Ταϊλάνδη: Κρίκοι στο λαιμό, που πνίγουν με αναμνήσεις...(φωτογραφικό άλμπουμ)

 

To πράσινο της φύσης, καταιγιστικό. Μια τροπική ζούγκλα, όπου συχνά-πυκνά ξεπετάγονταν ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα της βουδιστικοί ναοί και χρυσά αγάλματα…

Ταξίδι στο βορρά της Ταϊλάνδης…

Περιπλανώμενοι σε τόπους με πυκνή βλάστηση στα σύνορα με τη Βιρμανία,  για μια γνωριμία με τις ορεσίβιες φυλές της περιοχής…

Απομονωμένοι, αόρατοι σχεδόν οι οικισμοί τους, τα σπίτια και τα διάφορα οικήματά τους φτιαγμένα από μπαμπού και χόρτο, οργανωμένα πάνω σε χοντρούς πασσάλους…

Tα πρόσωπα πάντα χαμογελαστά...
Οι περισσότεροι την ώρα που έφτασα εγώ στο χωριό τους, γυναίκες και παιδιά.

Άλλες ύφαιναν στον αργαλειό, άλλες πότιζαν τα χωράφια με καλλιέργειες βοτάνων, τσαγιού και ρυζιού, άλλες κεντούσαν ή σκάλιζαν πάνω στο ξύλο διάφορα χειροποιήματα…κι άλλες διασκέδαζαν τη σχόλη τους  παίζοντας παράξενα πολυκάλαμα αερόφωνα...

Τα παιδιά έτρεχαν τριγύρω χαρούμενα, που ξένοι είχαν έρθει να τους επισκεφτούν.

Το τόπι που κλωτσούσαν, οι κούκλες που νανούριζαν, το μικρό πατίνι που τσούλαγε στους χωματένιους δρόμους, όλα πρωτόγονης κατασκευής κι από υλικά ακατέργαστα.

Όλες τους, φιγούρες χαρακτηριστικές. 

Όμως εκείνες που ξεχώρισαν με την εντυπωσιακή αμφίεσή τους ήταν οι γυναίκες με τους μακριούς λαιμούς!

Η παράδοση θέλει τη γυναίκα της φυλής Κάρεν από μικρή να φορά γύρω από το λαιμό χάλκινους κρίκους που με το πέρασμα των χρόνων επιμηκύνει το μέρος αυτό του σώματος.

Μια μακρόχρονη παράδοση που ο μεγάλος αριθμός των κρίκων στον λαιμό αποτελεί σύμβολο αξιοπρέπειας.

Λένε, πως αρχικός σκοπός της παράξενης αυτής συνήθειας ήταν να προφυλάσσονται οι γυναίκες της φυλής από επιθέσεις τίγρεων ή επειδή θεωρούσαν πως οι μακρύλαιμες, σαν κύκνος ή καμηλοπαρδάλεις γυναίκες, έμοιαζαν ομορφότερες…

Όταν μέσω του τοπικού ξεναγού ρώτησα μια ηλικιωμένη Κάρεν πώς νοιώθει που τόσα χρόνια φορά στο λαιμό της αυτά τα επίχρυσα δαχτυλίδια μού απάντησε πως γι’αυτήν αποτελεί σεβασμό στους προγόνους της,  σκοπός της διατήρησης της πολιτιστικής ταυτότητας της φυλής της, που δεν σχετίζεται με την ομορφιά και το να κάνει την εμφάνισή της ελκυστικότερη.

Οι συμβολισμοί του εθίμου χάνονται στα βάθη του χρόνου. Άλλοι μιλούν για προστασία από δαγκώματα άγριων ζώων...άλλοι για προστασία των γυναικών από τη δουλεία, καθώς δεν θα ήταν εύκολα εμπορεύσιμες φορώντας τους κρίκους…κι άλλοι πως αυτός είναι ο τρόπος να τιμηθεί ο «δράκος», μια σημαντική, μακρυσώματη φιγούρα στη λαογραφία των Kayan, όπως ονομάζεται η αρχηγός-φυλή, της οποίας οι Κάρεν αποτελούν υποομάδα.

Χαμογέλασα και μάλλον κατάλαβε πως ενστερνιζόμουν την άποψή της, γι’αυτό ίσως προθυμοποιήθηκε να «μεταμορφώσει»  και μένα σε μια Κάρεν, έστω για λίγο…

Με ευγένεια (που πραγματικά με ξένισε για φυλή που οι ταξιδιωτικοί οδηγοί χαρακτηρίζουν απολίτιστη), με ρώτησε αν επέτρεπα τα μπρούτζινα δαχτυλίδια της να «αγκαλιάσουν» και το δικό μου λαιμό.

Μια πατέντα τους, ευχαριστήριο σε όσους είναι πρόθυμοι να αναζητήσουν τη φυλή, τα ήθη της και να μεταδώσουν την ύπαρξή της.

Ανασήκωσα τα μαλλιά μου.
Με απαλές κινήσεις κάλυψε με κρίκους το λαιμό μου, ενώ ψέλιζε μια μονότονη μελωδία…

Σούφρωσα τη μύτη κι έσμιξα τα φρύδια ασυναίσθητα.
Αντιλήφθηκε πώς και γιατί απορούσα και στην ακαταλαβίστικη γλώσσα της έδωσε την εξήγηση:

Ήταν τραγούδι, κάτι σαν επίκληση στο πνεύμα του καλού να με ευλογήσει με αφθονία και τύχη. 

Τα πνεύματα για τους Κάρεν, μού είπε, είναι οι ταχυδρόμοι τους…αυτοί που τους μεταφέρουν τις επιθυμίες και τους πόθους τους.
Ο θεός έπειτα τούς στέλνει απάντηση με κάποιο σημάδι…με τη βροχή, τις αστραπές, τα πουλιά, το κακάρισμα του κόκορα…

-Πόσο μακρινοί, σκέφτηκα, και πόσο συνάμα κοντινοί οι τόποι, οι λαοί, οι πίστεις και οι δοξασίες μας…

Ρώτησα το όνομά της…

Ήταν η σεβαστή Πι…

«Pi», στη γλώσσα τους είναι η γιαγιά, που χαίρει εκτίμησης όλης της οικογένειας.Το όνομά της ήταν Μποέιπόο, δηλαδή "δροσιά λουλουδιού".

Tο πρόσωπό της χαρακωμένο βαθιά απ’τις ρυτίδες του χρόνου, όμως φωτισμένο σαν μια αντανάκλαση απροσμέτρητης ομορφιάς σε λείο καθρέφτη.

Αυθόρμητα ήρθε η σκέψη να την αγκαλιάσω, όμως σα να θέλησε να με προλάβει, καθώς η κουλτούρα τους δεν επιτρέπει εναγκαλισμό, ούτε καν χειραψία στο χαιρετισμό τους και σηκώθηκε… 

Στάθηκε όρθια, έσμιξε τις παλάμες σα να προσεύχεται και υποκλίθηκε μπρος μου.

Με ευχαριστούσε για τη συνομιλία μας με τον τρόπο, που η παράδοσή της επιτάσσει…

Τη μιμήθηκα και γω χαμογελώντας αληθινά!

Έπειτα διάλεξα για ενθύμιο δυο από τις ξύλινες κούκλες-ομοιώματα γυναικών Κάρεν από την πραμάτεια της...
Μια με κόκκινη και μια με πράσινη φορεσιά. 

Τις κοιτάζω τώρα στο ράφι μου κι αναπολώ αυτή την ιδιαίτερη γνωριμία πριν μερικούς μήνες στα Ταϊλανδέζικα δάση στα σύνορα με τη Βιρμανία.

Δυο ξύλινες κούκλες με μπρούτζινα δαχτυλίδια στο λαιμό, σουβενίρ από το συναπάντημα της Ελπίδας με μια ρυτιδιασμένη, μα όλο γλυκύτητα Δροσιά Λουλουδιού…