"Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη
δώστου κλώτσο να γυρίσει,παραμύθι ν'αρχινίσει..."
κι αναζητά το άπιαστο, ακουμπά το όνειρο, πλάθει ιστορίες με νεράιδες, βασιλόπουλα και
και μαγοπούλια...
Τι κι αν στο δρόμο συναντήσει δράκους, γίγαντες και λύκους κακούς;
Στο τέλος, πάλι το "ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", θα μας ανακουφίσει, αφού
"παραμύθι είναι παρηγόρια και ξανάσασμα..."
Η ανακούφιση και το ξανάσασμα έρχεται από πουλιά εξωτικά απόψε, φίλοι μου!
Από πουλιά του Αμαζονίου, που όταν κελαϊδούν, τα υπόλοιπα πουλιά σταματούν για να θαυμάσουν το υπέροχο κελαϊδητό τους!!!
Το πνεύμα της αγάπης είναι για τους Βραζιλιάνους τα "Ουιραπουρού" με τα πολύχρωμα φτερά!
Σύμφωνα με το θρύλο, ένας πολεμιστής της φυλής Γκουαράνι ερωτεύτηκε τη γυναίκα του φύλαρχου.
Ο θεός για να τον τιμωρήσει για την ασέβειά του, τον μεταμόρφωσε σε πουλί, ωστόσο ο ίδιος κελαϊδούσε στην αγαπημένη του κάθε πρωί, που το φως του ήλιου έπεφτε πάνω στα φύλλα των δέντρων του δάσους.
Πλέον, δεν βασανιζόταν και ήταν λεύτερος να πετάει οπουδήποτε ψάχνοντάς την από την ανατολή μέχρι την δύση του ήλιου και να μαγεύει τους νεαρούς εραστές με το σαγηνευτικό τραγούδι του!
Η γοητεία των μύθων για το ουιραπουρού ενέπνευσε τον Βραζιλιάνο συνθέτη Βίλλα Λόμπος να γράψει το ομώνυμο συμφωνικό ποίημα, που προσπαθώντας να συλλάβει τους ήχους του Αμαζονίου μιμήθηκε όλα τα ηχοχρώματα, το θρόϊσμα των φύλλων αλλά και το τραγούδι για το μυθικό πουλί.
Προφανώς οι γονείς τους -μετανάστες Σικελοί στις ΗΠΑ και ερασιτέχνες μουσικοί- ήταν λάτρεις της κλασικής μουσικής γι' αυτό έδωσαν και στους τέσσερις γιους τους ονόματα συνθετών που θαύμαζαν. Το έναν Ροσίνι, το άλλο Βέρντι, τον τρίτο Μπελίνι και τον μικρότερο Μότσαρτ...
Η μοίρα ήθελε τον τελευταίο να ασχοληθεί με τη μουσική και μάλιστα να αποδειχθεί παιδί-θαύμα, όπως και ο συνονόματός του.
Ο Βραζιλιάνος Mozart Camargo Guarnieri αποφάσισε μεγαλώνοντας -για προφανείς λόγους- να καταργήσει το Mozart και αντ'αυτού να αυτοβαφτιστεί Camargo υιοθετώντας το πατρικό της μητέρας του.
Σύγχρονος του Βίλα Λόμπος, κυρίαρχη φιγούρα της πολιτιστικής ζωής στη Βραζιλία βραβεύτηκε ως ο μεγαλύτερος σύγχρονος συνθέτης της Αμερικής. Εδραιώθηκε ως "εθνικός" συνθέτης, καθώς το στυλ του επηρεαζεται από μελωδιες και ρυθμούς της βραζιλιανικης παράδοσης, δοσμένο ομως με μια "κοσμοπολίτικη" μουσική διάθεση. Μετα την μαθητεία του με υποτροφία στο Παρίσι μετά την μεσολάβηση του Alfred Cortot, που ενθουσιάστηκε όταν τον άκουσε, επέστρεψε στη Βραζιλία όπου ασχολήθηκε με τη συνθεση, τη δ/νση ορχηστρας και τη διδασκαλία. Εγραψε όπερες, συμφωνίες, κονσέρτα, κουαρτέτα, χορωδιακά και τραγούδια.
Όπως και ο συμπατριώτης του Βίλα Λόμπος γοητεύεται από το θρύλο του "ουϊραπουρού" και έτσι δινει αυτόν τον τίτλο στη 2η Συμφωνία του, που συνέθεσε το 1945.
Εκεί, που τα φύλλα των δέντρων αργά, λικνιστικά κι άλλοτε απ'τ'αγέρι γρήγορα σε ερωτική σάμπα ξεφαντώνουν τις στιγμές, που πέφτουν στο χώμα.
Είναι αλήθεια πως κάθε φορά που μια ιστορία αρχινά κι η φαντασία ακουμπά το όνειρο και το άπιαστο, μια ελπίδα γεννιέται εκεί, λίγο πριν το τέλος, που όλοι "θα ζήσουν καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα".
Εκεί, που τα όνειρα ζητάνε να τα ξεδιψάμε με μαγοκελαηδίσματα εξωτικών πουλιών!
"Uirapuru, uirapuru
Seresteiro, cantador do meu sertão
Uirapuru, uirapuru
Ele canta as mágoas do meu coração...
Ουιραπουρού,
της χώρας μου τραγουδιστή,
έλα, τραγούδησε τις λύπες της καρδιάς μου..."
*Υπάρχει και η εκδοχή, το τραγούδι να είναι σε μουσική του Jacobina.
[O θρύλος θέλει όποιον έχει στο σπίτι του ουιραπουρού να'χει την τύχη με το μέρος του.
Πολλοί είναι εκείνοι, που παραμονεύουν για μέρες στη ζούγκλα του Αμαζονίου,
προκειμένου να εντοπίσουν και να "συλλάβουν" τον φτερωτό φίλο, που θα τους φέρει τύχη...]
To κείμενο έχει δημοσιευτεί και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου