Χρόνια Πολλά, ΛΕΒΕΝΤΙΚΑ!

 

"Έλληνες πολεμιστές που χορεύουν-μελέτη στους Σουλιώτες", Ντελακρουά

Χρόνια πολλά με σθένος, ελπίδα και προσδοκία για το καλύτερο!
Χρόνια Πολλά, ΛΕΒΕΝΤΙΚΑ!!!

Και τί πιο λεβέντικο από τον παραδοσιακό μας ΤΣΑΜΙΚΟ, το χορό που έσερναν οι ήρωες του 1821 όταν ξαπόσταιναν από τις μάχες...
Ο Τσάμικος χορεύεται σε κύκλο με ρυθμό 3/4, είναι επιβλητικός και μεγαλοπρεπής, μια έκφραση ανδρείας και επιθυμίας για νίκη!
Πήρε το όνομά του από τη λέξη "τσάμι", ένα είδος έλατου ή πεύκου, με την έννοια του "ψηλός", αναφορά στο λεβέντικο ανάστημα που κατά παράδοση διαθέτουν οι χορευτές του τσάμικου!
Κατ’ άλλη εκδοχή το όνομα προέρχεται από την Τσαμουριά, ή τα "τσάμικα", όνομα των ρούχων που φορούσαν οι τσάμηδες.
Παλιά ο τσάμικος χορευόταν αποκλειστικά από άνδρες.
Ήταν πολεμικός χορός και όπως φανερώνουν τα βήματα και οι φιγούρες πρέπει να χορεύονταν ως προετοιμασία για την μάχη.


Από τον παραδοσιακό τσάμικο έχει εμπνευστεί τον «ΤΣΑΜΙΚΟ ΧΟΡΟ» του ο Γιάννης Κωνσταντινίδης.


Φυσικά, δεν χρειάζεται να πω τίποτε για τον πολύπλευρο συνθέτη…
Μπορεί, το ευρύ κοινό να τον γνωρίζει με το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης, που χρησιμοποιούσε για τις συνθέσεις του ελαφράς μουσικής, οι φανατικοί όμως μουσικόφιλοι σίγουρα υποκλινόμαστε στο ταλέντο του ως συνθέτης, πιανίστας και μαέστρος, από τις πιο διακεκριμένες προσωπικότητες της Ελληνικής Μουσικής του 20ού αι. και στην "κλασική" μουσική, όπου συνδύαζε αρμονικά το ελληνικό μουσικό ιδίωμα με τη δυτικότροπη κλασική δομή…
Αξιοποιωντας τον πλούτο του παραδοσιακού μέλους διεύρυνε την έννοια της Εθνικής σχολής παρατείνοντάς τη χρονικά.

Ο πρώτος από τους "Τρεις Ελληνικούς Χορούς", που συνέθεσε το 1950 είναι ένας λεβέντικος τσάμικος,(οι άλλοι δυο είναι ο Τσακώνικος και ο Συρτός).
Έργο, στο οποίο είναι εμφανές το προσωπικό, πρωτοποριακό ύφος του Κωνσταντινίδη, που αξιοποιεί την εθνική μας κληρονομιά ενσωματώνοντας στοιχεία της στη μουσική του.
Οι γαλλικές επιρροές του συνθέτη υποβόσκουν, ενώ κυριαρχούν τα στοιχεία της ελληνικής δημοτικής μουσικής.

Το αρχικό μοτίβο του θέματος του τσάμικου κάνει την εμφάνισή του με το κλαρινέτο, κι ενώ τα τοξοτά προθυμοποιούνται για διάλογο, παρεμβάλλεται το όμποε που με το χαρακτηριστικό του ηχόχρωμα εισάγει το δεύτερο μοτίβο...
Έντονα τα διακοσμητικά μελίσματα, σολαρίσματα (1:34...1:41...) από το κλαρινέτο. Ένα όργανο απόλυτα ταυτισμένο και αναπόσπαστο κομμάτι έκφρασης στη συνείδηση του λαού μας, καθώς παραπέμπει στα "τσακίσματα" των λαϊκών κλαρινετιστών που με τις τεχνικές ιδιαιτερότητές τους και τους κατάλληλους αυτοσχεδιασμούς έκαναν κάθε ψυχή να σκιρτά στο άκουσμά του.
Ο ρυθμός αβίαστος, κι οι μελωδικές γραμμές σύντομες...παρατηρούμε πως κάθε όργανο διατηρεί τη δική του ευκαμψία, όλα όμως μαζί συμπράττουν σε μια μουσική πανδαισία, ώστε να αποδοθεί το χρώμα, το ύφος του λεβέντικου, αγέρωχου, γεμάτου περηφάνια χορού!

Γ.Κωνσταντινίδης: "Three Greek Dances-Ν.1 ΤΣΑΜΙΚΟΣ":