ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ, κι είναι μακρύς ο δρόμος για το Tipperary...

 

 Walter Richard Sickert: "Tipperary" (1914)
(Τate.org)

"ΗMEΡΑ ΜΝΗΜΗΣ" η σημερινή, με όλη την Ευρώπη να γιορτάζει τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου…Την 11η πρωινή της 11ης ημέρας, του 11ου μήνα του 1918 έγινε η παύση των εχθροπραξιών μεταξύ των εμπλεκόμενων χωρών...

Ο εφιάλτης του πολέμου, η φρίκη του θανάτου, ο τρόμος, η πείνα, η αγωνία.. Όλα αυτά τα εγκλήματα πολέμου που έζησαν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή ήταν φρικαλέα...
Εγκλήματα κατά αθώων της ανθρωπότητας, που όμως δεν σταματά να ελπίζει σε καλύτερες μέρες, όπως δηλώνουν με τις δημιουργίες τους οι καλλιτέχνες μας!
Η Τέχνη δίνει μαθήματα ανθρωπιάς, ελπίδας και αισιοδοξίας...



Μ' ένα τραγούδι-σύμβολο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου θα σας ευχηθώ καλό απομεσήμερο.

Είναι το τιτλοφορούμενο: "It’s a Long Way to Tipperary".
Γράφτηκε από τον τραγουδοποιό των βρετανικών μιούζικ χωλς, Jack Judge πριν τον πόλεμο μέσα σε λίγα λεπτά και παρουσιάστηκε στο κοινό την επομένη.

Η ρυθμικότητά του ήταν που κέντρισε και καθιερώθηκε ως στρατιωτικό εμβατήριο με την κήρυξη του Α' Παγκοσμίου πολέμου.
Ήταν ένα ιρλανδικό τάγμα, που έπιασε βηματισμό τραγουδώντας το. Έγινε ο απόλυτος ύμνος του πολέμου, καθώς εκτός από την ανύψωση του ηθικού περικλείει και όλη τη νοσταλγία για την πατρίδα και τους αγαπημένους που έχουν μείνει πίσω.
Το τραγούδι γράφτηκε αρχικά ως θρήνος από έναν Ιρλανδό εργάτη στο Λονδίνο, που του έλειπε η πατρίδα του, το Tipperary. Έτσι, μεταφέρει τη λαχτάρα για επιστροφή, των στρατιωτών που πολεμούν στο μέτωπο...

Η πρώτη ηχογράφηση έγινε από τον Ιρλανδό τενόρο John McCormack:

Jack Judge: "It’s a Long Way to Tipperary"

Είναι πολύ μακριά το Tipperary,

Είναι μακρύς ο δρόμος για να προχωρήσουμε.

Είναι πολύ μακριά το Tipperary

και το πιο γλυκό κορίτσι που γνωρίζω.

Αντίο Piccadilly,

Αντίο Leicester Square,

Είναι μακρύς ο δρόμο προς το Tipperary,

Αλλά η καρδιά μου βρίσκεται πάντα εκεί...

Το 1914 με την κήρυξη του Μεγάλου Πολέμου, ο βρετανός ζωγράφος Walter Richard Sickert εμπνέεται από το τραγούδι το εικαστικό του έργο "Tipperary", που βλέπετε παραπάνω.

Την προσοχή μας τραβά μια συντηρητικά ντυμένη γυναίκα, της οποίας δεν βλέπουμε το πρόσωπο επειδή καλύπτεται από το γείσο του γκριζόμαυρου καπέλου της κάθεται μπροστά σε ένα λουστραρισμένο πιάνο με ουρά και παίζει. Προφανώς, από τον τίτλο καταλαβαίνουμε πως η μελωδία που εκτελεί είναι το διάσημο -την εποχή δημιουργίας του εικαστικού- τραγούδι του Jack Judge, "Tipperary".

Παρόλο που ο ζωγράφος Walter Richard Sickert γεννήθηκε στο Μόναχο, όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος έμεινε άναυδος και τρομοκρατήθηκε με την επιθετικότητα της Γερμανίας...
Το συγκεκριμένο εικαστικό είναι ένα από τα πολλά παρόμοια θέματα πιάνου που έγιναν στις αρχές του πολέμου από τον Sickert στα οποία η χρήση ενός υποβλητικού τίτλου μεταμορφώνει την εικόνα, κάνοντας τον θεατή να φανταστεί τη μελωδία και το συναίσθημα της στιγμής...

Η μελωδία του τραγουδιού έχει χρησιμοποιηθεί σε αρκετές συνθέσεις, όπως επίσης ακούγεται από τη Τζένη Καρέζη στην ταινία: "Δεσποινίς διευθυντής".

Παλαιότερα κείμενα με αφορμή την "Ημέρα Μνήμης" μπορείτε να διαβάσετε εδώ,  εδώ και εδώ.