"ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, γυναίκες μ' ένα τραγούδι της Σιμόν..."

 

«I'm a real rebel with a cause!»
(pinterest)

Καλημερίζω με το απόλυτο παράδειγμα γυναίκας, που μέσα από την τέχνη της διεκδικούσε ελευθερία έκφρασης…καλλιτεχνικής, φυλετικής, σεξουαλικής …
Μιας πολυδιάστατης καλλιτέχνιδας με υψηλό ανάστημα, μιας γυναίκας που έζησε στα άκρα, που ταύτισε την επανάσταση με τη ζωή!

«Πώς μπορείς να είσαι καλλιτέχνης 

και να μην καθρεφτίζονται πάνω σου τα γεγονότα 

των καιρών που ζεις;», έλεγε.

Νίνα Σιμόν γι'αυτό το πρωινό της 8ης Μάρτη, της μέρας που τυπικά γιορτάζει η γυναίκα!Γιατί ουσιαστικά γιορτάζουμε κάθε ώρα, κάθε στιγμή!

Νίνα Σιμόν, μια γυναίκα, που μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια της εξέφρασε όλα εκείνα που συνέβαιναν στο σύμπαν της.
Η διεκδίκηση για ισότιμη μεταχείριση των γυναικών, των μαύρων, των αδικημένων…οι πόνοι, οι κακουχίες, η βία κι οι βασανισμοί, η διεκδίκηση για σεξουαλική ελευθερία , όλα μετουσιώθηκαν σε τραγούδι.
Εξάλλου, το ρατσισμό είχε βιώσει και κείνη από μικρή, με γεγονότα που την έκαναν να αναμιχθεί αργότερα σε κινήματα για διεκδίκηση Πολιτικών και όχι μόνο Δικαιωμάτων.

Ποτέ της, όπως έλεγε δεν ξέχασε όταν στην πρώτη της δημόσια εμφάνιση ως πιανίστα, μικρό κοριτσάκι, οι γονείς της, που κάθονταν στην πρώτη σειρά της πλατείας, υποχρεώθηκαν με τη βία να μετακινηθούν, για να καθίσουν λευκοί…αλλά κι αργότερα, όταν προσπάθησε να εισαχθεί στο Μουσικό Κολέγιο ως παιδί-θαύμα, απορρίφθηκε, με πολλούς να προβάλλουν ως λόγο απόρριψης τη φυλετική της καταγωγή.

Η οργή, η αγανάκτηση, η ανάγκη διαμαρτυρίας ξεχείλιζε μέσα της, ώσπου έγινε τραγούδι και μουσική…

Ένα τραγούδι της αφιερωμένο στις γυναίκες είναι εκείνο σε τζαζ style με τίτλο: «Four women», στο οποίο παρουσιάζει τέσσερις διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες της μαύρης φυλής, όλες όμως αγωνίστριες, με πείσμα για καλύτερο μέλλον, με όνειρα και αγώνα για τη διεκδίκησή τους.

Αφοπλιστική και αδυσώπητα οικεία κι αληθινή σε ό,τι αφηγείται κι εκφράζει:

«Το δέρμα μου είναι μαύρο…»

Η πρώτη από τις τέσσερις γυναίκες που περιγράφονται στο τραγούδι είναι η «Θεία Σάρα" ένας χαρακτήρας, που εκπροσωπεί την υπόδουλη αφροαμερικάνα πρόγονο της Νίνας Σιμόν.
Η καλλιτέχνις υπογραμμίζει σε αυτή τη γυναίκα το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίζει τις προσβολές, αποτέλεσμα της ισχυρής και ανθεκτικής πτυχής της φυλής της.

Η «Safronia» είναι ο δεύτερος χαρακτήρας, η γυναίκα-μιγάς.
Είναι εκείνη που αναγκάζεται να ζει ανάμεσα σε δυο κόσμους. Στίχοι και μουσική απεικονίζουν την καταπιεσμένη γυναίκα, μέρος της λευκής, αλλά και της μαύρης φυλής, λεπτομέρεια που της επιφέρει πολλά από τα δεινά της καθημερινότητάς της.
Καρπός των σεξουαλικών ενστίκτων της λευκής εξουσίας και της καταπιεσμένης μαύρης σκλάβας.

Ο τρίτος χαρακτήρας είναι ένα «Sweet Thing», μια γυναίκα του περιθωρίου…ίσως μια πόρνη, που ναι μεν βρίσκει την αποδοχή τόσο σε μαύρους όσο και σε λευκούς, επειδή όμως τους προσφέρει σεξουαλική ικανοποίηση…

Τελευταία φιγούρα, μια γυναίκα τραχιά και σκληρή, πικραμένη από τις απίστευτα άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες υποχρεωνόταν να επιβιώσει…πικραμένη από τις κακουχίες ψυχής και σώματος τόσων γενεών…

«I'm awfully bitter these days 'cause my parents were slaves…», 

λέει η Σιμόν με πάθος αλλά κι οργή, και στο ανατριχιαστικά δραματικό φινάλε, με το γρέζο της χροιάς της, τις μεγάλες αναπνοές και το χαρακτηριστικό τρέμουλο αποκαλύπτει κραυγάζοντας και τ’ όνομα της γυναίκας, που υποδύεται: 

«My name is…Peaches!».

(φωτο: inkomotini)

Κραυγή καρδιάς προς κάθε γυναίκα, που την προτρέπει να τολμήσει!
Να σπάσει κάθε φόβο, να διεκδικήσει όσα της ανήκουν, να χαμογελάσει μ’ένα χαμόγελο ταπεινό, όμως βαμμένο την ελπίδα!

ΧΡΟΝΙΑ μας ΠΟΛΛΑ, γυναίκες, πάντα γελαστές, πάντα δυναμικές, οραματίστριες!
Αξιοπρεπείς, περήφανες, νικήτριες, μ’ ορθάνοιχτες αγκαλιές !
Και μεις κορίτσια ξέρουμε καλά από αγκαλιές…όχι μόνο με τα χέρια, αλλά με ολάκερη την ύπαρξή μας!