[16 Δεκέμβρη 2013...Ώρα 00:46...]
Φιλαράκια μου, γλυκά και αγαπημένα, έζησα συγκλονιστικές στιγμές, γιατί επιτέλους ήρθε στην οικογένεια το πρώτο εγγόνι από τη λατρεμένη μου πρωτότοκη κορούλα και τον αξιαγάπητο γαμπρούλη μου!Μισός αιώνας πέρασε...Γεννήθηκα πριν 50 χρόνια...με το μουσούδι, που μου χάρισε ο Θεός!Με τα χρόνια απόκτησα το πρόσωπο που μου αξίζει!Πόσο χαίρομαι που μεγάλωσα, και που ρυτίδες μαχαίρωσαν μάτια, παρειές και μέτωπο!Καλύτερα ρυτιδιασμένο πρόσωπο, παρά μαχαιρωμένη ψυχή...Κράταγα άμυνες όλα αυτά τα χρόνια, άμυνες με την αγάπη!Γλυκομεγάλωνα, λοιπόν...στερνοπαίδι βλέπεις, χαϊδεμένο απ' όλους...Κι έτσι έμαθα να ζω, με αγάπη!...Και να παίζω με κάθε τι..και με τη ζωή! Ναι! και μ'αυτήν έπαιζα!Και παντρεύτηκα...μα δεν μεγάλωσα!Έγινα μανούλα, δις...το ίδιο!Χαχα!Έγινα και πεθερά... Εκεί δε μ' έπαιρν' άλλο! Έπρεπε να σοβαρευτώ!Το προσπάθησα. Σοβαρή και... αυστηρή...Μα, κοριτσόπουλο παρέμεινα (στην καρδιά, μη με περάστε και για ωραιοπαθή).Πριν μερικούς μήνες όμως, έβαλα κάτω τον εαυτό μου και του ' πα..."Άκου να δεις...το και το!Πενηνταρίζεις, τι θα γίνει; ακόμα θα ονειροπολούμε σαν έφηβοι;Μισός αιώνας στην πλάτη, βαρύς κι ασήκωτος...τα μαλλιά άσπρισαν, άλλο που οι βαφές με μαεστρία τα καλύπτουν..."Έκατσα λοιπόν και ρώτησα τον εαυτό μου:"Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;"κι αυθόρμητα μια θεατρινίστικη φωνή σε ρόλο σοβαρού ηθοποιού, απάντησε:"Θέλω να γίνω γιαγιά! "***
Αγωνιάς, λαχταράς, φοβάσαι, τρέμεις...και μετά η απόλυτη χαρά, ευτυχία και συγκίνηση!
Το πρώτο κλάμα απ'του παιδιού σου το παιδί ...μια νότα ανώτερη κι απ' τις 7 της μουσικής!
Ήχος πρωτόγνωρος, ουράνιος, αγγελικός, θεόσταλτος!
Όπως είναι το θαύμα της ζωής!
Το μωρουδίστικο κλάμα, ο πιο ερωτύλος ήχος που έχω ακούσει!
Πιστέψτε το, αηδονοκελάηδητο!
Το κλάμα δίνει το ρυθμό και τ'αντικείμενα ακολουθούν...και ο απόηχός τους αφήνει πίσω μια αίσθηση λιακάδας...
Μυρίζει πρόωρη άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο!
Ο ουρανός είναι γεμάτος καθαροδευτεριάτικους χαρταετούς!
Το συναίσθημα απροσδιόριστο! Σα φλόγα που καίει χωρίς καύση!
Σαν τ' όνειρο, που ονειρευόμαστε χωρίς ύπνο!
Το παραδέχομαι! Είμαι μια τρελογιαγιά...που σκαρφαλώνει στο δεντράκι του δωματίου του...να πιάσει σκίουρους τα όνειρα, που ραίνουν την καληνύχτα του!
Τι γαϊτανάκια συναισθήματα πλέκουν αυτά τα μικροσκοπικά χεράκια!
Και τι χειλάκια, ζουμερός γερμάς μεσ'στο χειμώνα!
Κι η γρήγορη ανάσα, ελπίδα στο βελούδινο στήθος!
Και η πνοή του, φύσημα να "ζω απ'την ανάποδη", που λέει κι ο ποιητής! Κι έτσι να βλέπω τη στραβή ζωή μας, ίσα!
Αχ, αγάπη! Τι θαύματα γεννάς!
Έγινα κόρη, σύζυγος και μάνα...μα, τώρα που' γινα γιαγιά οσμίστηκα γερά τη γύρη σου!
(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε 3 μέρες μετά τη γέννηση του πρώτου μου εγγονού στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr)
Λινα16 December 2018 at 08:20
Ετσι ακριβως Ελπιδα..οσες φορες γινεις γιαγια τοσες φορες θα νοιωσεις τα ιδια!...υγεια σε ολα τα παιδια!ReplyDelete
wasso31 March 2021 at 03:55
ΑκριβωςReplyDelete
Συμπτωση κι εδω..κι εγω εγινα γιαγια στα διδυμα της κορης μου16 Δεκεμβρη του 2004...τα ιδια συναισθηματα Ελπιδα μου.."του παιδιου μου το παιδι ειναι δυο φορες παιδι μου".. να χαιρεσαι ολα σου τα εγγονια για πολλα ακομη χρονια..φιλια!
ΑπάντησηΔιαγραφήWelcome to the club !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή επιτυχία Ελπίδα! Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά σου ονομάζεται "Οδός 3ης ηλικίας! Λάθος! Έπρεπε να λέγεται "Οδός αυτοσυνειδησίας"!
Μπαίνοντας στον δρόμο αυτό μαθαίνεις να ηρεμείς. Αρχίζεις να βλέπεις την πρότερη ζωή σου, τί ήσουν, πώς έζησες και τί αφήνεις πίσω σου... Έτσι κερδίζεις την αυτοσυνειδησία σου... Βλέπεις τους άλλους με άλλο μάτι, τα παιδιά σου, τα βλαστάρια σου και τις παραφυάδες τους. Όλα από σένα ξεκινούν! Έτσι ηρεμείς, αποκτάς καρτερικότητα, παύεις να καλλιεργείς φόβους του παρελθόντος...
Είναι πορεία προς τον εσώτερο εαυτό σου! Καλές Γιορτές!