"...κι ένας δεύτερος που νιαουρίζει στην οικογένεια..."

 

Ιατρικό Κέντρο Overlake…Όροφος: 9ος...
Tο παραβάν έκρυβε πίσω του το μορφασμό της οδύνης...
Η καρδιά χτυπούσε από νωρίς σ'ένα χτύπο γνώριμο μεν, μα ξεχασμένο εδώ και δυόμισι χρόνια που τον είχε και πάλι ακολουθήσει...
Η δυναμική του σταθερή... Ένα mezzo fortissimo να ηχεί έξω κι από το βαρύ τοίχο του δωματίου, τον καμωμένο από υλικό ηχομόνωσης αρίστου ποιότητος!
Το accelerando όμως, έμοιαζε να μην υπακούει στον κανόνα...Κινείτο σε μια πορεία τρελή κι ανεξέλεγκτη...
Όσο κι αν η λογική φώναζε:"Mην ανησυχείς!Όλα θα πάνε καλά...δεν είναι η πρώτη που γεννάει..."

Η επιτάχυνση των καρδιακών χτύπων μου διαρκώς αυξάνονταν!

Και ξαφνικά, όλα έσβησαν...Η κίνηση, κάθε τι τριγύρω πάγωσε στο άκουσμα του ήχου του...αυτού του πρώτου ήχου που λέμε κλάμα!...
Μωρουδίστικο κλάμα, ο πιο ερωτύλος ήχος και αηδονοκελάηδητος, που μου φώναζε πως βρισκόμουν σ΄ένα χώρο που περιείχε όλες τις στιγμές μου!

Αγωνιάς, λαχταράς, φοβάσαι, τρέμεις...και μετά η απόλυτη ευτυχία και συγκίνηση!

Είχε κάνει το ταξίδι του εννιά μήνες και τώρα, μια σταλιά άνθρωπος, ερχόταν να φωτίσει το θαύμα της ζωής! Υπέγραψε συμβόλαιο μαζί της…Την ώρα της υπογραφής οι δείχτες στο ρολόι του τοίχου έδειχναν 1:48 πριν το χάραμα…

Το γέλιο του, ζωγραφιά από λουλουδόσκονη…τα μάτια του, ασημοκέντητα φεγγάρια, σαν φαναράκια π’αναβοσβήνουν με τις ανάσες του…

Kαι κείνη η μυρωδιά του!!!
Αχ, άρωμα, που αν είχε σχήμα θα΄ταν μικροσκοπικό, κι αν είχε ήχο θα’τανε ψίθυρος γλυκός…
Ευωδιά του κόσμου ολάκερου, αυτήν που κάνει τη ζωή ΑΞΙΑ να τη ζήσεις, που όσοι ευλογούμαστε να οσφριζόμαστε, απολαμβάνουμε τη μαγεία της μέθης απ’το αψέντι του θαύματός της!

Για όσους το έχουν ξεχάσει ή αναζητούν απόκριση στο "τι είναι ευτυχία;", έχω την απάντηση, έτοιμη:
- Ένα βρεφικό πατουσάκι, το πρώτο ίχνος της...

"So cute!!"έλεγε η μαία!..."It's a very beautiful boy!!", o γιατρός και η doula!

Νομίζω, είμαι έτοιμη για το ρόλο...Ε, δυόμισι χρόνια εξάσκηση από την πρώτη φορά, κάτι έμαθα μου φαίνεται...

Όπως θα καταλάβατε, φίλοι αγαπημένοι: "ΓΕΝΝΗΣΑΜΕ!!!"
Το στερνοπούλι μου μ'έκανε γιαγιά!Ο Δημητράκης απέκτησε ξαδερφάκι...
Δεύτερο αγόρι στην οικογένεια!Αυτή τη φορά, από τη μικρή μου κόρη...

Duetto, δηλαδή, από δυο γλυκά boys!!!Έναν βρετανό κι ένα αμερικανάκι (στα χαρτιά, γιατί στην καρδιά επιθυμώ να παραμείνουν Έλληνες)…
Ένα τρυφερό ντουετάκι, που νιαουρίζει ευχάριστα, όπως εκείνες οι πονηρές γατούλες στο χιουμοριστικό ντουέτο για δύο γάτες από τον «Οθέλλο» του Τζοακίνο Ροσίνι, γραμμένο για δύο υψίφωνες και σας το φέρνει να το ακούσουμε η αύρα του Ειρηνικού μαζί με την αγάπη μου.

Δεν έχει στίχους, παρά μόνον την επαναλαμβανόμενη λέξη «μιάου»  δίνοντας ελευθερία αυτοσχεδιασμού στους ερμηνευτές.
Απολαυστικότατο το ντουέτο των γάτων περιγράφει μάλλον το φλερτάρισμα ενός αρσενικού γάτου με μία θηλυκή, ναζιάρα γατούλα…

Ο Ροσίνι, αν μη τι άλλο φαίνεται να ήταν άνθρωπος με χιούμορ…και μάλλον γνώριζε και τη γλώσσα των γάτων, μιας και έχει αποδώσει με τόση πιστότητα το διάλογό τους!
Άλλοτε  ήρεμα, να συμφωνούν στα πάντα και να χαίρονται την κουβέντα τους, κι άλλοτε να διαφωνούν και να’ ρχονται σε αντιπαράθεση….
Άλλες πάλι φορές να  θυμώνουν, και ν’ακούγονται τσιριχτά και οργισμένα κι έπειτα πάλι να φιλιώνουν... και οι κουβέντες τους να γίνονται όλο νάζι, γλύκα, γελαστά και παιχνιδιάρικα…

Όπως, υποθέτω, οι μελλοντικοί διάλογοι των εγγονών μου…


Με πολύ αγάπη από μια τρισευτυχισμένη γιαγιά!
Καλό βράδυ σε όλους!

Τζ. Ροσσίνι: «Χιουμοριστικό ντουέτο για δύο γάτες»,  

Victoria de los Ángeles - Elisabeth Schwarzkopf

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φάρων...

"Ο Φάρος της Πάτρας - Προπολεμική καρτ ποστάλ"
(patrasevents)

(Αναμνήσεις με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φάρων,

που γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Αυγούστου)

Ο ήλιος βασιλεύει, μουχρώνει ο Αυγουστιάτικος ουρανός και τα πυρωμένα χρώματα σκορπίζονται στη θάλασσα.
Χρώματα της φωτιάς, μενεξεδιά τ’ ουρανού, που σμίγουνε με τις χρυσαφένιες ανταύγειες από το φως της πέτρινης στήλης που αγέρωχα στέκει ερημίτης-φύλακας, ακίνητος ταξιδευτής, σύντροφος πυρσός…

Όνειρα γλυκά, αγαπημένοι φίλοι, με αμυδρό φως, σαν εκείνο του αλλοτινού φάρου της πόλης μου…

Μοναχικός ήρωας φωτίζει το υδάτινο μονοπάτι του Πατραϊκού κόλπου.

Μια αδιόρατη μαγεία, μια μυστήρια γαλήνη τυλίγει το βαρύ λίθινο ένδυμά του…Καταφύγιο ιδανικό, για το συναπάντημα με τη μοναξιά μας…

Ανάβει, σβήνει, σα να μας κλείνει, λες, τρυφερά το μάτι ο μάγος τ’ ουρανού…

“Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές…

Κύματα με τη γλυκιά αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Πόσο αγάπησα τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα…”

(Μ. Αναγνωστάκης)

Ο “Φάρος της Πάτρας”, σύμβολο της πόλης μου, που αρχικά είχε χτιστεί στον μόλο, ήταν ξύλινος. Όμως, λόγω της μη ανθεκτικότητας του ξύλου αντικαταστάθηκε το 1878 με πέτρινο.

Κάθε φορά που στο πατρινό λιμάνι έμπαινε ένα ξένης σημαίας καράβι, στηνόταν μια εξαιρετική ιεροτελεστία.

Πλήθος Πατρινών καλωσόριζαν τους νιόφερους, καπετάνιο και ναύτες ζητωκραυγάζοντας, ενώ η ναυτική μπάντα παιάνιζε τον εθνικό ύμνο της χώρας προέλευσης του πλοίου.

Ο καπετάνιος ύψωνε στον πέτρινο φάρο τη σημαία, ευχαριστώντας με αυτή την κίνηση για το καλωσόρισμα…

Ο Φάρος παρέμεινε στο μόλο μέχρι το 1972 όταν κατεδαφίστηκε στα πλαίσια “εκμοντερνισμού” της πόλης. Ξαναχτίστηκε το 1999 πανομοιότυπα με τον παλιό Φάρο και αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της αχαϊκής πρωτεύουσας!

Με το φως του, πάλλονται μαζί κι οι λογισμοί…Παραδομένοι στο μολυβένιο ορίζοντα…Φωτισμένοι από του φάρου το αμυδρό φως…Αμυδρό μεν, με βοηθά δε, να εστιάσω στη ρομαντική πλευρά της ψυχής μου, σε σκέψεις που “ρέουν” χωρίς καμία προφανή λογική σύνδεση…

Σούρουπο Κυριακής…

Ένα μικρό κοριτσάκι με κοτσίδες, φιόγκους και το καλό της φόρεμα από οργαντίνα βολτάρει στο μόλο.

Τα δυο χεράκια της ανασηκωμένα. Με το’ να πιάνει το μπαμπά, με τ’ άλλο τη μανούλα…

Ασυναίσθητα και τώρα σηκώνει τα χέρια…μα…η αίσθηση της αφής, ανύπαρκτη…

Γίνατε γλάροι και πετάξατε μακριά με το καράβι της φωτογραφίας…

Κι έμεινε η απουσία…Κι η οδύνη…Όχι τόσο με την απώλεια…έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος έχει επουλώσει τα σημάδια της, όσο που του φάρου το φως δεν πρόλαβε να φωτίσει το μέγεθος της αγάπης… κι έμεινε εκείνη, ανέκφραστη.

Μύχιες σκέψεις που φορτσάρισαν το μυαλό απόψε, στο έπακρο. Η φλόγα του φάρου, τι κι αν αμυδρή, έφεξε το “κενό”…

Τελικά, οι σχέσεις μας με τους άλλους, αποκαλύπτονται μέσα από ένα είδος ψυχικού φωτισμού αντίστοιχου με το φυσικό φωτισμό του φάρου.

Η γοητεία των αναμνήσεων κι ο λυρισμός τους πλάθουν ένα ψυχικό τοπίο φωτισμένο αινιγματικά, μαγικά, αιθέρια κι ονειρικά…Ειδικά, αυτό το τελευταίο…”ονειρικά”…

Πόση ανάγκη έχω το όνειρο απόψε, φωτισμένο από το φάρο της μνήμης…

Καλό ξημέρωμα, με φάρων αναλαμπές, φίλοι αγαπημένοι! Το φως τους ας οδηγεί το ταξίδι των ονείρων μας!

Ας είναι ελπίδα, αισιοδοξία και ασφάλεια στη ρότα τους!

“Τον φίλο μου το φάρο, τον πιο παλιό

απ’ όλους μου τους φίλους τον πιο καλό

μες στο βαθύ σκοτάδι παρακαλώ,

φέξε το νυχτωμένο μου μυαλό.

Φώτισε τ’ όνειρό μου να θυμηθώ…”

Ορφέας Περίδης: “ο Φάρος”:

To κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr

Κοκό και Ιγκόρ...

 

"Eίμαι σίγουρη πως όταν δεν θα υπάρχω στη ζωή πια, ο οίκος Chanel
θα χαρακτηρίσει ανυπόστατη φημολογία το ειδύλλιο μου με τον Ιγκόρ...
Ε, ναι, επίσημα κανείς από τους δύο μας, ούτε εκείνος, ούτε εγώ,
παραδεχτήκαμε ποτέ  το ειδύλλιο...
Αφήσαμε όμως στην αιωνιότητα να πλανάται πως αν αυτό υπήρξε,
μάλλον θα ήταν εντός του πλαισίου της καλλιτεχνικής ελευθεριότητας της εποχής, που ζήσαμε..."

Θυελλώδης σχέση, πρωτοπόροι και οι δυο, ατίθασοι, προκλητικοί, επαναστάτες, επίμονοι, φιλόδοξοι, ελεύθεροι!
Όλα αυτά τούς ένωσαν σε ένα σμίξιμο, απ' όπου αναζωογονούνταν, αντλούσαν έμπνευση και πότιζαν τις αισθήσεις τους, για να ποτίσουν μετά αυτές με τη σειρά τους τη φαντασία, που αφηνόταν αχαλίνωτη... Χωρίς υπολογισμούς σε κατεστημένα και καλούπια.
Σημασία είχε μόνο το ένστικτο, που είτε "ντυνόταν με στυλ", στην περίπτωση της Κοκό, είτε οργίαζε με τις πρωτοπόρες ανακαλύψεις στην περίπτωση του Ιγκόρ...


Γνωρίζουμε πως η Κοκό Σανέλ παρακολούθησε την επεισοδιακή πρεμιέρα της "Ιεροτελεστίας στην Άνοιξη" στο Παρίσι το 1913, χωρίς όμως να συναντηθεί με τον συνθέτη.
Ήταν ακόμα άσημη και στα πρώτα βήματα της καριέρας της, τότε...

Το 1919 και μετά το τροχαίο του πλούσιου εραστή της, Boy Capel, η Κοκό για να ξεπεράσει το σοκ ταξιδεύει με τη φίλη της, Misia Sert  στη Βενετία, όπου γνωρίζει το Σεργκέι Ντιάγκιλεφ, ιμπρεσάριο των Ballet Russes και συνεργάτη του Στραβίνσκι.
Ο Ντιάγκιλεφ λίγο αργότερα, θα συστήσει στην Σανέλ το συνθέτη, το 1920.

Η Κοκό έχει πια κύρος, γνωριμίες και χρήμα, ενώ ο Ιγκόρ βίωνε μία σχεδόν "παρακμιακή" κατάσταση, με τη μουσική του παραγκωνισμένη, καθώς τολμηρή, άγρια στ' αυτιά, με έντονες παραδοξότητες, μουσική τραχιά και μακριά από τα "εκλεπτυσμένα" δεδομένα της γαλλικής ελίτ της εποχής...

Η φίλη του, Κοκό Σανέλ θα του παραχωρήσει την έπαυλή της να ζήσει με την οικογένειά του, ένα χώρο όπου θα μπορούσε να εμπνευστεί και να δημιουργήσει.

O Στραβίνσκυ(επάνω αριστερά) και η Κοκό(κάτω δεξιά)
με το ζεύγος Sert το 1920

Η έλξη μεταξύ τους έχει απερίγραπτη ένταση. Αυτή η γυναίκα -σαν δαίμονας- ασκεί απίστευτη γοητεία στον Ιγκόρ και κείνος αγνοώντας τα καχύποπτα βλέμματα της Καταρίνα, θα την πείσει να αφεθούν σε ένα πάθος δίχως αύριο. Ο Ιγκόρ συνθετικά, αισθάνεται σαν να ξαναβρήκε τη χαμένη του φωνή και καθώς αυτός "πιέζει τα πλήκτρα του πιάνου, εκείνη πιέζει το πεντάλ της ραπτομηχανής".

Ο παθιασμένος έρωτάς τους φουντώνει λοιπόν το 1920, χρονιά που παρουσιάζεται το εμβληματικό άρωμα του οίκου Σανέλ: "Chanel n. 5".
Κατά σύμπτωση, ο Ιγκόρ εκείνη τη χρονιά, συνθέτει δυο έργα, όπου πυρήνας τους είναι ο σημαδιακός αριθμός "5"...

1. Η πιανιστική σύνθεση: "Les cinq doigts-Τα 5 δάκτυλα"  με υπότιτλο: "Οκτώ  εύκολες μελωδίες σε 5 νότες",  περιλαμβάνει οκτώ μινιατούρες στις οποίες το δεξί χέρι παραμένει καθόλη τη διάρκειά τους στην ίδια θέση του πιάνου, καθώς εκτελεί μόνο 5 νότες. Απλή σύνθεση στη μελέτη και την εκτέλεση, όχι όμως απλοϊκή...

Igor Stravinsky : "Les Cinq Doigts":

2. Επίσης το "Cinq pièces Facese-Πέντε Εύκολα Κομμάτια" , μια συλλογή συνθέσεων για τέσσερα χέρια που ο Στραβίνσκι είχε ολοκληρώσει το 1917 εμπνευσμένος  από τα στυλ διαφορετικών χωρών, πολιτισμών και χορευτικών ρυθμών (Ισπανία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία κλπ).
Η σύνθεση απασχόλησε εκ νέου τον Στραβίνσκυ και διασκευάστηκε για μικρή ορχήστρα εκείνη τη χρονιά, που το "Chanel Ν. 5", άρωμα-σύμβολο θηλυκότητας ως σήμερα, έκανε την εμφάνισή του...

Igor Stravinsky : "Cinq pièces faciles, arranged for small orchestra":

Η Coco Chanel, βαπτισμένη ως Gabriel, γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου του 1883 και το περιβόητο "Κοκό" προέκυψε -λένε- όταν ενζενί τραγουδίστρια σε γαλλικό καμπαρέ τραγουδούσε το σουξέ της εποχής: "Qui qu’a vu Coco, dans le Trocadero".
Τη σκηνή, που η Σανέλ τραγουδά, από την βιογραφική ταινίαμπορείτε να δείτε εδώ.

Ο έρωτας με τον Στραβίνσκι  ήταν κεραυνοβόλος...Η ντίβα της μόδας προσπάθησε να το ελέγξει λέγοντάς του:

η επιστολή (από Tutt'Art)

"Η γυναίκα σου, Ιγκόρ...τι θα γίνει όταν το μάθει η γυναίκα σου;"

Εκείνος όμως τυφλωμένος από το πάθος που του γεννά, τής απαντά:

"Το ξέρει ότι σας αγαπώ. Σε ποιόν άλλο, εκτός από εκείνη, θα μπορούσα να εμπιστευτώ κάτι τόσο σοβαρό;"

"Ο Στραβίνσκι μου έμαθε μουσική", λέει η Κοκό.
"Τα λίγα που ξέρω, σ' αυτόν τα οφείλω. Μου μιλούσε για τον Βάγκνερ, για τον Μπετόβεν..."


Ο Στραβίνσκι θα τής γράψει σε μια επιστολή:

"Στη γλυκιά ανάμνηση ενός φιλιού
από τα φλογερά χρωματισμένα χείλη
της Chanel, που τη φωνάζανε Κοκό..."
            Igor Stravinsky, Ιούνιος 1933

(οι παραπάνω διάλογοι είναι φανταστικοί από  το βιβλίο του Κρις Γκρίνχαλτζ: "Coco and Igor", μτφ. Κερπινιώτη Χρ, Εμπειρία Eκδοτική)

Η Κοκό Σανέλ, η γυναίκα που "ρύθμισε" το γυναικείο γούστο με το μοναδικό στυλ και ύφος της, πέθανε στη Λωζάνη στις 10 Γενάρη του 1971.

Λινα20 August 2020 at 00:40
Υπεροχο κειμενο για μια υπεροχη σχεση δυο υοεροχων ανθρωπων...οσο για το αρωμα Chanel n5...τι αλλο απο υπεροχο αφου συνδεθηκε με το υπεροχο εργο του Ιγκορ..μπραβο Ελπιδα!!ReplyDelete

Χρόνια Πολλά με Μυθολογία και Ντουόμο της Σιένας, συνοδεία Βαγκνερικών εμπνεύσεων...

Σιένα, Καθεδρικός 

Με δέος και συγκίνηση ξημέρωσε η "μέρα Της"!

Αν και το σώμα μου βρίσκεται σε αμερικανικό έδαφος, τα Χρόνια Πολλά για την Παναγία μας και οι ευχές μου να έχουμε όλοι την ευλογία Της, έρχεται με εκθαμβωτικό μεσογειακό ήλιο και αύρα από τα γραφικά λιβάδια της Τοσκάνης...

Καλημέρα, φίλοι μου μέσω ιταλικής Σιένα και ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα αξιοθέατα της πόλης, τον υποβλητικό Καθεδρικό Ναό της, (Duomo di Siena), που είναι αφιερωμένος στην "Κοίμηση της Θεοτόκου".

Η πρόσοψή του χτισμένη σε οριζόντιες σειρές από λευκό και μαύρο μάρμαρο, που παραπέμπει στο ασπρόμαυρο εθνόσημο της πόλης, που σχετίζεται με το θρύλο των ιδρυτών της, Senius και Aschius.
Ήταν γιοι του Ρώμου και ανίψια του Ρωμύλου.
Ο μύθος θέλει τα δυο αδέρφια μετά τη δολοφονία του πατέρα τους από το θείο τους, για να γλυτώσουν την οργή του,  να εγκαταλείπουν τη Ρώμη ιππεύοντας  σε άλογα που τούς έστειλαν ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, ο ένας λευκό κι ο άλλος μαύρο.
Σταμάτησαν στην Τοσκάνη και ίδρυσαν την πόλη που ονομάστηκε Σιένα από το όνομα του μεγαλύτερου αδελφού. Το άσπρο και το μαύρο έγιναν από τότε τα χρώματα της πόλης.
Μερικές αφηγήσεις του μύθου υποστηρίζουν ότι οι αδελφοί προστατεύονταν από τους Θεούς με ένα άσπρο σύννεφο κατά τη διάρκεια της ημέρας και ένα σκοτεινό, μαύρο  σύννεφο τη νύχτα.

Ο καθεδρικός χτίστηκε στη θέση που στην αρχαιότητα υπήρχε ο βωμός της θεάς Μινέρβα, θεάς της
σοφίας, αντίστοιχη με την Αθηνά των αρχαίων Ελλήνων και προστάτιδα του γάμου και του τοκετού.

Γλυπτά γκαργκόιλς εξωτερικά όπως και στην Παναγία των Παρισίων, ψηφιδωτά, εντυπωσιακά βιτρώ, καθώς επίσης  και  ανεκτίμητης αξίας έργα τέχνης του Ντονατέλο, Μπερνίνι και 
Μικελάντζελο κοσμούν το εσωτερικό του καθεδρικού της Σιένα.

Το Βαπτιστήριο, η Κρύπτη, το Κωδωνοστάσιο, το μαρμάρινο δάπεδο με τις εξαιρετικών θεμάτων, συνθέσεις τους(σφαγή νηπίων, μεσαιωνική αστρολογία...) αφήνουν τον επισκέπτη άφωνο!


Λόγω της ημέρας όμως στέκομαι στην αριστότεχνη, τεραστίων διαστάσεων σύνθεση νωπογραφιών του Μπαρτολομέο Τσέζι , που δεσπόζει πίσω από τον κύριο βωμό που απεικονίζει σκηνές από την "Κοίμηση  της Θεοτόκου" και χρονολογείται στα τέλη του 1500...

Για τους μουσικόφιλους  να θυμίσω πως το 1880 ο Ρίχαρντ  Βάγκνερ επισκέφτηκε την πόλη,  κι όταν αντίκρυσε το Ναό της Κοίμησης ήταν η πιο συναισθηματική εμπειρία που είχε ποτέ βιώσει.
Στάθηκε μπροστά στο κτίσμα κι άρχισε να κλαίει…

Μάλιστα, από το εσωτερικό του εμπνεύστηκε το σκηνικό για την αίθουσα του Αγίου Δισκοπότηρου στο αριστουργηματικό μελόδραμά του "ΠΑΡΣΙΦΑΛ", που φιλοτέχνησε ο ρώσος Paul Joukowsky.

[Δεξιά, τo εσωτερικό του Ντουόμο και αριστερά σχέδιο του Paul Joukowsky για την όπερα σύμφωνα με αυτό] 

Στη σκηνή αυτή, ο Πάρσιφαλ  θεραπεύει την πληγή του Αμφόρτας με τη Λόγχη, κι  ένα λευκό περιστέρι εμφανίζεται και στριφογυρνά γύρω από το κεφάλι του ιππότη. Μια δοξαστική μελωδία αντηχεί τριγύρω...

Χρόνια Πολλά, φίλοι μου αγαπημένοι! Νιώθω ευλογημένη που αξιώθηκα να πατήσω τα μάρμαρα του επιβλητικού ναού της Σιένα που κάποτε πάτησε και ο μέγας Βάγκνερ!!
Όπου χρειάζεται, ας φυσάει βοήθειά μας, ο άνεμος της Παναγίας!

Επειδή οι ψιψίνες σήμερα έχουν την τιμητική τους,…ένα «νιάου» επιβάλλεται!

 

«Το δέσιμο που έχω με τη Μαίρη είναι πρωτόγνωρο…

Αν πάθω κάτι, ό,τι έχω θα το πάρει εκείνη…κανείς άλλος δεν θα πάρει ούτε σεντ…, εκτός από τις γάτες μου. 

Το αξίζουν…»

(Φ.Μέρκιουρι)

Ο Φρέντι Μέρκιουρι με την γάτα του, Τίφανι

Πανέμορφα και κομψά. Άλλοτε μοναχικά, πεισματάρικα ή ζωηρά κι άλλοτε αναζητούν την προσοχή και τα χάδια μας…
Κουνάνε την ουρά, φουσκώνουν το τρίχωμα της ράχης και γρυλίζουν βαθιά.
Παίζουν, τρέχουν, σκαρφαλώνουν παντού!
Άλλοτε χαριτωμένα, κυλιούνται στο πάτωμα, γλείφονται, τρίβονται πάνω μας κι άλλες φορές δύστροπα, γκρινιάρικα, δείχνουν τα νύχια τους, έτοιμα να μας επιτεθούν.
Πάντα όμως υπέροχα τα αιλουροειδή, μικρά ή μεγάλα, άγρια ή κατοικίδια.

8 Αυγούστου σήμερα και το ημερολόγιο μάς θυμίζει την «Παγκόσμια Ημέρα Γάτας».
Έτσι, αφού οι ψιψίνες έχουν την τιμητική τους, δικαιωματικά ένα «νιάου», επιβάλλεται για χάρη τους!

Φρέντυ Μέρκιουρι, o γατόφιλος. Λατρεία, παθολογική αδυναμία στις γάτες.
Ναι, οι μεγάλες αγάπες, οι απόλυτες σταθερές του μεγάλου Φρέντυ, ήταν οι γάτες του!

Τομ, Τζέρι, Όσκαρ, Δαλιδά, Γολιάθ, Mίκo, Ρωμαίος, Λίλλυ..., είναι τα ονόματα κάποιων από τις ψιψίνες του.

Αγαπούσε τις γάτες του τόσο πολύ, ώστε κάθε φορά που έφευγε για περιοδεία τηλεφωνούσε στο σπίτι και ζητούσε να τις φέρουν στο ακουστικό  για ν' ακούσει το νιαούρισμά τους και να μιλήσει μαζί τους.

Tην γατοφιλία τού εμφύσησε η τότε αρραβωνιαστικιά του, Mary Austin,που έφερε στο σπίτι τους ένα ζευγάρι γάτες. Ο Φρέντι τις βάφτισε, Τομ και Τζέρι.

allthatsinteresting

Ο αγαπημένος τραγουδιστής των Queen στο άλμπουμ του "Mr. Bad Guy", σημείωσε: "Αυτό το άλμπουμ αφιερώνεται στους γάτους μου: Τζέρι , Τομ, Όσκαρ και Τίφανι, όπως και σε όλους τους γατόφιλους του σύμπαντος"

Είχε πολλές κι από διαφορετικές ράτσες γάτες, ο Μέρκιουρι.

Ένας φίλος του τίς είχε φωτογραφήσει όλες σχεδόν κι έβαλε κάποιο ζωγράφο να τις σκιτσάρει πάνω σε μεταξωτό ύφασμα.
Με αυτό ο τραγουδιστής έραψε γιλέκο, που λέγεται πως ήταν από τα πιο αγαπημένα ρούχα του!

H δε Ντιλάιλα(Δαλιδά) ήταν η αγαπημένη του ψιψίνα. Με "ακαταμάχητη γοητεία", όπως έλεγε ο τραγουδιστής, και δυναμικότατο χαρακτήρα, όπως ο περισσότερες γάτες με γούνα σε μοτίβο ταρταρούγας. Τής έγραψε μάλιστα και τραγούδι με τίτλο το όνομά της: «Delilah»:

«Είσαι ακαταμάχητη, Δαλιδά μου!

Όταν είμαι βουτηγμένος στη θλίψη, με κάνεις και γελώ…»

Καθημερινές λέξεις δημιουργούν απλούς ομοιοκατάληκτους στίχους πάνω σε μια μελωδία γλυκιά και ναζιάρα, όπως το χνουδωτό τετράποδο, που την ενέπνευσε.
Όταν κάποιος πρωτακούσει τους στίχους δημιουργείται η αίσθηση πως αναφέρεται σε κάποια γυναίκα…Βλέπεις, είναι ερωτική η λατρεία, που αποπνέει!

O Φρέντι με την Δαλιδά
allthatsinteresting

«Delilah, I love you

Oh, you make me so very happy 

Delilah, I love you

I love your kisses!»

Οι γάτες στην ζωή του αρχηγού των Queen ήταν ισότιμη με κείνη για τους ανθρώπους γύρω του…
Τα περισσότερα από τα γλυκά τετράποδά του, τον Τομ, τον Τζέρυ, τον Γολιάθ, τα είχε πάρει από κέντρα διάσωσης αδέσποτων.
Ήθελε να τους χαρίσει ένα ζεστό σπίτι, ν’ ανοίξει γι' αυτά τη γεμάτη αγάπη, αγκαλιά του.

Πέρα από το βελούδινο ηχόχρωμα και την αγαπησιάρα μελωδία του Μέρκιουρι, στο τραγούδι ξεχωρίζει και το κιθαριστικό σόλο ενός άλλου γατόφιλου του Μπράιαν Μέι με αρμονίες που ακούγονται σαν …νιαούρισμα!
Ο Μέρκιουρι σ’αυτό το τραγούδι με την ερμηνεία του «χαϊδεύει» τη γάτα του…
Νιαουρίζει μαζί της…
Είναι χαλαρός, σπιρτόζικος, επικοινωνιακός και πάνω απ’ όλα τρυφερός και στοργικός. Ερμηνεύει βιωματικά, μαρτυρώντας άμεσα την αιτία που γέννησε αυτό το τραγούδι.

Τελικά, μια λεκτική δημιουργία τόσο απλή, με τη μουσική και κυρίως την ΑΓΑΠΗ για κείνον που δίνει το ερέθισμα, μετατρέπεται σε άκουσμα δυνατό κι έντονο αποδεικνύοντας πόσο περιττές είναι οι βροντόσημες, μεγαλόσχημες και φανφαρόζικες εκφράσεις στο τραγούδι…

Μουσική και στίχοι αισθηματικοί, μάς υποδεικνύουν με τρυφερότητα να θυμόμαστε, ν’ αγαπάμε και να προσέχουμε αυτούς που μας αγαπούν…Κι η χαρισμένη αγάπη, γυρνάει πάλι πίσω σε μας…

twitter

Όταν ο Φρέντι διαγνώστηκε με έιτζ δεν το έμαθε κανείς πλην της αγαπημένης του Μαίρης Όστιν …
Μόνο οι γάτες του φαίνεται πως γνώριζαν…
Εξάλλου, δε λένε πως οι γάτες έχουν αυτή την άνευ ερμηνείας, έκτη αίσθηση; Ευαίσθητες σε δονήσεις, διαισθάνονταν τα σήματα τέλους...

Με μια, -λες- ανθρώπινη νοημοσύνη καταλάβαιναν κι επιθυμούσαν να περνούν περισσότερο χρόνο μαζί του.
Κάθε φορά που ο Μέρκιουρι έμπαινε στην κρεβατοκάμαρά του ν’ απομονωθεί, άρχιζαν ένα νιαούρισμα περίεργο…
Ήθελαν, απαιτούσαν, ικέτευαν να τον ακολουθήσουν…
Κι ο Φρέντυ τις άφηνε…και χουζούρευαν εκείνες δίπλα στο κομοδίνο, πάνω στα μαξιλάρια, κάτω απ’ τα σκεπάσματα…
Μέχρι την τελευταία στιγμή, τη νύχτα του Νοέμβρη του ’91, που η Δαλιδά προσπαθούσε με το χνώτο της να ζεστάνει το άψυχο, παγωμένο κορμί του...
Ξαπλωμένη δίπλα του, στο κρεβάτι του, κάτω από τα σκεπάσματά του…

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr

Για την "Φούγκα της Γάτας" μπορείτε να διαβάσετε παλαιότερο κείμενο εδώ.

"Μαργαριτάρια του Στραντιβάριους στην Οξφόρδη"

 

Edgar Bundy (1862 -1922): "O Στραντιβάριους στο εργαστήριό του"

Tο εκνευριστικό ψιλόβροχο δεν έλεγε να σταματήσει και κείνος ο υπερόπτης ήλιος να μην καταδέχεται να κάνει την εμφάνισή του. Αν και ο καιρός δεν επέτρεπε οποιαδήποτε εξόρμηση, η προγραμματισμένη ημερήσια εκδρομή στην Οξφόρδη θα γινόταν, ο κόσμος να χαλούσε.

Πήρα το τρένο των 8:35. Η διαδρομή από το Λονδίνο έμοιαζε με ταινία εποχής.
Εικόνες της βικτωριανής Αγγλίας. Ατέλειωτης έκτασης πάρκα, μικρά και μεγάλα σπίτια πνιγμένα στην πολυχρωμία των λουλουδιών, που προσπαθεί να ξεγελάσει τη μουνταμάρα του ομιχλώδους πρωινού. Μετά από διαδρομή μιας ώρας, κατέβαινα στο σταθμό της γνωστής πανεπιστημιούπολης. Η Οξφόρδη, μια από τις παλαιότερες πόλεις της Μεγάλης Βρετανίας με τα πανέμορφα αρχιτεκτονικά κτίρια και την πλούσια πνευματική ζωή

Το μουσείο Ashmolean βρίσκεται στην καρδιά της σ'ένα κομψό, νεοκλασικό κτίριο.
Στο εσωτερικό της εισόδου μια μεγάλη αίθουσα κοσμείται από ελληνικά και ρωμαϊκά γλυπτά. Σάτυροι, Μαινάδες και άλλα "παιχνιδιάρικα" στοιχεία της κλασικής μυθολογίας, καλωσορίζουν τον επισκέπτη.

Το μουσείο, που ιδρύθηκε το 1683, διαθέτει μια ευρεία ποικιλία μόνιμων συλλογών, αλλά και πλήθος ειδικών εκθεμάτων. Υπάρχουν κυριολεκτικά εκατοντάδες ειδώλια, σφραγίδες, αγγεία από χρυσό,ασήμι και άλλα πολύτιμα μέταλλα.
Αυθεντικά ή πιστά αντίγραφα αντικειμένων της ελληνιστικής,ρωμαϊκής περιόδου αντικείμενα από την Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα και αλλού. Κοσμήματα περίτεχνης διακόσμησης, κτερίσματα από αγγλοσαξωνικά κοιμητήρια, κινέζικες πορσελάνες, ασιατικά γλυπτά, φιάλες, νομίσματα.


Όμως, η σημερινή μου επίσκεψη σ'αυτό τον αξιόλογο χώρο είχε άλλο σκοπό.

Το μουσείο Ashmolean και γενικά η πόλη της Οξφόρδης, αυτό το καλοκαίρι ετοίμασε την πρώτη σημαντική εμφάνιση της Μ.Βρετανίας αφιερωμένη στο μεγάλο Ιταλό οργανοποιό Α.Στραντιβάριους.
Τα εγκαίνια της έκθεσης έγιναν στις 13 Ιουνίου και ολοκληρώθηκαν την Κυριακή 11 Αυγούστου. Το Ashmolean με αυτή την ειδική έκθεση γιορτάζει τη ζωή και το έργο του Antonio Stradivari, συγκεντρώνοντας 21 από τα πιο σημαντικά και καλοδιατηρημένα βιολιά, με στόχο να αναδειχθεί η λάμψη της τέχνης του.


Δύο από αυτά, ο "Μεσσίας" και η "Λαίδη Μπλαντ", ανήκουν στη μόνιμη συλλογή του μουσείου, ενώ τα υπόλοιπα είναι ευγενικές χορηγίες και δάνεια φιλότεχνων ιδιωτών.

Τα "μαργαριτάρια-βιολιά" που πολλά απ' αυτά εκτίθενται για πρώτη φορά, κατασκευάστηκαν στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν ο Στραντιβάριους βρισκόταν στο απόγειο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.

Το καθένα, προσεκτικά τοποθετημένο σε κρυστάλλινες προθήκες με συσκευές συναγερμού λόγω της ανυπολόγιστης αξίας τους.

Στην αρχή της έκθεσης και σε περίοπτη θέση συναντάς το Serdet.
Είναι το πρώτο από τα βιολιά που επιμελήθηκε ο διάσημος τεχνίτης το 1666.
Ένας αρμόδιος, επιμελητής της έκθεσης, φορώντας τα λευκά του γάντια, μην τυχόν και τραυματίσει την εύθραυστη, υπεραιωνόβια ψυχή των φημισμένων τοξοτών, μάς εξηγεί τη σημασία των εκθεμάτων και δείχνει την λατινική επιγραφή, καθώς και την ημερομηνία κατασκευής που φέρουν όλα τα γνήσια Στραντιβάριους.
Έχω προμηθευτεί από την είσοδο έναν οδηγό. Φοράω τα ακουστικά για να ακούσω τον τέλειο, μοναδικό και κυριολεκτικά μαγικό ήχο.

Δεξιά υπάρχει μια αναπαράσταση του εργαστηρίου του Στραντιβάριους στην Κρεμόνα, όπου εκτίθενται εργαλεία και καλούπια του διάσημου τεχνίτη. Ευκαιρία για τους επισκέπτες να έχουν μια συνολική εικόνα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κατασκευάστηκαν τα βιολιά.

Σε μια γιγάντια οθόνη προβάλλεται ένα σχετικό λογύδριο του εφόρου της έκθεσης. Συγκρατώ μια φράση του: "Κανείς δεν μπορεί να σταθεί μπροστά από αυτές τις προθήκες και να μην αισθανθεί δέος!Σίγουρα ο ρυθμός της καρδιάς, στη θέα τους, είναι γρηγορότερος. Είναι εκπληκτικά."

Στο επίκεντρο της έκθεσης, δίπλα-δίπλα, δυο βιολιά ανυπολόγιστης αξίας.
Πρόκειται για τη "Lady Blunt" και το "Messiah".

To βιολί:" Λαίδη Μπλαντ", πήρε το όνομά του από την πρώην κάτοχό του, εγγονή του λόρδου Βύρωνα, Ανν Μπλαντ, διάσημη στην εποχή της για την εκτροφή καθαρόαιμων αλόγων και τη δεξιοτεχνία της στο βιολί. Η Μπλαντ αγόρασε το βιολί από τον δάσκαλό της.Το αριστουργηματικό αυτό όργανο, που είναι κατασκευασμένο από σφένδαμο και έντερα προβάτου, έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως η "ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ" των μουσικών οργάνων. Στην τελευταία δημοπρασία χτυπήθηκε αντί του πρωτοφανούς για μουσικό όργανο ποσού των 7,7 εκ. ευρώ!

Όμως, το διασημότερο, αναμφισβήτητα, βιολί του κόσμου είναι ο "ΜΕΣΣΙΑΣ", ο οποίος οφείλει το όνομά του σε έναν απογοητευμένο βιολιστή που λαχταρούσε να παίξει μ' αυτό, αλλά συναντούσε την πεισματική άρνηση του τότε ιδιοκτήτη του.
"Είναι σαν τον Μεσσία των Εβραίων" είχε πει. "Τον περιμένεις, αλλά ποτέ δεν έρχεται!"
Έτσι, προέκυψε το όνομα.

Κατασκευασμένο το 1716, βρίσκεται σε άψογη κατάσταση με το βερνίκι του να λάμπει ακόμη. Το "μαγικό βερνίκι", μίγμα από λάδι, κεριτίνη και θειούχο υδράργυρο. Σύνθεση που οι επιστήμονες-ερευνητές υποστηρίζουν πως σ'αυτή οφείλεται ένα από τα βασικά μυστικά για τον καταπληκτικό ήχο των βιολιών Στραντιβάριους.
Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα, πού οφείλεται ο ασύγκριτος, θεϊκός ήχος των φημισμένων οργάνων. Ο έφορος του μουσείου Ασμόλιαν αναφέρει πως εκτός απ'το βερνίκι, υπεύθυνη για την ανώτερη ποιότητα των βιολιών, ίσως να'ναι και η επεξεργασία του ξύλου.

Σύμφωνα με έρευνα ομάδας κλιματολόγων-δεντρολόγων το ξύλο αναπτύσσει ειδικές ακουστικές ιδιότητες καθώς "γερνάει". Η περίοδος "παγετώνα", που επηρέασε την Ευρώπη από το 1400 έως τα μέσα του 1800 περιόρισε την ανάπτυξη των δέντρων, αποφέροντας άπειρα σε αριθμό αλπικά δέντρα για τον Στραντιβάριους. Η περίοδος αυτή διακρίνεται από την έλλειψη ηλιακής δραστηριότητας.

Ο Στραντιβάριους κατασκεύασε τα περίφημα βιολιά του στο τέλος της χρυσής αυτής περιόδου. Η αργή ανάπτυξη των δέντρων χαρακτηρίζεται από τους στενούς δακτύλιους, που κάνουν πιο δυνατό ακουστικά το βιολί, αλλά αυξάνουν και την πυκνότητα του ξύλου του. Έτσι, εκτός από το βερνίκι, τα "μαγικά" της, ίσως, έκανε και η ίδια η φύση με τις συγκυρίες της, καθώς οι ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες συνέπεσαν χρονικά με τη γέννηση ενός μεγάλου εμπνευστή, καλλιτέχνη οργανοποιού.


Διαβάζω πως όσοι θέλουν να δουν τα βιολιά εν δράσει, μπορούν να παρακολουθήσουν κάποιες από τις συναυλίες που διοργανώνονται στο μουσείο.
Για τις 11 Αυγούστου η προγραμματισμένη ώρα ήταν στις τρεις το μεσημέρι.
Δυστυχώς, δεν έτυχα  της αισθητικής απόλαυσης, μιας και το εισιτήριο επιστροφής μου ήταν νωρίτερα.
Πρόλαβα, όμως, ένα γρήγορο σνακ και αγγλικό τσάι σε μια γραφική παμπ της Οξφόρδης,παρέα με τις εντυπωσιακές εικόνες στο μυαλό μου και την εκπληκτική αίσθησή τους.

Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια!
Είναι σαν την αίσθηση, που όταν σφίξεις το χέρι μ'έναν αγαπημένο, δεν θέλεις να το πλύνεις, μη χάσεις τη μυρωδιά του αγγίγματος!


Το κείμενο έχει δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr και στο Περιοδικό Πολιτισμού:"Ανθρώπων Έργα".

Πιανιστικά πυροτεχνήματα για την Ημέρα της Βαστίλης...

 

"Εορτασμός της 14ης Ιουλίου στο Παρίσι", Βαν Γκογκ

To τελευταίo από τα 24 Πρελούδια του Κλωντ Ντεμπισί έχει τίτλο: "Feux d'artifice - Πυροτεχνήματα".
Πρόκειται για σύνθεση προκλητικά τεχνική, με τις πιανιστικές καινοτομίες του συνθέτη να την τοποθετούν στις πιο avant-garde εκφράσεις της γαλλικής μουσικής.

Ο γάλλος δημιουργός απεικονίζει μουσικά μια λαμπρή και εντυπωσιακή επίδειξη πυροτεχνημάτων στον νυχτερινό Παρισινό ουρανό, καταγράφοντας με ηχητικούς, απότομους τόνους τις πολύχρωμες εκρήξεις τους.
Μεμονωμένοι, κοφτοί ήχοι στις ψηλότερες περιοχές του πιάνου υπονοούν τις φευγαλέες εκτυφλωτικές λάμψεις των πυροτεχνημάτων, ενώ σαρωτικοί αρπισμοί και κλίμακες κατά διαστήματα, την εκτόξευσή τους.
Μια σύνθεση , στην οποία αφθονούν οι πολύχρωμες αρμονίες και η εναλλαγή της δυναμικής. Στα τελευταία μέτρα και λίγο πριν την ολοκλήρωση της σύνθεσης, ευφυώς ο Ντεμπισί παραθέτει κεκαλυμμένα ως φόρο τιμής ένα μικρό τμήμα από τη μελωδία του Γαλλικού Εθνικού Ύμνου, τη "Μασσαλιώτιδα"...

Πληθώρα ρυθμών, μελωδιών και απότομων μελωδικών "εκπλήξεων", το "Feux d'artifice" αντανακλά την πολυχρωμία των πυροτεχνημάτων, που η θέα τους φέρνει χαρά στο συγκεντρωμένο πλήθος για τον εορτασμό της "Ημέρας της Βαστίλης".


Ο Ντεμπισί, μια πολύ δυνατή, ως γνωστόν, μουσική προσωπικότητα, αναδεικνύει στο έργο αυτό την πρωτοτυπία στην αρμονία και τη μορφολογική του σκέψη.

Να θυμίσουμε πως τα "Πρελούδια" είναι μια συλλογή σε 2 βιβλία, σολιστικών πιανιστικών συνθέσεων σε ελεύθερη μορφή, αντίθετα δηλαδή από τα αυστηρά πρότυπα των Πρελουδίων του Μπαχ.

Κάθε πρελούδιο έχει και έναν ευφάνταστα απρόσμενο τίτλο, έναν λεκτικό οδηγό για τον ερμηνευτή, που όμως δεν έχει σκοπό να φυλακίσει την εκφραστικότητά του, γι' αυτό και αναγράφεται από το συνθέτη στο τέλος της παρτιτούρας, κάτι σαν προσωπική ανάμνηση, σαν ομιχλώδες αναθύμημα, θολή αναπόληση, χωρίς να επηρεάζει τον ερμηνευτή εκ των προτέρων, επιτρέποντάς του να εμβαθύνει εκείνος στα σημεία που αγγίζουν την ψυχή του περισσότερο και να δώσει προσωπικές αποχρώσεις στην ερμηνεία του.

Το Πρελούδιο γράφτηκε το 1912 και αποτελεί την "αποθέωση" των δύο βιβλίων των Πρελούδιων. Είναι δε, ένα από τα έργα του Ντεμπισί που εκτιμώνται περισσότερο από τους βιρτουόζους πιανίστες, ανάμεσά τους και ο Αλφρέντ Κορτό ο οποίος το χαρακτήρισε "έργο γεμάτο λάμψη, φαντασία και μαεστρία, που θυμίζει φλόγες που τρεμοπαίζουν, σπίθες που πετάγονται, σφυρίγματα και τριξίματα, αστέρια που πέφτουν αργά, στροβιλίσματα φωτός.Σαν να βλέπεις μπροστά σου έναν νυχτερινό ουρανό γεμάτο πολύχρωμα φώτα, όλα αποτυπωμένα με νότες με τη λεπτομέρεια και την αισθητική ενός ζωγράφου. Στο τέλος, παιχνιδιάρικα, αντιλαμβάνεσαι νύξεις από τη Μασσαλιώτιδα, σαν να ακούγεται μακριά, μέσα στην πολύβουη νυχτερινή γιορτή της 14ης Ιουλίου".

Ο συνθέτης μεταφέρει το εορταστικό κλίμα της χαράς και περηφάνιας με νότες, όπως ευφάνταστα και ο Βαν Γκογκ στον παραπάνω γεμάτο ενέργεια και χρώμα, καμβά του όπου καταγράφει τη γιορτινή διάθεση των Γάλλων για την Ημέρα της Βαστίλης. Παχύρευστες, έντονες πινελιές δημιουργούν κίνηση και ζωντάνια. Σχηματίζουν κόκκινες, λευκές και μπλε κορδέλες (στα χρώματα της Γαλλικής σημαίας) που κυματίζουν στους δρόμους της πόλης, δημιουργώντας ένα πολύχρωμο θόρυβο. Πινελιές που στριφογυρίζουν σαν φλόγες στον καλοκαιρινό ουρανό, πυροτεχνήματα σε έξαρση, χρώματα που δεν ακολουθούν καμία τάξη, μόνο πάθος. Μπλε που σπαρταράει με πορτοκαλί, κόκκινο που στάζει σαν αίμα, στέγες που λούζονται στο φως. Η μέρα της επανάστασης δεν είναι εδώ ένα ιστορικό γεγονός απλά...είναι βαθιά συγκίνηση και περηφάνια.Οι σημαίες δεν κυματίζουν, τραγουδούν. Ο ουρανός δεν φωτίζεται, φλέγεται.

Debussy: "Feux d'Artifice":

Ιούλιος: "Το τραγούδι των Θεριστών"

 

"Θεριστές",  Kazimir Malevich

Το 1875, ο αρχισυντάκτης ενός μουσικού περιοδικού ανέθεσε στον Πιοτρ Ίλιτς Tσαϊκόφσκυ να γράψει 12 μικρά κομμάτια, ένα για κάθε μήνα του έτους.
Έτσι, προέκυψαν οι "Εποχές", δώδεκα κομμάτια σύντομου χαρακτήρα για σόλο πιάνο, καθένα με κάποιο χαρακτηριστικό του μήνα, που αντιπροσωπεύει. Αποτελούν μια από τις πιο αγαπημένες και χαρακτηριστικές στιγμές της ρομαντικής μουσικής, καθώς με μουσική ευστοχία αναπαριστούν ζωντανά και τρυφερά τις εναλλαγές των εποχών.

Η συλλογή με τις 12 αριστουργηματικές μινιατούρες εκδόθηκε το 1886.
Παρότι τα κομμάτια συνετέθηκαν κατά παραγγελία και ο Τσαϊκόφσκυ ανέλαβε για βιοποριστικούς λόγους προκειμένου να συμπληρώσει το εισόδημά του, μαρτυρούν τη δύναμη της  εσωτερικής του έμπνευσης και ανάγονται σε μικρό μελωδικά κομψοτεχνήματα.

O συνθέτης ναι μεν είχε μεγάλη ανάγκη τα χρήματα και εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στον παραγγελιοδόχο του, γαι την ευγένειά του να πληρώσει τόσο υψηλή αμοιβή:
"Θα ανταποδώσω την ευεργεσία σας. Θα σας στείλω τα πρώτα κομμάτια σύντομα, καθώς αυτή τη στιγμή έχω μεγάλη όρεξη να συνθέσω για πιάνο".
Κυκλοφορεί μια αστεία ιστορία, που δείχνει πως ίσως τελικά να μην είχε και τόση όρεξη. Λέγεται ότι ο ρώσος συνθέτης είχε δώσει εντολή στην οικονόμο του να του υπενθυμίζει το καθήκον του μια συγκεκριμένη ημέρα του μήνα.

Δομικά, οι περισσότερες μινιατούρες ακολουθούν απλή φόρμα, συνήθως τη μορφή ΑΒΑ, και συνοδεύονταν από ένα σύντομο ποιητικό απόσπασμα.

Για τον Ιούλιο, ο Τσαϊκόφσκυ εμπνεύστηκε από την εικόνα των θεριστών, που ολημερίς αλλά κυρίως αντέχοντας τον καυτό, μεσημεριανό ήλιο, δουλεύουν στα χωράφια ασταμάτητα...
Μια μουσική μινιατούρα απλής αλλά στέρεης δυναμικής, δομημένη πάνω στην Μι υφ. μείζονα, με λαϊκό χορευτικό χαρακτήρα, που αποδίδει τη χαρά και τον κόπο της συγκομιδής.

Την ποιητικη εισαγωγή για τον Ιούλιο έγραψε ο Aleksey Koltsov κι έχει τον τίτλο:"Tο τραγούδι των θεριστών":

"Ιούλιος

Τέντωσε τους ώμους,

κούνα τα χέρια!

Και τ'αεράκι του μεσημεριού 

θ΄αναπνεύσει το πρόσωπο!"

Ο Ιούλιος δεν υμνείται απλώς. Γίνεται η ψυχή του ανθρώπινου μόχθου, ο παλμός της γης που ανασαίνει. Στον ρυθμό της συλλογικής εργασίας, η καρδιά γεμίζει ζεστασιά και πληρότητα, κι ο χρόνος μοιάζει να παγώνει σε μια στιγμή αιώνιας γιορτής.Μέσα από τα βαρύτονα χτυπήματα του πιάνου, ο συνθέτης μας προσκαλεί να γευτούμε τη γλυκιά κούραση των θεριστών, να νιώσουμε το κάψιμο του ήλιου που λούζει τα σώματά τους και να ακούσουμε το τραγούδι της γης που δίνει καρπούς.
Στην απεραντοσύνη των χωραφιών, το χρυσάφι του σταχυού λικνίζεται τρυφερά στο απαλό αεράκι, ενώ οι θεριστές, σαν μέλη ενός πανάρχαιου χορού, κινούνται με δύναμη και αρμονία, συνυφασμένοι με τη γη και το φως. Η μουσική του ρώσου δημιουργού είναι η ίδια η φωνή της γης, το αιώνιο τραγούδι της ζωής που προσφέρεται, το μυστικό της ανθρώπινης ενότητας μέσα στον κόπο και το φως.

Pyotr Ilyich Tchaikovsky: "July-Song of the Reaper" / Mikhail Pletnev:

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ: 

Ο πίνακας "Θεριστές" του ρώσου Kazimir Malevich(ιδρυτής του ρωσικού αφαιρετισμού)  απεικονίζει τρεις γυναίκες στο χωράφι κατά τη διάρκεια της συγκομιδής.
Ο καλλιτέχνης χωρίς εξωραϊσμό μεταφέρει τη συνήθη, σκληρή και βαριά ζωή των αγροτών, που απεικονίζονται στο πρόσωπο της γυναίκας στο προσκήνιο, με το δρεπάνι στο χέρι, κι άλλες δυο σκυμμένες να θερίζουν.
Σε δεύτερο πλάνο, ο καλλιτέχνης σκιαγραφεί πυκνόφυτα δέντρα στη σκιά των οποίων  οι γυναίκες μπορούν να βρουν καταφύγιο από τον καυτό ήλιο.
Στο βάθος διακρίνουμε το χωριό με την μικρή του εκκλησία, καθώς ο Malevich θεωρούσε αδύνατη τη ζωή των αγροτών χωρίς θρησκεία,απ' όπου αντλούν δυναμη να ανταπεξέλθουν στην δύσκολη ζωή τους.

Ιούλη, μήνα του θερισμού και της ζωής που ξεχειλίζει, εύχομαι να 'σαι για όλους μας πηγή έμπνευσης και ανάτασης!Να μας θυμίζεις πως κάθε κόπος καρποφορεί και κάθε φως γεννά ελπίδα...





Azy Gouziou (Άζη Γουζίου)1 July 2020 at 05:20

Πολύ ωραίος ο πίνακας του Μάλεβιτς με τις γυναίκες να θερίζουν υπό την μουσική υπόκρουση του Τσαϊκόφσκυ που παρακινεί τις εργάτριες να συνεχίσουν την εργασία τους και το αεράκι θα βοηθήσει το πρόσωπο να απαλλαγεί απ' τον ιδρώτα του μεσημεριού.
Καλό μήνα Ιούλιο, αγαπημένη μου Ελπίδα, με υγεία, χαρά και ζωντάνια να πορευθούμε!

ReplyDelete

"Σοπέν: Nυχτερινό, για έναν έρωτα που πληγώνει και πληγώνεται..."

 

[Με αφορμή της σημερινή γενέθλια επέτειο( 1η Ιουλίου του 1804), της γαλλίδας συγγραφέως, Γεωργίας Σάνδη]

Adolf Karpellus: "Chopin and George Sand"

"Τη δύναμη του έρωτα που νιώθουμε δεν πρέπει να τη μετράμε με την αξία του πλάσματος που αγαπάμε. […] Κάθε μέρα βλέπουμε υπέροχους ανθρώπους να μη συναντούν τίποτ’ άλλο από αχαριστία και προδοσία, τη στιγμή που άνθρωποι διεστραμμένοι ή ελεεινοί εμπνέουν άγρια κι ασίγαστα πάθη...

[...]

... Αρκεί και λιγότερο από το τίποτα για να ρίξει από την κορυφή του παραδείσου στα αβυσσαλέα βάθη της κόλασης όποιον λαχταράει τη δόξα των θεών. 

Η έλξη των ετερωνύμων είναι ό,τι πιο συνηθισμένο στον έρωτα. 

Όμως, το ερώτημα που πάντα θα πλανάται σ'αυτές τις περιπτώσεις είναι το αν είναι εφικτό να διατηρηθεί αυτή η έλξη μέσα στην καθημερινότητα της ζωής... 

Μάλλον όχι, ακόμα κι αν οι  είναι δυο πλάσματα πρόθυμα ν' αγαπήσουν με τη μεγαλύτερη ορμή και αφοσίωση που υπάρχει στον κόσμο και αποφασισμένα να μην αναζητήσουν πουθενά αλλού την ευτυχία...

Στην αρχή, όλα πείθουν για την απόλυτη ευτυχία ...αλλά ο έρωτας πολύ γρήγορα μπορεί να πληγωθεί, να πληγώσει, να φτερουγίσει μακριά, να ξαναγίνει άπιαστο όνειρο και μακρινή ουτοπία..."

("Λουκρητία Φλοριάνι", μυθιστόρημα Γ.Σάνδη-μετάφρ. Β. Πουλάκος)

Η Γεωργία Σάνδη, γεννημένη σαν σήμερα 1η Ιουλίου του 1804,  εμπνέεται το υπέροχο μυθιστόρημά της  "Λουκρητία Φλοριάνι", από τον περιβόητο δεσμό της με τον Φρειδερίκο Σοπέν. 

Η έλξη των ετερωνύμων είναι ό,τι πιο συνηθισμένο στον έρωτα. Είναι όμως εφικτό να διατηρηθεί αυτή η έλξη μέσα στην καθημερινότητα της ζωής;
Σάνδη και Σοπέν είναι δυο εραστές αντίθετοι στο χαρακτήρα, που όσο κι αν πάσχισαν να παραμείνουν σε παράλληλες ράγες, εκείνες τούς πέταξαν σε αβύσσους και γκρεμούς...

Η Σάνδη έγραψε τη "Λουκρητία Φλοριάνι" το 1846, δηλαδή τους τελευταίους μήνες της κοινής ζωής της με τον Σοπέν και ο κεντρικός ήρωας Κarol Vandoni είναι εμπνευσμένος απ’ τον σπουδαίο Πολωνό μουσουργό.

"...Ο έρωτας είναι ένα πρίσμα. Είναι ένας ήλιος που φοράμε στο μέτωπο και φωτίζει όλον τον εσωτερικό μας κόσμο.Όταν σβήνει, όλα βυθίζονται στο σκοτάδι...
[...]
Μόνο από φιλανθρωπία μπορώ να αγαπήσω πια. 'Έτσι, έκανα με τον Βαντόνι, τον τελευταίο μου εραστή. Δεν είχα πια κανέναν ενθουσιασμό, ήμουν ευγνώμων για τη στοργή που μου έδειχνε, συγκινημένη από τα βάσανά του και τού αφιερώθηκα..."

("Λουκρητία Φλοριάνι", μυθιστόρημα Γ.Σάνδη-μετάφρ. Β. Πουλάκος)

""

"Chopin and George Sand", Ivan Grigorevich Myasoedov
(artchive.ru)

Μπορεί ο Σοπέν ποτέ να μην τής αφιέρωσε ένα έργο του ανοιχτά, όμως πολλά είναι εκείνα που αόρατα έχουν τη σφραγίδα της Αυγής-Ορόρ (Aurora), όπως  του άρεσε να  αποκαλεί ο Φρειδερίκος τη Ζωρζ, μιας και Ωρόρ ήταν το αληθινό, βαφτιστικό της όνομα...

Οι δυο τους δραπετεύουν στη Μεσογειακή Μαγιόρκα  για να ζήσουν "κάτω απ'τις μυρτιές" τον τέλειο έρωτα!...
Ο συνθέτης αφήνεται "στον άνεμο που φυσά" και του φέρνει την έκσταση του φτερωτού θεού...
Οι μουσικές του εμπνεύσεις αντικατοπτρίζουν τη φλόγα και κατακλύζονται από τη μαγεία του πάθους του για κείνη τη γυναίκα, που παρότι αρχικά είχε πάνω της κάτι που τον απωθούσε, η μοίρα είχε προδιαγράψει το κοινό μονοπάτι τους...
Ήταν εκείνη, που θα γινόταν η μούσα και ο άγγελός του, η αντισυμβατική φιγούρα που αμφισβήτησε τα στερεότυπα της εποχής, η τόσο αντίθετη από  τον εύθραυστο νεαρό συνθέτη,  μια γυναίκα που με τη μποέμικη ζωή της, σκανδάλιζε την καλή κοινωνία της εποχής, μια γυναίκα, που χαρακτηριζόταν "αλλόκοτη", αφού είχε υιοθετήσει το ανδρόγυνο λουκ, κάπνιζε μανιωδώς πούρα ή πίπα, κουβαλούσε πιστόλι ...και προκαλούσε τη συντηρητική κοινωνία της Γαλλίας με  τις αμέτρητες αισθηματικές της περιπέτειες... 

Λέγεται πως το "Nocturne in G minor, Op. 37 No. 2", που έγραψε την περίοδο της Μαγιόρκα σκιαγραφεί όλο τον ερωτικό κόσμο του με το ζενίθ και το ναδίρ του!
Λεπτεπίλεπτο, πλούσιο σε αποχρώσεις και με μια μουσική γλώσσα διεισδυτική στην ψυχή, την ευαίσθητη και ιπποτική!

"Chopin", σχέδιο με μολύβι που φιλοτέχνησε η Γεωργία Σάνδη

Γραμμένο στη Σολ μείζονα, σε μορφή Βενετσιάνικης βαρκαρόλας, ακολουθεί ένα γλυκό ανταντίνο σε 6/8.
Το μεσαίο τμήμα του μοιάζει με ήσυχο νανούρισμα.
Εμπνευσμένη και πρωτότυπη σύνθεση, με μουσική ροή και παλμό, που αποδεικνύουν τη συναισθηματική ωριμότητα του δημιουργού της, που εξιδανίκευσε περισσότερο από κάθε άλλον με τις ρομαντικές υποδείξεις του τη ζωή, όμως στην καρδιά παρέμενε ένας κλασικιστής και λάτρευε ιδιαίτερα το Μότσαρτ, στοιχεία του οποίου συναντάμε σε αυτό το Νυχτερινό.

Κατά γενική ομολογία των μουσικολόγων είναι μια απόλυτης γοητείας και από τις ομορφότερες μελωδίες, που  συνέθεσε ο Σοπέν!
Η αίσθηση μιας βαθιάς συγκίνησης και ευτυχίας πλημμυρίζει τις καρδιές των ακροατών, μ'έναν αδιόρατο αισθησιασμό και γλυκύτητα!
Μια μελωδία κομψή, ανάλαφρη κι ονειρική, που πολλοί αποδίδουν στο μεσογειακό κλίμα της Μαγιόρκα, που είχε επηρεάσει τη μουσική πένα του πολωνού "ποιητή του πιάνου", που εδώ ως ζωγράφος χρησιμοποιεί τα καταλληλότερα πινέλα για να απεικονίσει με τα αιθέρια ηχοχρώματά του, το βαθύ έρωτα που του ξύπνησε μια "Αυγή με μποέμ συμπεριφορά και εμφάνιση..."

<<Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γεβγένι Κίσσιν>>

Ρουμπινστάιν, Αρράου και Κορτώ, έχουν ερμηνεύσει θαυμάσια το Νυχτερινό!
Όμως σήμερα προτείνω ερμηνεία νέου αίματος...
Έναν βιρτουόζο πιανίστα με βαθιά, σχεδόν ποιητική προσέγγιση των έργων που επιλέγει να ερμηνεύσει. Συνηθίζει να εκτελεί έργα του Σοπέν στα ρεσιτάλ του, επειδή, όπως δηλώνει, ο Σοπέν είναι ο συνθέτης με τον οποίο αισθάνεται μεγαλύτερη οικειότητα και τα έργα του απαιτούν τεράστια ευλυγισία στα χέρια, κάτι το οποίο διαθέτει στο έπακρο!

Ο Γεβγένι Κίσσιν σε μια  λαμπρή απόδοση, εκφραστικός, άρτιας τεχνικής, χωρίς υπερβολές  στους αυτοσχεδιασμούς του,  ρουμπάτο απαράμιλλης μουσικότητας, με ένα αξιοθαύμαστο άγγιγμα των πλήκτρων, όπως απαιτούν τα Σοπενιστικά έργα, αφού διαθέτει το θεϊκό δώρο να "απαγγέλει" νότες, αγγίζοντάς τις!

 Chopin: "Nocturne in G major, Op.37 No.2", Evgeny Kissin 

Σαν Φραντσίσκο, memories...Φωτογραφικό άλμπουμ...

 

Ιδρύθηκε σαν σήμερα 29 Ιούνη του 1776 από τους Φραγκισκανούς Ισπανούς.
Γι'αυτό στην πόλη δόθηκε το όνομα του Αγ Φραγκίσκου της Ασίζης...
Έτσι, η καλημέρα μου έρχεται με κάποιες φωτογραφίες από την μαγευτικά πολυπρόσωπη πόλη της Καλιφόρνια, το

<<ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ>>

Η βόλτα ξεκινά από την Προβλήτα 39 και την "Προκυμαία του Ψαρά"...

Το Fisherman's Wharf με τα πολύχρωμης γραφικότητας, εστιατόρια, αλλά και τα χαριτωμένα, ζωντανά αξιοθέατα!

Συγκεκριμένα, στην περίφημη Pier 39, ένα από

τα βασικότερα αξιοθέατα της πόλης, μαζεύονται

και ρηλαξάρουνε στον ήλιο οι γλυκύτατοι

θαλάσσιοι λέοντες, τα "sea lions", της

οικογένειας των Ωταριιδών, όνομα που πήραν

από τα πτερύγια που φέρουν στ'αυτιά τους!!

Η περιήγηση συνεχίζεται με το αυτοκίνητο σ'ένα δρόμο που δεν είναι ασφαλτοστρωμένος, αλλά στρωμένος με ειδικά τούβλα για λόγους ασφαλείας και το όριο ταχύτητας ανέρχεται στα μόλις 8 χιλ. την ώρα!!!

Πρόκειται για τον πιο "στριφογυριστό δρόμο" του κόσμου και είναι η Lombard street, που αποτελείται από οχτώ πολύ απότομες στροφές!

Φιδογυριστός δρόμος στον Russian Hill με τη θέα από κει πάνω να κόβει την ανάσα!

Μαγευτικό το αγνάντεμα στον ωκεανό και το Αλκατράζ...που αργότερα επισκεφτήκαμε σε μια μίνι κρουαζιέρα..και ξενάγηση στο νησί με την πλέον περιβόητη αμερικανική φυλακή, που δεν υπάρχει πραγματική ιστορία κρατουμένου που να δραπέτευσε απ'αυτή και να επέζησε...


















Ανεβήκαμε στην Alamo Square για να θαυμάσουμε από κοντά τις "Ζωγραφισμένες κυρίες".

Τα "Painted Ladies" είναι Βικτωριανής αρχιτεκτονικής σπίτια, βαμμένα με  πολλά διαφορετικά χρώματα.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο και επιβιβαστήκαμε στο τραμ.

Το τραμ της πόλης είναι από τα τελευταία εναπομείναντα τραμ με πραγματικό οδηγό, γι'αυτό και αποτελούν ένα από τα εκπληκτικότερα σύμβολα του Σαν Φραντσίσκο.








Κατεβήκαμε στη  Τσάινα Τάουν, που στο Σαν Φρανσίσκο είναι η παλαιότερη και η μεγαλύτερη Κινεζική Συνοικία στις ΗΠΑ.



















Είναι πραγματικά απολαυστικό να περπατάς

στους δρόμους της, να βιώνεις την μοναδική της

ατμόσφαιρα, να οσμίζεσαι τις ιδιαίτερες,

ασιατικές γεύσεις!


                           
Λίγο παραπέρα η Union Square.

Η κεντρική πλατεία πήρε το όνομά της("Ενότητα") από τις διαδηλώσεις που γίνονταν εδώ στον εμφύλιο πόλεμο.

Πολυσύχναστη, με καλλιτεχνική δυναμική, όχι βέβαια τόσο, όσο το Civic center, η πλατεία του Δημαρχείου!

Στο  Civic center βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα κυβερνητικά κτίρια, τα Μουσεία και η Όπερα.

Το περπάτημα ήταν πολύωρο.

Χρειαζόμασταν επειγόντως λίγη ξεκούραση...

Τι πιο ιδανικό από το Golden Gate Park και το Γιαπωνέζικο κήπο του...  

Ηρεμία, χαλάρωση, το απόλυτο ρηλάξ με μια κούπα κρύο τσάι σερβιρισμένο σύμφωνα με την μυστηριακή τελετουργία του τσαγιού...
Η φιλοσοφία του "ζεν" εν δράσει...

Φυσικά, μη νομίζετε πως δεν είδαμε και το ξακουστό αξιοθέατο της πόλης, τη "Χρυσή Γέφυρα".

Αλλά γι'αυτή σας έχω γράψει και παλιότερα εδώ.

Μεγάλη ποικιλία εικόνων, με μια ασύλληπτη πολυπολιτισμικότητα!

Το Σαν Φραντσίσκο, μια πόλη σαν ζωγραφιά, από τότε που τo γνώρισα έχει κρατήσει ένα κομμάτι της καρδιάς μου..., όπως λέει και ο τραγουδιστικός ύμνος της πόλης με την ερμηνευτική υπογραφή του  Tony Bennett.


Η μουσική γράφτηκε από δύο ερασιτέχνες δημιουργούς, τον George Cory και τον Douglass Cross, και απορρέει μιαν αύρα νοσταλγίας για το αγαπημένο Σαν Φραντσίσκο.
Το τραγούδι "γεννήθηκε" στη Νέα Υόρκη, όπου η εσωτερική μετανάστευση είχε επιβάλλει στους δημιουργούς του.

Ένα τραγούδι, που κατά δήλωση του Bennett, του άλλαξε τη ζωή, αφού εκείνο του επέτρεψε να ζει, να εργάζεται και να τραγουδά σε οποιαδήποτε γωνιά της γης...

Το τραγούδι εκείνο τον έκανε ένα "πολίτη του κόσμου"... 

<<I Left My Heart in San Francisco>>

The loveliness of Paris seems somehow sadly gay

The glory that was Rome is of another day

I've been terribly alone and forgotten in Manhattan

I'm going home to my city by the Bay

I left my heart in San Francisco

High on a hill, it calls to me

To be where little cable cars climb halfway to the stars

The morning fog may chill the air, I don't care

My love waits there in San Francisco

Above the blue and windy sea

When I come home to you, San Francisco

Your golden sun will shine for me...