"Με έμπνευση τον άστεγο της Piazza Grande"

 

Buonasera, cari amici!!!

Η καλησπέρα της Παρασκευής έρχεται από την Ιταλία, σήμερα, φίλοι αγαπημένοι!
Kι αιτία είναι ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς τραγουδοποιούς, με εντονότατη δραστηριότητα στην σχεδόν μισού αιώνα, καλλιτεχνική του πορεία.

Ο Λούτσιο Ντάλλα γεννήθηκε σαν σήμερα 4 Μάρτη 1943 στη Μπολόνια της Ιταλίας, όπου θα βολτάρουμε απόψε...

Η Μπολόνια, ένα κρυμμένο στολίδι της Ιταλίας, μια πόλη με ποικίλες απόψεις, χρώματα και ιστορία!
Γνωστή για την κουζίνα της, κυρίως για τη νοστιμιά της σάλτσας που φέρει το όνομά της, Μπολονέζ.
Εκπληκτικό φαγητό, αλλά και ενδιαφέροντες περίπατοι στους μεσαιωνικούς λαβυρίνθους της, ανάμεσα σε φεουδαρχικά κτίσματα με τις χαρακτηριστικές κόκκινες στέγες εξαιρετικής αρχιτεκτονικής...
Καλντερίμια, πύργοι, αψιδωτές στοές σε μεταφέρουν σε εποχές αλλοτινές και σου γεννούν την επιθυμία για ένα συναρπαστικό ταξίδι στην ιταλική Μπολόνια.

Η μουσική αναλαμβάνει να μας οδηγήσει νοερά στον ομφαλό της πόλης, την "Ρiazza Maggiore".
Σημείο αναφοράς η κεντρική πλατεία, όπου δεσπόζει ο γοτθικός ναός του Αγίου Πετρωνίου, το δημαρχείο Palazzo Communale μα και η θαυμαστή Βιβλιοθήκη με πλήθος ξυλογλύπτων.

Μια πανέμορφη, ιστορική πόλη, γενέτειρα όπως προείπαμε του μεγάλου δημιουργού Λούτσιο Ντάλλα, που απόψε μας ξεναγεί με τις νότες του στην "Μεγάλη Πλατεία" της αγαπημένης του πόλης...

Το "Piazza Grande"  είναι ένα όμορφο τραγούδι που έγραψε το 1971, και ο Ντάλλα το εμπνεύστηκε και αφιέρωσε  σε έναν άστεγο άνδρα που ζούσε στην Piazza Maggiore.

Ένα τραγούδι-ωδή στην ξεχωριστή Μπολόνια και την πλατεία της , που αποτελεί κέντρο συνάντησης, συγκέντρωσης φίλων, ανταλλαγής απόψεων, αλλά ταυτόχρονα και φόρος τιμής σε
όλους εκείνους που είναι λιγότερο τυχεροί από μας, σε κείνους που βασανίζονται , σε κείνους που η ζωή αντιμετωπίζει με αδικία, την ίδια ώρα που εμείς έχουμε την αξιοπρέπεια στην ζωή μας...

Ο άστεγος της μουσικής ιστορίας του Λούτσιο Ντάλλα δεν έχει τίποτα και κανέναν, κοιμάται στο παγκάκι δίπλα στο άγαλμα του Ποσειδώνα, η οχλοβοή όμως, η ζωτικότητατα κι η κινητικότητά της   πλατείας τον έκανε να αισθάνεται σαν στο σπίτι του, οι άνθρωποι και η γλυκιά τους κουβέντα τού απάλυναν τον πόνο, τού έσβησαν την απελπισία της ψυχής...

Με την αγάπη και την ελπίδα, βρήκε χώρο τ'όνειρό του να ξαναζωντανέψει...

Δυστυχώς η ζωή έχει δυο όψεις και μεις πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που μπορούμε και κινούμεθα ακόμη αξιοπρεπώς...
Ας προσευχηθούμε για τη δικαιοσύνη στη ζωή, που αξίζει κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτου χρώματος, θρησκείας ή εθνικότητος...