 |
| Ντελακρουά-Αυτοπροσωπογραφία |
Γεννήθηκε 26 Απριλίου 1798 κι έφυγε απ' τ
η ζωή 13 Αυγούστου 1863.
Ο Ντελακρουά μπορεί να είναι γνωστός για τα μεγάλης κλίμακας εικαστικά του αριστουργήματα-εμπνεύσεις από τη Γαλλική και Ελληνική επανάσταση, όμως θα πρέπει να γνωρίζουμε πως υπήρξε και "Εραστής της ΜΟΥΣΙΚΗΣ"!
Μικρός, είχε δείξει ιδιαίτερη κλίση στη μουσική τέχνη με τον δάσκαλό του στο βιολί να τον επαινεί τόσο, που ο μικρός Ευγένιος είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτήν, όταν θα μεγάλωνε…Τον κέρδισε όμως η Ζωγραφική...
Πρόσφατα τέλειωσα ένα από τα βιβλία της σειράς "The Journal of Eugene Delacroix", με πολλά κείμενα, άρθρα, σημαντικά έγγραφα, που πραγματικά αποτελούν πηγή γνώσης ζωτικής σημασίας όχι μόνο για τις πληροφορίες τέχνης και πολιτιστικής ιστορίας που παρέχουν, αλλά και γιατί αναφέρονται στις δημιουργικές και πνευματικές ανησυχίες του Ντελακρουά συνδυαστικά με κείνες των καλλιτεχνών της εποχής του.
Ο Ντελακρουά θαύμαζε πολύ τη μουσική των συγχρόνων του Ροσίνι και Σοπέν.
Ιδιαίτερα με τον δεύτερο, όπως γνωρίζουμε, ήταν προσωπικός φίλος. Είχε μάλιστα φιλοτεχνήσει τα πορτραίτα του "ποιητή του πιάνου" και της ερωμένης του, Γεωργίας Σάνδη.
Το 1855, όταν ο Ντελακρουά εργαζόταν στο Παρίσι για τις αγιογραφίες στον Άγιο Σουλπίκιο εμπνεύστηκε από την εκκλησιαστική μουσική, καθώς ήταν πεπεισμένος πως "τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το συναίσθημα που προκαλείται από τους μελωδικούς ήχους, την αρμονία τους και πείστηκε για το πόσο συνταιριάζουν εκφραστικά τα χρώματα, με τις αποχρώσεις του συναισθήματος!"
Για τον Ντελακρουά, όμως, πάνω απ’ όλα ήταν η μουσική του ΜΟΤΣΑΡΤ!
Την προτιμούσε από κείνη του Μπετόβεν, που ενώ θαύμαζε, αποκαλούσε: "άγρια, ηχητική πρωτοτυπία". Είχε την αίσθηση, όπως έλεγε, πως ο Μπετόβεν "γυρίζει την πλάτη του στις αρχές, αντίθετα με τον Μότσαρτ που παραμένει πιστός στην τάξη και ενότητα".
Φυσικά δεν αμφισβητούσε τη μεγαλοσύνη του Μπετοβενικού έργου, όπως και εκπροσώπων άλλων τεχνών, π.χ του Ρούμπενς από τους εικαστικούς ή του Σαίξπηρ από τους συγγραφείς.
Ωστόσο, θεωρούσε πιο ολοκληρωμένη την τέχνη των Ρακίνα και Μότσαρτ, που αντιπροσώπευαν μια μορφή "αιώνιας ομορφιάς".
Ανάμεσα στα Μοτσάρτια έργα, ιδιαιτέρως αγαπημένο του ήταν η ουβερτούρα από το "Μαγικό Αυλό" και η όπερα "Ντον Τζοβάννι".
Ιδιαίτερα το δεύτερο, είναι εκείνο, που αναφέρει πιο συχνά και πάντα με την ίδια θέρμη, κι όταν το πρωτοείδε, το χαρακτήρισε: "αριστούργημα του ρομαντισμού!"…
Δεν άντεξε και λέγεται πως ξαναείδε την όπερα μετά από τρεις μέρες.
Κι έπειτα, στο σημειωματάριό του κάνει λόγο για "κράμα κομψότητας και εκφραστικότητας, δραματικού και κωμικού στοιχείου, ειρωνίας και τρυφερότητας".
Τονίζει, πως τέτοιου είδους μουσική είναι ικανή να τού εμπνεύσει μεγάλες ιδέες. Είναι μουσική, που του γεννά την επιθυμία να δημιουργήσει, καλλιτεχνικά.
Ο Μότσαρτ, μπορούμε να πούμε, ήταν για τον Ντελακρουά το πρότυπο, το μέτρο με το οποίο μετρά τη μεγαλοφυία!
Ζωγραφίζει την τελευταία σκηνή από τον αγαπημενο του "Ντον Τζοβάννι", εικαστικό έργο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα..
Σε αυτό το εικαστικό, ο Ντελακρουά αποτυπώνει την τελευταία σκηνή της όπερας, στην οποία λαμβάνουν μέρος ο Δον Ζουάν, ο Λεπορέλλο και η δόνα Ελβίρα.
Σκηνή, έντονα φορτισμένη συναισθηματικά.
Παρότι ο γυναικοκατακτητής ετοιμάζεται για το δείπνο με τον παράξενο καλεσμένο του, οι σκούρες αποχρώσεις, που επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο Ντελακρουά, φανερώνουν την ένταση των στιγμών που θα ακολουθήσουν…
Ο Λεπορέλο σερβίρει τον αφέντη του...
Σε λίγο η δόνα Ελβίρα εμφανίζεται και ικετεύει τον άκαρδο Δον Ζουάν να αλλάξει τρόπο ζωής και συμπεριφοράς.
Εκείνος, αδιάφορος, είρων και κυνικός, την σπρώχνει. Γεμάτος έπαρση αποθεώνει τις υλικές απολαύσεις, το κρασί και τις γυναίκες...
Είναι ένας επικούρειος, που προκαλεί ανερυθρίαστα το θείο και τον θάνατο που οσονούπω εμφανίζεται με τη μορφή του "πέτρινου" φίλου...
Απολαμβάνουμε και μουσικά τη εικαστική αποτύπωση του μεγάλου ζωγράφου που σήμερα γιορτάζουμε τα γενέθλιά του με ένα από τους διασημότερους βαθύφωνους στο ρόλο, τον Cesare Siepi.
Την χορωδία και τη Φιλαρμονική της Βιέννης διευθύνει ο Βίλχελμ Φουρτβαίνγκλερ:
The Journal of Eugene Delacroix - Arts and Letters
aplvblog/delacroix-don-giovanni
Ο Ντελακρουά μπορεί να είναι γνωστός για τα μεγάλης κλίμακας εικαστικά του αριστουργήματα-εμπνεύσεις από τη Γαλλική και Ελληνική επανάσταση, όμως θα πρέπει να γνωρίζουμε πως υπήρξε και "Εραστής της ΜΟΥΣΙΚΗΣ"!
Μικρός, είχε δείξει ιδιαίτερη κλίση στη μουσική τέχνη με τον δάσκαλό του στο βιολί να τον επαινεί τόσο, που ο μικρός Ευγένιος είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτήν, όταν θα μεγάλωνε…Τον κέρδισε όμως η Ζωγραφική...
Πρόσφατα τέλειωσα ένα από τα βιβλία της σειράς "The Journal of Eugene Delacroix", με πολλά κείμενα, άρθρα, σημαντικά έγγραφα, που πραγματικά αποτελούν πηγή γνώσης ζωτικής σημασίας όχι μόνο για τις πληροφορίες τέχνης και πολιτιστικής ιστορίας που παρέχουν, αλλά και γιατί αναφέρονται στις δημιουργικές και πνευματικές ανησυχίες του Ντελακρουά συνδυαστικά με κείνες των καλλιτεχνών της εποχής του.
Ο Ντελακρουά θαύμαζε πολύ τη μουσική των συγχρόνων του Ροσίνι και Σοπέν.
Ιδιαίτερα με τον δεύτερο, όπως γνωρίζουμε, ήταν προσωπικός φίλος. Είχε μάλιστα φιλοτεχνήσει τα πορτραίτα του "ποιητή του πιάνου" και της ερωμένης του, Γεωργίας Σάνδη.
Το 1855, όταν ο Ντελακρουά εργαζόταν στο Παρίσι για τις αγιογραφίες στον Άγιο Σουλπίκιο εμπνεύστηκε από την εκκλησιαστική μουσική, καθώς ήταν πεπεισμένος πως "τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το συναίσθημα που προκαλείται από τους μελωδικούς ήχους, την αρμονία τους και πείστηκε για το πόσο συνταιριάζουν εκφραστικά τα χρώματα, με τις αποχρώσεις του συναισθήματος!"
Για τον Ντελακρουά, όμως, πάνω απ’ όλα ήταν η μουσική του ΜΟΤΣΑΡΤ!
Την προτιμούσε από κείνη του Μπετόβεν, που ενώ θαύμαζε, αποκαλούσε: "άγρια, ηχητική πρωτοτυπία". Είχε την αίσθηση, όπως έλεγε, πως ο Μπετόβεν "γυρίζει την πλάτη του στις αρχές, αντίθετα με τον Μότσαρτ που παραμένει πιστός στην τάξη και ενότητα".
Φυσικά δεν αμφισβητούσε τη μεγαλοσύνη του Μπετοβενικού έργου, όπως και εκπροσώπων άλλων τεχνών, π.χ του Ρούμπενς από τους εικαστικούς ή του Σαίξπηρ από τους συγγραφείς.
Ωστόσο, θεωρούσε πιο ολοκληρωμένη την τέχνη των Ρακίνα και Μότσαρτ, που αντιπροσώπευαν μια μορφή "αιώνιας ομορφιάς".
Ανάμεσα στα Μοτσάρτια έργα, ιδιαιτέρως αγαπημένο του ήταν η ουβερτούρα από το "Μαγικό Αυλό" και η όπερα "Ντον Τζοβάννι".
Ιδιαίτερα το δεύτερο, είναι εκείνο, που αναφέρει πιο συχνά και πάντα με την ίδια θέρμη, κι όταν το πρωτοείδε, το χαρακτήρισε: "αριστούργημα του ρομαντισμού!"…
Δεν άντεξε και λέγεται πως ξαναείδε την όπερα μετά από τρεις μέρες.
Κι έπειτα, στο σημειωματάριό του κάνει λόγο για "κράμα κομψότητας και εκφραστικότητας, δραματικού και κωμικού στοιχείου, ειρωνίας και τρυφερότητας".
Τονίζει, πως τέτοιου είδους μουσική είναι ικανή να τού εμπνεύσει μεγάλες ιδέες. Είναι μουσική, που του γεννά την επιθυμία να δημιουργήσει, καλλιτεχνικά.
 |
| Delacroix: "Don Giovanni, Last scene" |
Ζωγραφίζει την τελευταία σκηνή από τον αγαπημενο του "Ντον Τζοβάννι", εικαστικό έργο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα..
Σε αυτό το εικαστικό, ο Ντελακρουά αποτυπώνει την τελευταία σκηνή της όπερας, στην οποία λαμβάνουν μέρος ο Δον Ζουάν, ο Λεπορέλλο και η δόνα Ελβίρα.
Σκηνή, έντονα φορτισμένη συναισθηματικά.
Παρότι ο γυναικοκατακτητής ετοιμάζεται για το δείπνο με τον παράξενο καλεσμένο του, οι σκούρες αποχρώσεις, που επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο Ντελακρουά, φανερώνουν την ένταση των στιγμών που θα ακολουθήσουν…
Ο Λεπορέλο σερβίρει τον αφέντη του...
Σε λίγο η δόνα Ελβίρα εμφανίζεται και ικετεύει τον άκαρδο Δον Ζουάν να αλλάξει τρόπο ζωής και συμπεριφοράς.
Εκείνος, αδιάφορος, είρων και κυνικός, την σπρώχνει. Γεμάτος έπαρση αποθεώνει τις υλικές απολαύσεις, το κρασί και τις γυναίκες...
Είναι ένας επικούρειος, που προκαλεί ανερυθρίαστα το θείο και τον θάνατο που οσονούπω εμφανίζεται με τη μορφή του "πέτρινου" φίλου...
Απολαμβάνουμε και μουσικά τη εικαστική αποτύπωση του μεγάλου ζωγράφου που σήμερα γιορτάζουμε τα γενέθλιά του με ένα από τους διασημότερους βαθύφωνους στο ρόλο, τον Cesare Siepi.
Την χορωδία και τη Φιλαρμονική της Βιέννης διευθύνει ο Βίλχελμ Φουρτβαίνγκλερ:
MOZART: "Don Giovanni", Cesare Siepi:
The Journal of Eugene Delacroix - Arts and Letters
aplvblog/delacroix-don-giovanni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου