Ο Θρήνος της Μεγάλης Νύχτας...

Όταν η νύχτα έφτασε στο μέγιστο σκοτάδι της, τα χωριά στα βόρεια βυθίστηκαν σε βαριά σιωπή. Οι φλόγες από τα τζάκια χόρευαν στους τοίχους, αλλά το φως τους φαινόταν μικρό, αδύναμο, μπροστά στο αχανές σκοτάδι. Η νοτισμένη γη και ο παγωμένος αέρας έφερναν μαζί του ψιθύρους που θύμιζαν αρχαίες ιστορίες.
Από τα βάθη των δασών ακούγονταν ένας ήχος λυπητερός, σαν ψιθυριστη μελωδία. Ήταν ο θρήνος της νύχτας, μια μελωδία που γεννιόταν με κάθε αναστεναγμό του ανέμου και κάθε θρόισμα φύλλου...
Οι γέροντες του χωριού έκατσαν γύρω απ' τις φωτιές με τα μάτια τους στραμμένα στις σκιές των δέντρων και θυμήθηκαν τις ιστορίες των προγόνων για τον ήλιο που εξαφανίζεται για να επιστρέψει, για τους σπόρους που κοιμούνται κάτω από το χιόνι, για τη ζωή που αναγεννιέται μέσα απ' τη σιωπή και το σκοτάδι.
Μικρά παιδιά κοίταζαν τ' αστέρια, με τα φαναράκια τους να ρίχνουν μαλακό, χρυσό φως στα πρόσωπά τους.

Κάθε νιφάδα χιονιού που έπεφτε έμοιαζε σαν δάκρυ της γης, δάκρυ που θρηνούσε την απουσία του φωτός, αλλά ταυτόχρονα κρατούσε μέσα του την υπόσχεση της επιστροφής του. Η νύχτα, παρά τη βαριά της μελαγχολία, είχε μια μαγεία που έκανε κάθε ψυχή να νιώθει δεμένη με τον κόσμο, με τις ρίζες, τα δέντρα, με τον παλιό ήχο του αγέρα, που ξέρει τα μυστικά όλων των εποχών.

Σιωπηλά, οι άνθρωποι άφησαν τα δάκρυά τους να κυλήσουν. Δεν ήταν δάκρυα λύπης, αλλά σεβασμού. Κάθε αναστεναγμός έκρυβε την υπόσχεση του φωτός.
Όταν η αυγή άρχισε να σπάει το σκοτάδι, η μελωδία του θρήνου χάθηκε στα γυμνα κλαδιά και την πυκνη φυλλωσιά των δέντρων που συνυπήρχαν στο δάσος του βορρά, αφήνοντας μόνο τη γλυκιά ησυχία και την ανάμνηση της νύχτας...

***


Από τη σιωπή και την αίσθηση αυτού του αρχαίου θρήνου για το φως που φεύγει και ξαναγεννιέται, εμπνεύστηκε η Carolyn Anderson Surrick τη σύνθεση: "Solstice Lament - Θρήνος για το Ηλιοστάσιο".
Το έργο, εκτελεσμένο από το Ensemble Galilei -ένα σύνολο που εστιάζει σε ιστορικά όργανα και σε μουσική με επιρροές από παλιά στυλ και λαϊκή παράδοση- αποπνέει μια βαθιά μελαγχολία και συλλογιστική διάθεση. Η μελωδία συνδέεται με τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, το χειμερινό ηλιοστάσιο, εκφράζοντας μοναξιά, θρήνο και στοχασμό για το φως που χάνεται πριν ξαναεπιστρέψει.

Η ενορχήστρωση με φλογέρες, κέλτικη άρπα και βιόλα ντα γκάμπα, δημιουργεί έναν ήχο που ανακαλεί τις παλαιότερες μουσικές παραδόσεις, ενώ ο χαρακτήρας του έργου αιχμαλωτίζει την σιωπή και τη μυστηριακή ομορφιά της μεγαλύτερης νύχτας. Κάθε νότα ψιθυρίζει τον αρχαίο θρήνο της φύσης, προσκαλώντας τον ακροατή να στοχαστεί την εφήμερη απουσία και την προορισμένη επιστροφή του φωτός.

Carolyn Anderson Surrick: "Solstice Lament - Θρήνος για το Ηλιοστάσιο":

Η Carolyn Anderson Surrick είναι πρωτοπόρος στη σύνδεση αναγεννησιακής και μπαρόκ μουσικής με τις κελτικές λαϊκές παραδόσεις. Σε ηλικία 16 ετών, γνώρισε τη βιόλα ντα γκάμπα και αμέσως ερωτεύτηκε τον ήχο της. Σπούδασε στην Καλιφόρνια και συνέχισε μεταπτυχιακά στη μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, όπου ίδρυσε το Ensemble Galilei. Το όνομα του συνόλου τιμά τον Β. Γκαλιλέι, πατέρα του αστρονόμου, ο οποίος θεωρούσε ότι η αναγεννησιακή μουσική είχε γίνει πολύ περίπλοκη και είχε χάσει τη σύνδεσή της με τους απλούς ακροατές. Παρατηρώντας παραλληλισμούς με τη σύγχρονη κλασική μουσική, το Ensemble Galilei άρχισε να πειραματίζεται με τρόπους να συνδυάσει μπαρόκ και αναγεννησιακές συνθέσεις με κελτικά λαϊκά στυλ, φέρνοντας τη μουσική πιο κοντά στο κοινό.