ΒΙΒΑΛΝΤΙ: "Tito Manlio"

"Ο Manlio Torkuato διατάζει τον αποκεφαλισμό του γιου του",
Φέρντιναντ Μπολ-Rijksmuseum

Ο Τίτος Μάνλιος ήταν ύπατος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας γνωστός με το επώνυμο "Τορκουάτος", που τού αποδόθηκε όταν αφαίρεσε το διακριτικό περιδέραιο (λατιν. torques) ενός Γαλάτη ηγεμόνα που νίκησε σε μονομαχία.
Ο γιός του Μάνλιου, στην μάχη του Βεζούβιου, παράκουσε τις εντολές και σκότωσε τον αρχηγό των εχθρών. Όταν όμως έφερε τα λάφυρα στον πατέρα του, ο Μάνλιος αφού επέπληξε τον γιο του για την παρακοή, διέταξε τον αποκεφαλισμό του...

Από το περιστατικό αυτό, διανθισμένο με ερωτικές ιστορίες εμπνέεται ο Aντόνιο Βιβάλντι την ομώνυμη όπερά του: "Tito Manlio". Μια όπερα σε τρεις πράξεις και σε λιμπρέτο του Matteo Noris, εμπνευσμένο από ένα ιστορικό επεισόδιο της Αρχαίας Ρώμης.

Τη συνέθεσε μέσα σε πέντε ημέρες για τον επικείμενο γάμο του Φιλίππου, διοικητή της Μάντοβας, και πάτρονά του.
Ο Βιβάλντι δούλεψε τόσο εντατικά που ανέγραψε πάνω στην παρτιτούρα, με κάποια υπεροψία: "Musica del Vivaldi fatta in 5 giorni" ("Μουσική του Vivaldi, την οποία συνέθεσε μέσα σε πέντε μέρες").

Το γεγονός -πράγματι- προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι η συγκεκριμένη όπερα εμπεριέχει ελάχιστο υλικό από άλλες όπερες.

Μπορεί ο γάμος να μην έγινε, όμως η όπερα ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της καρναβαλικής περιόδου -σαν σήμερα- στις  20 Φεβρουαρίου του 1719.
Ακολούθησαν παραστάσεις σε μεγάλα ιταλικά θέατρα, με το κοινό να σπεύδει να παρακολουθήσει, αν και όχι πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό.

Όπως αναφέρει η Ελίζαμπεθ Λάντλεϋ στο βιβλίο της : "Μυστική ζωή των μεγάλων μουσουργών" :
"ένας Βενετός θιασώτης μετά την παράσταση του "Τιτο Μάνλιο" ''έγραψε σε ένα φίλο του:
"Η νέα όπερα ήταν πιο επιτυχημένη από την προηγούμενη...αλλά η σύνθεση είναι τόσο φρικτή και η μουσική τόσο θλιβερή, που κοιμήθηκα για μια ολόκληρη πράξη"!!

Όπως συμβαίνει με πολλές όπερες του 18ου αιώνα, θέμα της είναι η σχέση έρωτα και πολιτικής.
Η πλοκή θέλει τον Τίτο Μάνλιο να βρίσκεται σε πόλεμο, ενώ η κόρη του Βιτελλία είναι ερωτευμένη με τον διοικητή των εχθρών, Γκεμίνιους, που σκοτώνει ο γιος του Τίτου, παρακούοντας τον πατέρα του.
Έτσι, καταδικάζεται σε θάνατο. Οι ικεσίες της αγαπημένης του πείθουν τον Τίτο να τού χαρίσει τη ζωή (με τον λιμπρετίστα να δίνει ευχάριστο τέλος στην υπόθεση).

H "Tito Manlio" αποτελεί μια γνωστή-άγνωστη όπερα του κοκκινοχαίτη ιερέα, τη δημοφιλέστερη της εποχής της, που αναδεικνύει το οπερατικό του έργο, εν γένει άσημο στο ευρύτερο κοινό σε σχέση με την οργανική μουσική του.

VIVALDI: "Tito Manlio, ολοκληρωμένη η όπερα":

Μπερλιόζ: "Carnival Romain"

 

"The Carnival in Rome 1881", José Benlliure Gil

Κατά την παραμονή του στην Ιταλία μετά τη νίκη του στο Prix de Rome, ο Μπερλιόζ εμπνεύστηκε αρκετά έργα από τη χώρα αυτή, τους κατοίκους, την τέχνη, τα έθιμα και τους θρύλους της.

Ανάμεσά τους ο "Χάρολντ στην Ιταλία", Ρωμαίος και Ιουλιέτα","Μπενβετούτο Τσελλίνι"...

Το τελευταίο δυστυχώς είχε χλιαρή υποδοχή, κάτι, που ο Μπερλιόζ απέδωσε στην υποτονική διεύθυνση της ορχήστρας.
Ετσι, μετά από δέκα χρόνια επεξεργάζεται εκ νέου μέρη της όπερας στην ουβερτούρα: "Roman Carnival".

Ιδιαίτερα χρησιμοποιεί μέρη από τη Σκηνή του Καρναβαλιού.
Στην ουβερτούρα ακούγεται το χορευτικό σαλταρέλο της αρχής, γρήγορο θέμα σε 3/8, που αποτελεί υπόκρουση για την είσοδο του λαού στην Πιάτσα Ναβόνα και το Ντουέτο της αγάπης.

 Η έξυπνη σύνθεση των δυο θεμάτων σ' ένα μόνο μέρος αποτελεί καινοτομία.

"Carnival in the Piazza Colonna-Rome", Jan Miel 

Το έργο, που είναι από τα δημοφιλέστερα του Μπερλιόζ, παρουσιάστηκε υπό τη διεύθυνση του συνθέτη κι είχε στόχο να παρουσιάσει τη ζωντάνια και τα χρώματα του καρναβαλιού της Ρώμης.
Αφιερώθηκε στον μουσικόφιλο και μαικήνα του δημιουργού, πρίγκηπα Χοετζόλερν-Έχινγκεν.

Όταν η συναυλία ολοκληρώθηκε στο σωστό τέμπο και απόδοση, ο Μπερλιόζ γύρισε στους μουσικούς και είπε:
"Έτσι εκτελείται το καρναβάλι! Όχι σαν Σαρακοστή και Μ. Παρασκευή!"

H Oυβερτούρα που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1844 στο Παρίσι με τον ίδιο το συνθέτη στο πόντιουμ, ανοίγει με ένα φλογερό μοτίβο, εκείνο ακριβώς που είχε χαρακτηριστεί προβληματικό στην όπερα του "Μπενβετούτο Τσελίνι".
Χαρακτηριστικό το ηχόχρωμα από το αγγλικό κόρνο που δηλώνει την έναρξη της εκθαμβωτικής, εορταστικής ατμόσφαιρας. Ενα μελωδικό μοτίβο-πεμπτουσία, που συνοδεύεται μοναδικά από τα pizzicati των εγχόρδων!
Ποιλικία μουσικών ιδεών ξετυλίγονται με ενέργεια, λαμπρότητα και εκτυφλωτικά ηχοχρώματα από τον μάστορα της ενορχήστρωσης, Μπερλιόζ, που καταφέρνει με το στροβιλιστικό ρυθμό του να μεταδώσει στον ακροατή το κέφι, τη χαρά και τη ζωντάνια του Ρωμαϊκού καρναβαλιού!

 Hector Berlioz: "Le Carnaval romain op. 9"

Στη Ρώμη, οι εορτασμοί  για το Καρναβάλι είχαν ξεκινήσει από τον 10ο αι. κι ήταν σπουδαίο γεγονός με πλήθος εκδηλώσεων. Μια γιορτή δρόμου, όπου έδιναν την ευκαιρία να παραβιαστούν οι νόμοι και οι κανόνες κι οι άνθρωποι το λαού να διασκεδάζουν μαζί με τους ευγενείς και τους αριστοκράτες.

Κάθε μέρα του καρναβαλιού λίγο πριν από το ηλιοβασίλεμα στην Piazza del Popolo πραγματοποιείτο το "Barbary Race", ένα είδος ιπποδρομίας  όπου άλογα έτρεχαν χωρίς αναβάτες κατά μήκος της κεντρικής πλατείας.
Το έθιμο απαγορεύτηκε μετά από ένα ατύχημα το 1874, όταν ένα μικρό αγόρι προσπαθώντας να διασχίσει την πλατεία  κατά τη διάρκεια του αγώνα, ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου...
Ο Μπερλιόζ που έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη, σίγουρα είχε παρακολουθήσει τις τρελές κούρσες των αλόγων και ίσως οι εικόνες τους να αποτέλεσαν έναυσμα για τη συναρπαστική, πολύχρωμη παρτιτούρα του στο"Romain Carnival", που περιγράφει τη θορυβώδη γιορτή...

"Roman Carnival Barbary Horse Race", CF Perry, 1827
interlude.hk

Επειδή το καρναβάλι θέλει το...πιπέρι του...

Η φωτογραφία από Σύλλογο Ηπειρωτών Ν.Ροδόπης

Το παιχνίδι έχει κανόνες και μάλιστα αυστηρούς.
Κάθε φορά θα πρέπει να «το τρίβετε» με διαφορετικό σημείο του σώματος.
Αν το τρίψιμο δεν γίνεται σωστά, ακολουθεί ποινή σοβαρή…
Μπερτάκι και μαστίγιο! Γι’αυτό, ΠΡΟΣΟΧΗ!

«Πώς το τρίβουν το πιπέρι»…
Ένα χιουμοριστικό Αποκριάτικο τραγούδι, μάς καλησπερίζει σήμερα, αγαπημένοι φίλοι, με τις ρίζες του να χάνονται στα χρόνια τα Βυζαντινά.Τότε που το πιπέρι, νοστιμότατο μπαχαρικό, ήταν δυσεύρετο.Έτσι το εισήγαγαν από την Ανατολή, με τους μοναχούς να κοπανάνε τους κόκκους του προκειμένου να το μεταπωλούν ύστερα τριμμένο, άρα ακριβότερο.
Η δουλειά όμως ήταν κοπιαστική και δύσκολη, καθώς το πιπέρι φέρνει τσούξιμο στα μάτια, προκαλεί φτάρνισμα ασταμάτητο ή ανυπόφορη φαγούρα στη μύτη…
Έτσι, το «τρίψιμο» του πιπεριού ανατίθεντο στους…αμαρτωλούς καλογέρους για τιμωρία, γι’αυτό και σε κάποια από τις στροφές του γίνεται λόγος για «διαόλου καλογέρους»…

Ένα καταπληκτικό σκωπτικό τραγούδι, που προσφέρεται για χορό και δραματοποίηση, ΜΕ ή ΧΩΡΙΣ απλές ή πιο πιπεράτες  βωμολοχίες, που έτσι κι αλλιώς ο Διόνυσος επιτρέπει στο όνομα του κεφιού και της διασκέδασης…

Το παραδοσιακό τραγούδι πηγάζει αβίαστα και ευρηματικά, είναι γέννημα της καθημερινής εμπειρίας, γι' αυτό και μπορεί να εκφράζεται μ’ έναν αψεγάδιαστο, ποιητικό τρόπο.
Ο χορός με παντομιμικές κινήσεις γίνεται σε κύκλο ενώ οι χορευτές, που παλιότερα ήταν μόνο άντρες, μιμούνται τις κινήσεις που περιγράφονται στους στίχους.

[Πολλοί υποστηρίζουν πως το τραγούδι ανήκει στα κλέφτικα με τους συμμετέχοντες να εκπροσωπούν μεταμφιεσμένους πολεμιστές σε καλογέρους προκειμένου να ξεφύγουν από τους Τούρκους, και την κατάλληλη στιγμή να κάνουν το γιουρούσι τους, κάτι που βασίζεται στην επωδό: «Άντε σηκωθείτε παλικάρια με σπαθιά και με κοντάρια»!]

Όπως και να ‘χει, το «πιπέρι» αποτελεί σήμα κατατεθέν κάθε αποκριάτικου γλεντιού, συνδυάζει τέλεια το τελετουργικό με το κωμικό στοιχείο, προκαλώντας άφθονο γέλιο και κέφι, μα κυρίως κρατά άσβεστη τη φλόγα της Ελληνικής Παράδοσης!
Πάντως και η τελευταία στροφή που συνηθίζεται, μα για ευνοήτους λόγους λείπει στο βίντεο , πιστεύω έχει κάποια κρυφή φαλλική αναφορά, κομμάτι της Βακχικής τελετουργίας…αν και το νόημα δεν είναι σεξουαλικό αλλά γονιμικό υποδεικνύοντας τη γονιμότητας της γης…


Θα το ακούσουμε από τη μεγάλη Δόμνα Σαμίου, μια καλλιτέχνιδα που αγάπησε και υπηρέτησε με μοναδική αφοσίωση την ελληνική παραδοσιακή μουσική.
Μαθήτευσε στο πλευρό του Σίμωνα Καρά, έδωσε καινούρια πνοή στο παραδοσιακό τραγούδι αφήνοντας με την έρευνα-καταγραφή της πολύτιμη κληρονομιά στις επόμενες γενιές.

Πώς το τρί- βλάχα μου μωρή, πώς το τρίβουν το πιπέρι,

πώς το τρίβουν το πιπέρι, του διαβόλου οι καλογέροι;

Με το γόνατο το τρίβουν και το ψιλοκοπανίζουν.

Με τη μύτη τους το τρίβουν και το ψιλοκοπανίζουν.

Με τον κώλο τους το τρίβουν και το ψιλοκοπανίζουν...

Με θύρσους και λαμπάδες, ως σύγχρονες Βάκχες ακολουθούμε τον κισσοφόρο θεό ψάλλοντας "παραδοσιακούς διθυράμβους" για να κρατήσουμε μέσα από την παράδοση το κέφι στα επίπεδα που αρμόζει σε μια περίοδο, όπως αυτή του Καρναβαλιού. που πρωτοστατεί η ευθυμία, το ξεφάντωμα και η χαρά!

Εύχομαι σε όλους Καλές Απόκριες σε χαρούμενες, ξεσηκωτικές, τρελές κι ορμητικές διαδρομές!

"Το πέταγμα του αγγέλου της Βενετίας"

 

Υδάτινη γοητεία και με παραμυθένια αύρα, η πόλη των καναλιών αποκτά ομορφότερη όψη την περίοδο του καρναβαλιού όπου τα σοκάκια, οι πλατείες, οι γέφυρες ακόμα και οι γόνδολες πλημμυρίζουν μασκοφορεμένους με περίτεχνα κοστούμια...
Αρλεκίνους, κολομπίνες, καζανόβες και μαύρα ντόμινο!
Γιορτή χωρίς τελειωμό, τα παλάτια και οι επαύλεις γεμίζουν από κείνους, που αναζητούν ξέφρενους ρυθμούς και ατέλειωτο κέφι!

Πολλά τα δρώμενα, που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει αυτή την περίοδο στη Βενετία.
Η  Βενετία δεν είναι μόνο των γονδολιέρηδων, των στεναγμών και του ρομαντισμού!
Είναι και των αιωρούμενων αγγέλων!

Το "πέταγμα του αγγέλου" είναι η συναρπαστική πτήση από την κορυφή του Καμπανίλε στο κέντρο της πλατείας του Αγίου Μάρκου!

Παλιό έθιμο αναβιώνει κάθε χρόνο την τελευταία εβδομάδα του Καρναβαλιού.
Παράδοση πολλών αιώνων, ένα θέαμα εντυπωσιακό, που κάνει το πλήθος να κραυγάζει ενθουσιασμένο, καθώς παρακολουθεί τον "άγγελο" και την εναέρια διαδρομή του!

Ήταν στα μέσα του 1500 κατά τη διάρκεια της Αποκριάς όταν ένας νεαρός Τούρκος ακροβάτης λέγεται ότι κατάφερε κάτι ανήκουστο!

Πάνω  σε τεντωμένο σχοινί και  με τη βοήθεια μιας ράβδου για να ισορροπεί, ανέβηκε από μια αγκυροβολημένη γόνδολα στο καμπαναριό του Αγίου Μάρκου.
Ήταν μια  πράξη, που προκάλεσε το θαυμασμό των Ενετών, αλλά και του Δόγη, που από τότε καθιερώθηκε ως ετήσια καρναβαλική εκδήλωση με το όνομα "το Πέταγμα του Τούρκου"!

Αυτό, συνήθως γινόταν την τελευταία Πέμπτη της Αποκριάς, μπροστά σε  πλήθος κόσμου, τους ευγενείς και φυσικά το Δόγη!
Στα πλαίσια των μεταμφιέσεων ο ακροβάτης  φόρεσε και φτερά γι'αυτό  η πτήση μετονομάστηκε σε "Πτήση του Αγγέλου".

Εκτός από τη φορεσιά, άλλαξε και η διαδρομή.
Αφετηρία ήταν τώρα το Καμπαναριό και τερματισμός το Παλάτσο Ντουκάλε, όπου ο Δόγης περίμενε με λουλούδια, δώρα και φυσικά  χρήματα για το θαραλλέο φτερωτό άγγελο!

Δυστυχώς, δεν έλειψαν και τα ατυχήματα, γι 'αυτό υπήρξαν περίοδοι, που ο ακροβάτης αντικαταστάθηκε από ένα μεγάλο ξύλινο περιστέρι, που κατά τη διάρκεια καθόδου του και στα μισά περίπου της διαδρομής  άνοιγε η κοιλιά του, απ'όπου απελευθερώνονταν πολύχρωμα, η χαρά και το κέφι!
Αμέτρητες ποσότητες από κομφετί σκορπίζανε χαμόγελα και ανεξάντλητη ευθυμία!
Είναι η εποχή, που η πτήση του Τούρκου ξαναβαφτίζεται και παίρνει το όνομα "πτήση του Περιστεριού".

Με την αναβίωση του εθίμου, επανήλθε ο ακροβάτης, άντρας ή γυναίκα, δεμένος όμως για λόγους ασφαλείας, που όμως δε μειώνει σε τίποτα το φαντασμαγορικό της εκδήλωσης, με την αδρεναλίνη να παραμένει και πάλι σε υψηλότατα επίπεδα!

Με το βλέμμα στραμμένο προς το καμπαναριό του Αγίου Μάρκου,  το πλήθος συνεχίζει να ζητωκραυγάζει, να χειροκροτεί καθώς το  "μηχανικό πουλί " πετά για να προσγειωθεί στο Παλάτι των Δόγηδων.
Στα μισά περίπου της διαδρομής εκτοξεύονται αμέτρητες ποσότητες καπνού και κομφετί, που λούζουν τους θαμώνες της πλατείας, σκορπίζοντας κέφι, χαρά και υπενθυμίζοντας πως το Καρναβάλι είναι ικανό να γυρίσει το χρόνο πίσω σε μια ατμόσφαιρα γιορτής, που η ανεμελιά , το κέφι, ο αυθορμητισμός, η εξωστρέφεια και η φαντασία σε κάνουν πάλι ΠΑΙΔΙ!!

Το φετινό "πέταγμα του αγγέλου"

"Il Volo dell’Angelo 2015":

http://veniceholidayforfamily.com/2011/02/10/the-flight-of-the-angel-colombina-carnival-2009/

https://abluteau.wordpress.com/2009/02/16/carnival-in-venice-flight-of-the-angel/italy-venice-carnival-2/

http://avaxnews.net/charming/Carnival_In_Venice_Several_Related_Photos.html

Δοξαριές θλίψης για τον απελπισμένο Σοπέν...

Αποθεώνεται η ψυχή
με Τέχνης δοξαριές

στο εσπερινό χαμόγελο, αγαπημένοι φίλοι!

***

"The cellist", Paul Gaugin

 "Τσέλο", Χρ. Μιχαήλ 

"Θέλω ένα τσέλο να μου παίζει όταν θα φεύγω

κι ένα φεγγάρι που να ξέρει να βαδίζει

κι ακόμα...

ένα μαέστρο να τελειώνει ό,τι αρχίζει

για να μου δείξει επιτέλους

λίγα απ’ τα σύνεργα του τέλους

κάτι απ’ αυτά που στη ζωή μου αποφεύγω".

Η Σονάτα για τσέλο σε σολ ελάσσονα είναι από τα ελάχιστα έργα του Chopin, που γράφτηκε για όργανο πλην του πιάνου και είναι το τελευταίο έργο του συνθέτη που δημοσιεύθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Η Cello Sonata είναι το τελευταίο σημαντικό έργο του πολωνού για το οποίο είχε δαπανήσει πληθώρα ωρών, καθώς ανικανοποίητος κάθε φορά με το αποτέλεσμα διόρθωνε, άλλαζε, πρόσθετε και αφαιρούσε μουσικές ιδέες...
Η κατάσταση της υγείας του διαρκώς χειροτέρευε και μάλλον δεν ήταν αρκετά συγκεντρωμένος στο να αποδώσει εύστοχα το διάλογο ανάμεσα στα δυο όργανα.

"Κάποιες φορές είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα της σονάτας, άλλοτε πάλι, όχι...
Κι έτσι την παρατάω σε μια γωνιά μέχρι κάποια νέα ιδέα να καρφωθεί στο κεφάλι μου για να την ξαναπιάσω",
γράφει στην αδερφή του.


Ο Σοπέν αφιέρωσε την "προβληματική" σύνθεση στον γάλλο τσελίστα Α. Franchomme, που ήταν καρδιακός του φίλος και μαζί την παρουσίασαν στην τελευταία δημόσια συναυλία του συνθέτη, στην Αίθουσα Pleyel του Παρισιού, σαν σήμερα, 16 Φεβρουαρίου 1848, ένα χρόνο πριν το θάνατό του.

Η Σονάτα που αναπτύσσεται σε τέσσερα τμήματα: Allegro moderato, Scherzo, Largo και Allegro δεν παρουσιάστηκε ολοκληρωμένη από τους δυο φίλους, αλλά μόνο τα τρία τελευταία μέρη της.

Οι αναλυτές κάνουν λόγο για μέρος που δεν ακολουθεί ισορροπημένη δομή, άρα και περισσότερο "προβληματικό".

Άλλοι πάλι, αναφέρονται σε κάποια κρυφή σημασία, που είχε για τον ευαίσθητο Σοπέν το τμήμα αυτό.
Κάποιοι, διαπιστώνοντας την ομοιότητά του στη θεματική από το "Gute Nacht", (πρώτο τραγούδι του Σούμπερτ του κύκλου του: "Χειμωνιάτικο Ταξίδι" στο οποίο απεικονίζεται μουσικά ο απογοητευμένος εραστής που εγκαταλελλειμένος από την αγαπημένη του πονά και οδύρεται), υποστηρίζουν πως αντικατοπτρίζει τις συνθήκες της ζωής του Σοπέν κατά τη διάρκεια γραφής της Σονάτας.
Είναι η περίοδος διάλυσης της σχέσης και χωρισμού του από την Γεωργία Σάνδη...
Αυτό το "Allegro moderato" στη σολ ελάσσονα ήταν η προσωπική έκφραση θλίψης του...Ίσως να μην ήθελε να μοιραστεί -μπορεί και να μην άντεχε- με το κοινό του εκείνη τη νύχτα στη Salle Pleyel...

Όταν μετά από ένα χρόνο, στο κρεβάτι άρρωστος και λίγο πριν ξεψυχήσει ζήτησε από τον τσελίστα φίλο του, Franchomme να χτυπήσει τις ελεγειακές δοξαριές του μέρους αυτού, εκείνος -μη αντέχοντας- εκτέλεσε με δάκρυα στα μάτια ελάχιστα από τα αρχικά μέτρα της σύνθεσης...

Το μέρος ακούγεται σαν ελεγειακή μπαλάντα, μια βαθιά μελαγχολική σύνθεση σε μορφή σονάτας.
Πριν τον ισότιμο διάλογο των δυο οργάνων-συνομιλητών, ακούμε το πιάνο να συνοδεύει ασθμαίνοντας τις δοξαριές θλίψης. Ένας "καταρράκτης δακρύων" σε ένα γρήγορο πέρασμα των πλήκτρων σε κατιούσα κίνηση αναθέτει στο τσέλο να αφηγηθεί βιαστικά την οδύνη της ψυχής...

Chopin - Cello Sonata in G minor, Op. 65

"Στον όμορφο Γαλάζιο Δούναβη"-Γιόχαν Στράους

"Νεκρή φύση με βιολί και παρτιτούρα του Στράους" : Luther Van Gorder
(πηγή: pinterest)

Η αργή εισαγωγή δίνει την αίσθηση της προσμονής...
Μια εσωτερική φωνή διερωτάται πότε θ'αρχίσει το χορευτικό τέμπο...
Ακόμα και μετά την είσοδο της ορχήστρας, η κύρια μελωδία δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνισή της...
Σ'αφήνει για λίγο ελεύθερο να ονειρευτείς ειδυλλιακούς περιπάτους στις όχθες του ποταμού...


Το βαλς των βαλς!!!

"Ο Γαλάζιος Δούναβης"

Έκανε πρεμιέρα σαν σήμερα 15 Φλεβάρη του 1867...
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο να βρω μια εικόνα να συνοδεύσω το μικρό κείμενό μου, έπεσα πάνω σ'έναν όμορφο, ομότιτλο με το βαλς του υιού Στράους, πίνακα...

"On the beautiful Blue Danube"
(από mirjanakrstevska)

Noσταλγική εικόνα, διάχυτος ρομαντισμός...

Φαντασιώνομαι μια ονειρική βαρκάδα στα σμαραγδένια νερά του Δούναβη, αν και οι Βιεννέζοι κάνοντας πλάκα, λένε πως όταν ο Γιόχαν Στράους έγραφε το πιο γνωστό βιεννέζικο βαλς στον κόσμο, ήταν κατά πάσα πιθανότητα μεθυσμένος.
Βλέπετε τα νερά του, μόνο σμαραγδένια δεν είναι!!!!

"Πώς φτερουγίζει η σαγήνη,

και καθρεφτίζονται τ' αγέραστα δάση

στα θολά σου νερά!

Όμως, γαλάζια η αστραπή απ'το φιλί

που'δωσα κάποτε στις όχθες σου

με σφαλιχτά τα μάτια

παραδομένη στο βελούδο του νερού σου

Ντύνομαι το παραμύθι

και τη μαγεία του..."

(@ Εlpida N.)

"The Blue Danube", Marguerite Pearso
(από: encore-editions)

Ο "Γαλάζιος Δούναβης" γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας προκειμένου να εκτελεστεί στο καρναβάλι της Βιέννης. Οι Βιεννέζοι αναζητούσαν κάτι ανάλαφρο, ζωντανό και εύθυμο να ανυψώσει το πεσμένο ηθικό τους από την πρόσφατη ήττα στην αναμέτρηση με την Πρωσία.
Το βιεννέζικο κοινό υποδέχτηκε την ορχηστρική εκδοχή του βαλς του υιού Στράους με μεγάλο ενθουσιασμό, σε αντίθεση με την χορωδιακή!
Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές και στο συνθέτη αποδόθηκε "στρατιωτικός" τίτλος.
Αυτός, του "Ναπολέοντα των Συνθετών"!

Ο Στράους αφιέρωσε το βαλς στον έλληνα μεγαλέμπορο Νικόλαο Δούμπα, που λάτρευε τις τέχνες!

Τον τίτλο εμπνεύστηκε από ένα ποίημα του Karl Beck από την Ουγγρική Μπάχα, που υμνούσε το ποτάμι, που ομόρφαινε τη γενέτειρά του!

"Fair lady, endouring the world's pains

you who bask in dignity and youthfoylness are

The very foundation of our soul that

is to be found on the shores of the Danube

On the shores of the beautiful blue Danube

Oh,nightingale we hear young song

On thw shores of the Danube moving along

the beautiful blue Danube".

(Karl Isidor Beck)

                                          

Κάποτε η θετή κόρη του Στράους, ζήτησε ένα αυτόγραφο από τον Γιόχαν Μπραμς.
Εκείνος, καθώς είχε μεγάλη επιθυμία να ήταν αυτός ο συνθέτης του βαλς, αντί υπογραφής, έγραψε τα πρώτα μέτρα από το "Γαλάζιο Δούναβη", προσθέτοντας:

"Αλίμονο! Όχι από τον Brahms!!!"

Από την Φιλαρμονική της Βιέννης και κάτω από τη μαγική μπαγκέτα του Κάραγιαν:

Υπάρχει και η vocal version, καθώς αργότερα, πάνω στη μουσική του Στράους γράφτηκαν και στίχοι.

Κάτι που έμαθα πρόσφατα είναι πως ο Strauss παρουσίασε το βαλς στην Αμερική το 1872 στα πλαίσια εορτασμού για την Παγκόσμια Ειρήνη, σε μια μεγαλειώδη εκτέλεση από ορχήστρα 2000 εκτελεστών και 20.000 χορωδών!!!

Εμείς θα το ακούσουμε σε μια διαφορετική εκτέλεση από τις συνηθισμένες, από τη Sumi Jo:

Aπό τα δημοφιλέστερα κομμάτια μουσικής του κλασικoύ ρεπερτορίου, μάλλον αποτελεί για τους Αυστριακούς τον ανεπίσημο εθνικό τους ύμνο!

Είναι ένα έργο, που συχνά επιλέγεται να κλείνει τη μεγαλόπρεπη Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης...

Ας παρακολουθήσουμε το κονσέρτο από την Πρωτοχρονιά του 2014 με μαέστρο τον ομολογουμένως απολαυστικότατο Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ...

Μέρος του κειμένου έχει δημοσιευτεί και στο listenclassicalmusiccs.



http://books.google.co.uk/
http://mirjanakrstevska.blogspot.co.uk/2010/06/landscapes.html
http://www.encore-editions.com/marguerite-stuber-pearson-the-blue-danube
http://www.8notes.com/scores/437.asp

Hara Nastou15 February 2015 at 03:19

Υπέροχοι και οι τρεις μουσικοί περίπατοι. Χόρεψε η ψυχή!! Μπράβο, Ελπίδα!! Ευχαριστούμε!

Replies


ELPIDA NOUSA15 February 2015 at 07:36

Μουσική περιήγηση σε χορευτικά μονοπάτια, που η ψυχή ευφαραίνεται,Χαρά μου!Σ'ευχαριστώ!!Delete



Anonymous15 February 2015 at 03:37

Τυχαία ανακάλυψα το μπλογκ σας!Έκανα μια γρήγορη περιήγηση και πραγματικά ενθουσιάστηκα!Σωστός Θησαυρός!Όλο αυτό απαιτεί κόπο και χρόνο!
ΜΠΡΑΒΟ!!
Αθηνά Κ.

ReplyDelete
Replies


ELPIDA NOUSA15 February 2015 at 07:43

Ο ενθουσιασμός σας μου δίνει μεγάλη χαρά!Σας ευχαριστώ πολύ!
Ελπίζω να κοντοστέκεστε στο "σεντούκι των θησαυρών" μου από δω και πέρα...
Καλό απόγευμα!

Reply


Rania15 February 2015 at 06:46

Ταξίδεψα μαζί σου Ελπίδα στα νερά του Γαλάζιου Δούναβη με το αγαπημένος βαλς σε τρεις επιτυχημένες εκδοχές και πήρα νέες γνώσεις δοσμένες όπως πάντα με γλαφυρό τρόπο. Εύγε!!
Replies


ELPIDA NOUSA15 February 2015 at 07:45

Ευχαριστώ,Ράνια μου!Αθάνατο έργο και το μεγαλείο του σε οποιαδήποτε εκδοχή, πάντα συγκινεί!

"Έρως και Αντέρως"

                                      

"Ο Έρως με το τόξο του", Ρωμαϊκό αντίγραφο του γλυπτού του Λυσίππου / Μουσείο Καπιτωλίου

Ο Έρωτας είναι ο ελληνικός θεός της αγάπης, o Cupid των Ρωμαίων και η μασκότ της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου.

Ετσι, όπως είναι φυσικό σήμερα αναφερόμαστε στον Έρωτα, τη μυθική προσωποποίηση της αγάπης, της επιθυμίας και του πόθου, καθώς η ετυμολογία του ονόματος προέρχεται από το ρήμα :

"Εράω, -ώ", που σημαίνει "αγαπώ, ποθώ".

 

Eros Farnese

Πολύπλοκη και σύνθετη η γενεαλογία του Έρωτα!

Στον Όμηρο δεν αναφέρεται ως θεότητα αλλά έχει την έννοια της επιθυμίας γενικά.

Στη Θεογονία του Ησιόδου αποτελεί μία από τις αρχέγονες δυνάμεις, που γεννήθηκε μετά το Χάος και τη Γη.

Κατά τον μυθογράφο Φερεκύδη ο Έρως ταυτίζεται με το Δία και έχει το ρόλο του δημιουργού.

Κατά την ορφική κοσμογονική θεωρία ο θεός γεννήθηκε από ένα αυγό που άφησε η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους.

Τέλος, για τον κωμωδιογράφο Αντιφάνη πρώτα έγινε η Νύχτα, το Χάος, μετά ο Έρως και κατόπιν το Φως και οι θεοί.

Κύριο γνώρισμα του Έρωτα, στις αρχαίες λόγιες πηγές, είναι η ομορφιά και η νεότητά του.

Χαρακτηρίζεται ως ο πιο όμορφος από τους αθάνατους θεούς,με ξανθά μαλλιά, γι’ αυτό και αποκαλείται "χρυσοκόμης" και "χρυσοφαής".

Τον συνοδεύουν ακόμα τα επίθετα "ευδαιμονέστατος, κάλλιστος,άριστος", ή "αβρός" και "τακερός", με τα οποία δηλώνεται η ιδιαίτερα ντελικάτη και ευαίσθητη υπόστασή του.

Επειδή πολλές φορές εμφανίζεται σα μικρό παιδί,τον συνοδεύουν επίθετα που δηλώνουν την παιδικότητά του, όπως "μικρός" και "νεογνός".

O Έρωτας έχει και έναν αδερφό, τον Αντέρωτα.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Αντέρως ήταν επίσης γιος του Άρη και της Αφροδίτης, αν και ο Kλαύδιος Αιλιανός αναφέρει ότι προέκυψε μετά από τον αμοιβαίο έρωτα μεταξύ του θεού Ποσειδώνα και του νεαρού Νηρίτη.

Μορφολογικά ο Αντέρως μοιάζει με τον αδερφό του, μόνο που έχει πιο μακρυά μαλλιά και πιο πλούσια φτερά, και κρατά, όπως και ο αδερφός του, χρυσό ρόπαλο ή βέλη.

Ο Έρως και ο Αντέρως εκφράζουν την αρμονική εξισορρόπηση της ανάγκης τόσο να δίνει, αλλά και να λαμβάνει εξίσου.

Η ανάγκη για ισορροπία φαίνεται και στην ίδια την ετυμολογία της λέξης αντέρως: έχουμε το πρόθεμα αντ- που στα αρχαία Ελληνικά δηλώνει αυτό που είναι ίσο με κάτι.

"Anteros statue", Piccadilly Circus-London

Κατ΄ άλλους όμως, ο Αντέρως έχει ιδιότητες εντελώς αντίθετες μ΄ εκείνες του Έρωτα με τον οποίον φέρεται αντίπαλος.

Αντιπροσώπευε δηλαδή την απέχθεια, την αποστροφή και την απομάκρυνση.Και επειδή οι αρχαίοι πίστευαν πως τόσο ο Έρως όσο και ο Αντέρως επιδρούσαν επί πάντων πέρα από τα έμψυχα, ως αναγκαία αρμονία και ισορροπία της φύσης, ο Αντέρως τελικά ήταν ευεργετική δευτερεύουσα θεότητα που εμπόδιζε τις διάφορες έλξεις στη φύση που θα μπορούσαν να επαναφέρουν το χάος!

Κατ΄ άλλη εκδοχή ο Αντέρως εκπροσωπούσε τον ατυχή έρωτα, τον ανεκπλήρωτο.

Ετσι, απεικονίζεται με σκουρόχρωμα μαλλιά και μαζεμένες προς τα μέσα τις φτερούγες της θλίψης, σε αντίθεση με τον Έρωτα που φέρονταν ξανθός με ανοιχτά φτερά, έτοιμος να πετάξει.

Ο Έρως ήταν φωτεινός, ο Αντέρως σκοτεινός, σφοδρός, απελπισμένος, πολλές φορές σκληρός και άπιστος...

"Αντέρως Αλάστωρ" (ολέθριος) όπως τον ξόρκιζαν οι αρχαίοι.

Ήταν επίσης θεός που τιμωρούσε τη σκληρότητα ή την απιστία στον έρωτα.

Από τις πιο γνωστές παραστάσεις του Αντέρωτα, το σήμα κατατεθέν του Piccadilly Circus στο Λονδίνο, του Άλφρεντ Γκίλμπερτ, αλλά και το γλυπτό:

"Ερως και Αντέρως" του ALESSANDRO ARGADI,

από την πριγκηπική Συλλογή στο Μουσείο του Λιχτενστάιν:

"Eros-Anteros", A.Argadi

Όπως αναφέραμε, ο Έρως και ο Αντέρως είναι ένα ζευγάρι διαφορετικών κόσμων.

Έτσι, σ'αυτό το υπέροχο γλυπτό βλέπουμε δυο φιγούρες, του καλού και του κακού.Σα να παλεύουν δύο άγγελοι στην παλαίστρα.

Καθώς ο ένας αντιπροσώπευε τον ιερό, ουράνιο Έρωτα, ενώ ο άλλος τον επίγειο, τον εφήμερο και σαρκικό, στο γλυπτό βλέπουμε τον έρωτα όρθιο ν' ανοίγει τα μάτια τού ανταγωνιστή του τραβώντας το μαντήλι που βρίσκεται στα μαλλιά του.

Οι κινήσεις τους είναι αντίθετες.

Παρατηρούμε τον Αντέρωτα να στηρίζεται με το αριστερό χέρι στο έδαφος και με το τέντωμα των ποδιών αντιλαμβανόμαστε την ενέργεια με την οποία προσπαθεί να αποκρούσει την επίθεση.

Με το δεξί χέρι προσπαθεί να διώξει το χέρι του Έρωτα, που του ανοίγει τα μάτια στον κόσμο του αληθινού έρωτα, ενώ τα βέλη είναι πεταμένα στο έδαφος...

Το άρθρο έχει δημοσιευτεί και στην κοινότητα του fb : The Mythologists

ΠΗΓΕΣ:

Ελληνική Μυθολογία Ι.Κακριδής, Βικιπαίδεια, Liechtenstein: The Princely Collections

O'Neill-J. Philip Edition, Εγκυκλ.Ελευθερουδάκη.

Hara Nastou14 February 2015 at 07:01

Υπέροχη ανάρτηση για τις πολλές εκφράσεις του ΕΡΩΤΑ, που δρα πάντα με δύναμη τόση, που μπορεί να στραφεί και στον ίδιο του τον εαυτό!! Ωραία τα γλυπτά και οι περιγραφές τους, εξαιρετικοί οι συμβολισμοί στην αναπαράστασή τους!!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, Ελπίδα μας!! 

Reply

ELPIDA NOUSA15 February 2015 at 02:36

Ο έρωτας δίνει ώθηση, εμπνέει και μεγαλουργεί!!!Ευχαριστώ Χαρά μου!

"Κορφιάτικες Πετεγολέτσες"

Έχω πολλούς φίλους Κερκυραίους, αλλά τις Πετεγολέτσες τις έμαθα από την Άννια, μια συνάδελφο των Γαλλικών, που υπηρετούσαμε μαζί σ'ένα χωριό της Αχαΐας προ αμνημονεύτων ετών...

Μπορεί να έχουμε χαθεί από τότε, που πήρε μετάθεση για Αθήνα, όμως πάντα θυμάμαι το σκέρτσο, τη χάρη και το χαμόγελό της!
Εκείνη την όμορφη τρέλα, που κουβαλάνε οι Επτανησιώτες στον τρόπο επικοινωνίας τους!

Η Άνια, λοιπόν στα κενά μας, μού'λεγε:
"Ελα ,τώρα, που έχουμε την ησυχία μας να πετεγολέψουμε!"
Εγώ, φυσικά, που δεν γνώριζα αυτή την έκφραση, ρώτησα να μου εξηγήσει τι εννοούσε...

"Να κουτσομπολέψουμε, ντε!....να σου πω και να μου πεις...για τα νέα μαθητικά ειδύλλια, που αντιλήφθηκε η δασκαλίστικη κεραία μας...!!!"

Έτσι, έμαθα και το Πετεγουλιό, το κουτσομπολιό δηλαδή!

Η λέξη είναι παλιά και ανήκει στην χαρακτηριστική κορφιάτικη διάλεκτο της πόλης της Κέρκυρας.
Θα μου πείτε, πού θυμήθηκα σήμερα την Άννια και τις πετεγολέτσες της...

Μα, με αυτό το όνομα είναι και ένα είδος θεάτρου  με πολλά στοιχεία από την Comedia del Arte, που παρουσιάζεται την περίοδο του καρναβαλιού στην Κέρκυρα!

Από παλιά, το βράδυ της Τσικνοπέμπτης στήνανε μια ξύλινη εξέδρα στους δρόμους και ερασιτέχνες ηθοποιοί, νοικοκυρές, μαστόροι, καφετζήδες...με αυτοσχέδια κείμενα "κουτσομπόλευαν" παράνομα ερωτικά ζευγάρια, σατίριζαν ιδιόρρυθμες καταστάσεις και "πετεγόλεβαν" ανθρώπινες παραξενιές...

Αν και δεν είναι γνωστή η χρονική απαρχή αυτής της θεατρικής καρναβαλικής φιοριτούρας, εμπνευστής των σύγχρονων Πετεγολέτσων ήταν ο Κερκυραίος θεατρικός συγγραφέας Θοδωρής Ζαμάνης.
Έψαξα, θυμάμαι τα κείμενά του, που όμως είναι σπάνια...
Κείμενα, που σταμάτησε η συγγραφή τους, αφού η λογοκρισία της Δικτατορίας τα έκρινε "ανήθικα"...

Ένα , πάντως είναι σίγουρο...πως οι ιστορίες είναι ξεκαρδιστικές, αφού βγαίνουν όλα τα άπλυτα στη φόρα!
Βλέπεις, ουδείς αναμάρτητος και ο άνθρωπος, ως  αδύναμος  πέφτει συχνά σε παραπτώματα...
Πάντα θα υπάρχει κάποια χήρα, που απ'τις εννιά του μακαρίτη χρήζει αντρικής συντροφιάς και παρηγόριας...ένας παντρεμένος, που δεν μπορεί το "καθημερινό ρύζι" και αναζητά κι άλλο τσουκάλι με διαφορετική νοστιμιά...μια αποπλανημένη κόρη μ'ένα νόθο στην αγκαλιά...

Στην Κέρκυρα, το βράδυ της Τσικνοπέμπτης ίσχυε : "τα εν οίκω, εν δήμω!!!"

"Κούλα!Ωρή Κούλα!

Τσακίσου ωρή μόμολε και έβγα στη φανέστρα

πρινχού με πιάκουνε ωρή τα νεύρα και τα αίστρα!"

"Πρινχού η κοπέλα πανδρευθεί, πρόσεχε την τιμή της

αλλιώς την επομπεύανε οι ξένοι κι οι δικοί της!

-Παρθένα εγεννήθηκε, παρθένα θα πεθάνει-

εκτός και "γάμο" πρόφταινε πρινχού αυτή να κάμει..

και η τιμή για λάβαρο είχε ένα σεντόνι

απόδειξη πως ο γαμπρός ίδρωσε να απώνει!..."

Φυσικά, οι Πετεγολέτσες δεν αφήνουν τίποτα ασχολίαστο!
Βγαίνουν στα παράθυρα, καυτηριάζουν τα πάντα και κοροϊδεύουν με πολύ πιπεράτο και πικάντικο λόγο!
Για καρυκεύματα διάφορα μπαχάρια από ντόπια μουσική, καντάδες, παραδοσιακές καντρίλιες, χορό μέσα σ'ένα κλίμα κεφιού, γλεντιού, γέλιου και ευθυμίας!

Ένα κλίμα άκρως διασκεδαστικό, όπως απαιτεί ο βασιλιάς Καρνάβαλος!

Χρόνια Πολλά και Καλά τσικνίσματα!!

"ΤΟ ΣΕΝΤΟΝΙ" - (Βραβείο από τον  Οργανισμό Κερκυραϊκών Εκδηλώσεων):

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό iporta.gr

Οι φωτογραφίες από: http://dcorfu.blogspot.co.uk/ και http://corfutimes.blogspot.co.uk/

"Ένα Μουσικό Πορτραίτο του Λίνκολν από τον Κόπλαντ"

 

 "Abraham Lincoln Sculpture", Daniel Chester - National Mall / Washington

"Δημοκρατία είναι η κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό"

Τα λόγια ανήκουν στον Αβραάμ Λίνκολν, το 16ο πρόεδρο της Αμερικής, πρότυπο για κάθε αυτοδημιούργητο αμερικανό, μια χαρισματική προσωπικότητα ενός ανθρώπου ο οποίος προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις, πρεσβεύοντας τις αρχές της ισότητας, της ενότητας και της ελευθερίας.
Τον πρόεδρο, που υπέγραψε το περίφημο διάταγμα για τη χειραφέτηση των μαύρων.

"Χειραφέτηση", Μνημείο στο Lincoln Parc- Washington

Απλός, ταπεινός αλλά και σοφός, σαγηνεύει τις μάζες ως μαχητής της πολιτικής και πιστός στις ιδέες του.

Το 1860 ορκίζεται πρόεδρος των ΗΠΑ.Από τα πρώτα μέτρα, που λαμβάνει είναι η κατάργηση της δουλείας.

Το 1861 ξεσπά ο Αμερικανικός Εμφύλιος και το 1863 υπογράφει το περίφημο διάταγμα.

Το 1864 εκλέγεται πρόεδρος για δεύτερη φορά.

Λιθογραφία:"Η δολοφονία του Λίνκολν στο Ford's Theatre"

Ένα χρόνο αργότερα και ενώ βρίσκεται στο θέατρο στην Ουάσινγκτον, ένας φανατικός οπαδός της δουλείας, ο ηθοποιός Τζον Μπουθ τον πυροβολεί. 

Ο Λίνκολν πέφτει νεκρός, ενώ ο δολοφόνος ανεβαίνει στη σκηνή και διαλαλεί λατινιστί :

"Sic semper tyrannis - Έτσι πεθαίνει η τυραννία". 

Πορτραίτο του Λίνκολν στο Λευκό Οίκο

ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ (12 Φεβρουαρίου 1809 - 15 Απριλίου 1865)

Ο Aaron Copland σκιαγραφεί, μέσω προσωπικής αφήγησης το "Πορτραίτο του Λίνκολν".

Με αφορμή τη σαν σήμερα γέννηση του αμερικανού Προέδρου Αβραάμ Λίνκολν σας προτείνω να ακούσουμε το έργο του Άαρον Κόπλαντ : "Lincoln's Portrait".

Ένα ορχηστρικό έργο, κάτι σα μουσική αφήγηση αποσπασμάτων σημαντικών εγγράφων του Λίνκολν.

Ανάμεσά τους και η περιβόητη "Gettysburg Address", μια από τις πιο γνωστές ομιλίες της Αμερικανικής ιστορίας, που εκφωνήθηκε από τον Λίνκολν κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου το  1863.

[Ο Λίνκολν στην ομιλία αυτή επισημαίνει τις αρχές της ισότητας και ελευθερίας των ανθρώπων όπως  εκφράστηκαν από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας]

Λεπτομέρεια από τοιχογραφία του Αμερικανικού Κογκρέσου
με τη διάσημη φράση του Λίνκολν

Τονίζει πως οι κυβερνήσεις οφείλουν στη μνήμη αυτών, που θυσιάστηκαν να διασφαλίζουν την επιβίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας της Αμερικής και ότι 

"η διακυβέρνηση του λαού, από τον λαό, για τον λαό δεν πρέπει να εκλείψει από την γη -

Government of the people, by the people, for the people, shall not perish from the Earth."]

Έχω επιλέξει ένα ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ με τον ίδιο τον Κόπλαντ στο ρόλο του αφηγητή, ενώ την Συμφωνική της  Washington διευθύνει ο Λ.Μπερνστάιν, σε μια συναυλία για τον εορτασμό των 80ών γενεθλίων του συνθέτη.

(Η αφήγηση ξεκινά στο 8:16.Η διάσημη φράση είναι στο τέλος, στο 14:40, αν και πιστεύω πως αν κανείς έχει το χρόνο, αξίζει να τον αφιερώσει και ν'ακούσει ολόκληρο το έργο).

"Όπως δεν θα ήθελα να είμαι σκλάβος, έτσι δεν θα ήθελα να είμαι ούτε αφέντης"

(Αβραάμ Λίνκολν)

Η φωτό από http://www.raremaps.com/gallery/

Μέρος της σύνθεσης του Κόπλαντ χωρίς την αφήγηση ακούγεται και στην ταινία του Spike Lee : "Ηe got  game" με τον   Ντένζελ Ουάσινγκτον :

Ο Κόπλαντ, στην έναρξη της σύνθεσής του εμφανίζει σαφείς επιδράσεις από το παραδοσιακό: "Springfield Mountain".

"Ο χαρακτήρας είναι σαν το δέντρο και η φήμη σαν τη σκιά του. 

Η σκιά είναι αυτό που λαμβάνουμε υπόψη. 

Το δέντρο είναι αυτό που υπάρχει πραγματικά"

(Α.Λίνκολν)

Hara Nastou12 February 2015 at 07:56

Ούτε αφέντης, ούτε σκλάβος, παρά ένας ακέραιος χαρακτήρας με καλή σκιά, αυτό οφείλουμε να είμαστε!!! Υπέροχο αφιέρωμα στον Αβραάμ Λίνκολν, τον πρόεδρο που αγάπησαν οι σκλάβοι!!! Ευχαριστούμε, Ελπίδα, για την ιστορική αφήγηση, τη μουσική και τα αποφθέγματα που ορίζουν τον άνθρωπο.

Μπορίς Παστερνάκ, ...ο συνθέτης και πιανίστας!

"Μπορίς Παστερνάκ", έργο
του ζωγράφου πατέρα του

Θαυμάσια θα ήταν αν ήμουν ικανός
έστω και με σημάδια του λάθους
να έγραφα μόνο οχτώ σειρές
για τις ιδιότητες του πάθους.
[...]
Ήχο θα έβαζα στους νόμους των παθών
με τις χορδές των αισθημάτων,
με την ελαφριά ανάσα
των πελάγων και ποιημάτων
[...]
Θα έφερνα στους στίχους την πνοή των λουλουδιών,
τα χρώματα της χώρας,
το θέρισμα του χόρτου , το σπαθόχορτο
και το μπουμπουνητό της μπόρας.

Άλλοτε έτσι ο Σοπέν έδωσε
ζωντανά μάτια
λιμνών, πάρκων και νεκροταφείων
στα μουσικά κομμάτια.
(Mπορίς Παστερνάκ-από το ποίημα: "Ως τον πυρήνα")


 Ο βραβευμένος με Νόμπελ, ποιητής και συγγραφέας, Μπορίς Παστερνάκ θεωρείται μια πολυτάλαντη προσωπικότητα. Για όσους δεν το γνωρίζουν να πω πως ξεκίνησε με φιλοδοξία να γίνει μουσικός.
Στο DNA του υπήρχε η καλλιτεχνική φύση, καθώς ο πατέρας του, Λεοντίν Παστερνάκ ήταν διάσημος ζωγράφος και καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά και η μητέρα του, Ρόζα Κάουφμαν, περίφημη πιανίστα. Στο σπίτι τους σύχναζαν επίσης, μεγάλες καλλιτεχνικές προσωπικότητες, Ρίλκε, Ραχμάνινοφ, Σκριάμπιν, Τολστόι...

"Ο Σκριάμπιν υπό τον Κουσεβίνσκυ",
Λεονίντ Παστερνάκ

Ο πατέρας του είχε στενή φιλία με τον Σκριάμπιν και τον είχε ζωγραφίσει επανειλημμένως. Ενα όμως εικαστικό του που απεικόνιζε το ρώσο συνθέτη ως σολίστα στον "Προμηθέα" του υπό την μπαγκέτα του Κουσεβίνσκυ, ενθουσίασε τον μικρό Μπορίς, που από τότε τον λάτρεψε ως μουσικό θεό του!
Κι ήταν ο Σκριάμπιν, που τον ενθάρρυνε και τον παρότρυνε να ασχοληθεί με τη μουσική.
Κάτι που έπραξε, για να εγκαταλείψει στη συνέχεια(μετά από μια δεκαετία σπουδών) γιατί δεν ήταν ευχαριστημένος από τις επιδόσεις του και να ξεκινήσει σπουδές Φιλοσοφίας και Γλώσσας.


Στα χρόνια μαθητείας του στη μουσική, εμφανώς επηρεασμένος από τον Σκριάμπιν ασχολήθηκε και με τη σύνθεση.
Ανάμεσα στις συνθέσεις του βρίσκεται και η Σονάτα σε σι ελάσσονα , που διακρίνεται για την "ελεύθερη" φόρμα της και το δυσαρμονικό ύφος της.
Οι αρμόδιοι λένε πως είναι λίγο συγκεχυμένη και στη δομή της. Πυκνοί χρωματικοί ήχοι και σε ανακολουθία με το ρυθμό. Κινείται όμως σε μια avant gard ατμόσφαιρα, άκρως εντυπωσιακή.

Ο ίδιος ο Παστερνάκ τόνιζε πως αναζητά τη μουσικότητα στις λέξεις και τις φράσεις στα γραπτά του, και συχνά εμπνεόταν έχοντας κατά νου εικόνες της μητέρας του, που ερμήνευε στο πιάνο κυρίως Σοπέν και Τσαϊκόφσκυ.

Περίφημο είναι και το δοκίμιό του για τον Σοπέν, όπου τον παραλληλίζει με τον Τολστόι, αναλογικά με την παράδοξη, ομολογουμένως, άποψή του πως ο πολωνός είναι ένας ρεαλιστής!
Επίσης ταύτιζε τον Σοπέν με τον Μπαχ, υποστηρίζοντας πως η μουσική τους αφθονεί σε λεπτομέρειες και δίνει την εντύπωση ότι είναι ένα χρονικό της ζωής τους.

(Τα στοιχεία για το δοκίμιο από : "Pasternak as composer", CH. Barnes)

Boris Pasternak ‒ Piano Sonata in B Minor:

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τη γενέθλια επέτειο του Νομπελίστα ποιητή. Γεννήθηκε στη Μόσχα στις 10 Φλεβάρη 1890.


Άλλο κείμενο για τον Παστερνάκ μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Azy Gouziou (Άζη Γουζίου)10 February 2021 at 04:50

Σπουδαίος ποιητής, συγγραφέας και λογοτεχνικός μεταφραστής ο Παστερνάκ, Ελπίδα μου. Και φυσικά το μουσικό του ταλέντο το κληρονόμησε απ' την πιανίστα μητέρα του και οι πρώτες εντυπώσεις του ήταν τα μουσικά τρίο που γίνονταν στο σπίτι τους. Το εξοχικό τους σπίτι (dasha) ήταν πολύ κοντά με το εξοχικό του Σκριάμπιν και στο σπίτι τους είχαν ως επισκέπτες τους Σεργκέι Ραχμάνινοφ, Ράινερ Μαρία Ρίλκε και Τολστόι. Η ακτινοβολία της ταλαντούχου μητέρας του δεν τον άφηνε να σκεφτεί την πιανιστική καριέρα. Μετά από επιμονή του Σκριάμπιν πήγε στο Ωδείο της Μόσχας, αλλά το παράτησε απότομα το 1910 για να σπουδάσει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Μάρμπουργκ.
Ευχαριστούμε πολύ, γλυκιά μου Ελπίδα για το όμορφο αυτό αφιέρωμα στην γενέθλια μέρα του νομπελίστα Ρώσου λογοτέχνη. Καλό απόγευμα! ❤


ELPIDA NOUSA10 February 2021 at 04:57

Κορυφαια προσωπικότητα, Αζη μου!Στις φλέβες του κυλούσε καλλιτεχνικότατο αιμα!Και πώς θα ταν διαφορετικά με εναν ζωγραφο πατερα και μια πιανίστα μητερα, αλλά και τόσους σπουδαίους της τεχνης που μπαινοβγαιναν στο σπίτι τουςΟ Σκριάμπιν διέκρινε το μουσικό του ταλεντο, όμως τελικά τον κέρδισαν τα Γραμματα...
Σ'ευχαριστω,καλή μου φιλη για την ανταπόκριση καιτα καλά σου λόγια!!Τού επρεπε η μικρη αναφορα, καθως η google μου θυμισε τη γενεθλια επετειο του, σημερα...
Καλο απόγευμα!Σε φιλώ! ❤