Kαθώς μπαίνεις από τη νότια πλευρά στο Σέντραλ Παρκ της Ν.Υόρκης για να φτάσεις στην "Κρήνη της Βηθεσδά" θα πρέπει να περάσεις έναν μακρύ διάδρομο, με το περπάτημα να ξεπερνά τη μισή ώρα...
Ακούγεται υπερβολικό, μα το πάρκο είναι τεράστιο...
Όμως η διαδρομή δεν είναι καθόλου κουραστική και μονότονη...
Ίσα ίσα, αν βηματίζεις μάλιστα αργά, απολαμβάνεις τη φύση και συγχρόνως θαυμάζεις μια σειρά από περίτεχνα αγάλματα και προτομές λογοτεχνών που είναι σκορπισμένες στα δεξιά κι αριστερά του μονοπατιού, που γι'αυτό έχει το όνομα: "Λογοτεχνικό μονοπάτι".
Στην αρχή του δεσπόζει ο λίθινος Κολόμβος κι ακολουθούν,
Σαίξπηρ, Σίλλερ, Σκοτ, Μπερνς, κλπ...
Στο τέλος του δρόμου ένα ξέφωτο αποκαλύπτει το θαυμάσιο υπαίθριο Music Hall, όπου τις καλοκαιρινές μέρες στήνονται συναυλίες κλασικής και όχι μόνο, μουσικής...
Ακριβώς εδώ "παρακολουθεί" με το άγρυπνο βλέμμα του κάθε μουσικό δρώμενο για να κριτικάρει και να σχολιάζει ο "κορυφαίος των κορυφαίων", Μπετόβεν...
Η γλυπτή προτομή του παραγγέλθηκε και στήθηκε εκεί με χρήματα του φιλογερμανικού συνδέσμου για να τιμηθεί ο μεγάλος μουσουργός στα πλαίσια των 100 χρόνων από τη γέννησή του.
Ο γλύπτης σμίλεψε τον Μπετόβεν με τα μαλλιά ατημέλητα να ανεμίζουν στ' αγέρι και μια εκφραστική ένταση που αντικατοπτρίζει τη μουσική του μεγαλοσύνη.
Στη βάση του ψηλού, γκρίζου, γρανιτένιου βάθρου τοποθέτησε μια χάλκινη αλληγορική φιγούρα που κρατά λύρα, προσωποποιώντας το "Πνεύμα της Μουσικής".
Ο μέγιστος συνθέτης που γεννήθηκε μάλλον σαν σήμερα 16 Δεκέμβρη του 1770 , δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις...
Περιορίζομαι στο να θυμίσω πως πολλοί τον χαρακτήρισαν σαν "λέοντα άγριο και δυναμικό, που παρασύρει τα πάντα με τη ρύμη του!!!"
Μπορεί να έκανε κρύο εκείνη τη μέρα στο Σέντραλ Παρκ, όμως η αίσθηση ήταν υπέροχη...
Πανύψηλα δέντρα υψώνονταν επιβλητικά και στα γυμνά κλαδιά τους κούρνιαζαν να ξεκουραστούν
λογής φτερωτές υπάρξεις και να διαλαλήσουν με το κελαηδητό τους πως η φύση με τα κάλλη της είναι η τέχνη του Θεού.
Πλησίασα να χαϊδέψω το γρανιτένιο μνημείο...
Τα πουλιά εγκωμίαζαν τη φύση και την ελευθερία που τους προσφέρεται με το πέταγμά τους...
Ήταν η στιγμή που άκουσα στ'αυτιά μου το μοτίβο από την 6η Μπετοβενική Συμφωνία...την "Ποιμενική" του, που υψώνεται ως ύμνος στη φύση και τα στοιχεία της, τον ήλιο, τον άνεμο, τα δέντρα, τη γη.
"Αγαπώ τα δέντρα περισσότερο από τους ανθρώπους. Τα δάση, οι βράχοι σου δίνουν την απάντηση που περιμένεις", έλεγε ο Μπετόβεν, γνωστός φυσιολάτρης...
Τού άρεσε να περιπλανιέται μόνος στη γαλήνη και την ηρεμία, εκεί, όπου δεν ήταν υποχρεωμένος να συνομιλεί με άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα την εποχή που έχανε την ακοή του κι ένιωθε τόσο άσχημα.
Από τα πιο εμπνευσμένα μέρη της συμφωνίας, το δεύτερο, Andante molto mosso, που έχει και τον υπότιτλο: "Στο Ρυάκι".
Η μελωδία του υποβάλλει την ευγενική ροή του νερού, μέσω της μελωδικής γραμμής που ακολουθούν τα τσέλα και τα βιολιά, ενώ προς το τέλος του ο συνθέτης χρησιμοποιώντας ξύλινα πνευστά, εισάγει κελαϊδίσματα πουλιών...
Το αηδόνι με το φλάουτο, το ορτύκι με το όμποε ή τον κούκο με το κλαρινέτο...
Προτείνω να κλείσετε τα μάτια, αν και το Μπετοβενικό όνειρο μπορεί κάποιος να το βιώσει και με τα μάτια ανοιχτά...
Την ορχήστρα οδηγεί ο μεγάλος ούγγρος πιανίστας και μαέστρος, Zoltán Kocsis, που τον περασμένο μήνα έκλεισε ένας χρόνος από τον πρόωρο θάνατό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου