Αμπελώνες και κλασικοί συνθέτες που το...έτσουζαν...

 

Βαν Γκονγκ: "Το κόκκινο αμπέλι", Μουσείο Πούσκιν-Μόσχα

ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ και ΑΜΠΕΛΩΝΕΣ


Μπορεί να ακούγεται παράξενο, ακόμα και τρελό.Ομως επιστήμονες ισχυρίζονται πως η κλασική μουσική βοηθά στην υγιή ανάπτυξη των αμπέλων.
Κατά καιρούς διάφορα πειράματα διεξάγονται σε οινοποιεία ανά τον κόσμο, προσπαθώντας να αποδείξουν την ισχύ της θεωρίας.
Σύμφωνα με τις μελέτες, τα ηχητικά κύματα της μουσικής ενεργοποιούν την ανταλλαγή στοιχείων, όπως καλίου και ασβεστίου μεταξύ των κυττάρων των φυτών, καθιστώντας τα πιο ανθεκτικά στις ασθένειες.
Ετσι, όλο και περισσότεροι αμπελουργοί επιλέγουν να καλλιεργούν τα αμπέλια τους συνοδεία κλασικής μουσικής, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ένα είδος ηχοβιολογικού αμπελώνα.

Η μυστική ζωή της βλάστησης είναι γεμάτη παραξενιές και εκπλήξεις!
Δεν ξέρω αν τα αμπέλια εκτιμούν την κλασική μουσική, όμως φαίνεται να επηρεάζονται θετικά από τις ηχητικές δονήσεις και συχνότητές της, κρίνοντας από την ποιότητα των σταφυλιών.

***

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ για το ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ:

Πούλησε μονάχα έναν πίνακα. Κι αυτόν λίγους μήνες πριν πεθάνει...Ήταν το "Κόκκινο αμπέλι" που φιλοτέχνησε ο Βαν Γκογκ το 1888...

Με φόντο έναν λαμπρό, χρυσοκίτρινο ήλιο αποτυπώνει τη σκληρή αγροτική ζωή, την περίοδο της συγκομιδής των σταφυλιών...
Τον ζωοδότη ήλιο, που η λάβρα του, άλλοτε βοηθά κι άλλοτε δυσκολεύει τη ζωή και την εργασία.
Οι αγρότες μοχθούν σκυμμένοι...Μαζεύουν με κόπο το γλυκό καρπό μέσα στα μεγάλα καλάθια, που φλογίζονται απ' το κατακόκκινο χρώμα των σταφυλιών, χρώμα κυρίαρχο στο εικαστικό, που τού δίνει και τον τίτλο...


***

Συνθέτες που τούς άρεσε να το...τσούζουν έχουμε και στο χώρο της κλασικής.


1. Ας θυμηθούμε πρώτα την περίπτωση του Γ.Σ.Μπαχ, που εκτός από οπαδός του καφέ, αρεσκόταν και στον οίνο και μάλιστα προτιμούσε κρασί από αμπελώνες της Ρηνανίας. Στο σπίτι του δε, διέθετε κελάρι, όπου αποθήκευε το κρασί της χρονιάς.


2. O Xένρυ Πέρσελ αγαπούσε και κείνος το κρασί και σύχναζε σε κρασοκαπηλειά. Μάλιστα τού στοίχισε ίσως και τη ζωή του αυτή η αδυναμία του...Ενα βροχερό βράδυ που είχε μπλέξει με φίλους και τα έπιναν σε Λονδρέζικη ταβέρνα, γυρνώντας στο σπίτι βρήκε την πόρτα κλειδωμένη από τη γυναίκα του, με αποτέλεσμα να περάσει όλο το  βράδυ μέσα στο κρύο και τη βροχή. Πέθανε λίγες μέρες αργότερα από βαριά πνευμονία.
Aς ακούσουμε το τραγούδι Purcell: "Come, let us drink - Ελάτε, ας πιούμε", έναν χαριτωμένο τρίφωνο κανόνα, που δημοσιεύθηκε στο δεύτερο βιβλίο Κανόνων του συνθέτη το 1700:

3. Λάτρης των αφρωδών οίνων ήταν ο Μότσαρτ, που πάντοτε έπινε όταν συνέθετε. Το μπουκάλι με το κρασί δεν έλειπε ποτέ πάνω από το πιάνο, λένε... Και ήταν εκείνο που του προκαλούσε ευφορία και διάθεση να δημιουργεί.
Τα σαμπανιζέ κρασιά που προτιμούσε, τα συνόδευε πάντα με οστρακοειδή.

Στη 2η Πράξη της όπερας του: "Ντον Τζιοβάννι" έχει στηθεί ένα εορταστικό δείπνο με φασιανό και εξαιρετικό οίνο marzimino!

"Αχ, τι όρεξη! 

Θα τα κάνω μια χαψιά! 

Νομίζω, θα λιποθυμήσω! 

Ρίξτε μου κρασί! 

Εξαιρετικό το marzimino!

κι αυτός ο φασιανός... 

Ω, μού τρέχουν τα σάλια..."

4. Εκτός από την αγάπη προς τη φύση και τους περιπάτους στους αμπελώνες του Γκρήντσιχ, ο Μπετόβεν είχε αδυναμία και στο κρασί.  Ο κορυφαίος συνθέτης καταγόταν από μια οικογένεια που σχετιζόταν με το κρασί,  καθώς ο παππούς και ο προπάππος του ήταν οινέμποροι.
Βέβαια, ο τιτάνας δεν έπινε σε υπερβολικά επίπεδα, όπως ο μέθυσος πατέρας του, όμως ήταν ικανά να προκαλέσουν βλάβη στην υγεία του, όπως κι έγινε. Πέθανε εξαιτίας κίρρωσης του ήπατος.
Είναι γνωστό πως και στο νεκροκρέβατό του ακόμη, ζήτησε να τού φέρουν ένα κιβώτιο από το αγαπημένο του ημίγλυκο .Το κρασί έφτασε μια μέρα πριν τον θάνατό του κι ο θρύλος θέλει να ψιθύρισε τα λόγια: "Κρίμα, είναι πολύ αργά να το γευτώ".



5. Πάθος ήταν το κρασί και για τον Τζοακίνο Ροσίνι, ο οποίος εκτός από τις γαστριμαργικές προτιμήσεις του , λάτρευε και να τα πίνει. Μάλιστα εκτός από τα ιδιαίτερα πιάτα που φέρουν το όνομα του, υπάρχει και το κοκτέιλ "Ροσίνι" με βάση το Prosecco.
Ωστόσο προτιμούσε στην κάβα του  να αποθηκεύει  ξηρά κρασιά Μπορντό και Μαδέρας με τα οποία συνόδευε τις περίφημες μακαρονάδες του.


6. Αδυναμία στα γλυκά κρασιά είχε ο Γιοχάνες Μπραμς, όπως και στο καλό φαγητό.. Είχε πάντα ένα στέκι να πίνει σε πόλεις που ταξίδευε. Στη Βιέννη πάντα τον περίμενε ένα βαρέλι με γλυκό ουγγαρέζικο Tokaji, το "βασιλιά των οίνων", όπως χαρακτηριστικά λέγεται επειδή είναι η φράση που αναφώνησε ο Λουδοβίκος ο 15ος όταν πρωτοδοκίμασε την ποικιλία αυτή κρασιού...

Και γι' αυτόν λέγεται πως ζήτησε να δοκιμάσει λίγο κρασί πριν πεθάνει...Ήπιε μια γουλιά και μουρμούρισε: "Ααα, είναι πολύ γευστικό! Ευχαριστώ!"


7. Kι ο Χάυντν  απολάμβανε το κρασί, και μάλιστα ο κόμης Εστερχάζυ στην Αυλή του οποίου εργάστηκε για 30 ολόκληρα χρόνια είχε οινοποιείο και ο συνθέτης κάποιες φορές  δέχτηκε φιάλες κρασιών από τον  Πρίγκιπα  ως μέρος της ετήσιας πληρωμής του.

Από το κοσμικό Ορατόριο του: "Εποχές" και το μέρος του "Φθινοπώρου", ένα έργο της ωριμότητας του Χάυντν, το οποίο όπως έλεγε, τον εξάντλησε, ακούμε το χορωδιακό: "'Ωωωω! Το κρασί είναι εδώ!" σε λιμπρέτο του κόμη φαν Σβήτεν.

Ο Βέρντι σε τρελό φαγοπότι με φίλους
(φωτογραφία του 1899)

8. Και ο Βέρντι αγαπούσε κι έπινε κρασί...Ο πατέρας του ήταν  ιδιοκτήτης πανδοχείου κι ενός μικρού μαγαζιού στο Ρόνκολε , όπου πουλούσε  κρασί και διάφορα προϊόντα διατροφής. Από κεί προήλθε  πιθανώς η αγάπη και η προσοχή που έδειξε ο συνθέτης για τη γη και τα καλούδια της.
Από κρασιά προτιμούσε εκείνα της Πάρμας, ιδιαίτερα το Malvasia κι όταν αγόρασε το κτήμα στη Villa Sant'Agata,  φύτεψε έναν μεγάλο αμπελώνα, τον οποίο περιποιείτο ο ίδιος.

Συχνά στις όπερές του στήνει σκηνές με δείπνα και λαμπρές γιορτές, όπου  ο οίνος ρέει άφθονος. Ας θυμηθούμε το  περίφημο "μπρίντιζι"  από την "Τραβιάτα": "Libiamo ne' lieti", ανάμεσα στον Αλφρέδο και τη Βιολέτα:

"Ας πιούμε, ας πιούμε από τα εύθυμα κύπελα

που η ομορφιά στολίζει

και η περαστική στιγμή θα μεθύσει από χαρά!

Ας πιούμε απ'τα γλυκά αναριγίσματα

που η αγάπη ξεσηκώνει..."

9. Τα ροζέ φρουτώδη κρασιά προτιμούσε ο Φραντς Σούμπερτ, από αμπελώνες της περιοχής της Στυρίας. Συχνά δοκίμαζε διάφορες ποικιλίες στις Σουμπερτιάδες βραδιές μετά μουσικής και φίλων...Ας θυμηθούμε τα "Skolie" του...Τίτλος λήντερ εμπνευσμένος από το αρχαιοελληνικό "σκόλιο", ένα είδος λυρικής ποίησης που τραγουδιόνταν στα συμπόσια. Κάθε συμποσιαστής τραγουδούσε κρατώντας στο  χέρι κλαδί μυρσίνης κι ένα ποτήρι με κρασί, το οποίο  παρέδιδε σε κείνον που θεωρούσε άξιο να τραγουδήσει και να πιεί...

Χαρούμενη, όλο ζωντάνια μουσική, που υποδηλώνει το κέφι και την ευθυμία που προξενείται από κατανάλωση αλκοόλ.

Schubert: Skolie, D. 306:

Καλό σας μεσημέρι και στην υγειά μας!