Ιατρικό Κέντρο Overlake…Όροφος: 9ος...
Tο παραβάν έκρυβε πίσω του το μορφασμό της οδύνης...
Η καρδιά χτυπούσε από νωρίς σ'ένα χτύπο γνώριμο μεν, μα ξεχασμένο εδώ και δυόμισι χρόνια που τον είχε και πάλι ακολουθήσει...
Η δυναμική του σταθερή... Ένα mezzo fortissimo να ηχεί έξω κι από το βαρύ τοίχο του δωματίου, τον καμωμένο από υλικό ηχομόνωσης αρίστου ποιότητος!
Το accelerando όμως, έμοιαζε να μην υπακούει στον κανόνα...Κινείτο σε μια πορεία τρελή κι ανεξέλεγκτη...
Όσο κι αν η λογική φώναζε:"Mην ανησυχείς!Όλα θα πάνε καλά...δεν είναι η πρώτη που γεννάει..."
Η επιτάχυνση των καρδιακών χτύπων μου διαρκώς αυξάνονταν!
Και ξαφνικά, όλα έσβησαν...Η κίνηση, κάθε τι τριγύρω πάγωσε στο άκουσμα του ήχου του...αυτού του πρώτου ήχου που λέμε κλάμα!...
Μωρουδίστικο κλάμα, ο πιο ερωτύλος ήχος και αηδονοκελάηδητος, που μου φώναζε πως βρισκόμουν σ΄ένα χώρο που περιείχε όλες τις στιγμές μου!
Αγωνιάς, λαχταράς, φοβάσαι, τρέμεις...και μετά η απόλυτη ευτυχία και συγκίνηση!
Είχε κάνει το ταξίδι του εννιά μήνες και τώρα, μια σταλιά άνθρωπος, ερχόταν να φωτίσει το θαύμα της ζωής! Υπέγραψε συμβόλαιο μαζί της…Την ώρα της υπογραφής οι δείχτες στο ρολόι του τοίχου έδειχναν 1:48 πριν το χάραμα…
Το γέλιο του, ζωγραφιά από λουλουδόσκονη…τα μάτια του, ασημοκέντητα φεγγάρια, σαν φαναράκια π’αναβοσβήνουν με τις ανάσες του…
Kαι κείνη η μυρωδιά του!!!
Αχ, άρωμα, που αν είχε σχήμα θα΄ταν μικροσκοπικό, κι αν είχε ήχο θα’τανε ψίθυρος γλυκός…
Ευωδιά του κόσμου ολάκερου, αυτήν που κάνει τη ζωή ΑΞΙΑ να τη ζήσεις, που όσοι ευλογούμαστε να οσφριζόμαστε, απολαμβάνουμε τη μαγεία της μέθης απ’το αψέντι του θαύματός της!
Για όσους το έχουν ξεχάσει ή αναζητούν απόκριση στο "τι είναι ευτυχία;", έχω την απάντηση, έτοιμη:
- Ένα βρεφικό πατουσάκι, το πρώτο ίχνος της...
"So cute!!"έλεγε η μαία!..."It's a very beautiful boy!!", o γιατρός και η doula!
Νομίζω, είμαι έτοιμη για το ρόλο...Ε, δυόμισι χρόνια εξάσκηση από την πρώτη φορά, κάτι έμαθα μου φαίνεται...
Όπως θα καταλάβατε, φίλοι αγαπημένοι: "ΓΕΝΝΗΣΑΜΕ!!!"
Το στερνοπούλι μου μ'έκανε γιαγιά!Ο Δημητράκης απέκτησε ξαδερφάκι...
Δεύτερο αγόρι στην οικογένεια!Αυτή τη φορά, από τη μικρή μου κόρη...
Duetto, δηλαδή, από δυο γλυκά boys!!!Έναν βρετανό κι ένα αμερικανάκι (στα χαρτιά, γιατί στην καρδιά επιθυμώ να παραμείνουν Έλληνες)…
Ένα τρυφερό ντουετάκι, που νιαουρίζει ευχάριστα, όπως εκείνες οι πονηρές γατούλες στο χιουμοριστικό ντουέτο για δύο γάτες από τον «Οθέλλο» του Τζοακίνο Ροσίνι, γραμμένο για δύο υψίφωνες και σας το φέρνει να το ακούσουμε η αύρα του Ειρηνικού μαζί με την αγάπη μου.
Δεν έχει στίχους, παρά μόνον την επαναλαμβανόμενη λέξη «μιάου» δίνοντας ελευθερία αυτοσχεδιασμού στους ερμηνευτές.
Απολαυστικότατο το ντουέτο των γάτων περιγράφει μάλλον το φλερτάρισμα ενός αρσενικού γάτου με μία θηλυκή, ναζιάρα γατούλα…
Ο Ροσίνι, αν μη τι άλλο φαίνεται να ήταν άνθρωπος με χιούμορ…και μάλλον γνώριζε και τη γλώσσα των γάτων, μιας και έχει αποδώσει με τόση πιστότητα το διάλογό τους!
Άλλοτε ήρεμα, να συμφωνούν στα πάντα και να χαίρονται την κουβέντα τους, κι άλλοτε να διαφωνούν και να’ ρχονται σε αντιπαράθεση….
Άλλες πάλι φορές να θυμώνουν, και ν’ακούγονται τσιριχτά και οργισμένα κι έπειτα πάλι να φιλιώνουν... και οι κουβέντες τους να γίνονται όλο νάζι, γλύκα, γελαστά και παιχνιδιάρικα…
Όπως, υποθέτω, οι μελλοντικοί διάλογοι των εγγονών μου…
Με πολύ αγάπη από μια τρισευτυχισμένη γιαγιά!
Καλό βράδυ σε όλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου