομεσήμερο ενός Φαύνου" από τα μουσικά αριστουργήματα, που προανήγγειλαν τη μουσική του 20ου αιώνα και την ατονικότητα...

Ο Ντεμπισί διάβαζε και θαύμαζε από πολύ μικρός τον Μαλαρμέ, κι όταν τον συνάντησε εκείνος ήταν σαραντάχρονος και καθιερωμένος διανοούμενος, ενώ ο Ντεμπισί βρισκόταν  στην αρχή της καριέρας του. Το ποίημα του Μαλαρμέ: "Το απόγευμα ενός Φαύνου" έδωσε την έμπνευση για την Ντεμπισιανή σύνθεση. Το έργο δεν χρειάζεται συστάσεις. Ας περιοριστούμε στο ότι πρόκειται για μια ιμπρεσιονιστική σύνθεση του 1894, με το αρχικό μοτίβο που εκτελεί το φλάουτο, ν' αποτελεί ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα του μουσικού ρεπερτορίου. Το έργο, όπως ανέφερα, θεωρείται απαρχή της σύγχρονης μουσικής περιόδου και όπως χαρακτηριστικά παρατήρησε ο Πιερ Μπουλέζ: "το φλάουτο του φαύνου έφερε νέα πνοή στην μουσική τέχνη". 


Αλλά και στη σύνθεσή του: "Syrinx", την οποία o Ντεμπισί στηρίζει εξ' ολοκλήρου στο μαγευτικό ήχο του φλάουτου.
Μια σύνθεση που έγραψε το 1913 και αφιέρωσε στον φλαουτίστα Louis Fleury , προκειμένου να παιχθεί κατά τη διάρκεια διαλείμματος σε μπαλέτο.
 Όπως αναφέρει ο τίτλος, το έργο για σόλο φλάουτο βασίζεται στο γνωστό μύθο της νύμφης Σύριγγας, που καταδιώκεται από τον ερωτευμένο Πάνα.
Εκείνη για  να τον αποφύγει, καταφεύγει στις όχθες του ποταμού Λάδωνα και εκεί μεταμορφώνεται σε καλαμιά, από το οποίο ο τραγοπόδαρος θεός κατασκεύασε ένα είδος πολυκάλαμου αυλού, που τού έδωσε το όνομα της νύμφης, Σύριγγα.



Λάτρης της φύσης, της μυστικιστικής μουσικής έκφρασης, ο Ντεμπισί, αλλά και φανατικός αρχαιολάτρης φυσικό ήταν να εμπνευστεί αρκετά από τη μυθολογία.


Ο γάλλος συνθέτης εμπνεύστηκε από τον Πάνα και μια άλλη του σύνθεση, την "Επίκληση στον Πάνα, τη θεότητα του θέρους".

Πρόκειται για το πρώτο μέρος από τα "Έξι Αρχαϊκά Επιγράμματα", μια ατμοσφαιρικότατη σουίτα γραμμένη αρχικά για πιάνο, που ο Ελβετός μαέστρος Ernest Ansermet τη μετέγραψε αργότερα για ορχηστρικό σύνολο.

1. Debussy: "Six épigraphes antiques, Ι.Pour invoquer Pan, dieu du vent d'été-Επίκληση στον Πάνα, τη θεότητα του θέρους", (πιάνο):

2. Debussy: "Six épigraphes antiques, Ι.Pour invoquer Pan, dieu du vent d'été(ορχήστρα):



Καλή σας μέρα και χαρούμενο, ανέμελο καλοκαίρι για όλους!


Παρασκευή 19 Ιουνίου 2020

Σικελιανός - Καλομοίρης: "Στ' όσιου Λουκά το μοναστήρι"...

 



(Στη μνήμη του Άγγελου Σικελιανού. Πέθανε 19 Ιουνίου του 1951 στην Αθήνα)



Στ' Όσιου Λουκά το μοναστήρι, απ' όσες
γυναίκες του Στειριού συμμαζευτήκαν
τον Επιτάφιο να στολίσουν, κι όσες
μοιρολογήτρες ώσμε του Μεγάλου
Σαββάτου το ξημέρωμα αγρυπνήσαν,
ποια να στοχάστη -έτσι γλυκά θρηνούσαν!-
πως, κάτου απ' τους ανθούς, τ' ολόαχνο σμάλτο
του πεθαμένου του Άδωνη ήταν σάρκα
που πόνεσε βαθιά;
Γιατί κι ο πόνος
στα ρόδα μέσα, κι ο Επιτάφιος Θρήνος,

κι οι αναπνοές της άνοιξης που μπαίναν
απ' του ναού τη θύρα, αναφτερώναν
το νου τους στης Ανάστασης το θάμα,
και του Χριστού οι πληγές σαν ανεμώνες
τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια,
τι πολλά τον σκεπάζανε λουλούδια
που έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν!


Αλλά το βράδυ το ίδιο του Σαββάτου,
την ώρα π' απ' την Άγια Πύλη το ένα
κερί επροσάναψε όλα τ' άλλα ως κάτου,
κι απ' τ' Άγιο Βήμα σάμπως κύμα απλώθη
το φως ώσμε την ξώπορτα, όλοι κι όλες
ανατριχιάξαν π' άκουσαν στη μέση
απ' τα "Χριστός Ανέστη" μιαν αιφνίδια
φωνή να σκούξει: "Γιώργαινα, ο Βαγγέλης!"




Υπήρξε ποιητής, που διακρίθηκε για τον έντονο λυρισμό του και τον ιδιαίτερο γλωσσικό πλούτο του.

"Αυτός δεν είναι ποιητής, αλλά φιλόσοφος", ξεστόμισε κάποτε όλο θαυμασμό ο Παλαμάς για τη γόνιμη, στοχαστική σκέψη του μεγάλου μας ποιητή, Άγγελου Σικελιανού.

Γι' αυτή τη μεγαλόπνοη ποιητική του γραφή, ο Σεφέρης τον αποκάλεσε: "Άρχοντα της λαλιάς μας" και ο Καζαντζάκης θα δήλωνε πως "ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε ν' αναπνέει, να μιλά, να γελά και να σωπαίνει μαζί του"...


Ο Σικελιανός στους Δελφούς το 1927
(kathimerini)
Γνωστό είναι το όραμα του Άγγελου Σικελιανού για τη "Δελφική Ιδέα".

Στον "Ομφαλό της γης", τους Δελφούς, οραματίστηκε να αναβιώσει τις Δελφικές Γιορτές της αρχαιότητας, να ιδρύσει μια παγκόσμια πνευματική αμφικτιονία.

"Ο Μουσικός, ο Ποιητής, η Ιέρεια και ο Αρχιτέκτων ανέπνεαν και ζούσαν
στην περιοχή του Ομφαλού της Γης, με την συνύπαρξη των δύο θεών.
Του Απόλλωνα και του Διόνυσου ".


Aυτά γράφει ο Θάνος Κωνσταντινίδης στο δοκίμιό του: "Ο Ρίχαρντ Στράους στο Δελφικό σπίτι των Σικελιανών", που πραγματεύεται την επίσκεψη του γερμανού συνθέτη στο σπίτι του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού στους Δελφούς.
Ποιητής και συνθέτης συναντήθηκαν το 1926. Ο Σικελιανός εκμυστηρεύτηκε στον Στράους το όραμά του για τις "Δελφικές Γιορτές" και τον κάλεσε στους Δελφούς, και ο δεύτερος με τη σειρά του τού αποκάλυψε ότι και κείνος είχε οραματιστεί ένα "Ναό Μουσικής" -όπως τον ονόμασε- 
στην Ελλάδα, όπου θα δεχόταν ετήσια συνθέτες και έργα τους από όλο τον κόσμο.


Οι Δελφοί από τα ιστορικά χρόνια ήταν πόλη σπουδαιότητας στην αρχαία Φωκίδα, και ο ποιητής λάτρεψε και την ευρύτερη περιοχή των Δελφών.
Ανάμεσα σε Φωκίδα και Βοιωτία, σε μαγευτικότατη θέση στις δυτικές πλαγιές του Ελικώνα είναι κτισμένο το Μοναστήρι του Όσιου Λουκά εν Στειρίω, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της μεσοβυζαντινής τέχνης και αρχιτεκτονικής, χαρακτηρισμένο ως "η Αγιά-Σοφιά της Ρούμελης".
Σημείο αναφοράς το μοναστήρι, μετά την επίσκεψη το 1935 εκεί του ποιητή μας, διεγείρει το δημιουργικό του πνεύμα στο ποίημα: "Στ' όσιου Λουκά το μοναστήρι", που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τα Νέα Γράμματα".

"...Και να ο λεβέντης του χωριού, ο Βαγγέλης,
των κοριτσιών το λάμπασμα, ο Βαγγέλης
που τον λογιάζαν όλοι για χαμένο
στον πόλεμο και στέκονταν ολόρτος
στης εκκλησιάς τη θύρα, με ποδάρι
ξύλινο, και δε διάβαινε τη θύρα
της εκκλησιάς, τι τον κοιτάζαν όλοι
με τα κεριά στο χέρι, τον κοιτάζαν,
το χορευτή που τράνταζε τ' αλώνι
του Στειριού, μια στην όψη, μια στο πόδι,
που ως να το κάρφωσε ήταν στο κατώφλι
της θύρας, και δεν έμπαινε πιο μέσα!


Και τότε - μάρτυράς μου να 'ναι ο στίχος,
ο απλός κι αληθινός ετούτος στίχος -
απ' το στασίδι που 'μουνα στημένος
ξαντίκρισα τη μάνα, απ' το κεφάλι
πετώντας το μαντίλι, να χιμήξει
σκυφτή και ν' αγκαλιάσει το ποδάρι,
το ξύλινο ποδάρι του στρατιώτη,
-έτσι όπως το είδα ο στίχος μου το γράφει,
ο απλός κι αληθινός ετούτος στίχος-,
και να σύρει απ' τα βάθη της καρδιάς της
ένα σκούξιμο: «Μάτια μου... Βαγγέλη!»


Κι ακόμα - μάρτυράς μου να 'ναι ο στίχος,
ο απλός κι αληθινός ετούτος στίχος-,
ξοπίσωθέ της, όσες μαζεύτηκαν
από το βράδυ της Μεγάλης Πέφτης,
νανουριστά, θαμπά για να θρηνήσουν
τον πεθαμένον Άδωνη, κρυμμένο
μες στα λουλούδια, τώρα να ξεσπάσουν
μαζί την αξεθύμαστη του τρόμου
κραυγή που, ως στο στασίδι μου κρατιόμουν,
ένας πέπλος μού σκέπασε τα μάτια!..."
(Λυρικός Βίος- Ε', εκδ. Ίκαρος)



Βασικά χαρακτηριστικά του ποιήματος είναι η αφηγηματικότητα και η προοδευτική μετάβαση από το θείο στο ανθρώπινο πάθος ξεκινώντας από το στολισμό του Επιταφίου στο Μοναστήρι και σύνδεση με τη νεκρανάσταση του Αδώνιδος.
Πρόκειται για ποίημα βαθιά συγκινητικό, που φέρνει δάκρυα στα μάτια των ευαίσθητων για το τραγικό πεπρωμένο του πρωταγωνιστή, που κάνει τον αναγνώστη να αισθανθεί τον πόνο από την "πτώση" των εν ζωή ανθρώπων. 

Ένα μοιρολόι για ζωντανούς γράφει ο ποιητής μας, καθώς δεν υπάρχει θάνατος αλλά ένα ψυχικό στραπατσάρισμα, που βιώνεται ως καταστροφική μεταβολή κατάστασης και διάψευση ονείρων.

Και η ανεπανάληπτη πένα του Σικελιανού συγκλονίζει τον πρωτεργάτη της Εθνικής μας Σχολής, Μανώλη Καλομοίρη, ο οποίος τo 1937 μελοποιεί το ποιητικό κείμενο σε μια σύνθεση για αφηγητή και ορχήστρα την οποία αφιερώνει στον σπουδαίο ηθοποιό, Θάνο Κωτσόπουλο.

Ο συνθέτης αποδίδει το νόημα της ποίησης του Άγγελου Σικελιανού μέσα από υψηλής
δραματικότητας συνθετική γραφή, με μελωδικά μοτίβα που υποστηρίζουν το συναισθηματικά φορτισμένο περιεχόμενο του ποιήματος.
Συγκεκριμένες ανάσες, συναισθήματα και εντάσεις στο ποιητικό κείμενο υπογραμμίζονται με αυξομειώσεις της δυναμικής και ποικίλα εκφραστικά μουσικά μέσα που επινοεί στην παρτιτούρα του ο Καλομοίρης για την καλύτερη δυνατή ερμηνεία και αποκωδικοποίηση του λόγου.
Το εμβληματικό και έντονης υποβλητικότητας συμφωνικό ποίημα θεωρήθηκε πρωτότυπο, καθώς ο Καλομοίρης για πρώτη φορά κάνει χρήση απαγγελίας αντί των συνηθισμένων αδόμενων φράσεων.
Ο συνθέτης επιθυμούσε αμεσότητα και διαύγεια λόγου, γι’ αυτό επέλεξε αφήγηση αντί άσματος. Η πρεμιέρα του έργου έγινε το 1937, στο θέατρο Ολύμπια.

Καλομοίρης: "Στ' Όσιου Λουκά το Μοναστήρι"
Απαγγέλει η Εύα Κοταμανίδου





Δευτέρα 15 Ιουνίου 2020

Grieg - Schumann, το μοναδικό τους κονσέρτο για πιάνο...

 



Ο μεγαλύτερος Νορβηγός εθνικός συνθέτης Eνβαρντ Γκριγκ γεννήθηκε σαν σήμερα, 15 Ιουνίου του 1843 στο Μπέργκεν της Νορβηγίας.
Προερχόταν από μουσική οικογένεια, η οποία τον προόριζε να γίνει ο μεγαλύτερος συνθέτης της Νορβηγίας. Η μητέρα του ήταν δεξιοτέχνις πιανίστα και κείνη τον πρωτοδίδαξε πιάνο.
Σε ηλικία 15 ετών ο Γκριγκ πήγε στην Λειψία για να σπουδάσει πιάνο και σύνθεση, όπου παρέμεινε ως το 1865.
Όπως φαίνεται, εκεί άκουσε την Κλάρα Σούμαν να ερμηνεύει το περίφημο Κονσέρτο για πιάνο σε λα ελ του Ρόμπερτ Σούμαν, που  γοήτευσε το νεαρό Έντβαρντ.
Εμπνεύστηκε αναμφισβήτητα από την ομορφιά και τον ρομαντισμό του, στοιχεία τα οποία μετουσίωσε αργότερα στο δικό του κονσέρτο για πιάνο.

Ξεκινάμε από το ότι και οι δυο συνθέτες συνέθεσαν "ένα και μόνο ένα" κονσέρτο για πιάνο.
Η βασική ομοιότητα μεταξύ των δυο κονσέρτων είναι η τονικότητα τους, λα ελάσσονα.
Όμως θα δούμε και άλλες, κυρίως στο πρώτα μέρη τους: Allegro affettuoso του Σούμαν και Allegro molto moderato του Γκριγκ.

Της έκθεσης του κυρίου θέματος προηγείται μια -τρόπον τινά- ενεργητική εισαγωγή και στα δυο έργα. Στου Γκριγκ με rolls στα τύμπανα και στου Σούμαν με μια κοφτή και απότομη συγχορδία από το σύνολο της ορχήστρας, που οδηγούν σε μια δραματική άνθιση του κυρίου θέματος, που παρουσιάζεται  σε λα ελ, ενώ στην ανάπτυξη ακούγονται πλάγια θέματα με μετατροπία στη σχετική κλίμακα, Ντο μείζονα.

Και τα δυο, διαπνέονται από βαθύ λυρισμό, αίσθηση νοσταλγίας και μελαγχολική διάθεση. Μεταξύ εισαγωγικών περασμάτων, κυρίου θέματος και υποτελών φράσεων μεσολαβούν σπινθηροβόλας υφής τμήματα που οδηγούν στην ομώνυμη Λα μείζονα ως την βιρτουόζικη κατέντσα, με την οποία ολοκληρώνονται τα μέρη.
Και τα δύο έργα απαιτούν ισχυρή βιρτουοζική τεχνική συνδυαστικά με πιανιστική ιδιοσυγκρασία άκρατου λυρισμού και ευαισθησίας...

Λόγω της ομοιότητας των δυο έργων αρκετοί κορυφαίοι πιανίστες τα ηχογράφησαν ως "ζευγάρι κονσέρτων", όπως οι Joyce Hatto, Leon Fleisher, Arturo Benedetti Michelangeli, Sviatoslav Richter, Claudio Arrau, Krystian Zimerman, Murray Perahia, Stephen Kovacevich...


Προτείνω να τα ακούσουμε από τον Radu Lupu υπό την μπαγκέτα του André Previn:

Grieg: "Piano Concerto in A Minor, mov. I" / Radu Lupu: 



Schumann: "Piano Concerto in A Minor, mov. I" / Radu Lupu:

Κυριακή 14 Ιουνίου 2020

Μπόρχες: Τα κυκλικά ερείπια και μια παλλόμενη καρδιά...

 


[Στη μνήμη του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, μέγα δεξιοτέχνη του λόγου και ενός από τους κορυφαίους σύγχρονους ανθρώπους του πνεύματος, που πέρασε στην αιωνιότητα σαν σήμερα, 14 Ιουνίου 1986.
Πέθανε από καρκίνο του ήπατος και τάφηκε στο Cimetière de Plainpalais της Γενεύης . Ο απλός τάφος του κοσμείται με ανάγλυφα από τον κόσμο του φανταστικού, την αγγλοσαξονική και σκανδιναβική τέχνη και μυθολογία, που λάτρεψε]



"Kανένας δεν τον είδε όταν ξεμπάρκαρε μέσα στην κατασκότεινη νύχτα[...] Tο βέβαιο είναι ότι ο μουντός εκείνος άνθρωπος φίλησε τη λάσπη, σκαρφάλωσε στην όχθη χωρίς να παραμερίσει τα κοφτερά χαμόδεντρα που του πλήγωναν τη σάρκα και γλίστρησε, ζαλισμένος και ματωμένος, ώς τον κυκλικό περίβολο...[...] 
Aυτός ο κύκλος είναι κάποιος ναός που τον κατασπάραξαν αρχαίες πυρκαγιές, τον βεβήλωσε το βαλτωμένο δάσος, και που το θεό του δεν τον τιμούν πια οι άνθρωποι.
O ξένος ξάπ
λωσε κάτω απ’ το βάθρο. Tον ξύπνησε ο ήλιος ψηλά. Σιγουρεύτηκε, χωρίς να παραξενευτεί, πως οι πληγές του είχαν γιατρευτεί· έκλεισε τα ξεθωριασμένα μάτια του και κοιμήθηκε.Ήξερε ότι εκείνος ο ναός ήταν ο τόπος που ζητούσε ο ακατανίκητος σκοπός του. Ήξερε ότι τα πυκνά δέντρα δεν μπόρεσαν να στραγγαλίσουν τα ερείπια ενός άλλου ναού, στην κάτω μεριά του ποταμού, ενός ναού κάποιων θεών που κάηκαν και πέθαναν κι εκείνοι...

Το εικαστικό είναι του Oliver King  και το εμπνεύστηκε μετά την ανάγνωση
της ιστορίας του Μπόρχες: «Τα Κυκλικά ερείπια»
(από: saatchiart)

[...]

O εγκαταλειμμένος και γκρεμισμένος ναός τού ταίριαζε, γιατί αποτελούσε κάτι το ελάχιστο του ορατού κόσμου[...]
O ξένος ονειρευόταν τον εαυτό του στο κέντρο ενός κυκλικού αμφιθεάτρου που, κατά κάποιον τρόπο, ήταν ο καμένος ναός.
[...]
Ονειρεύτηκε μια παλλόμενη καρδιά.

Tην ονειρεύτηκε ζωντανή, θερμή, μυστική, στο μέγεθος γροθιάς, με χρώμα πορφυρό, μες στο μισόφωτο ενός ανθρώπινου σώματος που ακόμα δεν είχε ούτε φύλο ούτε πρόσωπο. Tην ονειρεύτηκε δεκατέσσερις λαμπερές νύχτες, προσέχοντας στοργικά την κάθε λεπτομέρεια. Kαι, κάθε νύχτα, την έβλεπε καθαρότερα. Δεν την άγγιζε· μονάχα βεβαιωνόταν για την παρουσία της, τη μελετούσε και τη διόρθωνε με το βλέμμα...
[...]

(Απόσπασμα: "Τα κυκλικά ερείπια" από τους "Λαβυρίνθους" του Χόρχε Λουίς Μπόρχες)




Το παραπάνω διήγημα "Τα κυκλικά ερείπια" έχουν εμπνεύσει στον αυστραλό σύγχρονο κλασικό συνθέτη, Shaun Rigney το ομότιτλο κουαρτέτο εγχόρδων του: "The Circular Ruins".
Όπως εξηγεί ο δημιουργός, η έννοια της αιωνιότητας που εδώ εκπροσωπείται από την κυκλικότητα  των ερειπίων γοήτευε πάντα τον Μπόρχες.
Όμως  η κυκλικότητα είναι ενσωματωμένη και στη φύση της δυτικής κλασικής μουσικής.
Ας θυμηθούμε στο συγκερασμένο σύστημα τον "κύκλο των πεμπτών", που καταδεικνύει τις λειτουργικές σχέσεις μεταξύ των κλιμάκων - τονικοτήτων, μία γεωμετρική αναπαράσταση -θα λέγαμε- των 12 μειζόνων και των σχετικών τους ελασσόνων κλιμάκων.

Shaun Rigney: "The Circular Ruins, String Quartet"

Ένα ανθέμιο για τους Άγιους Πάντες...

 

"Άγιοι Πάντες", Fra Angelico


Ο αριθμός των Χριστιανών που κήρυξαν ή μαρτύρησαν για την πίστη τους είναι μεγάλος. Ετσι, επειδή τα ονόματα κάποιων είναι άγνωστα, η Εκκλησία όρισε την Κυριακή των Αγίων Πάντων, που είναι η τελευταία Κυριακή του "Πεντηκοσταρίου".
Με αυτήν τελειώνει ο κινητός κύκλος των εορτών που άρχισε από την Α΄ Κυριακή του και αποτελεί  τη σφραγίδα της εορταστικής περιόδου, που μας παρουσιάζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τους Αγίους Πάντες.
Η Γιορτή θεσπίσθηκε επί Λέοντος του Σοφού.


"Βλαστούς εὐαγγελίου καί καρπούς ἀμαράντους, χορούς ἁγίων Πάντων εὐφημήσωμεν πάντες,
ἐν ὕμνοις καί ᾠδαῖς πνευματικαῖς, μιμούμενοι αὐτῶν τάς ἀρετάς"

Οι Ορθόδοξοι τιμούν τους Άγιους Πάντες την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή και οι Δυτικοί  την 1η Νοεμβρίου.



(από: mikraeortologika)
Η διπλανή αγιογραφία είναι του 18ου αιώνα και απεικονίζει τη "Σύναξη των Αγίων Πάντων".

Είναι εμπνευσμένη από τα λόγια του Αγίου Συμεών του θεολόγου: "...ότι πάντες οι άγιοι ελλαμπόμενοι αυγάζονται και την δόξαν του Θεού καθορώσιν, ως θεμιτόν ανθρωπίνη φύσει Θεόν οράν".

Ο εικονογράφος τοποθετεί σε κυκλική διάταξη τη δόξα του Χριστού στο κέντρο, και γύρω οι χοροί των δικαίων, Άγιοι Πάντες.
Από πάνω, δεξιά κι αριστερά οι δύο προφήτες Δαβίδ και Σολομών γονατιστοί με ανοιχτά ειλητάρια. Κάτω εικονίζεται ο παράδεισος και οι προπάτορες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ κι ανάμεσά τους  ο ληστής κρατώντας το Σταυρό.
Εξαίρετη αγιογραφία, με πολλή λεπτομέρεια, καθώς αποτελεί πολυπρόσωπη απεικόνιση και με βαθείς συμβολισμούς.



Το τιτλοφορούμενο "Give Us the Wings of Faith", είναι ένα σύντομο ανθέμιο για την Ημέρα των Αγίων Πάντων, που γιορτάζουμε σήμερα.
Οι στίχοι γράφτηκαν από τον πάστορα και δάσκαλο,  Isaac Watts και η συγκεκριμένη μουσική, καθώς και η χορωδιακή επεξεργασία έγινε από τον βρετανό οργανίστα και συνθέτη, Sir Ernest Bullock, γνωστός για τις συνθέσεις του στην εκκλησιαστική μουσική. Μην ξεχνάμε πως διετέλεσε για δυο δεκαετίες οργανίστας και υπεύθυνος χορωδίας  του Αβαείου του Γουέστμινστερ.
Η μουσική δυτική, δημιουργεί κατανυκτική αίσθηση και αγαλλίαση, αναδύοντας μια γλυκιά πνευματικότητα!

"Δώστε μας τα φτερά της πίστης  ν'ανυψωθούμε
μέσα στο πέπλο, και να δούμε
τους Αγίους, πόσο υψηλές είναι οι χάρες τους,
πόσο λαμπρές είναι οι δόξες τους!

Τους ρωτάμε από πού ορμάται η νίκη τους
κι αυτοί, με μιαν αναπνοή,
αποδίδουν την κατάκτησή τους στον "Αμνό",
το θρίαμβό τους στο θάνατό Του..."