"Ευχαριστούμε, κ. Σοπέν!", αντίλαλοί του σε έργα άλλων...

 

(Η φωτο είναι κατόπιν επεξεργασίας από musicaloffering)

Η μοναδική συνθετική γραφή του Φρειδερίκου Σοπέν για πιάνο διαμόρφωσε ολοκληρωτικά τον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες σκέφτονταν, αντιμετώπιζαν, ερμήνευαν ή συνέθεταν για το όργανο.
Λίγοι είναι οι πιανίστες που στο ρεπερτόριό τους δεν είχαν ή δεν έχουν μουσική του Σοπέν. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη ο μεγάλος αριθμός συνθετών και πιανιστών που συγκινημένοι και εκστασιασμένοι από τον πολωνό δημιουργό αισθάνθηκαν την ανάγκη να αποτίσουν φόρο τιμής σε έναν μουσικό για τον οποίο υπάρχει σχεδόν καθολική αποδοχή. 

1. Robert Schumann : "Chopin" από το Carnaval, Op. 9

Το "Καρναβάλι" γράφτηκε το 1834 και θεωρείται από τις απαιτητικότερες συνθέσεις του Σούμαν, με υπότιτλο: "Μικρές Σκηνές σε τέσσερις νότες" κι αναπτύσσεται σε 21 μινιατούρες . Παίρνει τον τίτλο "Καρναβάλι" γιατί ο συνθέτης στοχεύει στην παρουσίαση κάποιων από τις καρναβαλικές φιγούρες, όπως Αρλεκίνος, Πιερότος, Κολομπίνα.
Δεν περιορίζεται όμως μόνο σ' αυτούς, αλλά με ευφάνταστο τρόπο ξεδιπλώνει ένα μουσικό κρυπτογράφημα, καθώς ο συνθέτης αναπτύσσει την ιδέα του, βασιζόμενος στην αντιστοιχία των γραμμάτων με κλίμακες. Κάτι σαν παζλ δηλαδή, με τα πάντα κρυμμένα επιδέξια πίσω από "καρναβαλικές μάσκες": Οι δυο του εαυτοί Eυσέβιος και Φλορεστάν, στοιχεία του ονόματός του, η πρώην αρραβωνιατικιά Εστρέλα, η νυν σύζυγος Κλάρα, όπως και κάποιους βιρτουόζους συναδέλφους του, ανάμεσά τους ο Παγκανίνι και ο Σοπέν.
Μην ξεχνάμε πως o Σούμαν υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του Σοπέν και εγκωμίαζε τις δημιουργίες του γράφοντας διθυραμβικές κριτικές στο περιοδικό του.
Αναφερόμενος στις Σοπενιστικές Μαζούρκες είχε παραλληλίσει τις συνθέσεις  με "κανόνια κρυμμένα κάτω από λουλούδια"..., αλλά κι όταν άκουσε τις παραλλαγές του στο ντουετίνο του Μότσαρτ: "La ci darem la mano" ενθουσιασμένος και γοητευμένος από το συνάδελφό του, ανέφερε και τα αθάνατα λόγια: "Hut ab, Ihr Herren, ein Genie-Αποκαλυφθείτε, κύριοι!Πρόκειται για μια ιδιοφυία!"

Schumann : "Chopin" από το Carnaval, Op. 9 / Daniil Trifonov:

2. Pyotr Ilyich Tchaikovsky: Un poco di Chopin, Op. 72:

Αντικρουόμενες είναι οι απόψεις του Τσαϊκόφσκι για τη μουσική του Φρεντερίκ Σοπέν.

Όταν πέθανε ο Πολωνός το 1849 ο Πιοτρ Ίλιτς ήταν μόλις 9 ετών. Υπάρχουν αναφορές πως προς τιμήν του αποθανόντος ο νεαρός εννιάχρονος ρώσος  έδωσε μια θεαματική συναυλία όπου ερμήνευσε δύο από τις Μαζούρκες του Σοπέν. Μεγαλώνοντας όμως εξέφρασε την άποψη πως έβρισκε τη μουσική του υποτονική  και  διαποτισμένη υπερβολικά υποκειμενική ευαισθησία. Μάλιστα σε μια από τις επιστολες του προς την προστάτιδά του, Ναντέζντα φον Μέκ, ο Τσαϊκόφσκι αντιπαραθέτει την αγνότητα του Μότσαρτ με τον ρομαντισμό του Σοπέν, στον οποίο χρεώνει ένα "βυρωνικό πνεύμα απελπισίας και απογοήτευσης". 

Από την άλλη, εκφράστηκε εγκωμιαστικότατα για την ερμηνεία του δασκάλου και φίλου του, Νικολάι Ρουμπινστάιν στο Δεύτερο Κοντσέρτο για Πιάνο του Σοπέν, ενώ παραδέχτηκε πως ο πολωνός έχει ασκήσει επίδραση στη μουσική του δημιουργία...

Σε ένα από τα τελευταία έργα του Τσαϊκόφσκι, την πιανιστική  συλλογή: "18 Morceaux, Op. 72", που ολοκλήρωσε την άνοιξη του 1893 γίνεται άμεσα αναφορά στον Φ. Σοπέν. Η δέκατη πέμπτη σύνθεση αναπτύσσεται σύμφωνα με το μελαγχολικό, γεμάτο ευαισθησία Σοπενίστικο ύφος σε ρυθμό μαζούρκας και τιτλοφορείται: "Un poco di Chopin".

Διακρίνεται για τη ρυθμική πολυπλοκότητα, ενώ μελωδία και μπάσο συνδυάζονται με έναν τρόπο που  καθιστά τον ακροατή  σε κατάσταση μουσικού ιλίγγου...Ένα είδος κομψής, εκλεπτυσμένης μουσικής σαλονιού υψηλής ποιότητας. Μελαγχολικό κι εντυπωσιακό, ηρωικής διάθεσης μα συγχρόνως πολύχρωμα καταπραϋντικό, εμπνευσμένο και μεγαλοπρεπές, στοιχειωμένο την ευαισθησία του Σοπέν, που είναι κι ο αποδέκτης...

Tchaikovsky 18 Morceaux, Op. 72 / Daniil Trifonov:

3. Grieg: "Stimmungen, Op. 73, No. 5, Study Hommage à Chopin":

Το κύκνειο άσμα του Εντβαρντ Γκριγκ (1905)και στο ύφος των "Λυρικών Κομματιών" του είναι το "Stimmungen- Διαθέσεις, Op. 73" για πιάνο.
Περιλαμβάνει 7 σύντομες συνθέσεις σε πλούσια αρμονική επεξεργασία στα οποία ο Γκριγκ καταφέρνει να αποδώσει στο ύφος μουσικού "προγράμματος" τη λαχτάρα και ταραχή, την παιδιάστικη ευφορία, την αγωνία τη νύχτα, την ψυχική αγαλλίαση, το σκοτεινό, απόκρυφο και δυσοίωνο, την ενίοτε τραχύτητα της σκέψης...
Η πέμπτη μινιατούρα "Σπουδή - Αφιέρωμα στον Σοπέν", όπως φαίνεται κι από τον τίτλο αποτίει φόρο τιμής στο Φρειδερίκο και ξεχωρίζει για το βιρτουόζικο ύφος της.  

Grieg: "Stimmungen, Op. 73, No. 5: Study Hommage à Chopin" / Daniil Trifonov:

4. Rachmaninoff: "Variations on a Theme of Chopin 

To 1902 o Σεργκέι Ραχμάνινοφ γράφει 22 Παραλλαγές χρησιμοποιώντας ως βασικό θέμα το Πρελούδιο Ν.20 σε ντο ελάσσονα του Σοπέν. Ο Ραχμάνινοφ υπήρξε πραγματικά ένας μεγάλος συνθέτης στη ρωσική, αλλά και την παγκόσμια ρομαντική μουσική και τα έργα ξεχωρίζουν για την εκφραστικότητα, το λυρισμό και τη μουσικότητά τους.

Ένας από τους συνθέτες που σεβόταν βαθειά ήταν κι ο Σοπέν. Ετσι, το πρώτο εκτεταμένο έργο του για σόλο πιάνο έχει αφετηρία τον πολωνό. Είναι αξιοσημείωτο ωστόσο, ότι δεν είναι πολλοί οι  εξοικειωμένοι πιανίστες με αυτό το έργο, παρόλη τη δημοφιλία του και την ευκαιρία που δίνει στον ερμηνευτή να προβάλει τη δεξιοτεχνία του. 

Το σύνολο των 22 Παραλλαγών μπορεί να χωριστεί σε τρεις ομάδες.
Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει δέκα παραλλαγές, στις οποίες γίνεται μαεστρική επεξεργασία του θέματος. Όλες οι παραλλαγές  είναι γραμμένες στην ίδια κλίμακα της ντο ελάσσονος, εστιάζοντας περισσότερο στην ανάπτυξη της υφής και του ρυθμού του θέματος. 

Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει τις Παραλλαγές 11 έως 18. Ο Ραχμάνινοφ αρχίζει να απομακρυνεται από τη βασική κλίμακα, επιδεικνύοντας μεγαλύτερη ελευθερία στο ρυθμό και την αρμονία. Οι παραλλαγές σε αυτή την ενότητα είναι ως επί το πλείστον αργές και υποτονικές από άποψη δυναμικής.

Οι τέσσερις τελευταίες παραλλαγές είναι πιο εκτεταμένες και μεγαλύτερης λαμπρότητας. Στην ενότητα αυτή, κάθε παραλλαγή έχει την αυτονομία της, καθώς μπορεί να εκτελεστεί ως ανεξάρτητη σύνθεση.

Rachmaninoff: "Variations on a Theme of Chopin / Daniil Trifonov:

5. Federico Mompou : "Variations On A Theme by Chopin":

Το 1957 ο Μομπόου παρουσιάζει τη σύνθεσή του: "Variations On A Theme by Chopin" 

Ο συνθέτης γράφει 12 παραλλαγές για σόλο πιάνο πάνω στο βασικό θέμα από το Πρελούδιο Ν.7 σε Λα Μείζονα του Σοπέν. 

Η σύλληψη της ιδέας είχε γίνει δυο δεκαετίες νωρίτερα όταν ο Μομπόου σε συνεργασία με τον φίλο του τσελίστα, Γασπάρ Κασσάδο δούλευαν πάνω σε μια σύνθεση για πιάνο και τσέλο, που όμως στην πορεία εγκαταλείφθηκε, με κάποιες παραλλαγές να φυλάσσονται στο συρτάρι.  Έρχονται και πάλι στο προσκήνιο όταν ζητείται από τον Μομπόου να γράψει ένα μπαλέτο για το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου...  Μπορεί το μπαλέτο να μην παρουσιάστηκε ποτέ, όμως η μουσική δημοσιεύτηκε και ενθουσίασε με τον τίτλο: "Παραλλαγές σε θέμα του Σοπέν". Πρόκειται για δημοφιλέστατη σύνθεση του Καταλανού συνθέτη που αναδεικνύει τις πολύχρωμες αρμονίες και  στιλιστικά χαρακτηριστικά του Σοπέν. 

Όλες οι παραλλαγές εκτός από δύο, (7η και 12η) διατηρούν τον χαρακτήρα του πρωτοτύπου Σοπενίστικου μοτίβου, την καθαρότητα της υφής και την βαθιά εκφραστικότητα του συνθέτη  παρασύροντας τον ακροατή σε ρομαντικά ταξιδέματα. Οι κριτικοί εγκωμίασαν τη μουσική του Μομπόου γράφοντας πως "μας προσφέρει τη μαγεία της παιδικής ηλικίας, με το άκουσμα να κάνει τα μάτια να αστράφτουν σαν παιδικά και τα χείλη να χαμογελούν διάπλατα από την γοητεία και την έκπληξη που προκαλεί  η μουσική δημιουργία".

Μελωδικές νύξεις από το Πρελούδιο σε μι ελάσσονα, όπως και την Fantasy Impromptu του Σοπέν, είναι εμφανείς...

Federico Mompou : "Variations On A Theme by Chopin / Daniil Trifonov:

6. Samuel Barber : Nocturne, Op. 33:

Στο "Νocturne, Op. 33", που συντέθηκε το 1959, ο Αμερικανός συνθέτης Σάμιουελ
Μπάρμπερ "διανύει" δύο μουσικές εποχές. Το Νυχτερινό ήταν μια από τις δημοφιλέστερες μουσικές φόρμες του 19ου αι., με βασικό εκπρόσωπό του τον ρομαντικό συνθέτη Φεντερίκ Σοπέν. Τα "Νυχτερινά" του τα αποκάλεσαν "Τραγούδια της Νύχτας" ή "Bel canto του πιάνου" και δικαίως, καθώς αναπλάθουν τον ρομαντισμό μιας εποχής, με τις μύριες δραματικολυρικές εκφάνσεις. Μέχρι τον 20ό αι., ωστόσο, είχε χάσει τη δημοφιλία του , με τους συνθέτες να πειραματίζονται σε νέα είδη και να εξερευνούν όλο και πιο ασύμβατες αρμονίες. Ο Μπάρμπερ, με χαρακτηριστική ατομικότητα, έγραψε ένα Νυκτερινό, που δεν ήταν εξ ολοκλήρου στο ρομαντικό ύφος του Σοπέν, ούτε όμως και στο μοντέρνο της εποχής του. Το αφιέρωσε στον Τζον Φιλντ, τον Ιρλανδό συνθέτη που ως γνωστόν θεωρείται ο πατέρας του Νυχτερινού κι επέδρασε σημαντικά στο Σοπέν.

Ο Μπάρμπερ συνδυάζει το ρομαντικό με το μοντέρνο, δημιουργώντας μια διαρκή ένταση μεταξύ παλιού και νέου, τονικού συστήματος και ατονικότητας, μουσικής συμφωνίας και διαφωνίας. Ο συνθέτης τολμά και εκπλήσσει ευχάριστα, καθώς από τη μια παραμένει πιστός στα θεμέλια που έθεσε ο Σοπέν, όμως ενσωματώνει τους νεωτερισμούς της εποχής του δίνοντας μια σύνθεση, στην οποία κρατά το προσωπικό πρωτότυπο μουσικό ύφος του.

Samuel Barber : Nocturne, Op. 33 / Daniil Trifonov:

Επέλεξα να προτείνω τις ερμηνείες των συνθέσεων με τον ίδιο πιανίστα, τον Δανιήλ Τριφόνωφ γιατί εκτός από το ότι συμμετείχε και βραβεύτηκε στο Διαγωνισμό Σοπέν, στην καριέρα του εστίασε στον πολωνό συνθέτη μελετώντας και ηχογραφώντας τρία από τα άλμπουμ του με δικά του έργα. Πάντα ξεχωρίζει για την σπάνια ερμηνεία η οποία αναδεικνύει την ποιητική γλώσσα του δημιουργού, τη μελοδραματικότητα και την αρμονία των αριστουργηματικών του συνθέσεων ... Το ίδιο θεωρώ πως πετυχαίνει και στην ερμηνεία όλων εκείνων που έσκυψαν με σεβασμό στο έργο του Πολωνού Σοπέν και με δημιουργίες τους απότισαν ελάχιστο φόρο τιμής με μουσικούς αντίλαλους δεξιοτεχνικής ικανότητας και εσωτερικής ευαισθησίας, που διεγείρουν την ψυχική και πνευματική μας ανάταση.
Ήταν ο δικός τους τρόπος να συνταχθούν με την άποψη του Σούμαν: "Κύριοι, αποκαλυφθείτε! Πρόκειται για μια ιδιοφυία!"

O κατάλογος των συνθετών που απότισαν φόρο τιμής στο Φρειδερίκο είναι ατελείωτος...Δεν αναφέρθηκα στο Λιστ, το Βίλα Λόμπος ή τον Γκλαζούνοφ με τη "Chopiniana" του... 

Θα'θελα όμως να κλείσω αυτό το Σοπενίστικων αντηχήσεων, αφιέρωμα, με έναν από από τους επιφανέστερους λευκούς τζαζίστες, τον πρωτοπόρο, Dave Brubeck, που κι αυτός λάτρευε το Σοπέν.

Οι ειδικοί κατατάσσουν το ύφος του Μπρούμπεκ στο "Third Stream", ιδίωμα της τζαζ που συσχετίζει τη τζαζ με την κλασική μουσική.

Ο Μπρούμπεκ μελέτησε πολύ κλασική, ιδιαίτερα τους ρομαντικούς, όμως ο Σοπέν με το μοναδικό, πιανιστικό του στυλ ήταν ο περισσότερο αγαπημένος του. Έτσι, ενσωμάτωσε στοιχεία του στις μελωδίες του.
Όταν βρέθηκε στην Πολωνία, και εκστασιασμένος από το χώρο του Μουσείου για το Σοπέν στη γενέτειρα του συνθέτη, Ζελαζόβα Βόλα, γεμάτος δέος που αντίκρυσε το πιάνο του και το εκμαγείo της παλάμης του εμπνεύστηκε μια σύνθεση σε "Σοπενίστικο" στυλ που τής έδωσε τον τίτλο: "Dzieukje", που στα πολωνικά θα πει "Ευχαριστώ":

Στο "Ευχαριστώ" του, ο Brubeck επιλέγει τις πιο σκούρες διαθέσεις του για να πλάσει το μουσικό πορτρέτο του πολωνού δημιουργού και να αποτίσει φόρο τιμής...

DAVE BRUBECK: "Dzieukje-Tribute to Chopin":

Ένα "Αdagiο", που "σπάνια αφήνει στεγνά τα μάτια"...

 

Σαν σήμερα, 21  Σεπτεμβρίου 19 π.Χ. πεθαίνει ο Ρωμαίος ποιητής, Βιργίλιος.
Το πλήρες όνομά του ήταν Πόπλιος Βιργίλιος Μάρων,  ταπεινής καταγωγής, από οικογένεια αγροτών, που όμως φρόντισαν να μορφωθεί.

Σπούδασε ελληνική και λατινική φιλολογία, καθώς και φιλοσοφία.

Στη Ρώμη, ο Βιργίλιος εισέρχεται στον κύκλο του Ρωμαίου φιλότεχνου, Μαικήνα και αφοσιώνεται στην ποίηση. Στον μέντορά του αφιερώνει τα "Γεωργικά" μια τετράτομη συλλογή ποιημάτων, όπου περιγράφονται η ζωή και η εργασία των αγροτών της εποχής. Ο Βιργίλιος με άφθαστη ποιητική χάρη, τονίζει το θέμα της αέναης πάλης του ανθρώπου με τα στοιχεία της φύσης,  θαυμάζει την απλότητα των ανθρώπινων ενστίκτων, τη δύναμη των παθών, εξιδανικεύει την αγροτική ζωή, χωρίς να αγνοεί τις κακουχίες, τον καταπονητικό μόχθο, τη μοίρα και το φόβο-λύτρωση του θανάτου.

"Ευτυχής εκείνος που γνωρίζει τις αγροτικές θεότητες:
Τον Πάνα και το γέροντα Σιλβανόν και τις αδελφές Νύμφες.
Αλλά επίσης ευτυχής εκείνος που κατόρθωσε να μάθει την αιτία των πραγμάτων
και κατενίκησε κάθε φόβο και την αμείλικτη μοίρα και την ταραχή του αδηφάγου Άδου".

("Γεωργικά, Βιβλίο ΙΙ, 490", Βιργίλιος)

Σ' ένα ταξίδι του στην Ιταλία και διαβάζοντας τα "Γεωργικά" του Βιργίλιου, εμπνεύστηκε ο Σάμιουελ Μπάρμπερ το περίφημο και δημοφιλέστατο "Adagio του για Έγχορδα", μια σύνθεση  που "σπάνια αφήνει στεγνά τα μάτια" , όπως ισχυρίζονται πολλοί. 

"Γεμάτο συμπόνοια και λυτρωτικό πάθος", έγραψαν οι μουσικοκριτικοί όταν πρωτοπαρουσιάστηκε η σύνθεση που συγκινεί σε βάθος, που ξεχειλίζει καθαρτικό πάθος και μεταφέρει τον ακροατή σ' έναν κόσμο αγαλλίασης, γαλήνης και μακαριότητας.

H πρώτη παρουσίαση έγινε από  τον Αρτούρο Toσκανίνι,  ο οποίος είχε ζητήσει μια ρύθμιση του έργου για Ορχήστρα εγχόρδων. Όταν ο Μπάρμπερ τού έστειλε  τη σύνθεση, ο Τοσκανίνι τού τήν επέστρεψε χωρίς καμμία σημείωση οδηγώντας τον αμερικανό δημιουργό στο συμπέρασμα πως τον άφησε αδιάφορο. Μετά όμως από σύντομο διάστημα ο Τοσκανίνι τον ενημέρωσε πως θα το εκτελούσε  σε ραδιοφωνική εκπομπή.

Τα βιολιά αναλαμβάνουν την έναρξη της συμφωνικής σύνθεσης μ' ένα μοτίβο που ηχεί απαλά, και βαθμιαία εμπλουτίζεται προκαλώντας την αίσθηση της ανάτασης στα ουράνια.
Ακολουθεί η σταδιακή μείωση της δυναμικής και ενορχήστρωσης με το στοιχείο της αυξομείωσης να δίνει την εντύπωση  μακαριότητας, ευδαιμονίας και  αιώνιας, ατελεύτητης ευφορίας της ύπαρξης.

Το έργο χρησιμοποιήθηκε ως μνημόσυνη υπόκρουση πολλών επιφανών προσωπικοτήτων, του προέδρου Κέννεντυ, του Αϊνστάιν κατόπιν επιθυμίας του, καθώς ήταν από τα αγαπημένα του, της Γκρέις του Μονακό κ.α.

Samuel Barber :"Adagio for Strings" / Toscanini:

Μετά από τρεις δεκαετίες ο Μπάρμπερ επεξεργάστηκε χορωδιακά τη σύνθεση του, που αποτελεί το δεύτερο μέρος του "Κουαρτέτου για έγχορδα op.11", δίνοντας μια σύνθεση για οκταμελή χορωδία που ψάλλει : "Ιδού ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου" από το Λειτουργικό τυπικό, γι' αυτό παίρνει και τον τίτλο: "Agnus Dei".
Πρόκειται για  ρύθμιση, που αναδεικνύει την αίσθηση  της πνευματικότητας, και υφολογικά παραπέμπει σε έργα του Παλεστρίνα και άλλων αναγεννησιακών συνθετών.

Samuel Barber - Agnus Dei:

Μάρθα Γκράχαμ, μια ιέρεια του χορού...

"H Γκράχαμ στο ρόλο της Μήδειας"
tile.loc

"Το σώμα είναι ένας ιερός χιτώνας...Μην ακολουθείτε τη μουσική, η μουσική είστε εσείς...Το σώμα λέει αυτό που δεν μπορούν να πουν οι λέξεις"
(Μάρθα Γκράχαμ)

Η θρυλική μορφή του χορού, Μάρθα Γκράχαμ γεννήθηκε σαν σήμερα, 11 Μαΐου του 1894.


Πολλά ειναι τα έργα, που γράφτηκαν ως παραγγελία για δικές της χορογραφίες, ανάμεσά τους και η "Μήδεια" του Σάμιουελ Μπάρμπερ, γνωστή με τον υπότιτλο: "Η Σπηλιά της καρδιάς".

Βασίζεται  στον αρχαιοελληνικό μύθο της Μήδειας και διανθίζεται με αρκετά συμβολιστικά στοιχεία από τις φιλοσοφικές απόψεις του Καρλ Γιουνγκ, τον οποίο είχε μελετήσει η Γκράχαμ.


Παρουσιάστηκε  το 1946, σαν μια χορευτική έκφραση της "κτητικής και καταστροφικής αγάπης".

Στη  χορογραφία της η Γκράχαμ επιλέγει κινήσεις βίαιες, επιθετικές, οξείες και αιχμηρές, με μεγάλη σφοδρότητα.

Η χορευτική της προσέγγιση στοχεύει να ερμηνεύσει στη σκηνή τα βαθιά  υπαρξιακά ζητήματα .

Η μουσική του Μπάρμπερ ακριβής, γραμμένη πάνω στην ηρωίδα και τα χαρακτηριστικά της ψυχοσύνθεσής της. Είναι σκοτεινή, βάρβαρη, μάγισσα μα και ιέρεια. Απρόβλεπτη, εκδικήτρια, σαγηνευτική, θελκτική αλλά και απεχθής.
Η Μήδεια είναι συγχρόνως  απατημένη σύζυγος, δυστυχισμένη ερωμένη και τραγική μάνα...

Ο Μπάρμπερ ακολουθεί με σαφήνεια την αισθητική κατεύθυνση της χορογράφου. Το μαρτυρούν οι ενδείξεις δυναμικής και χρωματισμών στην παρτιτούρα του, μα και η διάθεσή του να αφήνει στη μελωδική του γραμμή ίχνη περιστασιακών πειραματισμών με στοιχεία ατονικότητας.


Oι δυο καλλιτέχνες δημιουργοί, χορογράφος και συνθέτης "χρησιμοποιούν" τις  μυθικές φιγούρες για την προβολή ψυχολογικών καταστάσεων, όπως ζήλια και εκδίκησης που είναι διαχρονικές.

Τόσο στο χορό όσο και στη μουσική, διακρίνονται  αρχαϊκά ιδιώματα και ως προς τη δομή ακολουθείται η μορφή της ελληνικής τραγωδίας.

Martha Graham - CAVE OF THE HEART:

Samuel Barber: "Medea, Ballet Suite, Op. 23"

Λίγα χρόνια αργότερα από την επταμερή Σουίτα μπαλέτου "Medea , Op. 23", ο Μπάρμπερ επιλέγει τα "μεγαλύτερης δύναμης" -κατ' αυτόν- μέρη της και δίνει μια σύνθεση για μεγάλη ορχήστρα ενός μέρους που τιτλοφορείται: "Dance of Vengeance της Medea - O χορός της εκδίκησης της Μήδειας".
Έκανε πρεμιέρα το 1956  με τον Δημήτρη Μητρόπουλο από το πόντιουμ να διευθύνει την Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης.

Πρόκειται για σύνθεση όπου o συνθέτης μεταφέρει τη στοχαστική διάθεση του θέματος με ταυτότητα προσωπική, δοσμένη σε μοντέρνο ιδίωμα.
Επιτελεί να φωτίσει το δίπτυχο: "Μήδεια - εκδίκηση" σε μια απόπειρα σκιαγράφησης του χαρακτήρα της τραγικής ηρωίδας, που η εκδίκηση την οδηγεί στο πιο αποτρόπαιο έγκλημά της...

Samuel Barber: "Dance of Vengeance της Medea":