Πρόσκληση για χορό στο σαλόνι της Νταϊάν ντε Πουατιέ...

 

[από: wikimedia]

Μια από τις δημοφιλέστερες ερωμένες βασιλέων και μάλιστα με τεράστια δύναμη στην βασιλική Αυλή ήταν η  ευγενικής καταγωγής, Νταϊάν ντε Πουατιέ. 

Κυρία επί των Τιμών υπήρξε η Νταιάν, αλλά και επίσημη σύντροφος του Ερρίκου του Β΄της Γαλλίας, που δεν τής χαλούσε χατίρι. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στο κοφτερό της μυαλό και την οξυδέρκειά της, γι' αυτό και τής είχε ανατεθεί η ευθύνη της επίσημης αλληλογραφίας του βασιλιά. Μάλιστα συνήθιζαν να υπογράφουν τις επιστολές προς τους συμμάχους του θρόνου πλέκοντας τα ονομάτά τους: "HenriDiane-ΕρρίκοςΝταϊάν".


Πολύ μορφωμένη η Νταϊάν, διδάχτηκε εκτός από το savoir vivre και την τέχνη της συζήτησης, ξένες γλώσσες, ελληνικά και λατινικά, μουσική και χορό. Αθλούνταν συστηματικά και αγαπούσε το κυνήγι, όπως και η αρχαία θεά της οποίας έφερε το όνομα...Γι' αυτό συνήθιζε να φορά μικρή τιάρα με το μισοφέγγαρο, σύμβολο της ρωμαϊκής Ντιάνας που ταυτιζόταν με την Άρτεμη.

Προσλήφθηκε στο παλάτι ως δασκάλα του πρίγκιπα Ερρίκου απ'τον οποίο ήταν μια 20ετία μεγαλύτερη, όμως αυτό δεν τούς εμπόδισε να γίνουν εραστές.

Όλοι γνώριζαν την αδυναμία του Ερρίκου "στα όμορφα γαλανά μάτια της και το αλαβάστρινο δέρμα της" και θρυλείται πως όταν ο Πάπας Παύλος ο 3ος έστειλε ως δώρο στη σύζυγο του βασιλιά, Κατερίνα των Μεδίκων, το τιμητικό "χρυσό τριαντάφυλλο", δεν παρέλειψε φυσικά να στείλει κι ένα μαργαριταρένιο περιδέραιο στην Πουατιέ...


Έμπνευση απο την προσωπικότητα της Δουκίσσης Νταιάν παίρνει το 1934 ο Jacques Ibert για να συνθέσει ένα μπαλέτο για την Ίντα Ρουμπινστάιν.
Στόχος του χορογράφου, Μισέλ Φoκίν, της χορεύτριας και του συνθέτη δεν ήταν η απεικόνιση της ιστορικής προσωπικότητας όσο η αποτύπωση της ατμόσφαιρας της Αυλής με τις λαμπρές γιορτές και μεγαλοπρεπείς χορούς την περίοδο του Ερρίκου.
Έτσι, ο Ιμπέρ στις τρεις σκηνές, που δομεί το μπαλέτο και για να πετύχει την ηχητική "ζωγραφική" του γαλλικού παλατιού, χρησιμοποιεί μοτίβα από έργα Γάλλων συνθετών του 16ου αι., ενώ καθώς το λιμπρέτο εμφανίζει επίσημους προσκεκλημένους από χώρες όπως Ρωσία, Ιταλία ή  Iσπανία,  και υπηρέτες αυτόχθονες της Αμερικής, ενσωματώνει επίσης λαϊκές μελωδίες αυτών των λαών, π.χ τον "Χορό των Βογυάρων".

Απολαυστικές οι μελωδίες που επιλέγει ο Ιμπέρ, διαθέτουν έναν ανάλαφρο τόνο, ευρηματικότατες αρμονικά , πολυποίκιλες στα χορευτικά στυλ, πλούσιο ηχόχρωμα οργάνων, όπου κυριαρχούν τα πνευστά και τα ιδιόφωνα κρουστά, με έμφαση στο ντέφι και  τα κουδουνάκια.
Με τη δυναμική τους και τις μουσικές τους αντιπαραθέσεις ενώνονται άρτια, δημιουργώντας μια  εντυπωσιακότατη ηχητική παλέτα. Μια ορχήστρα όπου τα μέλη της "χορεύουν" με γνήσια γαλλική φινέτσα.


Αποσπάσματα του μπαλέτου συγκεντρώθηκαν σε δύο σουίτες:

Jacques Ibert : Diane de Poitiers, Suite N.1:

Jacques Ibert : Diane de Poitiers, Suite N. 2:

"Κρήνη της Ντιάνας", Λούβρο.

Γλυπτό αγνώστου καλλιτέχνη προς τιμήν της Νταιάνας, που παριστά τη θεά Άρτεμη, τη Diana των Ρωμαίων. Απεικονίζεται γυμνή με τόξο στο χέρι, ενώ δίπλα της έχει τα δύο σκυλιά της και ένα ελάφι. Eμφανείς οι καλλιτεχνικές επιρροές με τη "Νύμφη του Φοντενεμπλό", του Μπενβετούτο Τσελίνι, που εκτίθεται επίσης στο Λούβρο.

Με δεδομένη τη διευκρίνιση του Τσελίνι πως το αρσενικό ελάφι εκπροσωπούσε τον Φραγκίσκο Ι', οδηγούμαστε στη σκέψη πως ο άγνωστος γλύπτης υπονοούσε τον βασιλιά Ερρίκο.

"Κρήνη της Ντιάνας", Λούβρο

[Πηγές αναφέρουν ως πιθανή ημερομηνία γέννησης της  Νταϊάν ντε Πουατιέ την 9η Ιανουαρίου 1500, ενώ άλλες την 3η Σεπτεμβρίου 1499]