| "Portrait of Maria Callas", Henry Koerner, από εξώφυλλο στους Times το 1956, National Portrait Gallery Smithsonian WA DC (πηγή: npg) |
"Το τραγούδι ήταν για μένα φάρμακο", είχε εκμυστηρευτεί σε συνέντευξή της η Μαρία Κάλλας .
Φάρμακο κατά των συμπλεγμάτων μειονεξίας που ένιωθε, καθώς δεν άκουγε καλή κουβέντα από κανέναν, παρά μόνο όταν τραγουδούσε...Έτσι, εκμεταλλεύτηκε το δυναμικό φάσμα των τριών οκτάβων, που διέθετε κι αφοσιώθηκε στην τέχνη της.
Σε ό,τι κι αν ερμήνευσε υπήρξε ανεπανάληπτη με δίκαιη τη λατρεία που γνώρισε από τον κόσμο!Με σπάνιο φωνητικό χάρισμα και εκθαμβωτική υποκριτική παρουσία!
Αθάνατη, η λήθη δεν την άγγιξε ποτέ...
"Η φωνή της Κάλλας είναι η Pieta του Μικελάντζελο...,η ζωγραφική της Καπέλα Σιξτίνα,που έγινε ουράνιο τραγούδι!Η φωνή της δονεί την ψυχή, όπως το τσέλο του Casals !",
είπαν για τη ντίβα του λυρικού θεάτρου όλων των εποχων.
Πέρασε στην αιωνιότητα σαν σήμερα, 16 Σεπτέμβρη του 1977. Ας γαληνεύει στα βαθιά νερά του Αιγαίου, που σκορπίστηκε η τέφρα της...
Ο τελευταίος που είδε τη Μαρία πριν πεθάνει ήταν ο ιμπρεσάριος, Μισέλ Γκολτζ. Μόλις είχε καταρρεύσει στο μπάνιο και στη συνέχεια πέθανε στο κρεβάτι της:
"Είχε την εικόνα της Βιολέτας από την "Τραβιάτα", όπως την ερμήνευσε το ‘56 στη Σκάλα του Μιλάνου…
Το πρόσωπό της αρυτίδιαστο… Δεν έδινε αίσθηση νεκρής, μα κάποιας, που έχει απλά κλείσει τα μάτια για να ξεκουραστεί…", θα πει...
Προτείνω λοιπόν στη μνήμη της- να την ακούσουμε στην "Τραβιάτα" του Βέρντι...
Bρισκόμαστε στην 3η Πράξη του μελοδράματος, όπου η Βιολέτα, συνειδητοποιώντας ότι βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου και ότι δεν έχει καμιά ελπίδα πια, απευθύνει το τελευταίο αντίο:
"Addio del passato bei sogni ridenti-Αντίο, γελαστά όνειρα, περασμένων καιρών"...
Η Βιολέτα είναι απελπισμένη. Με την άρια αυτή αποχαιρετά απαρηγόρητη και αδύναμη τον κόσμο. Η άρια αποτελεί την κορύφωση αυτής της μελαγχολικής διάθεσης και συγκινεί κάθε ευαίσθητο φιλόμουσο... τόσο που ίσως κάποιος δεν καταφέρει να κρατήσει τα δάκρυά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου