Η Κυρία Παραφωνία και το Φεστιβάλ της Ευηχίας...

(η φωτο αλιευμένη από το διαδίκτυο επεξεργασμένη από μένα)

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή μελωδική πολιτεία που λεγόταν Ηχηλίδα, ζούσαν τρεις καλοσυνάτοι κάτοικοι:

η Κυρία Μουσική, ευγενική και εκφραστική,
η Κυρία Αρμονία, γλυκιά και ισορροπημένη,
και ο Κύριος Ρυθμός, ζωηρός και σταθερός, που του άρεσε να χτυπάει παλαμάκια όταν περπατούσε.

Όλοι στην πόλη ζούσαν ήρεμα, μέσα σε μελωδίες, συμφωνίες και γλυκόηχες συζητήσεις.

Όλοι… εκτός από την Κυρία Παραφωνία.

Η Παραφωνία ήταν πάντα εκτός τόπου και χρόνου. Μιλούσε με σκληρή φωνή, διέκοπτε, φώναζε άσχετα σχόλια και λάτρευε να κουτσομπολεύει:

-"Είδα την Αρμονία να βγαίνει από το σπίτι της Μουσικής! Λες να γράφουν νέα συμφωνία πίσω από την πλάτη του Ρυθμού;"

Οι κάτοικοι της Ηχηλίδας κουνούσαν απογοητευμένοι το κεφάλι τους. Η παρουσία της χαλούσε τη γλυκύτητα της καθημερινότητάς τους. Και το χειρότερο; Κάθε φορά που πλησίαζε η Παραφωνία, τα πουλάκια στα δέντρα σώπαιναν, και οι μελωδίες χάνονταν.

Κάποια μέρα, η Κυρία Μουσική, η Αρμονία και ο Ρυθμός μαζεύτηκαν στο Ωδείο της πόλης για να βρουν μια λύση.

-"Δεν γίνεται να τη διώξουμε," είπε η Μουσική. "Κάθε ήχος έχει θέση - αρκεί να τον μάθουμε να τραγουδά σωστά."
– "Ίσως της λείπει η σωστή συγχορδία," είπε η Αρμονία.
– "Ή ίσως… ο σωστός ρυθμός!" πρότεινε γελώντας ο Ρυθμός.

Έτσι, ετοίμασαν ένα σχέδιο. Κάλεσαν την Παραφωνία στο πρώτο Φεστιβάλ Ευηχίας.

Εκείνη ήρθε, ντυμένη -όπως πάντα- με ένα φόρεμα σε ασύμβατα χρώματα και μια "τσιριχτή" κορδέλα στο κεφάλι της. Μπήκε και αμέσως άρχισε τα σχόλια:

-"Ωχ, πολύ αργό αυτό το κομμάτι…Μήπως ο Ρυθμός πήγε για υπνάκο; Ή μπλέχτηκε στα παπούτσια του και περπατάει σαν χελώνα;"

- Αχού! Αυτή η μελωδία είναι τόσο γλυκιά, που θα μου κολλήσει στα μαλλιά σαν καραμέλα!"

Αντί να θυμώσουν, οι συμπολίτες της απάντησαν με καλοσύνη.

- "Θες να ανέβεις στη σκηνή μαζί μας;" ρώτησε η Αρμονία.
- "Θα σου δείξουμε πώς να τραγουδάς με τη φωνή σου -όχι για να φωνάζεις, αλλά για να… συντονίζεσαι," είπε τρυφερά η Μουσική.

Η Παραφωνία, για πρώτη φορά, ένιωσε να μην την κρίνουν, αλλά να την καλούν να ανήκει κάπου.

Αργά-αργά, άρχισε να αλλάζει. Έμαθε να ακούει πριν μιλήσει. Να περιμένει το σωστό χρόνο όπως της έμαθε ο Ρυθμός. Να επιλέγει φράσεις που δένουν με τις φράσεις των άλλων όπως της έδειξε η Αρμονία. Και με την καθοδήγηση της Μουσικής, έμαθε να τραγουδά, όχι δυνατά, αλλά με νόημα και κυρίως συναίσθημα.

Στο τέλος του Φεστιβάλ, βγήκε στη σκηνή με ένα νέο φόρεμα φτιαγμένο από απαλές συγχορδίες, στολισμένο με χαμόγελα και ταιριαστά χρώματα -γαλάζια, ροζ, πράσινα και κίτρινα. Ήταν το φόρεμα της Ευηχίας.

Από τότε, η Παραφωνία δεν ήταν πια η κουτσομπόλα της γειτονιάς. Ήταν η Κυρία Επινόηση, που με τις παλιές της παραφωνίες, έφτιαχνε νέες, ενδιαφέρουσες μελωδίες που κανείς δεν είχε φανταστεί πριν.

Και έτσι, στην Ηχηλίδα, κάθε ήχος είχε τη θέση του.
Και όλοι έζησαν καλά, αρμονικά και ρυθμικά...