«Απάνου στην τριανταφυλλιά»

 

Μην είναι η χαρά και το φως τ’Απρίλη, που συνυπάρχουν στο παραδοσιακό αυτό τραγούδι;
Μην είν’ ο έρωτας, η μεθυστική νιότη του στίχου;
ή το παραδοσιακό ούτι με τη λύρα και ο ήχος του ταμπούρου;

Είναι το κράμα τους, που συγκροτούν έναν κόσμο τελετουργικό, που κινείται μέσα στο ανοιξιάτικο φως, τους ντυμένους απλότητα αγέρες, που αποθεώνουν τη φύση με την πνοή του  ολάνθιστου λυρισμού τους!

Η ευαισθησία βρίσκει έναν τρόπο έκφρασης, σύμμαχο της παράδοσης σε μια φωνή που μπορεί η βάση της να είναι κλασική, όμως αυτή η ιδιαιτερότητά της είναι που κάνει τη διαφορά μετουσιώνοντας περίτεχνα το λαϊκό σε έντεχνο κι αντίστροφα.
Aκούς και συντονίζεσαι με μία αρχέγονη δύναμη.Ιδιαίτερο το ζευγάρωμα μιας οπερατικής φωνής με το νταούλι και τη λύρα.

«Απάνου στην τριανταφυλλιά»

Πρόκειται για ένα παραδοσιακό τραγούδι της Μακεδονίας.
Ένα τραγούδι αγάπης με συμβολισμούς δανεισμένους από τα ζώα και τα φυτά.
Η πέρδικα, σύμβολο γονιμότητας, ευζωίας, καλοτυχίας κι η τριανταφυλλιά της χαράς και της εμορφάδας!
Κι όλα αυτά, χάρες και καλούδια, ομορφιά και γονιμότητα «πέφτουν στης νύφης την ποδιά…»

Πόσο δίκιο είχε ο μεγάλος Γκαίτε, όταν μιλώντας για το δημοτικό τραγούδι δήλωσε ότι το βρίσκει 

«τόσο λαϊκό, αλλά και τόσο δραματικό, τόσο επικό και τόσο λυρικό, που αντίστοιχό του δεν υπάρχει στον κόσμο».

«Απάνου στην τριανταφυλλιά

χτίζειν η πέρδικα φωλιά

χτίζειν η πέρδικα φωλιά

σιβαινοβγαίνουν* τα πουλιά

σιβαινοβγαίνουν τα πουλιά

και σιέται η τριανταφυλλιά

και πέφτουν τα τριαντάφυλλα

μέσα στης νύφης την ποδιά»

Ένας συρτός που χορεύεται με σταυρωτά χέρια και σήμερα τ’ ακούμε από τη Θεοδώρα Μπάκα, μια ερμηνεύτρια με κλασικές σπουδές, απόφοιτο του τμήματος Όπερας και Μουσικής Δωματίου της Ακαδημίας του Ανόβερο.
Με συμμετοχές και συνεργασίες σε έργα αναγεννησιακής και μπαρόκ μουσικής, λήντερ, αλλά και σύγχρονων δημιουργών.

Μια μέτζο σοπράνο, που η χροιά της φωνής της τη βοηθάει πολύ στην ερμηνεία και παραδοσιακών τραγουδιών.



Μια ερμηνεία, ιδωμένη με μια άλλη ματιά, που αποκαλύπτει απροσδόκητες ομορφιές της πολιτιστικής μας κληρονομιάς...της παράδοσής μας, που πάντα μάς διδάσκει, μάς οδηγεί, μάς ...ανασταίνει.
Γιατί κάθε τσάκισμα της φωνής στο παραδοσιακό τραγούδι συγκινεί, ενώνει, προβληματίζει, προτρέπει, θυμίζει, προκαλεί δέος, ανατάσσει!

*σιβαίνω(αρχ. εισβαίνω) = εισέρχομαι

<<Θεοδώρα Μπάκα: Απάνω στην τριανταφυλλιά>>

To κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr