Ο καιρός της δόξης ήλθε...

"Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει την σημαία της επανάστασης", Ludovico Lipparini

Ο πρόξενος της Γαλλίας Ούγος Πουκεβίλ γράφει:

"Πάτρα 23 Μαρτίου 1821, το βράδυ στις 6. Η φωνή της ελευθερίας ακούεται, φωτιά έχει αρχίσει μέσα στην πόλη… Ο αέρας που σπρώχνει τις φλόγες, μας απειλεί με γενική πυρκαϊά! Ο ήλιος έχει δύσει μέσα από ένα πέπλο κοκκινωπών καπνών…
Ο πάταγος των σπιτιών, που γκρεμίζονται, οι αλλεπάλληλες κανονιές από το κάστρο, το σφύριγμα και η έκρηξη μερικών βομβών, οι φωνές των γυναικών και παιδιών, πάνω από 500, που έχουν προσφύγει στο γαλλικό προξενείο, σκορπίζουν παντού την σύγχυση και τον τρόμο. Ο ουρανός, σαν πύρινος θόλος μας φωτίζει με ένα φως μαυροκίτρινο.
Η ταραγμένη θάλασσα μοιάζει να κυλά κύματα από αίμα..."

Την επομένη κατέφθασαν στην Πάτρα οι πρόκριτοι με τις ομάδες τους και ο μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός Γ΄ επικεφαλής πολυάριθμων επαναστατών, περίπου 1000, όπου και ο τελευταίος, στήνοντας έναν σταυρό στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου, όρκισε τους αγωνιστές.
Στο τέλος της τελετής εκείνης ακούσθηκαν οι ζητωκραυγές "Ελευθερία ή Θάνατος"...



Ο Χρήστος Λεοντής δομεί το μεγαλειώδες έργο του: "Καντάτα Ελευθερίας" πάνω σε χαρακτηριστικά δείγματα του λόγου του Ρήγα Φεραίου, του Διον. Σολωμού και του Μακρυγιάννη.
Πρόκειται για έργο μεγάλης κλίμακας για σολίστ, χορωδία, ορχήστρα και απαγγελία.

Ο συνθέτης είχε συλλάβει την ιδέα του έργου εν μέσω χούντας, το 1970.
Ο ίδιος γράφει:
"Δύσκολα χρόνια...Οι μηχανισμοί του εσωτερικού κόσμου άρχισαν να ευαισθητοποιούνται μπροστά στην καθημερινή απαξία και χυδαιότητα των καιρών και την αυθαιρεσία, ενώ τα αισθήματα αναζητούσαν διεξόδους.
Η καταφυγή, λοιπόν, σε έργα και πρόσωπα που θα βοηθούσαν και θα στήριζαν τέτοιες αξίες, ήταν για μένα μια ιδεώδης πηγή έμπνευσης και ενεργοποίησης του ψυχισμού μου.
Έτσι οδηγήθηκα στο έργο του Ρήγα, του Σολωμού, του Μακρυγιάννη".

Δεύτε παίδες των Ελλήνων (στίχοι: Ρήγας Φεραίος):

Δεύτε παίδες των Ελλήνων

ο καιρός της δόξης ήλθε

ας φανώμεν άξιοι εκείνων

που μάς δώσαν την αρχή..."