Για την πτήση, ο Ανρί Ματίς έδωσε την αφορμή...

 

Matisse: "Icarus"
(pinterest)

"Περίεργο πόσο γρήγορα απομακρύνεται το έδαφος καθώς πετώ! Σα να φεύγει μακριά σου ή να βυθίζεται ξάφνου στον εαυτό του. Δεν είμαι ακόμα πολύ ψηλά, αλλά η Κνωσσός δεν είναι κιόλας παρά ένα χωριό και τα χωράφια που την περιβάλλουν μικροσκοπικά τετράγωνα.
Ο Δαίδαλος πετά ακριβώς μπροστά μου μ' ένα πέταγμα κανονικό σαν να είναι κάτι που το έκανε σ'όλη του τη ζωή. Νοιώθω να με βαστάζει ένα υγρό ελαφρότερο από το νερό, αλλά κυματιστό και ζωντανό όπως αυτό. Δεν τολμώ να σηκώσω το κεφάλι προς τον ουρανό, γιατί έχω την αλλόκοτη εντύπωση ότι είμαι πάνω απ' αυτόν, σαν να είχε αναστραφεί και ότι εγώ πλέω πάνω από ένα άλλο γαλάζιο άπειρο..."

("Τα φτερά του Ίκαρου", Ζακ Λακαρριέρ, εκδ. Χατζηνικολή, μτφ. Μίνωα Πόθου, σελ. 31)

Henri Matisse Self Portrait

Από το 1917 μέχρι την ημερομηνία του θανάτου του το ‘54, ο Ανρί Ματίς έζησε στο Σιμιέ, ένα προάστιο της Νις.
Το 1941 διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο και ένα μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του αναγκάστηκε να το περάσει σε αναπηρική καρέκλα.
Παρά το γεγονός αυτό, δεν εγκατέλειψε το έργο του, αντιθέτως ασχολήθηκε ενεργά με την τεχνική του κολάζ, και την χαρτοκοπτική.

«Ο πραγματικός εαυτός μου βρίσκεται στα έργα που δημιούργησα κατά τη διάρκεια της αρρώστιας μου.

Σ’αυτά πνέει σαν άνεμος, η αίσθηση ελευθερίας μου!», 

συνήθιζε να λέει ο καλλιτέχνης.

Ο Ανρί Ματίς ενθουσιαζόταν να μεταφράζει και να παραλληλίζει τα μουσικά ηχοχρώματα με τα χρώματα της παλέτας του...

Έτσι, το μαύρο ήταν η βία, το μπλε η φύση, το κόκκινο ο ωμός ρεαλισμός, το λευκό ο άνθρωπος ανεξαρτήτου φύλου και το κίτρινο η μοχθηρία…

Ο αρχαιοελληνικός μύθος του Ίκαρου εμπνέει στον Ματίς την εικαστική «Πτώση του Ίκαρου».

Ο γιος του Δαίδαλου που πέταξε κοντά στον ήλιο, αποτυπώνεται σαν λευκή φιγούρα πάνω σε μια κάθετη μαύρη λωρίδα, ένα σκοτεινό αδιέξοδο, που πέφτει μέσα και αποτυπώνεται σε μια αδέξια στάση καθώς δεν έχει από πού να πιαστεί.
Αν υποθέσουμε πως το μαύρο συμβολίζει τη βία, τότε ο Ίκαρος είναι παγιδευμένος μέσα σ’ αυτήν. Στο στήθος του καίει μια φλόγα, το πάθος της παλλόμενης καρδιάς, το πάθος του για ελευθερία. Κίτρινα αστέρια τον περιστοιχίζουν, ίσως το βαρύ πεπρωμένο,  που τον έχει καταδικάσει σε θάνατο…

Είναι ένα από τα συγκλονιστικότερα χαρτοκοπτικά έργα του μεγάλου καλλιτέχνη που έφυγε σαν σήμερα, 3 Νοέμβρη του 1954…

Ένας μύστης καλεσμένος ν' ανεβεί στον ουρανό; Ένας απερίσκεπτος που καίγεται στον ήλιο; ...Ένα πλάσμα  που θυσιάζεται και γκρεμίζεται στο κενό;... Ένας ουτοπιστής που ξεπήδησε απ’ τα νέφη της μνήμης;

Τι είναι ο Ίκαρος, φίλοι μου;

Ο σουηδός Ίνγκβεϊ Μάλμστιν, εκπρόσωπος της νεοκλασικής μέταλ, εμπνευσμένος από το μύθο του Ίκαρου, δίνει την «Icarus Dream Suite Op. 4» βασισμένη στο μελωδικό μοτίβο του αγαπημένου Adagiο του Αλμπινόνι (το ονομάζω έτσι αν και η πατρότητα αμφισβητείται).

Ο Ίνγκβεϊ, ένας χαρισματικός κιθαρίστας, λάτρης της κλασικής μουσικής, συνδυάζει τις δυο αγάπες του σε ένα μοναδικό στυλ, που ακολουθεί τις δομές του Μότσαρτ, του Μπετόβεν ή του Μπαχ δοσμένες καινοτόμα, εδραιώνοντας τη θέση του στο λεγόμενο «νεοκλασικό ροκ»… 

Mού αρέσει πολύ η διασκευή για πιάνο και σαξόφωνο, αν και σήμερα τα παιδιά στο σχολείο τάχθηκαν με διαφορά υπέρ της αυθεντικής ροκ σύνθεσης…

Yngwie J. Malmsteen: "Icarus' Dream Suite Op. 4":

Καλή σας μέρα, φίλοι μου! Ας ευχηθούμε οι στιγμές της να κυλήσουν σε κήπους λουλουδόσπαρτους! "Υπάρχουν πάντοτε λουλούδια γι’ αυτούς που θέλουν να τα βλέπουν", κατά τα λεγόμενα του μεγάλου Ματίς...

[Εν τάξει σήμερον 3 του Νοέμβρη 2020 το πέταγμα στους αιθέρες της Τέχνης έγινε στη μνήμη του Ανρί Ματίς... Με τους μαθητές του Γ1 στο κεφάλαιο «Μουσική και Εικαστικά»…Αφιερωμένο, λοιπόν με την ευχή μια μέρα να φτάσουν ψηλά, εκεί που στοχεύουν και να γνωρίσουν τις χαρές του αιθέρα...]