"Norbert Brainin, ο ιδρυτής ενός ιστορικού κουαρτέτου σε μια παραφωνία"

(από: wiki.ru)

Όλοι τον επαινούσαν για την εκπληκτική μουσική του ικανότητα. Στα 8 του χρόνια ήταν ήδη επαρκής στο βιολί. 

Γεννήθηκε σαν σήμερα 12 Μάρτη του 1923 στη Βιέννη. Πήρε την οριστική απόφαση να ασχοληθεί με το βιολί όταν δωδεκάχρονος παρακολούθησε συναυλία με τον Γεχούντι Μενουχίν.Οι γονείς του τον έστειλαν στο Λονδίνο, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Carl Flesch που την εποχή εκείνη ήταν μακράν ο πιο διάσημος δάσκαλος βιολιού στον κόσμο. 

Ο μουσικός ορίζοντας μπροστά του ανοιγόταν διάπλατα…

Όμως ο Νόρμπερτ Μπρέινιν είχε την «ατυχία» η οικογένειά του να προέρχεται από εβραίους.

Έτσι, βρέθηκε σε στρατόπεδο προσφύγων στη Βρετανία, καθώς το Χιτλερικό καθεστώς τον έδιωξε από την Αυστρία.

Μέσα στο στρατόπεδο γνώρισε κι άλλους μουσικούς που η τέχνη τούς συνέδεσε με βαθιά φιλία.

Ανάμεσά τους ο Σίντλοφ και ο Νίσελ, εκτελεστές βιόλας και βιολιού αντίστοιχα, που αργότερα έγιναν κοινοί σπουδαστές του μαθητή του  Flesch, βιολονίστα Μαξ Ρόσταλ.

Ο Μπρέινιν είχε την ιδέα της μουσικής τους σύμπραξης σε σύνολο εγχόρδων.

Ο καθηγητής Ρόσταλ τους γνώρισε και τον τσελίστα Μάρτιν Λόβετ ολοκληρώνοντας τη σύνθεση ενός θρυλικού κουαρτέτου, του παγκοσμίου φήμης «Amadeus Quartet», με εξειδίκευση σε ρεπερτόριο κλασικής περιόδου, ιδιαίτερα Μότσαρτ, Μπετόβεν και Σούμπερτ. 

«Amadeus Quartet»

Το σύνολο, υπό την ηγεσία του Μπρέινιν διακρίθηκε για την ηχητική ομοιομορφία, τη ρυθμική ακρίβεια, τον ηχοχρωματικό πλούτο και τη διαύγεια έκφρασης.

Χαρακτηριστικό του πως από την ίδρυση ως τη διάλυσή του διατήρησε συμπαγή την ταυτότητα των μελών του.

Ο γεννημένος σαν σήμερα, ιδρυτής του, έπαιζε πρώτο βιολί και μάγευε με τον ήχο ενός εξαιρετικού Stradivarious, του επονομαζόμενου «Gibson» του 1713, που έχει κλαπεί δις και σήμερα κατέχει ο Τζόσουα Μπελ.

Προτείνω να τους απολαύσουμε σε μια… «παραφωνία»!

Το τελευταίο από τα έξι κουαρτέτα που ο Μότσαρτ είχε αφιερώσει στον Χάυντν έχει αυτό το παρατσούκλι, που οφείλεται στο διάφωνο άκουσμα που δημιουργείται στην adagio εισαγωγή του.

Παρότι η βασική τονικότητα είναι η φωτεινότατη Ντο μείζονα, το έργο αρχίζει με μια αργή, παρατεταμένη εισαγωγή με δυσεπίλυτες αρμονίες, ιδιαίτερα στο μέρος του τσέλου. 

Το σκοτεινό, αινιγματικό, αποπροσανατολιστικό Adagio, που γίνεται ο «νονός» αυτού του κουαρτέτου, δίνει τη θέση του στο διαυγές αρμονικά Allegro που ακολουθεί, με το πρώτο βιολί να «τραγουδάει» το σύντομο μοτίβο, που ευφυώς μεταφέρεται στα υπόλοιπα όργανα με αντιστικτική μίμηση. 

Το δεύτερο θέμα, περισσότερο νευρικό…το τρίτο σε κυματιστά τρίηχα ολοκληρώνουν την έκθεση με την επανάληψη του αρχικού θέματος, δίνοντας τη σκυτάλη στο ζεστό Andante Cantabile του δεύτερου μέρους που φυσικά δεν παίρνει στις αποσκευές του ουδεμία «παραφωνία».

 Mozart: String Quartet No. 19, K. 465, «Dissonance»

1st mov. Adagio – Allegro: Amadeus Quartet