Δεν είναι να τους μαθαίνεις και πολλά...
Μερικά παιδιά, πόσο τα χαίρομαι!
Βρισκόμαστε σε περίοδο εξετάσεων...Κάποιοι μαθητές προσέρχονται με μια θαυμαστή άνεση, χωρίς ίχνος άγχους, ακόμα κι όταν το μάθημα έχει την ταμπελίτσα του ΔΡΑΚΟΥΛΑ!
Για τα γυμνασιόπαιδα ο "Δράκουλας" είναι τα Μαθηματικά!
Η Β΄λοιπόν σήμερα, έγραφε Μαθηματικά...Πυθαγόρειο, τριγωνομετρικοί αριθμοί, εξισώσεις...
Κλασικά θέματα, και σχετικά εύκολα, όμως το μεγάλο ποσοστό της μαθητιώσας νεολαίας του τμήματος που εγώ επιτηρούσα, ξεφυσούσε συνεχώς, το χρώμα του προσώπου των περισσοτέρων είχε αλλάξει σε μη φυσιολογικό ροδαλό, και το ένα από τα δυο πόδια "χόρευε" ασυναίσθητα σε presto ρυθμό, δημιουργώντας μάλλον συντονισμό με τον καρδιακό παλμό.
Ο Νίκος για αρκετά λεπτά κοιτούσε μια στο ταβάνι, μια στη λευκή κόλλα του, με τα ανοιχτόχρωμα μάτια του να θυμίζουν αλάρμ ασθενοφόρου που περιστρέφεται τάχιστα βγάζοντας φωτεινές σπίθες.
Οι φωτεινές, βέβαια, σπίθες στην περίπτωση του Νίκου δεν ήταν λόγω Μαθηματικοφοβίας, αλλά γιατί αντιμετωπίζει τα πάντα με τρομακτική άνεση και γενικά η στάση του έναντι των πραγμάτων είναι ιδιόμορφη και ανατρεπτική.
Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν...
Μού έσκασε ένα κλοουν-ίστικο χαμόγελο, τίναξε τη φράντζα του, κι έκανε εκείνη την χαριτωμένη κίνηση με τα χέρια, που κάνει κάθε έφηβος σε μια ανέλπιστη επιτυχία του.
Μάλλον είχε βρει τη λύση στο δύσκολο θέμα Γεωμετρίας.
Άνοιξε την κασετίνα...
Ανάμεσα σε χάρακες, μοιρογνωμόνια και γομολάστιχες ξεσκαρτάρισε μια..."οδοντογλυφίδα"...
Με αργές, τελετουργικές κινήσεις έσκισε το διάφανο κάλυμμά της, το τσαλάκωσε και το άφησε στην άκρη του θρανίου...
Έβαλε την οδοντογλυφίδα στο στόμα στερεώνοντάς τη ανάμεσα στα δόντια κι άρχισε να γράφει...
...........
Θα είχε περάσει παραπάνω από μιάμιση ώρα, όταν μού παρέδωσε το γραπτό του, έχοντας ακόμα την οδοντογλυφίδα στην ίδια θέση.
Σκέφτηκα να αστειευτώ μαζί του και ρώτησα:
-"Νόστιμη, η οδοντογλυφίδα;"
Περίμενα να γελάσει, αλλά είπαμε! Όταν αναφέρεσαι στο Νίκο δεν έχεις κατά νου την πεπατημένη. Οι αντιδράσεις του είναι το λιγότερο, διαφορετικές του συνόλου.
-"Κι όμως, κυρία", είπε.
"Το δάγκωμά της, με βοηθάει να συγκεντρώνομαι!...Όλοι, έχουμε τις ιδιαιτερότητές μας!...
Μικρή και θαυματουργή η οδοντογλυφίδα!...
Εδώ, καταφέρνει να "οδηγεί" ολόκληρη ορχήστρα, "ντά"!!!"...
και μου'κλεισε πονηρά το μάτι...
Προς στιγμήν τα'χασα.
Όμως γρήγορα κατάλαβα το υπονοούμενο, που στόχευε στο ρώσο Βαλέρι Γκέργκιεφ, που έχει συχνά τη συνήθεια να χρησιμοποιεί στη διεύθυνση, αντί μπαγκέτας, οδοντογλυφίδα.
Ο Νίκος, με είχε αποστομώσει...και φυσικά δεν άρθρωσα λέξη.
Περιορίστηκα σε ένα απλό μεν, αλλά τεράστιας ικανοποίησης χαμόγελο.
Δεν ξέρω αν βρήκε τα Μαθηματικά ζητούμενα (εμβαδό του κυκλικού δίσκου και ύψος του τραπεζίου ΑΒΓΔ) σωστά, σίγουρα όμως κράτησε σε ποθητά ύψη την εικόνα του ρώσου μαέστρου, που σε κείνο το βίντεο που είχαμε προβάλλει στην αίθουσα καταμεσίς της χειμωνιάς, τόν είχε εντυπωσιάσει φαίνεται, με τη "μουσική ευγλωττία" του, ως χρήστης της οδοντογλυφίδας.
Χρήση, για πολλούς παράξενη ή παλαβή, όμως αποτελεσματική αφού ο Γκέργκιεφ συσωρρεύει όλη τη δύναμη της ψυχής του σε αυτό το αταίριαστο για τη μουσική, αντικείμενο.
Ένα μικρό ξυλάκι, που καθηλώνει τα βλέμματα όλων των εκτελεστών της ορχήστρας, που ακολουθούν εκστασιασμένοι το μονοπάτι που έχει ο συνθέτης χαράξει κι έχει αναλάβει να ηγηθεί της περπατησιάς, ο "παράξενος μαέστρος με την οδοντογλυφίδα"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου