Ένα δάκρυ για το Σοπέν...

Τάφος Σοπέν, Κοιμητήριο Pere Lachais Παρίσι

Αν ο Βιβάλντι είναι ο αγαπημένος μου, τότε ο Σοπέν είναι ο χαϊδεμένος μου, ως ερωμένη του πιάνου, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Το πιανιστικό του ύφος, οι συνθετικές του ιδέες, η λεπτότητα και η εσωτερικότητά του με συνεπαίρνουν κάθε φορά!
Αυτόν τον μοναδικό συνδυασμό συναισθηματικής εκφραστικότητας, ρομαντικής ευαισθησίας και πνευματικότητας, δύσκολα τον συναντά κανείς αλλού, ακόμη και μέσα στην ίδια τη ρομαντική εποχή.

«Μετρίου αναστήματος και λιγνός», θα τον περιγράψει η Γεωργία Σάνδη, προτού ακόμη γίνουν ζευγάρι.
«Είχε μακριά χέρια με λεπτεπίλεπτα δάχτυλα. Τα μαλλιά του, σταχτόξανθα προς το καστανό, και τα μάτια του, σκουρόχρωμα – περισσότερο ζωηρά παρά μελαγχολικά. Η μύτη του γαμψή, το χαμόγελό του γλυκύτατο και η φωνή του κάπως βαριά. Ένας άνθρωπος με κάτι το εξαιρετικά ευγενές, μια αδιόρατη αριστοκρατικότητα που αιχμαλώτιζε τους πάντες.»

Νομίζω πως ήδη καταλάβατε για ποιον μιλάω...Φρειδερίκος Σοπέν.
Και η καλημέρα μου έρχεται με τον «αγέρα που φυσά ανάμεσα σε ταφόπλακες…».

Μη φοβάστε, αγαπημένοι μου φίλοι!
Έτσι αποκάλεσε ο Άντον Ρουμπινστάιν το τέταρτο και τελευταίο μέρος της 2ης Σονάτας για πιάνο του Σοπέν, του περίφημου «Πένθιμου Εμβατηρίου».

Ένα μέρος σπαρακτικού ρυθμού, ρυθμού που θυμίζει τους χτύπους της καρδιάς κάθε μουσικόφιλου, όταν στοχάζεται πάνω στη σύντομη ζωή του πολωνού συνθέτη, που μαράζωσε πρόωρα, στα μόλις 39 του χρόνια…

Chopin: «Funeral March»:

Ο ποιητής του πιάνου, Φρειδερίκος Σοπέν, έσβησε σαν σήμερα, στις 17 Οκτωβρίου 1849.
Μια εύθραυστη ύπαρξη, ένας καλλιτέχνης βαθιάς εσωτερικότητας, που έζησε και δημιούργησε με λεπτότητα, ευαισθησία και πόνο.

Eδώ βρίσκεται θαμμένη η καρδιά του Σοπέν
Εκκλησία Τιμίου Σταυρού, Βαρσοβία

Στις τελευταίες του στιγμές, στο διαμέρισμά του στην Πλατεία Βαντόμ του Παρισιού, περιστοιχιζόταν από λίγους και αγαπημένους, την αδερφή του Λουντβίκα, και τον πνευματικό του.
Το σώμα του ήταν εξασθενημένο, η ανάσα του κοφτή, μα το βλέμμα του ακόμα ζωντανό. Ζήτησε να του διαβάσουν αποσπάσματα από τη Βίβλο και να του παίξουν το αγαπημένο του έργο, το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ.

Και όταν η σιγή κάλυψε τον χώρο, ένας κύκλος έκλεισε.

Ο Σοπέν κηδεύτηκε στο κοιμητήριο Père Lachaise στο Παρίσι. Εκεί, μια μούσα - μαρμάρινη και θρηνητική- κρατά σπασμένη λύρα πάνω από τον τάφο του.
Το μνημείο δεν είναι απλώς επιτύμβιο. Είναι σύμβολο ενός αποχαιρετισμού σε έναν σπουδαίο συνθέτη, αλλά και σε έναν ολόκληρο εσωτερικό κόσμο.

Κι όμως, η καρδιά του δεν αναπαύεται εκεί.

Σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία, η καρδιά του μεταφέρθηκε κρυφά στην Πολωνία στην Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στη Βαρσοβία. Φυλάσσεται σε μια γυάλινη λειψανοθήκη, μέσα σε μαρμάρινη κολώνα της εκκλησίας.

Η καρδιά του στη Βαρσοβία, το σώμα του στο Παρίσι… όπως διχασμένη ήταν και η ζωή του ανάμεσα στην πατρίδα και την εξορία.

Θυμάμαι το δέος, το ρίγος, τη βαθιά συγκίνηση, όταν βρέθηκα μπροστά στο σημείο εκείνο, στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, κρατώντας μια αγκαλιά φλογερά, κατακόκκινα γαρίφαλα. Ένα σιωπηλό προσκύνημα. Μια ευχή. Ένα δάκρυ.

Στην κηδεία του, όπως είχε ζητήσει, ακούστηκε το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, μαζί με το τρίτο μέρος από τη 2η Σονάτα του, το περίφημο Πένθιμο Εμβατήριο.

Και κάθε φορά που αντηχεί, το ίδιο βαθύ σκίρτημα…
Ελεγειακό. Ποτισμένο με πόνο, ευαισθησία, μελαγχολία.
Σ’ έναν τόνο γλυκά θρηνητικό, όπως εκείνος ήξερε να υφαίνει τον ήχο…
Μια περιπλάνηση ψυχής στον άφατο πόνο...ένα δάκρυ για τον Σοπέν, που έφυγε σαν σήμερα...

Chopin: «Funeral March»

στην ορχηστρική του εκδοχή από τον Edward Elgar / Διευθύνει ο Sir Adrian Boult:

Το κείμενο έχει δημοσιευτεί και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr