 |
| "Μητρική στοργή", Γεώργιος Ιακωβίδης |
(Για τη γενέθλια επέτειο του Γεωργίου Ιακωβίδη)
11 Γενάρη 1853
11 Γενάρη 1853
Μαθητής του Ν. Λύτρα, δημιούργησε στο Μόναχο το δικό του εργαστήριο πάνω στο λόφο και ήταν σε όλους αγαπητός!
Για τους κατοίκους του Μονάχου ήταν ο ζωγράφος από την Ελλάδα, ένας τύπος πράος, ήρεμος, που πάντα με το βλέμμα του αγκάλιαζε τρυφερά τους πάντες γύρω του!
Είναι ο ζωγράφος των χαρούμενων παιδικών σκηνών, θεματολογία που λέγεται πως έπαψε να τον απασχολεί μετά το θάνατο της γυναίκας του.
Ο ζωγράφος της παιδικής ηλικίας, της παιδικής αθωότητας, που στο έργο του αντανακλάται η τρυφερή σχέση ανάμεσα σε ηλικιωμένους παππούδες και γιαγιάδες και των εγγονών τους, η τρυφερή σχέση και στοργή της μάνας απέναντι στο σπλάχνο της...
Τόσο ζωντανές οι μορφές και τα πρόσωπά του, που πολλοί έλεγαν πως "ζωγράφιζε με ένα πινέλο που είχε μαγικές ιδιότητες!"
Όπως στο παραπάνω εικαστικό του: "Μητρική στοργή". Απεικονίζει μια μητέρα, που στην αγκαλιά της έχει το παιδί της, το οποίο νανουρίζει γλυκά για να κοιμηθεί. Το έχει μόλις ταΐσει (το υπονοεί το πιάτο πάνω στο τραπέζι).
Το ελαφρό μειδίαμα στο φωτεινό πρόσωπο της μητέρας μαρτυρά το μέγεθος της λατρείας προς το μωρό της. Ο ζωγράφος εύστοχα σκιαγραφεί τη μορφή της γυναίκας ήρεμη και γαλήνια, ενώ το μωρό απεικονίζεται με την πλάτη στο θεατή. Χαρακτηριστικό είναι το φωτεινό ουδέτερο βάθος, χωρίς χρωματική ένταση που να αποσπά το βλέμμα του θεατή, καθώς μέλημα του ζωγράφου είναι να αποδώσει τη μητρότητα, αυτό το δύσκολο, όμως αληθινό και μοναδικό ταξίδι στη ζωή της γυναίκας...
Οι μορφές του Ιακωβίδη ξεχωρίζουν για την αλήθεια και ειλικρίνεια, που εκφράζουν. Είναι σαν ένας δικός σου, απλός άνθρωπος, σου αφηγείται με τα πινέλα του μια σχέση ζωής...Απλά και ειλικρινά...
"Νανούρισμα", τιτλοφορεί το ποίημά του ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, το οποίο θα μελοποιήσει για γυναικεία χορωδία και ορχήστρα ο Μανώλης Καλομοίρης και θα μάς κρατήσει γλυκιά συντροφιά.
Ο συνθέτης στο αργό προοίμιο υποβάλλει εξ αρχής την τρυφερή, ολόγλυκη διάθεση του ποιήματος με το βασικό θέμα του, η τροπική μελισματικότητα του οποίου εκτίθεται με απαλότητα, προτού μετατραπεί με ζωηρότερο ρυθμικό παλμό, και πληθωρικότερη ενορχήστρωση.
***
"Νανούρισμα", τιτλοφορεί το ποίημά του ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, το οποίο θα μελοποιήσει για γυναικεία χορωδία και ορχήστρα ο Μανώλης Καλομοίρης και θα μάς κρατήσει γλυκιά συντροφιά.
Ο συνθέτης στο αργό προοίμιο υποβάλλει εξ αρχής την τρυφερή, ολόγλυκη διάθεση του ποιήματος με το βασικό θέμα του, η τροπική μελισματικότητα του οποίου εκτίθεται με απαλότητα, προτού μετατραπεί με ζωηρότερο ρυθμικό παλμό, και πληθωρικότερη ενορχήστρωση.
"Φύσ’ αγεράκι δροσερό μες στων δενδρών τα φύλλα.
Πάρ’ απ’ τα ρόδα τον ανθό απ’ τη μηλιά τα μήλα
και φέρ’ τα στο παιδάκι μου.
Είναι καλό και κάνει ήσυχο νάνι νάνι.
Αρχίνησε το λάλημα, αηδόνι ερωτεμένο,
νανάρισέ το, το φτωχό είν’ αποκοιμημένο
σαν τη γλυκιά σου συντροφιά μες στη φωλιά σαν κάνει
τη νύχτα νάνι νάνι.
Άνοιξε νυχτολούλουδο, άνοιξε και μη κλείσεις,
την όμορφή σου μυρωδιά ωσότου να τη χύσεις
όλη μες στα μαλλάκια του.
Το μαύρο, ιδές πώς κάνει μαζί μου νάνι νάνι.
Παίζει τ’ αγέρι του Μαγιού μέσα στον καλαμιώνα,
γελούνε τ’ άνθη, τα νερά, λαλεί η νεροχελώνα.
Ευτυχισμέν’ είμαι κι εγώ στα στήθια μου σαν κάνει,
το μαύρο, νάνι νάνι.
Και σεις με τα χρυσά φτερά, ονείρατά μου, ελάτε
στο έρμο το καλύβι μας, αγάλια αγάλια εμβάτε,
σιγά, μη το ξυπνήσετε·
κοιτάξετε πώς κάνει άγγελος νάνι νάνι.
Ονείρατα είναι του φτωχού, η συντροφιά, η ελπίδα·
της χήρας η παρηγοριά, ο ήλιος, η αχτίδα.
Ελάτε, μην αφήσετε τη μάνα του που κάνει
μαζί του νάνι νάνι.
Αποκοιμήθη το μικρό, κι η μάν’ αποκοιμήθη
βαστώντας το σφιχτά σφιχτά στα μητρικά της στήθη"
Μανώλης Καλομοίρης: "Νανούρισμα":
Χίδηρα Λέσβου, 11 Ιανουαρίου 1853 – Αθήνα, 13 Δεκεμβρίου 1932
ΑπάντησηΔιαγραφή