«Ακούτε!» είναι ίσως η λέξη που χρησιμοποιούσε συχνότερα στις πρόβες ο Κλαούντιο Αμπάντο…
«Ακούτε!!, αυτό είναι το πιο σημαντικό, ν’ακούτε τη μουσική ... να ακούτε ο ένας τη μουσική του άλλου..Μονάχα έτσι προκύπτει γνήσια επικοινωνία και δέσιμο μεταξύ σας»…
Σε αντίθεση με τον αυταρχικό Τοσκανίνι, ο Αμπάντο ήταν οικείος, φιλικός και ευγενής με τους μουσικούς.
Ήταν επτά χρονών, όταν άκουσε στη Σκάλα του Μιλάνου τα Νυχτερινά του Ντεμπισί..Ήχοι και μελωδίες, που τού γέννησαν την επιθυμία να γίνει μαέστρος!
Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, εκεί, στον ίδιο χώρο της Σκάλας θα έκανε το ντεμπούτο του με την Τρίτη του Μάλερ, συνθέτη, έργα του οποίου ηχογράφησε πολλές φορές!
Έφηβος ων, βλέποντάς τον και συνομιλώντας μαζί του, ο Μπερνστάιν του δήλωσε πως από τα «μάτια φαίνεται η λατρεία του για τη μουσική και θα διαπρέψει στο πόντιουμ!»
Ο Αμπάντο δούλευε πολύ και μιλούσε λίγο…
Με τους μουσικούς του προτιμούσε την επικοινωνία με τα μάτια, τα χέρια και τις κινήσεις του σώματος…Άφηνε τη μουσική να μιλάει για κείνον.
Το 1982 ίδρυσε τη «Φιλαρμονική της Σκάλας» για την εκτέλεση ορχηστρικών έργων και παρέμεινε στην υπηρεσία της μέχρι το 1986…
Κάθε του συναυλία άγγιζε τα ουράνια ύψη της λαμπρότητας και της αποκάλυψης.
Οι ερμηνείες του ξεχώριζαν για το βαθύ τους συναίσθημα, συνδυάζοντας την ακρίβεια και το βάθος των Γερμανών με τη ζεστασιά και το πάθος των Ιταλών.
Αποτελεί παράδοση από τα χρόνια του Τοσκανίνι, στη «Σκάλα» και μπρος σε άδεια καθίσματα να εκτελείται επικήδεια μουσική στη μνήμη κάθε μεγάλου μαέστρου που πέρασε από κει.
Έτσι μία εβδομάδα μετά το θάνατό του και υπό την μπαγκέτα του Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ εκτελέστηκε το «Marcia Funebre» από την Ηρωική του Μπετόβεν μπρος στα άδεια καθίσματα του Μιλανέζικου Θεάτρου, ενώ πλήθος κόσμου παρακολουθούσε συγκινημένο ακριβώς απ’έξω στην πλατεία όπου είχαν στηθεί γιγαντοοθόνες.
Ο Κλαούντιο Αμπάντο υπήρξε μια εμπνευσμένη καλλιτεχνική προσωπικότητα, ένας κορυφαίος του βάθρου, που η απώλειά του στις 20 Γενάρη 2014 άφησε κενό που δύσκολα αναπληρώνεται...,
Γιατί ήταν ένας αφιερωμένος -με ευλάβεια σχεδόν- υπηρέτης στην Τέχνη του...
Όπως έλεγε:
Στη Μarcia funèbre βιώνεις τραγωδία χωρίς λύτρωση. Τα δεινά που αποτυπώνει ο Μπετόβεν στο επιβλητικό adagio assai του, ξεπερνούν το απλό πένθος ενός χαμένου φίλου. Αυτή η απώλεια εγκλωβίζει την ίδια την ψυχή της Τέχνης...Την βαριά τραυματισμένη από το θάνατο ενός εμπνευσμένου τέκνου της...
Το μέρος ανοίγει με την υποβλητική επίσημη επικήδεια πομπή με τα έγχορδα να προελαύνουν αυστηρά. Στη συνέχεια και με μεγαλοπρέπεια, το όμποε αναλαμβάνει την ηχητική σκιαγράφηση των συναισθημάτων της οδύνης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου