Ο Τόμας Στερνς Έλιοτ θεωρείται μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα, με την ανάγνωση του έργου του ν' αποτελεί πρόκληση για αμύητους ή και μυημένους στη μοντέρνα ποίηση. Το έργο του είναι βαθιά θρησκευτικό και απηχεί μια εποχή πνευματικής διάλυσης και εκφυλισμού των αισθημάτων.
Από τα δημοφιλέστερα ποιήματα του Ελιοτ είναι το τιτλοφορούμενο: "Οι Κούφιοι άνθρωποι", που έγραψε το 1925, επηρεασμένος από την "Κόλαση" του Δάντη και αναφέρεται σε όλους εκείνους που στέκονται αμέτοχοι μπροστά στα λογής ηθικά ζητήματα.
Πρόκειται για ένα από τα δυναμικότερα ποιήματα του Νομπελίστα διανοούμενου, στο οποίο καταδικάζεται η ανθρώπινη απάθεια και αδράνεια απέναντι σε όποια κοινωνική συνθήκη η ανάγκη. Ο Έλιοτ βοηθά στη συνειδητοποίηση της κενότητάς μας και προτρέπει για αλλαγή και ουσιαστική μεταστροφή μας.
Γράφτηκε την εποχή μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο σε μια Ευρώπη απελπισμένη, όπου επικρατεί θρησκευτικός προσηλυτισμός και προσδοκάται η λύτρωση..
Οι "κούφιοι" είναι οι άπραγοι, οι επαναπαυμένοι, οι αδιάφοροι, εκείνοι, που δεν παίρνουν θέση. Άνθρωποι χλιαροί, δίχως ζήλο, που μένουν στον τύπο και δεν εμβαθύνουν στην ουσία των όσων συμβαίνουν. Όλοι άβουλοι και ναρκωμένοι...
Το ποίημα αποτελείται από 98 στίχους χωρισμένους σε πέντε μέρη. Πολλοί το κατατάσσουν στα πλέον απαισιόδοξα ποιήματα του Έλιοτ, καθώς ταυτίζει τον επάνω κόσμο με την κόλαση. Kαι η κατακλείδα του εμφανίζεται με αίσθηση ματαιότητας αποκαλύπτοντας το πεπρωμένο της αλλοτριωμένης ανθρωπότητας: "...Έτσι τελειώνει ο κόσμος. Όχι με έναν βρόντο, μα μ’ ένα λυγμό."
Είναι γραμμένο σε α' πληθυντικό και εισάγεται με την ομολογία της ανυπαρξίας ή μιας απατηλής ύπαρξης:
Η λεπτή, ποτισμένη μελαγχολία και ζοφερότητα μουσική του αναβλύζει την απογοήτευση του ποιήματος, εντείνει την αίσθηση του κενού και της απόγνωσης της ανθρωπότητας. Μουσική ήσυχη, με αραιές νύξεις έντασης από τα κοντραμπάσα, που διαμορφώνουν την εικόνα της ερήμωσης, της μοναξιάς, του ερέβους και αποστροφής, που περιγράφει και ο Έλιοτ στο ποίημά του. Ο συνθέτης μάς θέλει παρατηρητές στο απόκοσμο ταξίδι των πνευματικά νεκρών...
Το έργο διαθέτει ένα υστερορομαντικό ιδίωμα και προσιδιάζει ως προς το ύφος της μουσικής γλώσσας σε κείνο των Στραβίνσκυ ή Χίντεμιτ, χωρίς φυσικά να επισκιάζεται η προσωπική γλώσσα του Περσικέτι.
Μετά τη σύντομη εισαγωγή της ορχήστρας αναλαμβάνει τα θεματικά ηνία η τρομπέτα είτε ως πρωταγωνίστρια, είτε σε διάλογο με τα υπόλοιπα όργανα υπογραμμίζοντας τη διάθεση για δραματικό και απαγγελτικό τόνο. Ο εσωστρεφής χαρακτήρας της σύνθεσης διαφαίνεται στις θεματικές ιδέες και στην ανάπτυξή τους στη βάση ηχοχρωματικών συμβάντων που υποβάλλουν την απόκοσμη ατμόσφαιρα. Η μελωδική ιδέα στο πλαίσιο της διαλογικής κλιμάκωσης ολοκληρώνεται με ήσυχους καταληκτικούς απόηχους του συνόλου των οργάνων.