Επιτάφιος Θρήνος: "Αυτού του νέου τ’ όνομα στο χιόνι είναι γραμμένο..."

 

(pemptousia)

"'Έσκυψαν όλοι κι ασπάστηκαν το νεκρό, ο λάκκος είχε ανοιχτεί, και στάθηκε στα χείλια του λάκκου ο γέροντας να πει δυο λόγια, ν’ αποχαιρετίσει το Μανολιό.
Μα ο λαιμός του πνίγουνταν, τα λόγια δεν έβγαιναν, κίνησε ο παπα-Φώτης το θρήνο.
Γκαρδιώθηκε τότε μια γριούλα, έπεσε απάνω στο νεκρό,
έλυσε τα λιγοστά κάτασπρα μαλλιά της και τον αποχαιρέτησε:
Αυτού του νέου τ’  όνομα στο χιόνι είναι γραμμένο,
το πήρε ο ήλιος κι έλιωσε και το νερό και χάθη ... "

(Νίκος Καζαντζάκης: "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται')

(i.pinimg)

Η όπερα "Řecké pašije-Τhe Greek Passion-Ελληνικό πάθος", του Βohuslav Martinu είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του σύγχρονου λυρικού ρεπερτορίου, εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" και υπάρχει σε δύο εκδοχές:

Την πρώτη εκδοχή, τη λεγόμενη και ως "εκδοχή του Λονδίνου", που προοριζόταν να παιχτεί στη Βασιλική Όπερα του Covent Garden του Λονδίνου τη συνέθεσε ο Μartinu από το 1954 ως το 1957.
Τη δεύτερη, αυτή "της Ζυρίχης", που είναι και η πιο γνωστή, τη συνέθεσε από το 1957 ως το θάνατό του, το 1959.

Λέγεται πως ο λόγος για τον οποίο ο Μartinu έκανε δύο εκδοχές είναι ότι η καινοτομία της πρώτης σόκαρε το διοικητικό συμβούλιο της όπερας του Covent Garden το οποίο και την απέρριψε.

Ο Μαρτινού διαβάζοντας το μυθιστόρημα αντιλήφθηκε την οικουμενικότητα του θέματος και συμφώνησε στη δημιουργία του λιμπρέτου, που τον απασχόλησε  δύο ολόκληρα χρόνια γιατί προσπάθησε να ακολουθήσει όσο πιο πιστά γίνεται τη δράση του έργου, κάτι αρκετά δύσκολο.

Σχετικά με τη σύνθεση, για να έρθει πιο κοντά στην ελληνική μουσική παράδοση ζήτησε από τον Καζαντζάκη να του δώσει ελληνικά λαϊκά κομμάτια, ύμνους και ψαλμούς.

Βohuslav Martinu: "Τhe Greek Passion"

Παλαιότερο άρθρο για το οπερατικό έργο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.