"Ούτε να μετρήσετε δεν μπορείτε, κ. καθηγητά;"

 

"Αν δεν ήμουν επιστήμονας, θα ήμουν μουσικός.
Η ζωή είναι αδιανόητη για μένα αν δεν παίζω μουσική"

(Άλμπερτ Αϊνστάιν, γενν. 14 Μαρτίου 1879)

Ο τρανός επιστήμων, ο Άλμπερτ της θεωρίας της σχετικότητος υπήρξε και δεινός μουσικός!
Λάτρευε την τέχνη της μουσικής, την οποία άρχισε να διδάσκεται σε παιδική ηλικία από τη μητέρα του, Πωλίν, που ήταν πετυχημένη πιανίστρια.

O Αϊνστάιν συχνά δήλωνε πως "μέσα από τη Μουσική βίωνε τις ονειροπολήσεις του και πως αντιμετώπιζε τη ζωή του με όρους μουσικής: τονικό κέντρο, σταθερός ρυθμός, εσωτερική αρμονία..."

Έπαιζε πιάνο και βιολί. Ιδιαίτερα όμως αγαπούσε το βιολί, τη "Lina" του, όπως το είχε βαφτίσει(προφανώς, συντομογραφία της λέξης "violina").
Επίσης, λάτρευε τις Σονάτες του Μότσαρτ, για τον οποίο έλεγε πως ο ήχος των έργων του ακούγεται τόσο διαυγής σαν να υπήρχε από πάντα στο σύμπαν, περιμένοντας τον συνθέτη που θα το ανακαλύψει.

Ο ίδιος δε ο Μότσαρτ ήταν για τον Αϊνστάιν ως ένα είδος μουσικού - φυσικού στον ήχο του οποίου διέκρινε την κοσμική ουσία της αρμονίας.

Ο Αϊνστάιν συχνά συμμετείχε σε κουαρτέτα εγχόρδων ή έπαιζε με φίλους μουσικούς...

Ο Αρθουρ Ρουμπινστάιν γνώριζε τον Αϊνστάιν και μάς μεταφέρει ένα ευτράπελο επεισόδιο:

Άρθουρ και Άλμπερτ έπαιζαν μια σονάτα του Μότσαρτ για βιολί και πιάνο.
Ο φυσικός δεν κατάφερε να εισέλθει στο μέρος του στην πρέπουσα μετρικά στιγμή...
Ζήτησε συγγνώμη και πήγαν πάλι το θέμα από την αρχή...Όμως και τη δεύτερη φορά πάλι ο Αινστάιν έχασε το μέτρημα...
Ο Ρούμπινσταϊν προσποιούμενος τον εκνευρισμένο-αγανακτισμένο στράφηκε προς το μέρος του και φώναξε:
"Για όνομα του Θεού, Άλμπερτ!Ολόκληρος καθηγητής και δεν μπορείς να μετρήσεις μέχρι το τέσσερα;" 

(φωτο: i.pinimg)

Στα χρόνια του Μανχάιμ ο Μότσαρτ ασχολήθηκε περισσότερο με τα ντουέτα για βιολί και πιάνο, που γνώρισε καλύτερα από τον Joseph Schuster.
Έτσι, στο στυλ τους συνέθεσε έξι σονάτες που τις αποκαλούμε "Sonatas Palatine" γιατί ο Μότσαρτ τις αφιέρωσε στην σύζυγο του εκλέκτορα του Παλατινάτου.
Πλούσιες σε νεωτεριστικές ιδέες, δίνουν τα πρώτα δείγματα του είδους, για τη μουσική μεγαλοφυία του συνθέτη τους.

Από τη συλλογή αυτή ακούμε την "Violin Sonata No. 20".

Σύνθεση κομψότητας και ευγένειας, αλλά και πρωτοτυπίας. Αρκεί να δούμε πως ασυνήθιστα ο Μότσαρτ ξεκινά με ένα Αντάτζιο...

"Mozart, Violin Sonata No. 20". Στο βιολί η Άννε Ζόφι Μούτερ:

Ο Νομπελίστας επιστήμων μπορεί να λάτρευε τον Μότσαρτ, όμως δεν φαίνεται να συνέβαινε το ίδιο και με τη μουσική του Λ.Β.Μπετόβεν, την οποία θεωρούσε πολύ προσωπική, σχεδόν γυμνή.
Αυτό βέβαια, δεν τον εμπόδισε να εκτελεί Μπετοβενικές δημιουργίες και μάλιστα όταν ήταν μαθητής Γυμνασίου στην Ελβετία, ένας δάσκαλός του ακούγοντάς τον στη Σονάτα για βιολί No. 5, Op. 24 του τιτάνα, τον επαίνεσε θερμά:
"Ένας μαθητής, ονόματι Αϊνστάιν, έλαμψε στη σχολική συναυλία, καθώς απέδωσε με τόση εκφραστικότητα το αντάτζιο της 5ης σονάτας του Μπετόβεν".

Η Σονάτα για βιολί και πιάνο No. 5 είναι γραμμένη στην "ποιμενική" Φα μείζονα(την κλίμακα του "πράσινου αγρού"), και μετά το θάνατο του συνθέτη πήρε το προσωνύμιο, "Frühlingssonate - Σονάτα της Άνοιξης", για τη φρεσκάδα και την χαρούμενη διάθεση που αναδύει.

Αφιερώθηκε στον Κόμη Μόρτιτζ φον Φριζ, πάτρονα του Μπετόβεν και αναπτύσσεται σε τέσσερα μέρη:

Allegro

Adagio molto espressivo

Scherzo: Allegro molto

Rondo: Allegro ma non troppo

Το Adagio molto espressivo που εντυπωσίασε το δάσκαλο του Αϊνστάιν θα ακούσουμε από την Αννε Ζόφι Μούτερ, επίσης:

"Beethoven, Violin Sonata No. 5, Adagio". 

Ο μέγας επιστήμων ενώ θαύμαζε το Βάγκνερ για την μουσική του ευρηματικότητα, ωστόσο -όπως έλεγε- η ακρόαση των έργων του τού προκαλούσε αίσθηση αηδίας γιατί έβρισκε στο άκουσμα κάτι παρακμιακό το οποίο προερχόταν από την έλλειψη αρχιτεκτονικής, κατά τον ίδιο.


Κατά βάση συντηρητικός στις μουσικές επιλογές του, ο Αϊνστάιν δίπλα στο ίνδαλμά του Μότσαρτ τοποθετούσε τον Γ.Σ.Μπαχ για τον οποίο έλεγε: "Ακούστε, παίξτε, αγαπήστε, σεβαστείτε τον Μπαχ και κρατήστε το στόμα σας κλειστό".