Μαρσέλ Μαρσώ - Ένας Μότσαρτ στη μνήμη του γλύπτη της σιωπής...

 

"H μουσική και η σιωπή ταιριάζουν, επειδή η μουσική γίνεται από τη σιωπή
και η σιωπή είναι γεμάτη μουσική…[…]
Από παιδί ακούω τις κραυγές της σιωπής. 

Ήξερα, χωρίς να γνωρίζω πώς, ότι κάποτε θα μιλήσω στον κόσμο γι’ αυτές…"

Tάδε έφη, Μαρσέλ Μαρσώ, κύριος εκπρόσωπος του μιμικού θεάτρου, ο καλλιτέχνης που έντυσε με τη μουσική του εσωτερικού κόσμου, τη σιωπή.
Ως παιδί, μαγεύτηκε από τον βωβό κινηματογράφο, γοητεύτηκε από τη λάμψη του Χοντρού και του Λιγνού, κυρίως όμως από το βλέμμα του στον Τσάρλι Τσάπλιν!

Ήταν επτά χρονών όταν ο πατέρας του τον πήγε να δει "Τα φώτα της πόλης" και επιστρέφοντας από το σινεμά, πήρε το παντελόνι του πατέρα του και ένα καλαμένιο μπαστούνι κι άρχισε να μιμείται τον Σαρλώ.

Το ίδιο έκανε και τα καλοκαίρια, στο σπίτι της θείας του, που αναπαριστούσε με μιμητικές κινήσεις τον Ροβινσώνα Κρούσο, το ίδιο έκανε και σκόρπιζε χαμόγελο και με τα παιδιά της γειτονιάς του.

Η βαθιά επιρροή του από τον Τσάπλιν τον οδήγησε το 1947 στη δημιουργία του Μπιπ, του κλόουν με το λευκό πρόσωπο, τα πεταχτά κοκκινωπά μαλλιά, το καπέλο από μετάξι και τις εκφράσεις που κινούνταν από τη μελαγχολία στην έκπληξη......Κι ένα λουλούδι πάντα στο χέρι, απαραίτητη συντροφιά γιατί, όπως εξήγησε αργότερα ο Μαρσέλ, αντιπροσωπεύει την ομορφιά και την ευθραυστότητα της ζωής.O Μπιπ είναι το παιδί του Πιερότου και του Αρλεκίνου.

"Aκούγοντας Μότσαρτ, νοιώθω πως ακούω τη σιωπή μου", λέει...

Συχνά στα μιμικά του σενάρια χρησιμοποιούσε αποσπάσματα κλασικής μουσικής, με ιδιαίτερη αδυναμία του το 2ο μέρος Αndante από το Κονσέρτο για πιάνο Ν.21 του Μότσαρτ, το οποίο μάλιστα γι' αυτό το λόγο, ακούστηκε και στην επικήδεια τελετή του, μια μέρα σαν τη σημερινή 22 του Σεπτέμβρη του 2007.


Το κοντσέρτο για πιάνο αρ. 21, είναι από τα πιο δημοφιλή και μελωδικότερα του συνθέτη. Τιτλοφορείται και "Elvira Madigan", γιατί το αργό, 2ο μέρος του ακούγεται στην ομώνυμη ταινία.
Το ήρεμο μουσικό θέμα της εισαγωγής εκτελούν τα μικρότερα τοξοτά έγχορδα, ενώ συνοδευτικά παρέχοντας αρμονική βάση παίζουν τα βαθύτερα τοξοτά.
Στην ορχήστρα χρησιμοποιούνται  σουρντίνες για να ακούγεται πάντα χαμηλά σε ένταση και με ονειρικό ηχόχρωμα, δημιουργώντας τη κατάλληλη ατμόσφαιρα για το πιάνο που εισάγει την ίδια μελωδία συνοδευόμενο από το πιτσικάτο των εγχόρδων.

Και πάνω στην εύθραυστη μελωδία του ο Μαρσώ στήνει το δικό του μιμικό σενάριο για την ανθρώπινη ψυχή που με τα φτερά της επιθυμεί να βρει το άλλο της μισό...
Το πέταγμά της ένα είδος τελετουργικής έκστασης...Με απαράμιλλο λυρισμό περιγράφει την "Δημιουργία του κόσμου". Με μια σχεδόν μεταφυσική παντομίμα αποτυπώνει την εμφάνιση της ζωής, των φυτών με τη βλάστησή τους, των ζώων...Κάνει νύξη στον πόνο και την οδύνη με την παρουσία του φιδιού στον κόσμο των  ανθρώπων...Εκπληκτικός με τις "αιχμηρές" κινήσεις του ο Μαρσώ εκφράζει το βαθύ αίσθημα του κενού...μετά το δάγκωμα του μήλου και την απώλεια του Παραδείσου...

Marcel Marceau/Mozart- Piano Concerto No. 21-Αndante:

(britannica.com/, tvxs.gr, ΤΟ ΒΗΜΑ, nytimes.com)